Centrale Raad van Beroep, 15-02-2013, BZ1485, 11-2543 WIA

Uitspraak op het hoger beroep tegen de uitspraak van de rechtbank Arnhem van 5 april 2011, 10/4111 (aangevallen uitspraak)

Partijen:

[A. te B. ] (appellant)

de Raad van bestuur van het Uitvoeringsinstituut werknemersverzekeringen (Uwv)

Het Uwv heeft een verweerschrift ingediend.

Partijen hebben nadere stukken toegezonden.

De behandeling ter zitting heeft plaatsgevonden op 3 augustus 2012. Namens appellant is verschenen mr. Van Engelen. Het Uwv heeft zich, met voorafgaand bericht, niet laten vertegenwoordigen.

De Raad heeft het onderzoek in de zaak heropend en het Uwv enige vragen gesteld. Na beantwoording van die vragen door het Uwv is met toestemming van partijen een nadere zitting achterwege gelaten, waarna de Raad het onderzoek heeft gesloten.

OVERWEGINGEN

2. In de aangevallen uitspraak heeft de rechtbank overwogen geen aanknopingspunten te zien voor twijfel aan de juistheid van de door het Uwv vastgestelde belastbaarheid van appellant per 16 juli (lees: juni) 2009. Naar het oordeel van de rechtbank zijn de aan het bestreden besluit ten grondslag gelegde verzekeringsgeneeskundige rapporten inzichtelijk en kan niet worden gezegd dat ze zijn gebaseerd op onvolledig of onzorgvuldig onderzoek. De verzekeringsartsen hebben overtuigend gemotiveerd dat met de bij hen bekende klachten van appellant rekening is gehouden en dat niet te geringe medische beperkingen zijn vastgesteld. Verder heeft de rechtbank overwogen dat voldoende en overtuigend is gemotiveerd dat de belasting in de geduide functies de belastbaarheid van appellant niet overschrijdt. Omdat dat niet eerder dan in de beroepsfase is gebeurd, heeft de rechtbank aanleiding gevonden het beroep van appellant gegrond te verklaren, het bestreden besluit te vernietigen en te bepalen dat de rechtsgevolgen van het vernietigde besluit geheel in stand blijven.

3. In hoger beroep heeft appellant alleen de instandlating van de rechtsgevolgen van het bestreden besluit bestreden. Hij heeft aangevoerd dat zijn medische beperkingen zijn onderschat en dat hij de rechtbank niet kan volgen in de overwegingen dat de belasting in de functies kartonnagebewerker en samensteller metaalwaren niet boven zijn belastbaarheid uitgaat. Appellant heeft verder nog een verklaring van zijn behandelend psycholoog toegezonden.

4. De Raad komt tot de volgende beoordeling.

4.1. Het gaat in dit hoger beroep inhoudelijk om de vraag of de rechtbank terecht heeft onderschreven het standpunt van het Uwv dat het verlies aan verdienvermogen van appellant op 16 juni 2009 52,1% bedraagt. Op 16 juni 2009 ontving appellant een LGU. Voor de hoogte van de LGU maakt het niet uit of het verlies aan verdienvermogen meer of minder dan 80% bedraagt, als dat verlies maar ten minste 35% is. De Raad heeft meerdere malen, onder meer in de uitspraak van 15 april 2011, LJN BQ1755, om die reden overwogen dat de betrokkene die een LGU ontvangt omdat de mate van arbeidsongeschiktheid is vastgesteld op een percentage tussen de 35 en 80 alleen voldoende procesbelang heeft bij een inhoudelijke beoordeling van de door hem of haar aangevallen uitspraak als het resultaat dat de betrokkene nastreeft ook daadwerkelijk kan worden bereikt en het realiseren van dat resultaat voor de betrokkene feitelijk betekenis kan hebben.

4.2. Anders dan uit de in 4.1 vermelde uitspraak kan worden afgeleid is de Raad thans van oordeel dat bij de vraag of procesbelang aanwezig is moet worden betrokken het gevolg dat het hebben van een verdienvermogen van minder dan 20% heeft voor de soort en de hoogte van de WGA-uitkering na afloop van de LGU. Als een betrokkene tijdens het ontvangen van een LGU ten minste twee maanden een verdienvermogen van minder dan 20% heeft, dan geldt voor die betrokkene geen inkomenseis. De inkomenseis gaat op grond van artikel 60, derde lid, van de Wet WIA pas gelden 24 maanden nadat betrokkene weer een verdienvermogen van meer dan 20% heeft. In het geval van appellant betekent dat concreet dat als de mate van zijn arbeidsongeschiktheid op 16 juni 2009 80% of meer bedraagt en die mate van arbeidsongeschiktheid ten minste twee maanden duurt de inkomenseis voor appellant na afloop van die termijn van twee maanden niet geldt. De inkomenseis gaat pas weer gelden 24 maanden na het moment waarop is vastgesteld dat de arbeidsongeschiktheid is afgenomen en minder dan 80% bedraagt. Appellant kan in die situatie ook na 4 juni 2010 aanspraak maken op een LAU. Procesbelang kan bijvoorbeeld wel vervallen zijn als op een later moment in de hiervoor genoemde periode van 24 maanden tijdens het ontvangen van een LAU de arbeidsongeschiktheid ten minste twee maanden meer dan 80% bedraagt. Nu van een dergelijke situatie in dit geval geen sprake is, heeft appellant zijn procesbelang niet verloren.

4.4. Zoals de bezwaararbeidsdeskundige terecht heeft opgemerkt, is het standpunt van appellant dat de belasting in de functie samensteller metaalwaren (Sbc-code 264140) zijn belastbaarheid te boven gaat niet gemotiveerd. Aan dat standpunt wordt dan ook voorbij gegaan. Met betrekking tot de belasting in de functie kartonnagebewerker (Sbc-code 268040) ziet appellant een discrepantie in benadering van het aspect hand- en vingergebruik (4.3.6) in de arbeidskundige rapporten van 1 december 2009 en 10 januari 2011. De Raad ziet die discrepantie niet en betrekt daarbij dat over dit aspect ook is gerapporteerd in het rapport van 6 oktober 2010. Uit die verschillende rapportages, de FML en het resultaat functiebeoordeling blijkt het volgende. Op het aspect hand- en vingergebruik heeft de verzekeringsarts aangegeven dat de knijp/grijpkracht van appellant is beperkt en daarbij toegelicht dat activiteiten welke krachtsinspanningen vereisen over langere tijd aaneengesloten en/of frequent terugkerende handelingen met kracht vermeden dienen te worden. De verzekeringsarts heeft aangegeven op dit punt eventueel overleg te willen plegen. De functie kartonnagebewerker kent een signalering en bevat een toelichting van de arbeidsdeskundig analist dat in die functie één dag in de week elke uur een rol folie tot 10 kg moet worden gepakt en verplaatst. Ook moet geregeld overtollig karton met de hand worden losgetrokken. De bezwaararbeidsdeskundige heeft over de belasting op dit punt nadere informatie ingewonnen bij de arbeidsdeskundig analist en vervolgens met de bezwaarverzekeringsarts overleg gevoerd over de vraag of de belasting op dit punt binnen de belastbaarheid van appellant valt. In de rapportage van 10 januari 2011 is uiteengezet dat het pakken en vasthouden van een rol folie weinig knijp/grijpkracht vereist, omdat bij het tillen en dragen kracht wordt gezet vanuit de bovenarmen en niet vanuit de handen. Voorts maakt volgens de bezwaarverzekeringsarts zowel de frequentie van drie tot vijf maal per uur lostrekken van het karton als het gegeven dat voor het lostrekken een trekkracht nodig is van minder dan 5 kg dat ook dit onderdeel van de functie ruimschoots blijft binnen de toegestane belastbaarheid.

5. Gelet op de overwegingen in 4.1 tot en met 4.4 slaagt het hoger beroep niet. De aangevallen uitspraak, voor zover aangevochten, moet worden bevestigd.

(getekend) C.W.J. Schoor

(getekend) J.R. Baas

TM