Rechtbank Zeeland-West-Brabant, 27-06-2022, ECLI:NL:RBZWB:2022:3467, 21/986

De rechtbank beoordeelt of de inspecteur de bezwaren van belanghebbende ten onrechte niet-ontvankelijk heeft verklaard. Mocht de rechtbank tot de conclusie komen dat de bezwaren terecht niet-ontvankelijk zijn verklaard, dan is in geschil of de navorderingsaanslagen terecht en niet tot te hoge bedragen zijn opgelegd. Daarnaast is in geschil of de verzoeken om ambtshalve vermindering ten onrechte zijn afgewezen.

De termijn voor het indienen van bezwaar bedraagt zes weken¹ en vangt aan met ingang van de dag na die van de dagtekening van een aanslagbiljet, tenzij de dag van dagtekening is gelegen vóór de dag van de bekendmaking.² In dat geval vangt de termijn voor het maken van bezwaar aan op de dag na de datum waarop het besluit op de voorgeschreven wijze is bekendgemaakt. Bekendmaking gebeurt door toezending of uitreiking aan de belanghebbende.³Bij een na afloop van de termijn ingediend bezwaarschrift blijft een niet-ontvankelijkverklaring op grond daarvan achterwege indien redelijkerwijs niet kan worden geoordeeld dat de indiener in verzuim is geweest.⁴

De door belanghebbende ingediende bezwaren zijn ruim buiten de hiervoor genoemde termijn van zes weken ingediend. Belanghebbende stelt zich op het standpunt dat de navorderingsaanslagen niet zijn verzonden aan het op deze aanslagen vermelde adres. Daarnaast stelt belanghebbende dat de navorderingsaanslagen naar het verkeerde adres zijn gestuurd en dat daarom belanghebbende niet kan worden tegengeworpen dat hij niet binnen de termijn van zes weken bezwaar heeft gemaakt. Belanghebbende betwist dus de bekendmaking van de navorderingsaanslagen. Het is aan de inspecteur om de verzending van de navorderingsaanslagen op de genoemde datum aannemelijk te maken.⁵

Met betrekking tot de navorderingsaanslagen voor de jaren 2003 tot en met 2006 heeft de inspecteur geen verzendadministratie overgelegd. Wel heeft hij notities overgelegd van de administratieve verwerking van de navorderingsaanslagen. In de notities is handgeschreven ingevuld wat de datum van verzending is van deze navorderingsaanslagen. De rechtbank acht deze notities onvoldoende om de verzending van de navorderingsaanslagen IB/PVV voor de jaren 2003 tot en met 2006 aannemelijk te maken. In dat geval is de termijn voor het indienen van het bezwaarschrift niet gaan lopen op de dag na die van de dagtekening van de navorderingsaanslagen. Ter zitting heeft belanghebbende het standpunt ingenomen dat hij direct na het bekend worden met de navorderingsaanslagen bezwaar heeft ingediend. Nu deze stelling niet door de inspecteur is betwist, gaat de rechtbank er van uit dat de bezwaren zijn ingediend binnen de termijn van zes weken nadat belanghebbende met de aanslagen bekend is geworden.

Gelet op het voorgaande zijn de bezwaren van belanghebbende tegen de navorderingsaanslagen voor de jaren 2003 tot en met 2006 ten onrechte niet-ontvankelijk verklaard. Dit leidt tot gegronde beroepen voor deze jaren. De bestreden uitspraken op bezwaar dienen te worden vernietigd. De rechtbank is van oordeel dat terugwijzing dient te volgen. De inspecteur wordt daarom opgedragen nieuwe uitspraken op bezwaar te doen met inachtneming van wat in deze uitspraak is overwogen.

Met betrekking tot de navorderingsaanslag IB/PVV voor het jaar 2010 heeft de inspecteur wel een verzendadministratie overgelegd. Uit deze verzendadministratie blijkt dat de navorderingsaanslag IB/PVV voor het jaar 2010 op 18 december 2015 is verzonden naar het op de aanslag vermelde adres [straat], [postcode] in [land]. Naar het oordeel van de rechtbank heeft de inspecteur met de verzendadministratie aannemelijk gemaakt dat de navorderingsaanslag IB/PVV naar voornoemd adres is verzonden.

Voor dat geval heeft belanghebbende zich op het standpunt gesteld dat de inspecteur de navorderingsaanslag IB/PVV voor het jaar 2010 naar een verkeerd adres heeft verzonden. [belanghebbende] is op 14 mei 2015 overleden en de navorderingsaanslag IB/PVV voor het jaar 2010 is vastgesteld op 29 december 2015. Belanghebbende voert aan dat de inspecteur had moeten weten dat hij bij akte van 25 augustus 2015, opgemaakt en ingeschreven bij de rechtbank in Den Haag, de erfenis van [belanghebbende] beneficiair heeft aanvaard. De navorderingsaanslag IB/PVV voor het jaar 2010 is daarom ten onrechte verzonden aan het bij de Belastingdienst bekende ervenadres. De navorderingsaanslag had moeten worden verzonden naar het adres van belanghebbende, dat bekend was bij de Belastingdienst. Belanghebbende heeft er daarnaast op gewezen dat op de website van de Belastingdienst wordt vermeld dat er bij een overlijden brieven worden verzonden aan het adres van de overledene waarin wordt gevraagd naar correspondentiegegevens, maar dat deze brieven nooit door belanghebbende zijn ontvangen.

De inspecteur heeft daartegenover aangevoerd dat hij de navorderingsaanslag IB/PVV voor het jaar 2010 mocht verzenden naar het laatst bekende adres zoals dat voorkomt in de basisregistratie persoonsgegevens. Ten tijde van het opmaken van de navorderingsaanslag IB/PVV voor het jaar 2010 was dit adres de [straat], [postcode] in [land]. Het gegeven dat belanghebbende op 18 augustus 2015 de nalatenschap van [belanghebbende] als enig erfgenaam beneficiair heeft aanvaard was de inspecteur ten tijde van het opleggen van de navorderingsaanslag IB/PVV voor het jaar 2010 niet bekend en hoefde de inspecteur ook niet bekend te zijn.

De rechtbank is van oordeel dat de inspecteur de navorderingsaanslag IB/PVV voor het jaar 2010 op de voorgeschreven wijze bekend heeft gemaakt omdat hij mocht uitgaan van het door hem gebruikte ervenadres. De rechtbank overweegt daartoe dat uit de correspondentie met betrekking tot de aanslag IB/PVV voor het jaar 2009 blijkt dat [belanghebbende] op het moment van overlijden een gemachtigde had. Bovendien blijkt uit deze correspondentie dat er expliciet is gecommuniceerd over de vraag welke correspondentiegegevens na het overlijden van [belanghebbende] dienen te worden gebruikt. De toenmalige gemachtigde heeft in zijn brief van 23 juli 2015 aangegeven dat het op dat moment nog niet duidelijk was of hij door de erfgenamen gevolmachtigd zou worden om de procedure voor te zetten. Uit de correspondentie blijkt echter niet dat de gemachtigde een correspondentieadres heeft doorgegeven aan de inspecteur. Gezien de onduidelijkheid over wie al dan niet erfgenaam waren en de expliciete vraag van de inspecteur naar de contactgegevens, kon de inspecteur ervanuit gaan dat de gemachtigde hierover duidelijkheid zou verschaffen. Belanghebbende heeft gesteld noch aannemelijk gemaakt dat dit wel is gebeurd. Bij gebrek aan duidelijkheid hierover is de Belastingdienst uitgegaan van het laatst bekende adres van de erflater. De rechtbank overweegt dat het mede gelet op de hiervoor genoemde op de weg van de toenmalige gemachtigde of van belanghebbende had gelegen om het juiste correspondentieadres door te geven. Dat belanghebbende de door hem aangehaalde brief waarin is verzocht communicatiegegevens te verstrekken, niet heeft ontvangen doet aan het voorgaande niet af. Immers, er is navraag gedaan bij de voormalig gemachtigde naar het correspondentieadres.

Gelet op het voorgaande is de bezwaartermijn gaan lopen op 30 december 2015. Het bezwaar is ingediend op 1 mei 2020, dat is ver buiten de bezwaartermijn. Belanghebbende heeft ten aanzien van de verschoonbaarheid van de termijnoverschrijding geen aanvullende gronden aangevoerd. De rechtbank is van oordeel dat de hiervoor behandelde gronden van belanghebbende niet maken dat sprake is van een verschoonbare termijnoverschrijding. De inspecteur heeft het bezwaar van belanghebbende tegen de navorderingsaanslag IB/PVV voor het jaar 2010 terecht niet-ontvankelijk verklaard.

De inspecteur heeft de verzoeken om ambtshalve vermindering van de navorderingsaanslagen IB/PVV 2003 tot en met 2006 en het jaar 2010 afgewezen.

Op grond van artikel 9.6, derde lid, Wet IB 2001 beslist de inspecteur op een verzoek tot ambtshalve vermindering bij een voor bezwaar vatbare beschikking. Op grond van artikel XXVII van de Fiscale vereenvoudigingswet 2010 geldt artikel 9.6 van de Wet IB 2001 voor belastingaanslagen inkomstenbelasting ter zake van tijdvakken die aanvangen op of na 1 januari 2010. Vóór die tijd was ten aanzien van een verzoek om ambtshalve vermindering van een aanslag inkomstenbelasting, artikel 65 van de AWR van toepassing. Dit artikel voorziet niet in afwijzing van een verzoek om ambtshalve vermindering bij voor bezwaar vatbare beschikking. Het voorgaande betekent dat belanghebbende tegen de afwijzingen van de verzoeken om ambtshalve vermindering van de navorderingsaanslagen IB/PVV voor de jaren 2003 tot en met 2006 geen bezwaar kan maken en geen beroep in kan stellen. De rechtbank is derhalve onbevoegd om te beoordelen of de verzoeken om ambtshalve vermindering van voornoemde aanslagen terecht zijn afgewezen.

Ten aanzien de navorderingsaanslag IB/PVV voor het jaar 2010 geldt dat artikel 45aa, onderdeel a, van de Uitvoeringsregeling IB 2001 (Tekst 2010) bepaalt dat de termijn voor het ambtshalve verminderen van een belastingaanslag is gesteld op zeven jaar na het einde van het kalenderjaar waarop de belastingaanslag betrekking heeft. Het verzoek om ambtshalve vermindering van de navorderingsaanslag IB/PVV voor het jaar 2010 is ruim buiten deze termijn ingediend.

Zoals hiervoor reeds is overwogen in het kader van de termijnoverschrijding van het ingediende bezwaar tegen de navorderingsaanslag IB/PVV voor het jaar 2010 is de rechtbank van oordeel dat ook ten aanzien van de verzoek om ambtshalve vermindering van deze aanslag van een verschoonbare termijnoverschrijding geen sprake is. De inspecteur heeft het verzoek om ambtshalve vermindering van de navorderingsaanslag IB/PVV voor het jaar 2010 terecht afgewezen.