Rechtbank Zeeland-West-Brabant, 14-08-2020, ECLI:NL:RBZWB:2020:3809, AWB - 19 _ 2342

Belanghebbende is sinds 31 december 1999 directeur-grootaandeelhouder van [bedrijf 7] . Deze vennootschap is op haar beurt aandeelhouder van [bedrijf 2] , [bedrijf 3] en [bedrijf 4] .

Belanghebbende is afgestudeerd fiscaal econoom en is sinds de oprichting van [bedrijf 7] daar als belastingadviseur in loondienst. In 2015 ontving hij uit deze vennootschap een brutoloon van € 103.680. Dit brutoloon is volgens de loonstaat gebaseerd op 2.088 verloonde uren.

Vanaf 1 juni 2013 is belanghebbende samen met [Persoon A] maat in Maatschap [bedrijf 6] (hierna: de maatschap). De activiteiten van deze maatschap bestaan uit dienstverlening op het gebied van (online) mediation.

De maatschap heeft in 2015 een omzet behaald van € 11.542, waarvan € 8.027 bestaat uit een toename van voorraad en onderhanden werk.

Belanghebbende heeft in zijn aangifte IB/PVV 2015 een belastbaar inkomen uit werk en woning, tevens verzamelinkomen, aangegeven van € 29.638. In deze aangifte heeft belanghebbende zelfstandigen- en startersaftrek toegepast.

Naar aanleiding van het voornemen van de inspecteur tot afwijking van de aangifte heeft belanghebbende op 2 november 2017 stukken aan de inspecteur verstrekt, waaronder een urenregistratie. Volgens deze registratie heeft belanghebbende in 2015 1.288,25 uren voor de maatschap gewerkt. De uren zijn daarbij als volgt gespecificeerd:

Een agenda en kladaantekeningen heeft belanghebbende, ook na daartoe te zijn gevraagd, niet overgelegd.

De inspecteur heeft bij het vaststellen van de aanslag geen zelfstandigen- en startersaftrek in aanmerking genomen en het bedrag aan MKB-winstvrijstelling dienovereenkomstig verhoogd. Ook heeft hij nog een bedrag van € 250 gecorrigeerd, Hierdoor heeft de inspecteur de aanslag vastgesteld naar een belastbaar inkomen uit werk en woning, tevens verzamelinkomen, van € 37.940. Bij gelijktijdige beschikking heeft de inspecteur € 275 belastingrente in rekening gebracht.

In geschil is of belanghebbende voldoet aan het urencriterium als bedoeld in artikel 3.6 van de Wet inkomstenbelasting 2001 (hierna: Wet IB 2001) en daarmee recht heeft op zelfstandigen- en startersaftrek. Verder voert belanghebbende aan dat de inspecteur met twee maten meet en een tunnelvisie hanteert.

Belanghebbende moet aannemelijk maken dat hij voor het jaar 2015 aan het urencriterium heeft voldaan, omdat hij zich op de daarmee samenhangende zelfstandigen- en startersaftrek beroept.

De rechtbank is van oordeel dat belanghebbende niet heeft voldaan aan zijn bewijslast. Waar het om gaat, is dat er ook achteraf een goed inzicht moet bestaan in wat belanghebbende heeft gedaan. Een enkele aanduiding als ‘acquisitie’, ‘verdiepen in de markt’ of ‘opzetten website’ is dan wel erg vaag. Dat belanghebbende zich heeft ingezet voor werving, marktonderzoek en digitale kenbaarheid is op zich heel goed voorstelbaar, maar het is bij het leeuwendeel van zijn urenbestedingen met hetgeen belanghebbende heeft ingebracht onmogelijk om voldoende zicht te krijgen op het aantal uren dat hij aan zijn activiteiten heeft besteed. Zo heeft belanghebbende ter onderbouwing van de 268 uren die hij heeft verantwoord voor het opzetten van een website een factuur overgelegd van de registraties van 4 domeinnamen. In aanvulling daarop heeft hij verklaard (i) dat een website voor de buitenwacht je visitekaartje is, (ii) dat uit kostenbesparing niet een derde is ingeschakeld voor het creëren van de website, (iii) dat een slechte website meer kapot maakt dan je lief is en (iv) dat hij er daarom voor heeft gekozen om deze website pas openbaar te maken zodra alles 100% naar wens is. Hoewel naar de verklaring van belanghebbende ter zitting de maatschap nog steeds activiteiten verricht, is van een (inmiddels) actieve website niet gebleken. Dat draagt er niet aan bij om de door hem gestelde urenbesteding op basis van voormeld door hem geleverde bewijs als voldoende concreet en controleerbaar te kunnen aanmerken.

De slotsom is dat gezien het gebrek aan voldoende objectief controleerbare, feitelijke onderbouwing, de rechtbank het niet aannemelijk acht dat belanghebbende in 2015, zeker in combinatie met de uren die hij in dienstbetrekking heeft gewerkt, nog 1.288,25 - of in ieder geval ten minste 1.225 - uren aan de maatschap heeft besteed.

Belanghebbende heeft gesteld dat de inspecteur door het volgen van zijn aangifte IB/PVV voor het jaar 2014 de zelfstandigen- en startersaftrek in dat jaar wel heeft toegestaan. De rechtbank beschouwt dit als een beroep op het vertrouwensbeginsel en verwerpt dit beroep. Belanghebbende heeft tegenover de gemotiveerde betwisting door de inspecteur namelijk geen omstandigheden gesteld die bij hem de indruk hebben kunnen wekken dat het door de inspecteur toestaan van de zelfstandigen- en startersaftrek in 2014 berust op een bewuste standpuntbepaling.

Belanghebbende heeft nog aangevoerd dat bij een klant van zijn werkgever dezelfde template van het urenregistratieformulier is gebruikt en dat deze wel is geaccepteerd door de inspecteur in Groningen. De rechtbank beschouwt dit als een beroep op het gelijkheidsbeginsel. De rechtbank verwerpt dit beroep, reeds op de grond dat belanghebbende geen omstandigheden heeft gesteld die tot de conclusie kunnen leiden dat het door hem aangedragen geval feitelijk en rechtens gelijk is aan zijn geval. Het draait niet om de gebruikte template van de urenregistratie, maar om de controleerbaarheid en daarmee de geloofwaardigheid van de opgegeven urenbesteding. Zoals onder 2.11 tot en met 2.12 tot uitdrukking is gebracht komt het aan op een beoordeling van de individuele feitelijke omstandigheden en wordt de uitkomst niet bepaald door de vormgeving van de urenregistratie. Het in belanghebbendes beroepschrift opgenomen bewijsaanbod is gelet op het voorgaande niet ter zake dienende en wordt daarom verworpen.

Ook de kritiek van belanghebbende dat de inspecteur de zelfstandigenaftrek (en of voldaan is aan het urencriterium) niet onderzoekt in gevallen waarin een eventuele correctie alleen leidt tot lagere onverrekenbare verliezen, kan hem niet baten. Zoals de rechtbank ter zitting reeds heeft opgemerkt kan niet alles worden gecontroleerd. Een keuze van de Belastingdienst om controlecapaciteit primair in te zetten voor zaken waarbij een eventuele correctie direct tot hogere belastinginkomsten leidt, is alleszins begrijpelijk en ook aanvaardbaar.

Tot slot is volgens belanghebbende sprake van een tunnelvisie bij de Belastingdienst. Het procesdossier biedt de rechtbank geen aanknopingspunt voor aanwezigheid van vooringenomenheid bij de inspecteur. Er lijkt veeleer sprake van een zogeheten ‘groeidossier’ waarbij gronden en verweren van de ene partij zich steeds vormen naar wat de andere partij dienstig acht en heeft ingebracht. De rechtbank wijst belanghebbende voorts erop dat als er hier al sprake van zou zijn dat de inspecteur bepaalde argumenten of verweren eerder aan de orde had kunnen stellen, er geen rechtsregel hem daartoe verplichtte. Ook deze stelling van belanghebbende kan hem dus niet baten.

In het verweerschrift heeft de inspecteur, naar het oordeel van de rechtbank terecht, geconcludeerd dat de correctie van € 250 (zie 2.8) ten onrechte is aangebracht. Dat maakt dat het beroep gegrond is verklaard en dat het belastbaar inkomen uit werk en woning is vastgesteld op € 37.690.

Gelet op de gegrondverklaring van het beroep ziet de rechtbank aanleiding voor een proceskostenveroordeling. Ook zal de rechtbank de inspecteur veroordelen tot vergoeding van het griffierecht.