Rechtbank Zeeland-West-Brabant, 21-12-2021, ECLI:NL:RBZWB:2021:6529, AWB - 19 _ 5006

Belanghebbende heeft op 20 maart 2019 op aangifte een bedrag van € 4.664 aan Bpm voldaan ter zake van de registratie van het motorrijtuig BMW 4-serie Coupé 435i xDrive met VIN nummer [nummer] (hierna: de auto). In de aangifte is belanghebbende uitgegaan van een CO2-uitstoot van 253 gr/km.

Belanghebbende heeft tegen de voldoening op aangifte bezwaar gemaakt. Dit bezwaar is ongegrond verklaard.

Tussen partijen is in geschil de hoogte van de CO2-uitstoot van de auto. Voorts is in geschil de hoogte van de immateriële-schadevergoeding wegens overschrijding van de redelijke termijn.

Belanghebbende stelt dat de CO2-uitstoot voor de auto 179 gr/km dient te bedragen omdat er acht vergelijkbare referentievoertuigen in het kentekenregister zijn geregistreerd waarvan de CO2-uitstoot 179 gr/km bedraagt. Daarbij stelt belanghebbende dat het arrest van de Hoge Raad van 3 april 2020¹ betrekking had op vergelijkbare auto’s en niet op soortgelijke auto’s.

De inspecteur heeft de stellingen van belanghebbende gemotiveerd bestreden onder verwijzing naar voornoemd arrest van de Hoge Raad.

De rechtbank stelt vast dat in de aangifte is uitgegaan van een CO2-uitstoot van de onderhavige auto van 253 gr/km, zoals ook staat vermeld op het Duitse kentekenbewijs. De rechtbank overweegt dat de Hoge Raad in meergenoemd arrest van 3 april 2020 heeft geoordeeld dat de enkele omstandigheid dat bij de registratie van andere personenauto’s van hetzelfde merk, type en uitvoering een lagere CO2-uitstoot in aanmerking is genomen, niet betekent dat artikel 110 van het VWEU is geschonden en dat met de verwijzing naar de verschillen in CO2-uitstoot bij overigens vergelijkbare personenauto’s niet wordt aangetoond dat te veel Bpm in aanmerking is genomen. De rechtbank ziet geen aanknopingspunten voor het oordeel dat dit arrest alleen van toepassing is bij vergelijkbare auto’s en niet bij soortgelijke auto’s. Derhalve is bij de berekening van de verschuldigde Bpm terecht uitgegaan van geen lagere uitstoot dan 253 gr/km.

Gelet op het vorenstaande is het beroep ongegrond verklaard.

Belanghebbende heeft ter zitting op 7 december 2021 een verzoek gedaan om toekenning van een vergoeding wegens overschrijding van de redelijke termijn. Tussen partijen is niet in geschil dat het bezwaarschrift op 30 april 2019 door de inspecteur is ontvangen. De uitspraak van de rechtbank wordt op 21 december 2021 gedaan en dus afgerond 32 maanden na indiening van het bezwaarschrift. De redelijke termijn die staat voor de behandeling van bezwaar en beroep is als uitgangspunt 24 maanden, waarvan 6 maanden voor bezwaar en 18 maanden voor beroep. Nu er geen reden is om van dit uitgangspunt af te wijken, bedraagt de overschrijding van de redelijke termijn 8 maanden.

De vergoeding bedraagt € 500 per half jaar termijnoverschrijding. Belanghebbende heeft derhalve recht op een vergoeding van immateriële schade van afgerond 2 x € 500 is € 1.000. Voor de verdeling van de schadevergoeding tussen de inspecteur (bezwaarfase) en de Minister voor Rechtsbescherming (beroepsfase) geldt het volgende. De bezwaarfase is geëindigd met het op de voorgeschreven wijze bekendmaken van de uitspraak op bezwaar op 29 augustus 2019. De bezwaarfase heeft daarmee afgerond 4 maanden geduurd, waarmee de redelijke termijn voor de bezwaarfase niet is overschreden. Dit betekent dat de termijnoverschrijding voor het geheel wordt toegerekend aan de beroepsfase. De Staat dient daarom het volledige bedrag van € 1.000 te betalen. De rechtbank merkt de Minister voor Rechtsbescherming in zoverre mede aan als partij in dit geding.

Belanghebbende heeft recht op vergoeding van het door hem betaalde griffierecht, in het geheel te vergoeden door de Minister voor Rechtsbescherming.