Rechtbank Zeeland-West-Brabant, 04-04-2022, ECLI:NL:RBZWB:2022:1671, BRE 19/1543

2.1.

Belanghebbende drijft een landbouwonderneming in de vorm van een maatschap, samen met haar echtgenoot en zoon. Met ingang van 31 december 2015 is belanghebbende uit de maatschap getreden en heeft zij haar aandeel geheel overgedragen aan haar zoon. De overdracht heeft fiscaal ruisend plaatsgevonden.

2.2.

Ter zake van de afname van de oudedagsreserve en de gerealiseerde stille reserves is met de zoon een lijfrenteovereenkomst overeengekomen tegen een eenmalige premie.

2.3.

Aan belanghebbende is een aanslag IB/PVV 2015 opgelegd waarbij rekening is gehouden met (voor zover relevant) een (gecorrigeerde) belastbare winst van € 133.269 en een (aangepaste) aftrekbare lijfrentepremie van € 119.350.

2.4.

De inspecteur heeft de aanslag Zvw voor het jaar 2015 opgelegd naar het maximum bijdrage-inkomen van € 51.976. De inspecteur heeft bij het vaststellen van het bijdrage-inkomen uitsluitend rekening gehouden met de lijfrentepremie die ziet op de afname van de oudedagsreserve.

2.5.

In geschil is het antwoord op de vraag of de aanslag Zvw voor het jaar 2015 tot het juiste bedrag is vastgesteld. Meer specifiek is in geschil of het niet in aanmerking nemen van het deel van de betaalde lijfrentepremie dat niet ziet op de omzetting van de oudedagsreserve bij de vaststelling van het bijdrage-inkomen in strijd is met het discriminatieverbod van artikel 14 van het Europees Verdrag voor de Rechten van de Mens (EVRM) in samenhang met artikel 1 Eerste Protocol bij het EVRM.

2.6.

Naar aanleiding van het arrest van de Hoge Raad van 4 februari 2022¹ is belanghebbende tot de (nadere) conclusie gekomen dat haar standpunt niet houdbaar is en dat het beroep ongegrond dient te worden verklaard. De rechtbank ziet geen aanleiding hier anders over te oordelen. In voornoemd arrest heeft de Hoge Raad geoordeeld dat in de wetsgeschiedenis geen aanknopingspunten te vinden zijn om aan te nemen dat de wetgever een ten laste van de stakingswinst bedongen lijfrente voor de bepaling van het bijdrage-inkomen Zvw op dezelfde wijze heeft willen behandelen als het in het arrest van 23 november 2018² genoemde geval waarin de lijfrentepremie ten laste van de fiscale oudedagsreserve is gekomen.³ Daarnaast heeft de Hoge Raad geoordeeld dat geen sprake is van strijdigheid met het discriminatieverbod van artikel 14 EVRM, in samenhang met artikel 1 Eerste Protocol bij het EVRM, omdat van de in dit geval door de wetgever gemaakte afwegingen niet kan worden gezegd dat zij van een redelijke grond zijn ontbloot dan wel dat de wetgever zijn ruime beoordelingsvrijheid heeft overschreden.⁴

2.7.

Gelet op wat hiervoor is overwogen is het beroep ongegrond verklaard.

2.8.

Belanghebbende heeft verzocht om een vergoeding van immateriële schade wegens de te lange duur van de procedure. De rechtbank ziet aanleiding voor toekenning van een vergoeding van immateriële schade in verband met overschrijding van de redelijke termijn. De Hoge Raad heeft als uitgangspunt bepaald dat een redelijke behandeltermijn voor de bezwaar- en beroepsfase in eerste aanleg een periode van twee jaar bedraagt.⁵ De inspecteur heeft het bezwaar van belanghebbende ontvangen op 8 november 2018 en uitspraak op bezwaar gedaan op 25 februari 2019. De rechtbank doet uitspraak op 4 april 2022. De redelijke termijn is daarmee in beginsel overschreden met (afgerond) 1 jaar en 5 maanden. Partijen zijn ter zitting ermee akkoord gegaan de tijd tussen de zitting op 14 januari 2022 en de door de rechtbank op 22 maart 2022 ontvangen schriftelijke reactie van belanghebbende op het voornoemde arrest van de Hoge Raad niet mee te nemen bij de bepaling van de overschrijding van de redelijke termijn. De redelijke termijn is daarmee overschreden met (afgerond) 1 jaar en 3 maanden. Naar het oordeel van de rechtbank heeft belanghebbende recht op een schadevergoeding van € 1.500. Dit bedrag komt geheel voor rekening van de Staat der Nederlanden (de Minister van Justitie en Veiligheid) vanwege de lange duur van de beroepsprocedure. De rechtbank merkt de Minister in zoverre mede aan als partij in dit geding.

2.9.

Gelet op de toewijzing van het verzoek om immateriële schadevergoeding ziet de rechtbank aanleiding te bepalen dat de Staat aan belanghebbende het door haar betaalde griffierecht vergoedt. Daarnaast heeft belanghebbende recht op vergoeding van de kosten die zij in verband met de behandeling van het beroep redelijkerwijs heeft moeten maken. Deze kosten zijn op de voet van het Besluit proceskosten bestuursrecht voor de door een derde beroepsmatig verleende rechtsbijstand vastgesteld op € 759 (1 punt voor het indienen van het beroepschrift en 1 punt voor het verschijnen ter zitting, met een waarde per punt van € 759 en een wegingsfactor 0,5 voor het gewicht van de zaak). Een wegingsfactor 0,5 acht de rechtbank hier aangewezen, nu uitsluitend recht op proceskostenvergoeding bestaat in verband met het toekennen van een immateriële schadevergoeding.⁶

1. bij het beroepschrift wordt een afschrift van deze uitspraak overgelegd.2 - het beroepschrift moet ondertekend zijn en ten minste het volgende vermelden: a. de naam en het adres van de indiener;