Rechtbank Zeeland-West-Brabant, 29-06-2022, ECLI:NL:RBZWB:2022:3607, BRE 21/2028, 21/3464 en 21/3467

De rechtbank beoordeelt of de inspecteur de aanslag IB/PVV voor het jaar 2016 en de aanslagen IB/PVV en Zvw voor het jaar 2017 tot te hoge bedragen heeft opgelegd.

De rechtbank stelt daarbij voorop dat niet in geschil is dat de baten uit de timmerwerkzaamheden worden aangemerkt als winst uit onderneming.

De rechtbank is van oordeel dat de baten van belanghebbende als invalleerkracht in de jaren 2016 en 2017 niet kwalificeren als winst uit onderneming. Hierna legt de rechtbank uit hoe zij tot dit oordeel komt en welke gevolgen dit oordeel heeft.

Op grond van artikel 3.2 en 3.4 van de Wet inkomstenbelasting 2001 (hierna: Wet IB 2001) wordt als ondernemer aangemerkt de belastingplichtige voor wiens rekening een onderneming wordt gedreven en die rechtstreeks wordt verbonden voor verbintenissen betreffende die onderneming. Ingevolge artikel 3.5, tweede lid, van de Wet IB 2001 wordt de beoefenaar van een zelfstandig uitgeoefend beroep met een ondernemer gelijkgesteld.

Om de activiteiten van belanghebbende te kunnen kwalificeren als een onderneming, is van belang dat belanghebbende voldoende zelfstandigheid bezit ten opzichte van zijn opdrachtgevers, dat duurzaam wordt gestreefd naar het verkrijgen van opdrachten van verschillende opdrachtgevers en dat ondernemersrisico wordt gelopen. Daarbij kan tevens worden gelet op de wijze waarop belanghebbende bekendheid naar buiten geeft en of actief werving van nieuwe opdrachten plaatsvindt. Daarnaast zijn ook de volgende aspecten van belang voor de beoordeling van de vraag of er sprake is van winst uit onderneming: de omvang en de plaats van de werkzaamheden, het tijdsbeslag, het aantal opdrachtgevers, de investeringen die zijn gedaan en het spraakgebruik. Deze elementen dienen in onderlinge samenhang aan de hand van de feiten en omstandigheden te worden beoordeeld.

Tussen partijen staat vast dat belanghebbende zowel in het jaar 2016 als 2017 voor twee verschillende onderwijsinstellingen werkzaamheden verrichtte. Belanghebbende had met die onderwijsinstellingen geen arbeidsovereenkomsten gesloten. Voor zijn werkzaamheden ontving belanghebbende een (per dag of dagdeel afgesproken vaste) vergoeding die hij ontving middels aan de onderwijsinstellingen uitgereikte facturen. De werkzaamheden verrichte hij op de locatie van de school. Investeringen in lesmateriaal, computers en dergelijke, had belanghebbende niet. Een en ander werd door de onderwijsinstellingen gefaciliteerd. De vakken en/of lessen die hij gaf, waren voor de leerlingen verplicht. Bij ziekte of verlof ontving belanghebbende van de onderwijsinstellingen geen vergoeding. In een dergelijk geval was er de mogelijkheid dat belanghebbende een andere docent ter vervanging voordroeg of de school zelf op zoek ging naar een vervanger. Belanghebbende gaf zijn lessen op basis van een rooster waarvoor hij zijn beschikbare dagen had doorgegeven.

Anders dan belanghebbende betoogt, is het feit dat belanghebbende met de betreffende onderwijsinstellingen op papier aansluiting heeft gezocht bij de op de website van de Belastingdienst gepubliceerde ‘algemene modelovereenkomst geen werkgeversgezag’, niet doorslaggevend voor de vraag of sprake is van een onderneming. In de beoordeling dienen namelijk alle relevante feiten en omstandigheden te worden betrokken, en niet alleen contractuele afspraken.

Al het voorgaande afwegende en in samenhang bezien, komt de rechtbank tot de conclusie dat de werkzaamheden van belanghebbende als invalleerkracht in de betreffende jaren niet zijn verricht in het kader van een onderneming. De door belanghebbende ontvangen vergoedingen voor zijn werkzaamheden zijn daarom niet aan te merken als winst uit onderneming.

Voor dat geval, namelijk de situatie dat de rechtbank tot het oordeel komt dat de werkzaamheden als invalleerkracht niet zijn aan te merken als winst uit onderneming, is niet in geschil dat de baten als invalleerkracht moeten worden aangemerkt als loon uit dienstbetrekking.