Rechtbank Zeeland-West-Brabant, 08-09-2021, ECLI:NL:RBZWB:2021:4486, AWB - 20 _ 7753

2.1.

Belanghebbende geniet in 2019 de volgende inkomsten:

2.2.

Aan belanghebbende is een voorlopige aanslag IB/PVV voor het jaar 2019 opgelegd met dagtekening 15 januari 2019. Het verzamelinkomen is vastgesteld op € 56.093 en de berekende loonheffing is € 20.800. De voorlopige aanslag betrof een teruggaaf van € 3.797.

2.3.

In mei 2019 heeft belanghebbende de definitieve aanslag IB/PVV over het jaar 2018 ontvangen.

2.4.

Op verzoek van belanghebbende is een tweede voorlopige aanslag IB/PVV voor het jaar 2019 opgelegd met dagtekening 30 september 2019. Het verzamelinkomen is vastgesteld op € 56.650, de berekende loonheffing is € 20.852 en de berekende arbeidskorting is € 838. De voorlopige aanslag betrof een teruggaaf van € 3.672.

2.5.

Op 12 maart 2020 heeft belanghebbende een aangifte IB/PVV voor het jaar 2019 ingediend, waarin de voormelde inkomsten vermeld zijn. Daarnaast heeft hij een bedrag aan negatieve inkomsten uit eigen woning aangegeven van € 2.626 en een voordeel uit sparen en beleggen van € 426.

2.6.

Met dagtekening 15 mei 2020 is de definitieve aanslag IB/PVV voor het jaar 2019 (hierna: de aanslag) vastgesteld conform de ingediende aangifte van belanghebbende. Uit de aanslag volgde een te betalen bedrag van € 4.680, waarvan een bedrag € 3.672 aan teveel ontvangen voorlopige teruggaaf.

2.7.

Tussen partijen is in geschil of er sprake is van schending van een beginsel van behoorlijk bestuur. Meer in het bijzonder is in geschil of een schending van het zorgvuldigheids- of vertrouwensbeginsel leidt tot vernietiging of vermindering van de aanslag. Niet in geschil is dat de aanslag tot het juiste bedrag is vastgesteld.

2.8.

Belanghebbende stelt dat er sprake is van schending van het zorgvuldigheidsbeginsel, omdat de inspecteur bij het vaststellen van de tweede voorlopige aanslag voor het jaar 2019 geen rekening heeft gehouden met de definitieve aanslag over het jaar 2018. De feitelijke situatie van 2019 was gelijk aan die van 2018 en de definitieve aanslag over het jaar 2018 resulteerde in een te betalen bedrag, dus daar had de inspecteur volgens belanghebbende rekening mee moeten houden.

2.9.

De rechtbank is van oordeel dat er geen sprake is van schending van het zorgvuldigheidsbeginsel. Er is sprake van schending van het zorgvuldigheidsbeginsel indien de inspecteur onzorgvuldig heeft gehandeld, waardoor belanghebbende nadeel heeft ondervonden. Het enkele feit dat de inspecteur bij het vaststellen van de tweede voorlopige aanslag over het jaar 2019 is uitgegaan van de gegevens zoals belanghebbende die zelf heeft verstrekt, zonder deze gegevens te toetsen aan de definitieve aanslag over het jaar 2018, rechtvaardigt niet de conclusie dat er sprake is van onzorgvuldig handelen. Naar het oordeel van de rechtbank was er voor de inspecteur geen aanleiding om te twijfelen aan de juistheid van de door belanghebbende ingevulde gegevens. Daarbij hoeft de inspecteur de ingevulde gegevens slechts marginaal te toetsen, aangezien het gaat om een voorlopige aanslag. Het standpunt van belanghebbende dat de feitelijke situatie in het jaar 2019 gelijk was aan die van 2018, maakt dit niet anders. Immers, de inspecteur is uitgegaan van de gegevens die door belanghebbende zelf zijn verstrekt. Per jaar en gedurende een jaar kan de situatie van een belastingplichtige wijzigen wat van invloed is op zijn belastingheffing. Het is de rechtbank dan ook niet duidelijk hoe de inspecteur had moeten weten dat deze gegevens uit de tweede voorlopige aanslag onjuist waren ook al waren deze gegevens niet in lijn met de gegevens over 2018.

2.10.

Dat er een verschil zit tussen de (tweede) voorlopige aanslag en definitieve aanslag zorgt tevens niet voor schending van het zorgvuldigheidsbeginsel, ongeacht hoe groot dit verschil is. Naar het oordeel van de rechtbank levert het feit dat belanghebbende de onterecht ontvangen teruggaaf moet terugbetalen, geen nadeel op voor belanghebbende. Belanghebbende is dit bedrag verschuldigd. Overigens is er ook geen sprake van een rekenfout zoals belanghebbende stelt. De tweede voorlopige aanslag is namelijk terecht op basis van de door belanghebbende verstrekte gegevens vastgesteld en niet in geschil is dat de definitieve aanslag tot het juiste bedrag is vastgesteld.

2.11.

Belanghebbende stelt daarnaast dat er sprake is van schending van het vertrouwensbeginsel. Hij stelt dat hij op grond van het arrest van de Hoge Raad van 17 januari 2003¹ erop kon vertrouwen dat de tweede voorlopige aanslag voor het juiste bedrag was vastgesteld en dat de definitieve aanslag niet zou afwijken van die voorlopige aanslag. Daarnaast stelt belanghebbende dat een medewerker van de Belastingtelefoon hem gezegd heeft dat als hij een voorlopige aanslag aan zou vragen, bij het opleggen van die voorlopige aanslag rekening zou worden gehouden met de gegevens van 2018. Daardoor kon hij erop vertrouwen dat de tweede voorlopige aanslag juist zou zijn en dat de definitieve aanslag hiervan niet zou afwijken.

2.12.

2.13.

De rechtbank is van oordeel dat van een uitzondering zoals in het arrest wordt uiteengezet in de situatie van belanghebbende geen sprake is. Belanghebbende heeft zijn fiscale situatie niet uitdrukkelijk en gemotiveerd aan de inspecteur voorgelegd. Het enkele verzoek om het opleggen van een voorlopige aanslag is hiervoor niet voldoende. Zijn beroep op het voornoemde arrest gaat dan ook niet op.

2.14.

Met betrekking tot belanghebbendes stelling over het gesprek met de medewerker van de Belastingtelefoon overweegt de rechtbank als volgt. Op belanghebbende rust de bewijslast dat door een medewerker van de Belastingtelefoon in rechte te honoreren vertrouwen is gewekt. Belanghebbende dient aannemelijk te maken dat van de zijde van de overheid toezeggingen of andere uitlatingen zijn gedaan of gedragingen zijn verricht waaruit belanghebbende in de gegeven omstandigheden redelijkerwijs kon en mocht afleiden of en zo ja, hoe de inspecteur in een concreet geval zijn bevoegdheden zou uitoefenen.² Naar het oordeel van de rechtbank heeft belanghebbende niet aannemelijk gemaakt dat er sprake is van een dergelijke toezegging of uitlating. Immers de inspecteur ontkent dat er sprake is van een dergelijke uitlating en belanghebbende heeft zijn stelling niet nader onderbouwd. Belanghebbendes beroep op het vertrouwensbeginsel slaagt dus niet.

2.15.

Ook van schending van enig ander beginsel van behoorlijk bestuur is de rechtbank niet gebleken. Aangezien de rechtbank van oordeel is dat er geen sprake is van schending van een beginsel van behoorlijk bestuur, kan geen sprake zijn van vernietiging dan wel verlaging van de opgelegde aanslag. Tevens volgt hieruit dat het door belanghebbende ingenomen subsidiaire standpunt, inhoudende een vermindering van de aanslag met € 2.404, niet gevolgd wordt.

2.16.

Gelet op het vorenstaande is het beroep ongegrond verklaard.

2.17.

De rechtbank ziet geen aanleiding voor een proceskostenveroordeling.

1. bij het beroepschrift wordt een afschrift van deze uitspraak overgelegd.2 - het beroepschrift moet ondertekend zijn en ten minste het volgende vermelden: a. de naam en het adres van de indiener;