Rechtbank Zeeland-West-Brabant, 23-09-2021, ECLI:NL:RBZWB:2021:4826, AWB - 20 _ 7039 en 20 _ 7041

2.1.

Belanghebbende was tot in 2016 fulltime in bij [bedrijf]. Daarnaast exploiteerde belanghebbende sinds 1 maart 2002 samen met zijn echtgenote een winkel in brocante, meubelen, glaswerk, keukengerei en cadeauartikelen, in de vorm van een vennootschap onder firma genaamd [naam] (hierna: de vof). Er is geen vof-overeenkomst opgesteld.

2.2.

De onderneming beschikte in 2015 en 2016 over een fysieke winkel en een webshop. De fysieke winkel is gevestigd in een gehuurd pand te [plaats]. De fysieke winkel is geopend van dinsdag tot en met zaterdag van 10:00 uur tot 17:00 uur en tijdens koopzondagen.

2.3.

In de vof zijn in de jaren vanaf 2004 tot en met 2018 de volgende resultaten behaald:

2.4.

Belanghebbende heeft op 12 juli 2017 aangifte IB/PVV voor het jaar 2015 gedaan naar een belastbaar inkomen uit werk en woning van € 17.620, dat als volgt is opgebouwd:

2.5.

Op 13 juli 2018 heeft belanghebbende ook aangifte IB/PVV voor het jaar 2016 gedaan naar een belastbaar inkomen uit werk en woning van € 8.162, dat als volgt is opgebouwd:

2.6.

De inspecteur heeft de verliezen uit de onderneming geweigerd en beide aanslagen opgelegd zonder de geclaimde verliezen uit onderneming.

2.7.

Belanghebbende heeft bezwaar gemaakt tegen de aanslagen IB/PVV en de belastingrentebeschikkingen voor de jaren 2015 en 2016. De inspecteur heeft de bezwaren bij uitspraken op bezwaar van 11 mei 2020 afgewezen.

2.8.

Tussen partijen is in geschil of de aanslagen IB/PVV voor de jaren 2015 en 2016 tot te hoge bedragen zijn vastgesteld. Meer in het bijzonder is in geschil het antwoord op de volgende vragen:

1. Vormen de activiteiten van de vof voor belanghebbende in de jaren 2015 en 2016 een bron van inkomen;

2. Is er sprake van een schending van het vertrouwensbeginsel?

2.9.

Om te kunnen spreken van een bron van inkomen is vereist dat belanghebbende met de betreffende activiteiten (i) deelneemt aan het economisch verkeer, (ii) redelijkerwijs voordeel kan verwachten en (iii) dit voordeel beoogt te verwerven.

2.10.

Tussen partijen is enkel in geschil of in 2015 en 2016 wordt voldaan aan de eis of met de winkelactiviteiten redelijkerwijs voordeel te verwachten valt.

2.11.

De Hoge Raad heeft in het arrest van 21 december 2018 overwogen dat er sprake is van een objectieve voordeelsverwachting wanneer met de uitgevoerde activiteiten naar maatschappelijke opvatting redelijkerwijs voordeel kan worden verwacht.¹ Feiten en omstandigheden van andere jaren kunnen daarbij licht werpen op het antwoord op de vraag of in het betreffende jaar sprake is van een objectieve voordeelsverwachting.²

2.12.

Nu belanghebbende in de jaren 2015 en 2016 een verlies claimt uit hoofde van de onderneming, rust op hem de bewijslast aannemelijk te maken dat in 2015 en 2016 sprake is van een objectieve voordeelsverwachting.

2.13.

Belanghebbende voert aan dat in 2015 een ander pand in het centrum van [plaats] is betrokken waardoor de huisvestingskosten werden gehalveerd. Daarnaast mocht volgens belanghebbende een hogere omzet worden verwacht, omdat het nieuwe winkelpand op een meer zichtbare locatie is gelegen. Verder werd in 2015 en 2016 naast de fysieke winkel ook een webshop geëxploiteerd. De inspecteur heeft gemotiveerd bestreden dat er in 2015 en 2016 sprake is van een objectieve voordeelsverwachting.

2.14.

De rechtbank acht belanghebbende niet geslaagd in de op hem rustende bewijslast aannemelijk te maken dat in 2015 en 2016 sprake is van een objectieve voordeelsverwachting. De rechtbank neemt hierbij in aanmerking dat belanghebbende vanaf 2005 uitsluitend negatieve resultaten heeft aangegeven. De rechtbank weegt ook mee dat in 2015 en 2016 de fysieke winkel is voortgezet, terwijl duidelijk was dat de negatieve resultaten hoofdzakelijk werden veroorzaakt door de hoge huisvestigingskosten. Weliswaar is met de locatiewijziging in 2015 beoogd (onder meer) de huisvestingskosten te drukken, maar uit de resultaten blijkt niet dat de locatiewijziging substantiële invloed heeft gehad op het resultaat van dat jaar. Het voorgaande betekent dat in 2015 en 2016 geen sprake is van een bron van inkomen.

2.15.

Belanghebbende voert aan dat de inspecteur voor het eerst in het kader van aanslagregeling voor het jaar 2015 de bron ter discussie heeft gesteld. Volgens belanghebbende is door het in de voorgaande jaren volgen van zijn aangiften, waarin de negatieve resultaten in aanmerking zijn genomen, bij hem een in rechte te beschermen vertrouwen opgewekt dat sprake is van een bron van inkomen. Daarbij is in eerdere jaren een boekenonderzoek geweest waarbij de inspecteur nooit de bron ter discussie heeft gesteld. De inspecteur heeft dit gemotiveerd betwist.

2.16.

Naar het oordeel van de rechtbank heeft belanghebbende met hetgeen hij heeft aangevoerd, tegenover de gemotiveerde betwisting van de inspecteur, niet aannemelijk gemaakt dat bij hem in rechte te beschermen vertrouwen is gewekt. Aan de omstandigheid dat het standpunt van belanghebbende bij de aanslagregeling over voorafgaande jaren is gevolgd, kan niet zonder meer een in rechte te beschermen vertrouwen worden ontleend dat de inspecteur dit standpunt ook in de toekomst zal blijven volgen. Er zal sprake moeten zijn van bijkomende omstandigheden op grond waarvan bij belanghebbende de indruk is gewekt dat het volgen van de aangiften bij de aanslagregeling in de voorgaande jaren het gevolg is van een bewuste standpuntbepaling van de inspecteur.³ Van dergelijke bijkomende omstandigheden is bijvoorbeeld sprake indien de aangifte wordt gevolgd en de desbetreffende kwestie uitdrukkelijk en gemotiveerd aan de orde is gesteld of indien de aanslag overeenkomstig de aangifte wordt vastgesteld na raadpleging van bewijsstukken, besprekingen en gevoerde correspondentie. Namens belanghebbende is ter zitting echter verklaard dat de kwestie in voorgaande jaren niet ter sprake is gekomen. Aangezien de kwestie of sprake is van een bron van inkomen door belanghebbende in voorgaande jaren op geen enkele wijze uitdrukkelijk en gemotiveerd aan de orde is gesteld, kan belanghebbende aan het op dit punt volgen van de aangiften in voorgaande jaren geen vertrouwen ontlenen.

2.17.

Gelet op het vorenstaande zijn de beroepen ongegrond verklaard.

2.18.

De rechtbank ziet geen aanleiding voor een proceskostenveroordeling.

1. bij het beroepschrift wordt een afschrift van deze uitspraak overgelegd.
2 - het beroepschrift moet ondertekend zijn en ten minste het volgende vermelden:
a. de naam en het adres van de indiener;