Rechtbank Zeeland-West-Brabant, 12-07-2019, ECLI:NL:RBZWB:2019:3150, BRE - 17 _ 2525Tussenuitspraak

Belanghebbende is eigenaar van de onroerende zaak.

De heffingsambtenaar heeft bij beschikking op grond van artikel 22 van de Wet WOZ de waarde van de onroerende zaak, per waardepeildatum 1 januari 2016 (hierna: de waardepeildatum), vastgesteld voor het kalenderjaar 2017 op € 513.000. In het desbetreffende geschrift zijn onder meer ook de aanslagen onroerende-zaakbelastingen bekendgemaakt. In de uitspraken op bezwaar heeft de heffingsambtenaar – voor zover hier van belang – de waarde en voormelde aanslagen gehandhaafd (hierna: de uitspraak op bezwaar).

Het beroepschrift van 2 april 2017 is ingediend vóórdat de uitspraak op bezwaar is gedaan op 1 mei 2017. De rechtbank is niettemin van oordeel dat aan een inhoudelijke beoordeling van de uitspraak op bezwaar wordt toegekomen. Na de uitspraak op bezwaar heeft belanghebbende een – door de rechtbank op 29 mei 2017 ontvangen – brief gestuurd met een aanvulling op het eerdere beroepschrift. Deze brief is binnen de beroepstermijn ingediend en aan te merken als een beroepschrift.

Omdat beide partijen niet zijn verschenen ter zitting, moet de rechtbank bij de beoordeling van de zaak afgaan op wat partijen over en weer in de stukken hebben aangevoerd. Die informatie is echter zeer beperkt. Zo heeft de rechtbank, bij gebrek aan beeldmateriaal of situatieschetsen, zeer beperkt zicht op de feitelijke situatie van de onroerende zaak.

De onroerende zaak betreft klaarblijkelijk grond met daarop diverse bouwwerken. De onroerende zaak is bij de WOZ-beschikking aangemerkt als ‘niet woning’. Er is tegelijk met de WOZ-beschikking kennelijk een taxatieverslag ter beschikking gesteld aan belanghebbende. Dat verslag kent aan elk onderscheiden onderdeel van de onroerende zaak een waarde toe door middel van vermenigvuldiging van de desbetreffende eenheid (bijvoorbeeld de inhoud in kubieke meters) met een waarde per eenheid (bijvoorbeeld waarde per kubieke meter). Belanghebbende heeft bij e-mail van 20 maart 2017 bezwaar gemaakt tegen de WOZ-beschikking en daarbij per onderdeel gemotiveerde kanttekeningen gemaakt. Het bezwaar is ongegrond verklaard.

Belanghebbende heeft eerder geprocedeerd betreffende de WOZ-beschikking voor het jaar 2013. Deze procedure is geëindigd met de uitspraak van Gerechtshof ’s-Hertogenbosch van 26 januari 2017 (hierna: de Hof-uitspraak). In die uitspraak heeft het Hof, in navolging van de voorafgaande uitspraak van de rechtbank, de WOZ-waarde voor dat jaar in goede justitie vastgesteld op € 520.000. Kort daarna heeft belanghebbende de heffingsambtenaar bij e-mail van 5 februari 2017 – nog vóór de vaststelling van de WOZ-waarde voor het onderhavige jaar – laten weten, kort gezegd, dat gelet op de uitspraak nog geen duidelijkheid bestaat over de waarde van de verschillende onderdelen, dat duidelijkheid daarover gewenst is en dat hij graag overleg wil. Het verzoek om overleg is herhaald in de bezwaarfase. Uit de uitspraak op bezwaar begrijpt de rechtbank dat de heffingsambtenaar mede gelet op de Hof-uitspraak geen aanleiding heeft gezien voor overleg, noch voorafgaand aan het vaststellen van de WOZ-beschikking noch in de bezwaarfase.

In geschil is of de WOZ-waarde te hoog is. Verder klaagt belanghebbende er onder meer over dat geen reactie is gekomen op zijn verzoek om overleg.

De rechtbank overweegt verder dat ook het verweerschrift geen deugdelijke motivering geeft waarom de WOZ-waarde niet te hoog is (zie hierna, onder 2.10). Aangezien belanghebbende zelf niet concreet stelt wat de WOZ-waarde wel zou moeten zijn, zou normaliter de rechtbank de waarde ‘in goede justitie’, dat wil zeggen schattenderwijs, vaststellen. De rechtbank heeft echter besloten om dat vooralsnog – in deze fase van de procedure – niet te doen, enerzijds omdat de rechtbank nauwelijks handvatten heeft en een schatting daarmee al te zeer een slag in de lucht zou zijn en anderzijds omdat daarmee het probleem niet verholpen zou zijn. De rechtbank verwijst in dit kader naar wat in 2.6 is vermeld en dat ook uit de stukken in de beroepsfase blijkt dat het belanghebbende er mede om gaat om meer duidelijkheid te krijgen. Om die reden heeft de rechtbank besloten om de zogenoemde bestuurlijke lus toe te passen en de heffingsambtenaar op te dragen belanghebbende alsnog te horen en de uitspraak op bezwaar nader te motiveren.

Tot slot, als gezegd, is de motivering van de uitspraak op bezwaar en het verweerschrift onvoldoende. De rechtbank wijst op het volgende:

1. Er is onvoldoende inhoudelijk ingegaan op de gemotiveerde klachten van belanghebbende.

2. Het is onduidelijk waarop de gehanteerde eenheidsprijzen zijn gebaseerd. In het verweerschrift wordt weliswaar verwezen naar een TIOX rekenmodel en landelijke taxatiewijzers, maar (i) er is verder geen toelichting gegeven hierop, het rekenmodel is niet inzichtelijk gemaakt en de toegepaste landelijke taxatiewijzers zijn niet bijgevoegd, en (ii) er is – samenhangend met punt a) – niet inzichtelijk gemaakt in hoeverre het model ook geschikt is voor toepassing in het concrete geval van belanghebbende.

3. De uitspraak op bezwaar en het verweerschrift roepen de indruk op dat de heffingsambtenaar ervan uitgaat dat het Hof voor het jaar 2013 de waarde van € 520.000 aannemelijk heeft geacht. Dat berust echter op een verkeerde lezing van de Hof-uitspraak. Het Hof heeft juist expliciet overwogen dat de heffingsambtenaar niet heeft voldaan aan de op hem rustende bewijslast, ook niet met betrekking tot de door hem in hoger beroep verdedigde waarde van € 520.000 (rov. 4.5). Wel heeft het Hof de waarde vervolgens in goede justitie op dat bedrag vastgesteld, omdat ook belanghebbende niet in de bewijslast was geslaagd.

4. Wat betreft het verweerschrift wordt in het bijzonder opgemerkt dat behalve dat een taxatierapport ontbreekt, er zeer beperkt inzicht wordt gegeven in de feitelijke situatie. Beeldmateriaal en een situatieschets ontbreken bijvoorbeeld. Verder wordt in het verweerschrift weliswaar opgemerkt dat de onroerende zaak al diverse jaren door verschillende taxateurs is bezocht en ter plaatse is geïnventariseerd en dat de huidige registratie overeenkomt met de feitelijke situatie, maar bij het verweerschrift is geen enkele vorm van verslaglegging van die bezoeken en inventarisatie te vinden, zodat de rechtbank ook in dat opzicht geen inzicht wordt geboden.

Gelet op het voorgaande is een tussenuitspraak gedaan om de zogenoemde bestuurlijke lus toe te passen. De rechtbank stelt de heffingsambtenaar in de gelegenheid de gebreken te herstellen wat het betreft het horen en de motivering. De heffingsambtenaar dient de rechtbank binnen 12 weken na verzending van deze tussenuitspraak te berichten of en zo ja in hoeverre het hoorgesprek reden is voor wijziging van zijn standpunt en daarbij tevens gemotiveerd in te gaan op de bezwaren die belanghebbende heeft aangedragen (waaronder ook mogelijke argumenten die nog in de hoorfase aan de orde komen). De rechtbank houdt verder iedere beslissing aan.