Rechtbank Zeeland-West-Brabant, 03-02-2022, ECLI:NL:RBZWB:2022:649, AWB - 19 _ 1401

2.1.

Belanghebbende dreef vanaf [datum] 2012 een onderneming in de vorm van een eenmanszaak. De eenmanszaak is op [datum] 2013 omgezet in een besloten vennootschap met de naam [naam vennootschap]. De activiteiten van de onderneming bestonden uit het exploiteren van een café-discotheek met de naam [naam café-discotheek] (hierna: de discotheek). De activiteiten zijn aan het einde van het jaar 2014 beëindigd.

2.2.

Belanghebbende diende ter zake van zijn eenmanszaak op maandelijkse basis aangiften loonheffingen in. Over de periode 1 januari 2013 tot en met 30 september 2013 (hierna: 2013) is het volgende aangegeven:

2.3.

2.2.

2.3.

(…)”

2.4.

De inspecteur heeft bij het opleggen van de naheffingsaanslag de loonheffingen, conform de bevindingen in het controlerapport, gecorrigeerd en daarbij het gebruteerde anoniementarief¹ toegepast. Bij gelijktijdige beschikkingen is een vergrijpboete opgelegd van 50% van de nageheven loonheffingen en is belastingrente in rekening gebracht.

2.5.

Bij uitspraak op bezwaar heeft de inspecteur de naheffingsaanslag verminderd tot € 27.573 en de boetebeschikking verminderd tot 40% van de nageheven loonheffingen, zijnde € 11.029. De inspecteur heeft de beschikking belastingrente gehandhaafd.

2.6.

In geschil is of de naheffingsaanslag loonheffingen, de boete- en de belastingrentebeschikking, zoals deze luiden na uitspraak op bezwaar, terecht en niet naar een te hoog bedrag zijn vastgesteld. De inspecteur heeft ter zitting gemeld dat de belastingrente bij uitspraak op bezwaar ook had moeten worden verminderd.

2.7.

De inspecteur stelt zich – zo begrijpt de rechtbank – op het standpunt dat de loonadministratie niet kan dienen als grondslag voor de aangiften loonheffingen, omdat (onder meer) een urenadministratie ontbreekt. De inspecteur heeft daarom een schatting gemaakt van het aantal gewerkte uren en de verstrekte vergoedingen en op basis daarvan de verschuldigde loonheffingen berekend (zie 2.3). Belanghebbende heeft zich op het standpunt gesteld dat een deugdelijke loonadministratie ten grondslag heeft gelegen aan de aangiften loonheffingen, maar dat deze loonadministratie in 2016 is gestolen uit zijn bestelbus. Volgens belanghebbende is daarom sprake van overmacht.

2.8.

De rechtbank overweegt als volgt. Vast staat dat belanghebbende niet (meer) beschikt over een loonadministratie die kan dienen ter onderbouwing van de aangiften loonheffingen voor 2013. Het beroep op overmacht kan belanghebbende in dit geval om verschillende redenen niet helpen. In eerste plaats kan uit wat belanghebbende heeft aangevoerd niet worden opgemaakt dat hij daadwerkelijk beschikte over een deugdelijke en controleerbare urenadministratie. Daarbij neemt de rechtbank in aanmerking wat ter zitting is verklaard over de wijze van administratie. Verklaard is dat de gewerkte uren over het algemeen werden doorgebeld naar de adviseur, maar onduidelijk is gebleven of vastlegging van de gewerkte uren (zoals wanneer en door wie) adequaat en stelselmatig plaatsvond. In tweede plaats acht de rechtbank opmerkelijk dat de urenadministratie over het jaar 2013 zich in 2016 bevond in een bestelbus van belanghebbende terwijl de ondernemingsactiviteiten op dat moment al enige tijd waren beëindigd. Wat van het voorgaande ook zij, in derde plaats staat vast dat de urenadministratie niet meer beoordeeld kan worden omdat belanghebbende stelt daarover door omstandigheden niet meer te beschikken. Naar het oordeel van de rechtbank is dit een omstandigheid die geheel in de risicosfeer van belanghebbende ligt. Op belanghebbende rust immers de plicht om een administratie te voeren en te bewaren.

2.9.

Nu vaststaat dat belanghebbende niet beschikt over een loonadministratie die kan dienen ter onderbouwing van de verschuldigde loonheffingen over 2013, brengt een redelijke verdeling van de bewijslast met zich dat in eerste instantie de inspecteur ter voldoening aan de op hem rustende bewijslast kan volstaan met een gemotiveerde schatting, waarna de belanghebbende aannemelijk dient te maken dat en waarom de loonheffingen lager zijn dan door de inspecteur is berekend.²

2.10.

2.11.

De rechtbank is dus van oordeel dat in het kader van een gemotiveerde schatting de inspecteur mocht uitgaan van een hoger bedrag aan lonen dan waarvoor aangiften zijn gedaan. Gelet op het gebrek aan administratie mocht de inspecteur daarop ook het zogenoemde anoniementarief toepassen. De rechtbank acht echter wel aannemelijk dat de schatting van het bedrag aan lonen te hoog is. Alles afwegende gaat de rechtbank schattenderwijs uit van een na te heffen bedrag aan loonheffing van € 10.000. Dit is gebaseerd op de normale bewijslastverdeling, waarvoor in dit geval een bijzondere regel geldt (zie 2.9). De inspecteur stelt echter dat de bewijslast moet worden omgekeerd en verzwaard omdat de vereiste aangiften niet zijn gedaan.

2.12.

De vereiste aangifte is niet gedaan indien sprake is van één of meer gebreken die er toe leiden dat de volgens de aangifte verschuldigde belasting verhoudingsgewijs aanzienlijk lager is dan de werkelijk verschuldigde belasting. Daarnaast is vereist dat het bedrag van de belasting, dat als gevolg van de hiervoor bedoelde gebreken in de aangifte niet zou zijn geheven, op zichzelf beschouwd aanzienlijk is. Inhoudelijke gebreken in de aangifte worden voor de toepassing van deze regels slechts in aanmerking genomen indien de belastingplichtige ten tijde van het doen van aangifte wist of zich ervan bewust moest zijn geweest dat daardoor een aanzienlijk bedrag aan verschuldigde belasting niet zou worden geheven.³ Bij de beoordeling of sprake is van het niet doen van de vereiste aangifte in vorenbedoelde zin moeten de normale regels van stelplicht en bewijslast worden toegepast.⁴

2.13.

De rechtbank overweegt als volgt. Uit wat hiervoor is overwogen volgt dat op basis van de normale regels van de bewijslast moet worden aangenomen dat het aangegeven bedrag aan loonheffingen op zichzelf beschouwd en verhoudingsgewijs aanzienlijk lager is dan de werkelijk verschuldigde loonheffingen. Dit betekent nog niet dat aannemelijk is dat belanghebbende ten tijde van het doen van aangifte wist of zich ervan bewust moest zijn geweest dat een aanzienlijk bedrag aan loonheffingen niet zou worden afgedragen. Het ligt op de weg van de inspecteur om dat aannemelijk te maken. In dit geval komt dat erop neer dat de inspecteur aannemelijk dient te maken dat belanghebbende loon heeft betaald ter zake waarvan belanghebbende geen loonheffingen heeft afgedragen (‘zwart loon’) omdat daarin de gestelde bewustzijn is gelegen. Daarin is de inspecteur met al hetgeen hij heeft aangevoerd niet geslaagd. De inspecteur heeft onvoldoende concreet bewijs aangedragen voor de verschillende uitgangspunten, waaronder de openingstijden en de aanwezigheid van het personeel, waarop de aannames en de daarop voortbouwende schatting berusten. Dit had wel op de weg van de inspecteur gelegen, aangezien belanghebbende de uitgangspunten waarop de aannames berusten gemotiveerd heeft betwist. Verder heeft de rechtbank de geloofwaardige verklaringen van de dochter in aanmerking genomen. Het voorgaande neemt niet weg dat aan de inspecteur kan worden toegegeven dat belanghebbende zelf gedurende de procedure verklaringen heeft gegeven die op het eerste gezicht op onderdelen op gespannen voet staan met andere verklaringen en stukken die tot het procesdossier behoren. In dit opzicht gunt de rechtbank belanghebbende het voordeel van de twijfel. Het voorgaande betekent dat niet kan worden gezegd dat belanghebbende de vereiste aangiften niet heeft gedaan.

2.14.

De naheffingsaanslag moet worden verminderd tot € 10.000 en de belastingrente dienovereenkomstig.

2.15.

De inspecteur stelt zich op het standpunt dat het aan (voorwaardelijk) opzet van belanghebbende is te wijten dat te weinig loonheffingen op aangiften zijn afgedragen. Naar het oordeel van de rechtbank is de inspecteur niet geslaagd in de op hem rustende bewijslast, gelet op wat in 2.13 is overwogen. De omstandigheid dat de naheffingsaanslag deels in stand blijft, doet daaraan niet af, omdat het bewijsrechtelijk kader anders is voor de beoordeling of het beboetbaar feit is begaan. De rechtbank is daarom van oordeel dat de vergrijpboete moet worden vernietigd.

2.16.

Gelet op het vorenstaande is het beroep gegrond verklaard.

2.17.

De rechtbank vindt aanleiding de inspecteur te veroordelen in de kosten die belanghebbende in verband met de behandeling van het beroep redelijkerwijs heeft moeten maken. Deze kosten zijn op de voet van het Besluit proceskosten bestuursrecht voor de door een derde beroepsmatig verleende rechtsbijstand vastgesteld op € 1.518 (1 punt voor het indienen van het beroepschrift en 1 punt voor het verschijnen ter zitting met een waarde per punt van € 759 en een wegingsfactor 1). De rechtbank kent geen vergoeding toe voor kosten van de bezwaarfase omdat daarom niet is verzocht voordat uitspraak op bezwaar is gedaan zoals is vereist.⁵ Verder krijgt belanghebbende het door hem betaalde griffierecht van € 47 vergoed.

1. bij het beroepschrift wordt een afschrift van deze uitspraak overgelegd.2 - het beroepschrift moet ondertekend zijn en ten minste het volgende vermelden: a. de naam en het adres van de indiener;