Gerechtshof Amsterdam, 15-05-2002, AE4837, 01/01490

GERECHTSHOF TE AMSTERDAM

Zestiende Enkelvoudige Belastingkamer

PROCES-VERBAAL

van de mondelinge uitspraak in het beroep van X te Z, belanghebbende,

tegen

de uitspraak van het Hoofd van de Belastingdienst Particulieren te P, de inspecteur, gedagtekend 28 juni 2001, betreffende de aanslag inkomstenbelasting/premie volksverzekeringen 1997.

Het beroep is behandeld ter zitting van 1 mei 2002.

Beslissing

Gronden

1. Voor het jaar 1997 heeft belanghebbende, gepensioneerd, aangifte inkomstenbelasting/premie volksverzekeringen gedaan van een belastbaar inkomen van ¦ 69.918.

2. Bij het opleggen van de aanslag heeft de inspecteur de onderstaande correcties aangebracht en het belastbare inkomen vastgesteld op ƒ 81.739.

3. Belanghebbende heeft, nadat hij het verweerschrift van de inspecteur heeft ontvangen, een schriftelijke reactie met dagtekening 23 december 2001 ingediend. Bij deze schriftelijke reactie is een aantal betalingsbewijzen gevoegd met betrekking tot de door belanghebbende geclaimde giftenaftrek. In zijn schriftelijke reactie hierop van 5 maart 2002 heeft de inspecteur bericht dat naar aanleiding van deze overgelegde betalingsbewijzen naar zijn mening alsnog recht bestaat op aftrek van giften voor een bedrag van (¦ 1.083 verminderd met de voor belanghebbende geldende drempel van ¦ 817 =) ƒ 266. De inspecteur verzoekt het Hof hiermee in zijn uitspraak rekening te houden. Voor een hoger bedrag aan giftenaftrek, zoals door belanghebbende voorgestaan, ziet de inspecteur geen aanleiding.

Dit bedrag moet volgens belanghebbende nog worden vermeerderd met de forfaitaire aftrek voor uitgaven ter zake van ouderdom en worden verminderd met de ter zake geldende aftrekdrempel, welke volgens belanghebbende ƒ 8.732,15 bedraagt. Tevens merkt belanghebbende op dat de door hem ontvangen uitkering van de Dienst Ziektekostenvoorziening Overheidspersoneel (hierna: ZVO-uitkering) van ƒ 2.711,85 niet in mindering dient te worden gebracht op de door hem opgevoerde ziektekosten, omdat deze uitkering op grond van artikel 10, tweede lid, van de Wet op de loonbelasting 1964 (hierna: Wet LB) reeds voorwerp van belastingheffing is geweest.

5. In geschil is de vraag of belanghebbende op grond van het gelijkheidsbeginsel recht heeft op de onder 2 genoemde aftrekposten, of belanghebbende recht heeft op aftrek van giften ter zake van een bedrag van ƒ 1.636 in plaats van ƒ 266 en of belanghebbende de onder 4 genoemde kosten als buitengewone lasten op zijn belastbare inkomen in mindering kan brengen, hetgeen belanghebbende stelt en de inspecteur betwist.

6. Met betrekking tot de bestreden uitspraak op bezwaar oordeelt het Hof dat, zoals in beroep tussen partijen ook niet meer in geschil is, belanghebbende ten onrechte niet-ontvankelijk is verklaard in zijn bezwaar. Reeds op deze grond moet de bestreden uitspraak worden vernietigd. Met betrekking tot de vraag of het beroep tevens leidt tot een vermindering van de opgelegde aanslag overweegt het Hof als volgt.

6.1. Inzake belanghebbendes beroep op het gelijkheidsbeginsel, waarbij belanghebbende stelt dat sprake is van strijdigheid met de ter zake geldende internationale verdragen, heeft het volgende te gelden. In zijn arrest van 12 mei 1999, nr. 33.320 (BNB 1999/271) oordeelt de Hoge Raad dat de per 1 januari 1992 en 1 januari 1994 ingevoerde verhogingen van het arbeidskostenforfait voor werkenden een niet gerechtvaardigde ongelijke behandeling binnen de groep werkenden opleveren, namelijk tussen hen die kosten hebben gemaakt tot aan het bedrag van het forfait minus de verhoging en hen die hogere kosten hebben gemaakt. Niet gezegd kan worden dat deze verhoging tevens leidt tot een niet gerechtvaardigde ongelijke behandeling van werkenden en niet-werkenden, nu deze groepen niet als gelijke gevallen kunnen worden aangemerkt; zij verkeren immers niet in dezelfde omstandigheden. Nu belanghebbende behoort tot een groep van niet-werkenden, faalt zijn beroep op het gelijkheidsbeginsel reeds hierom. In verband met de door belanghebbende gevraagde aftrek ter zake van de feestdagenregeling overweegt het Hof dat de in artikel 11, eerste lid, onderdeel r, van de Wet LB opgenomen vrijstelling slechts van toepassing is wanneer in enig jaar geschenken zijn ontvangen bij een of meer van de daar genoemde gelegenheden voor zover de waarde daarvan het bedrag van ¦ 300 niet overtreft. Daar niet gebleken is dat belanghebbende dergelijke geschenken heeft ontvangen, moet worden aangenomen dat belanghebbende niet in dezelfde situatie verkeert als een belastingplichtige die dergelijke geschenken wel ontvangt. Strijd met het gelijkheidsbeginsel kan zich dan niet voordoen. Met betrekking tot de aftrek ter zake van koffiegeld overweegt het Hof dat belanghebbende geen uitgaven heeft gedaan ter zake van consumpties tijdens werktijd. Aangenomen moet daarom worden dat belanghebbende niet in dezelfde situatie verkeert als een belastingplichtige die zodanige uitgaven wel moet doen. Er is dan ook geen sprake van gelijke gevallen zodat hierbij evenmin strijd is met het gelijkheidsbeginsel. Ook met betrekking tot de faciliteiten inzake werknemersspaarregelingen (spaarloon- en premiespaarregeling) geldt dat belanghebbende als niet-werkende niet deelneemt aan een dergelijke regeling, waardoor niet gesproken kan worden van ongelijke behandeling van gelijke gevallen en een beroep op het gelijkheidsbeginsel eveneens faalt.

6.2. Ter zake van belanghebbendes stelling dat op grond van het gelijkheidsbeginsel het aan de vakantieperiode toe te rekenen deel van het jaarloon alsmede het ontvangen vakantiegeld slechts voor 75% belast kunnen worden, overweegt het Hof als volgt. Uit belanghebbendes standpunt ter zitting dat hij persisteert bij al zijn eerder ingenomen standpunten inzake het gelijkheidsbeginsel leidt het Hof af dat hij daarmee alsnog een beroep doet op aftrek van ƒ 2.378 onbelast vakantiegeld, waarover hij in zijn brief aan de inspecteur van 24 september 1999 had medegedeeld: 'Mijn aftrekpost van ƒ 2.378 trek ik hierbij in.' Belanghebbendes stelling dat 25% van het door hem ontvangen vakantiegeld alsmede 25% van het aan de verlofdagen toe te rekenen deel van het jaarloon onbelast dient te blijven, faalt. De Hoge Raad heeft in zijn arrest van 16 juni 1999, nr. 33.928 (BNB 1999/286) overwogen - kort weergegeven - dat het verschil tussen vakantiegeld als loon in geld en vakantiebonnen en dergelijke als aanspraken enig verschil in behandeling rechtvaardigt en dat voor deze verschillende behandeling een objectieve en redelijke rechtvaardiging aanwezig is, waardoor het de toets aan de antidiscriminatiebepalingen in de Grondwet en internationale verdragen kan doorstaan. De Hoge Raad overweegt daarbij dat de regelgever op zwaarwegende gronden van sociaal-economisch-politieke aard in redelijkheid heeft kunnen besluiten de ongelijke behandeling tijdelijk in stand te laten en deze slechts geleidelijk op te heffen.

6.4. Met betrekking tot de door belanghebbende geclaimde aftrek van giften overweegt het Hof dat, wil er sprake zijn van een recht op aftrek, aan de voorwaarden van artikel 47 van de Wet IB moet zijn voldaan. Artikel 47, eerste lid, onderdeel b, vereist ten aanzien van niet in de vorm van een lijfrentetermijn verstrekte giften dat deze met schriftelijke bescheiden worden gestaafd. Belanghebbende heeft slechts een bedrag van ¦ 1.083 met schriftelijke bescheiden onderbouwd, zodat reeds hierom de te verlenen giftenaftrek tot dit bedrag moet worden beperkt. Ter zitting heeft belanghebbende nog een verklaring overgelegd van de penningmeester van de B-bond. Uit deze verklaring blijkt echter niet dat sprake is van een situatie waarin belanghebbende kosten heeft gemaakt voor deze bond waarvoor een vergoeding mogelijk zou zijn, maar van welke vergoeding belanghebbende heeft afgezien. Ook heeft belanghebbende niet aannemelijk gemaakt dat B weliswaar geen vergoedingsregeling kent, maar dat belanghebbende kosten heeft gemaakt welke naar algemeen aanvaarde maatschappelijke opvattingen door een dergelijke instelling zouden behoren te worden vergoed. Dit nog daargelaten de omstandigheid dat belanghebbende deze door hem opgevoerde kosten niet met schriftelijke bewijsstukken heeft onderbouwd en dat hierbij van de kant van belanghebbende sprake is van een stelpost.

6.6. Gezien het vorenoverwogene dient het bij de aanslagoplegging vastgestelde belastbare inkomen te worden verminderd met een bedrag van ƒ 266 tot een bedrag van ƒ 81.473. Hetgeen belanghebbende overigens heeft aangevoerd kan niet leiden tot een verdergaande vermindering van de opgelegde aanslag.

Proceskosten

Het Hof acht termen aanwezig voor het veroordelen van de inspecteur in de kosten van belanghebbende als bedoeld in artikel 8:75 van de Algemene wet bestuursrecht. Op grond van het Besluit proceskosten bestuursrecht komen hiervoor in aanmerking de reiskosten die belanghebbende heeft moeten maken om de zitting te kunnen bijwonen, welke met toepassing van dit Besluit worden vastgesteld op € 9,20. Overige voor vergoeding in aanmerking komende kosten zijn niet gesteld of aannemelijk geworden.

Het Hof heeft geen bezwaar tegen afgifte door de griffier van een afschrift van het proces-verbaal in geanonimiseerde vorm.

U kunt binnen vier weken na de verzenddatum van dit proces-verbaal het gerechtshof schriftelijk verzoeken de mondelinge uitspraak te vervangen door een schriftelijke. Voor het verkrijgen van een schriftelijke uitspraak is een griffierecht verschuldigd. Na het verzoek tot vervanging ontvangt U van de griffier een nota griffierecht.

De vervanging van een mondelinge uitspraak door een schriftelijke strekt ertoe de mondelinge uitspraak in een andere vorm vast te leggen. Het gerechtshof mag daarbij de gedane uitspraak niet aan een heroverweging onderwerpen.

Uitsluitend tegen een schriftelijke uitspraak van het gerechtshof staat beroep in cassatie open bij de Hoge Raad der Nederlanden. Daarvoor is eveneens een griffierecht verschuldigd. Het ter verkrijging van een schriftelijke uitspraak betaalde griffierecht wordt door de griffier van de Hoge Raad in mindering gebracht op het voor beroep in cassatie verschuldigde recht.