Rechtbank Zeeland-West-Brabant, 03-02-2022, ECLI:NL:RBZWB:2022:650, AWB - 20 _ 9104

2.1.

Belanghebbende is geboren op [geboortedatum] en is meervoudig gehandicapt. Zijn moeder, [naam 3], is zijn eerste bewindvoerder en mentor.

2.2.

Belanghebbende heeft in 2018 een Wajong-uitkering ontvangen van € 15.403, waarop € 2.620 aan loonheffing is ingehouden. Daarnaast ontving belanghebbende in 2018 een tegemoetkoming arbeidsongeschikten (€ 177,68), een tegemoetkoming specifieke zorgkosten (€ 237), een belastingteruggave over het jaar 2017 (€ 2.529) en zorgtoeslag € 1.144.

2.3.

Belanghebbende beschikt in 2018 over een plafondlift en een mobiele tillift. De plafondlift is in 2005 aangeschaft voor € 9.449,77. De mobiele tillift is op 18 december 2013 aangeschaft voor € 1.199 en op 7 januari 2014 geleverd. Op 18 december 2013 heeft voor de mobiele tillift een aanbetaling van € 100 plaatsgevonden. Het restant voor de mobiele tillift is betaald op 13 januari 2014.

2.4.

Namens belanghebbende is aangifte IB/PVV voor het jaar 2018 gedaan van een inkomen uit werk en woning van € 15.403 en een persoonsgebonden aftrek van in totaal € 7.817.

2.5.

De inspecteur heeft naar aanleiding van de aangifte IB/PVV voor het jaar 2018 vragen gesteld met betrekking tot de in de aangifte geclaimde aftrek van uitgaven voor specifieke zorgkosten.

2.6.

De inspecteur heeft bij het vaststellen van de aanslag IB/PVV voor het jaar 2018 de uitgaven voor specifieke zorgkosten in aftrek geweigerd, met uitzondering van de extra uitgaven voor kleding en beddengoed. De aanslag IB/PVV voor het jaar 2018 resulteert in een terug te ontvangen bedrag van € 44. Bij gelijktijdige beschikking is € 2 belastingrente aan belanghebbende vergoed.

2.7.

In de bezwaarfase is namens belanghebbende verzocht om toekenning van het zogenoemde hoge forfait van € 750 in verband met extra uitgaven voor kleding en beddengoed. De inspecteur is bij uitspraak op bezwaar van 13 oktober 2020 gedeeltelijk aan het bezwaar tegemoet gekomen door het hoge forfait in aanmerking te nemen. De inspecteur heeft de aanslag IB/PVV voor het jaar 2018 dienovereenkomstig verminderd, hetgeen resulteert in een terug te ontvangen bedrag van € 275.

2.8.

In geschil is of de aanslag IB/PVV voor het jaar 2018, zoals die luidt na uitspraak op bezwaar, niet naar een te hoog bedrag is vastgesteld. Meer in het bijzonder is in geschil of belanghebbende recht heeft op een hogere aftrek van uitgaven voor specifieke zorgkosten.

2.9.

De standpunten van partijen in de beroepsfase kunnen cijfermatig als volgt worden samengevat:

2.10.

Op grond van artikel 6.1, tweede lid, aanhef en onderdeel d, van de Wet inkomstenbelasting 2001 (hierna: Wet IB 2001) kunnen uitgaven voor specifieke zorgkosten als persoonsgebonden aftrek in aanmerking worden genomen. In artikel 6.17 van de Wet IB 2001 is limitatief opgenomen welke uitgaven als specifieke zorgkosten zijn aan te merken. De bewijslast voor de aftrek van specifieke zorgkosten rust op belanghebbende. Dit betekent dat belanghebbende aannemelijk moet maken dat hij de uitgaven heeft gedaan, dat deze op hem drukken (dus niet aan hem vergoed zijn) en voldoen aan de in de wet opgenomen voorwaarden voor aftrek.

2.11.

Een belangrijk punt voor belanghebbende is zijn stelling dat door het in de voorgaande jaren volgen van zijn aangiften, waarin een aftrek van uitgaven voor specifieke zorgkosten in aanmerking is genomen, bij hem een in rechte te beschermen vertrouwen is opgewekt dat de zorgkosten aftrekbaar zijn. Belanghebbende doet daarmee een beroep op het vertrouwensbeginsel.

2.12.

Naar het oordeel van de rechtbank kan het beroep op het vertrouwensbeginsel niet in algemene zin slagen. Aan de enkele omstandigheid dat het standpunt van belanghebbende bij de aanslagregeling over voorafgaande jaren is gevolgd, kan niet een in rechte te beschermen vertrouwen worden ontleend dat de inspecteur dit standpunt ook in de toekomst zal blijven volgen. In dit geval komt daar nog bij dat de wettelijke regeling waarin is opgenomen welke uitgaven als specifieke zorgkosten zijn aan te merken jaarlijks kan wijzigen en ieder jaar opnieuw moet zijn voldaan aan de voorwaarden voor aftrek van de uitgaven voor specifieke zorgkosten (zie 2.10).

2.13.

De inspecteur heeft in het verweerschrift de stelling ingenomen dat de afschrijvingskosten ter zake van de plafondlift van € 633 alsnog volledig in aftrek worden toegestaan. De rechtbank beslist dienovereenkomstig. Dat betekent dat het geschil zich voor wat betreft de afschrijvingskosten beperkt tot de afschrijvingskosten van de mobiele tillift van € 200.

2.14.

De rechtbank overweegt als volgt.

2.15.

Tot de uitgaven voor vervoer behoren de uitgaven voor bezoek aan medische hulpverleners of het ondergaan van medische behandelingen en de overige op belanghebbende drukkende kosten, voor zover zij meer bedragen dan de vervoerskosten van andere belastingplichtigen die niet ziek of invalide zijn maar overigens in dezelfde financiële omstandigheden en maatschappelijke positie verkeren als belanghebbende.¹

2.16.

2.17.

De rechtbank overweegt als volgt.

2.18.

Onder specifieke zorgkosten vallen op grond van artikel 6.17, eerste lid, aanhef en onder a, van de Wet IB 2001 uitgaven voor genees- en heelkundige hulp. In het negende lid van dit artikel is bepaald dat onder genees- en heelkundige hulp wordt verstaan:

a. een behandeling door een arts;

b. een behandeling op voorschrift en onder begeleiding van een arts door een paramedicus;

c. een behandeling door een in artikel 39 van de Uitvoeringsregeling Wet IB 2001 aan te wijzen paramedicus, mits voor de behandeling een verklaring door de paramedicus is afgegeven die voldoet aan de in dat artikel gestelde voorwaarden.

2.19.

De bewijslast dat uitgaven voor genees- en heelkundige hulp voor aftrek in aanmerking komen rust op belanghebbende.

2.20.

Belanghebbende stelt zich op het standpunt dat de Wlz-bijdrage (€ 1.582,20), de uitgaven voor een massagetherapeut (€ 261) en de uitgaven voor extra voeding en dagbesteding (€ 482,87) voor aftrek in aanmerking komen. De inspecteur heeft dit gemotiveerd bestreden.

2.21.

2.22.

Met betrekking tot de uitgaven voor de massagetherapeut overweegt de rechtbank dat de inspecteur deze terecht in aftrek heeft geweigerd. Belanghebbende heeft geen verklaring overgelegd als bedoeld in artikel 6.17, negende lid, onderdeel c, van de Wet IB 2001 in samenhang met artikel 39 van de Uitvoeringsregeling Wet IB 2001. Dat betekent dat belanghebbende reeds om die reden niet aan alle voorwaarden voor aftrek heeft voldaan. In het midden kan daarom blijven of de massagetherapeut kan worden aangemerkt als paramedicus in de zin van artikel 6.17, negende lid, onderdeel c, van de Wet IB 2001.

2.23.

Ook met betrekking tot de uitgaven voor extra voeding en dagbesteding overweegt de rechtbank dat de inspecteur deze terecht in aftrek heeft geweigerd. Gelet op het bepaalde in artikel 6.17, negende lid, van de Wet IB 2001 komen deze uitgaven niet voor aftrek in aanmerking, omdat deze uitgaven niet kunnen worden aangemerkt als genees- en heelkundige hulp.

2.24.

De aanslag voor het jaar 2018 dient te worden vastgesteld naar het volgende belastbaar inkomen uit werk en woning:

2.25.

Belanghebbende heeft zich nog op het standpunt gesteld dat de inspecteur in verband met het verminderen van de aanslag IB/PVV voor het jaar 2018 bij uitspraak op bezwaar ten onrechte geen belastingrente aan hem heeft vergoed.

2.26.

De rechtbank overweegt als volgt. De inspecteur heeft in het verweerschrift geconcludeerd dat in de aanslagregelende fase door de inspecteur onzorgvuldig is gehandeld. Naar de rechtbank begrijpt had een zorgvuldigere behandeling in de aanslagregelende fase ertoe geleid dat de aanslag IB/PVV voor het jaar 2018 naar een lager bedrag was vastgesteld. Aangezien niet in geschil is dat bij de aanslag terecht belastingrente is vergoed, zou een zorgvuldigere behandeling ook hebben geleid tot een hoger bedrag aan belastingrente. De klacht van belanghebbende slaagt daarom op grond van het zorgvuldigheidsbeginsel. Gelet daarop oordeelt de rechtbank dat de inspecteur aan belanghebbende de belastingrente dient te vergoeden overeenkomstig de vermindering van de aanslag IB/PVV voor het jaar 2018.

2.27.

Belanghebbende heeft aanspraak gemaakt op een dwangsom wegens het niet-tijdig beslissen op het bezwaar tegen de aanslag IB/PVV voor het jaar 2018. Tussen partijen is niet in geschil dat belanghebbende recht heeft op een dwangsom van € 276. De rechtbank beslist dienovereenkomstig.

2.28.

Het beroep is gegrond. De rechtbank vindt aanleiding de inspecteur te veroordelen in de kosten die belanghebbende in verband met de behandeling van het beroep redelijkerwijs heeft moeten maken. De inspecteur heeft ter zitting ingestemd met het toekennen van een reiskostenvergoeding van € 46,20. De rechtbank stelt de vergoeding van reiskosten daarom vast op € 46,20. Verder dient de inspecteur het door belanghebbende betaalde griffierecht van € 48 aan hem te vergoeden.

1. bij het beroepschrift wordt een afschrift van deze uitspraak overgelegd.2 - het beroepschrift moet ondertekend zijn en ten minste het volgende vermelden: a. de naam en het adres van de indiener;