Rechtbank Zeeland-West-Brabant, 06-03-2019, ECLI:NL:RBZWB:2019:953, BRE - 17 _ 5920

2.1.

Belanghebbende heeft op 3 juni 1994 een lijfrenteproduct afgesloten (hierna: de lijfrente). Daarbij heeft zij eenmalig een bedrag van ƒ 19.053 (€ 7.284) aan premies gestort, welk bedrag ten laste van belanghebbendes belastbare inkomen is gebracht.

2.2.

Op 11 januari 2015 is de lijfrente geëxpireerd. De waarde daarvan in het economische verkeer bedroeg op dat moment € 18.677. Belanghebbende heeft ervoor gekozen om het opgebouwde bedrag ineens uit te laten keren, in plaats van periodieke uitkeringen. De verzekeraar heeft bij de uitkering een bedrag van € 9.791 aan loonheffing ingehouden.

2.3.

In de aangifte IB/PVV over het jaar 2015 heeft belanghebbende de in 2.2 genoemde afkoop van de lijfrente aangegeven. Ter zake daarvan is bij het opleggen van de aanslag IB/PVV 2015 een bedrag van € 3.765 aan revisierente in rekening gebracht.

2.4.

In geschil is of aan belanghebbende terecht revisierente in rekening is gebracht met betrekking tot de afkoop van de lijfrente.

2.5.

Op grond van artikel 30i, eerste lid, aanhef en onderdeel b, van de AWR in samenhang met artikel 3.133, eerste lid en tweede lid, onderdeel d van de Wet inkomstenbelasting 2001 is revisierente verschuldigd bij afkoop van lijfrente.

2.6.

De wetgever heeft in de wetsgeschiedenis met betrekking tot revisierente onder meer het volgende opgemerkt:

2.7.

Belanghebbende heeft gesteld dat zij niet betwist dat de inspecteur de wettelijke regeling van de revisierente juist heeft toegepast, maar dat deze wetstoepassing in haar geval onbillijk en onrechtvaardig uitpakt.

2.8.

2.9.

De inspecteur heeft geen discretionaire bevoegdheid om in afwijking van de in 2.5 genoemde wetsbepalingen de revisierente niet of tot een lager bedrag in rekening te brengen. Er is ook geen beleid waar belanghebbende zich op kan beroepen.

2.10.

De rechtbank mag de innerlijke redelijkheid van de wetgeving niet toetsen. Wel dient zij, in het kader van wetsuitleg, te beoordelen of de toepassing van de wet naar de letter in overeenstemming is met de bedoeling van de wetgever. Gelet op de in 2.6 weergegeven wetsgeschiedenis is dat naar het oordeel van de rechtbank in onderhavige zaak het geval.

2.11.

Belanghebbende heeft in haar beroepschrift nog aangevoerd dat de inspecteur te laat uitspraak op bezwaar heeft gedaan en gevraagd om de eventuele benadeling die hierdoor is ontstaan voor rekening van de inspecteur te laten komen. Voor zover belanghebbende daarmee heeft willen verzoeken om vergoeding van immateriële schade vanwege overschrijding van de redelijke termijn, oordeelt de rechtbank als volgt. Belanghebbende heeft op 28 februari 2017 ingestemd met de verlenging van de beslistermijn tot en met 27 mei 2017. De (standaard) redelijke termijn van twee jaar vanaf de indiening van het bezwaarschrift tot aan de uitspraak van de rechtbank dient daarom met drie maanden te worden verlengd. Aangezien de rechtbank uitspraak heeft gedaan binnen twee jaar en drie maanden na de indiening van het bezwaarschrift (op 6 januari 2017), is de redelijke termijn niet overschreden en heeft belanghebbende geen recht op een schadevergoeding. Belanghebbende heeft evenmin recht op de toekenning van een dwangsom, aangezien zij de inspecteur niet in gebreke heeft gesteld, zoals vereist in artikel 4:17, derde lid, van de Awb.

2.12.

Gelet op het vorenstaande is het beroep ongegrond verklaard.

2.13.

De rechtbank heeft geen aanleiding gezien voor een proceskostenveroordeling.

1. bij het beroepschrift wordt een afschrift van deze uitspraak overgelegd.2 - het beroepschrift moet ondertekend zijn en ten minste het volgende vermelden: a. de naam en het adres van de indiener;