Rechtbank Zeeland-West-Brabant, 02-02-2022, ECLI:NL:RBZWB:2022:507, AWB - 21 _ 621

1. De rechtbank gaat uit van de volgende feiten. In de uitspraak op bezwaar heeft de heffingsambtenaar aangegeven dat met belanghebbende tussen mei 2018 en januari 2019 mailverkeer heeft plaatsgevonden, wat heeft geleid tot een vaststellingsovereenkomst betreffende de WOZ-waarde voor het object voor de kalenderjaren 2018 tot en met 2020. Belanghebbende heeft dit niet betwist. De WOZ-beschikking voor het kalenderjaar 2020 is volgens de heffingsambtenaar lager vastgesteld dan in deze vaststellingsovereenkomst is overeengekomen. In de uitspraak op bezwaar heeft de heffingsambtenaar deze waarde gehandhaafd onder verwijzing naar de vaststellingsovereenkomst. Daarnaast is aangegeven dat de waardepeildatum voor het jaar 2020 ligt op 1 januari 2019 en dat op dat moment nog geen sprake was van een coronapandemie. In de uitspraak op bezwaar is daarnaast een tekst opgenomen van het schriftelijk verslag van de hoorzitting, waarin belanghebbende verwijst naar de WOZ-waarde van € 4.415.000,- conform compromis.

2. Gelet op deze overeenkomst tussen partijen ziet de rechtbank zich ambtshalve voor de vraag gesteld of belanghebbende nog procesbelang heeft bij dit beroep.

3. Bij brief van 18 oktober 2021 is aan belanghebbende gevraagd wat het procesbelang is bij (voortzetting van) de beroepsprocedure. Belanghebbende heeft op deze brief gereageerd en heeft aangevoerd dat de heffingsambtenaar een veel te hoge waarde heeft toegekend aan het object, zonder rekening te houden met de gevolgen van de coronapandemie.

4. De rechtbank stelt vast dat tussen partijen niet in geschil is dat over de WOZ-waarde voor het kalenderjaar 2020, met een waardepeildatum 1 januari 2019, een vaststellingsovereenkomst is gesloten en dat de WOZ-waarde voor het kalenderjaar 2020 dient te worden vastgesteld op € 4.415.000,-. Deze overeenstemming, de waardepeildatum en de toestandsdatum 1 januari 2020 zijn van vóór de coronapandemie. Het standpunt van belanghebbende in beroep dat de waarde veel te hoog is vastgesteld, zonder rekening te houden met de coronapandemie, kan dan ook niet worden gevolgd. Daarnaast is dit standpunt naar het oordeel van de rechtbank onvoldoende om de vaststellingsovereenkomst te doorbreken. Nu belanghebbende geen (andere) concrete gronden heeft aangevoerd waarom de uitspraak op bezwaar niet juist zou zijn, kan een verdere behandeling van het beroep achterwege blijven en dient het beroep kennelijk ongegrond te worden verklaard.

5. Belanghebbende maakt aanspraak op vergoeding van immateriële schade vanwege de overschrijding van de redelijke termijn waarbinnen het onderhavige geschil beslecht had moeten zijn. De rechtbank merkt hierover op dat gezien de WOZ-waarde tussen partijen is overeengekomen, er geen sprake kan zijn geweest van spanning en frustratie. Voor zover die spanning en frustratie er volgens belanghebbende wel was, moet eerst worden vastgesteld of de redelijke termijn voor behandeling van bezwaar en beroep, die twee jaar bedraagt, is overschreden. De rechtbank stelt vast dat het bezwaarschrift op 7 februari 2020 door de heffingsambtenaar is ontvangen en dat de rechtbank op 2 februari 2022 uitspraak doet. Daaruit volgt dat de redelijke termijn van twee jaar niet is overschreden en belanghebbende geen recht heeft op immateriële schadevergoeding. Het verzoek zal daarom worden afgewezen.

6. Er is geen aanleiding voor een proceskostenveroordeling.