Gerechtshof Amsterdam, 02-12-2002, AF6410, 02/01555

GERECHTSHOF TE AMSTERDAM

Tweede Meervoudige Belastingkamer

UITSPRAAK

op het beroep van de besloten vennootschap met beperkte aansprakelijkheid X B.V. te Y, be-langhebbende,

tegen,

een uitspraak van Z te P, de inspecteur.

1. Loop van het geding

Van belanghebbende is op 25 februari 2002 ter griffie een beroepschrift ingekomen, inge-diend door E., verbonden aan L Belastingadviseurs, als gemachtigde van belanghebbende. Het beroep is aangevuld bij brief van 26 maart 2002 en is gericht tegen de uitspraak van de inspecteur, gedagtekend 21 januari 2002, betreffende de aan belanghebbende opgelegde na-heffingsaanslag in de Belasting van personenauto's en motorrijwielen (hierna: BPM) over het tijdvak 1 april 2001 tot en met 30 april 2001 ten bedrage van fl. 89.741 aan enkelvoudige be-lasting, zonder verhoging. Het beroep strekt tot vernietiging van de bestreden uitspraak en vermindering van de naheffingsaanslag met een bedrag van fl. 20.134 (€ 9.136,41) tot een naar een bedrag van fl. 69.607 (€ 31.586,27) aan enkelvoudige belasting.

De griffier heeft van belanghebbende een griffierecht geheven van € 109.

De inspecteur heeft het beroepschrift bij verweerschrift bestreden. Hij concludeert tot onge-grondverklaring van het beroep en bevestiging van de bestreden uitspraak.

2. Vaststaande feiten

Het Hof stelt op grond van de stukken van het geding en het verhandelde ter zitting, als tussen partijen niet in geschil, dan wel door een van hen gesteld en door de wederpartij niet of on-voldoende bestreden, de volgende feiten vast.

2.1. Belanghebbende drijft een onderneming welke zich bezighoudt met de handel in kam-peerauto's. Haar is op de voet van artikel 8, van de Wet BPM'92 (hierna: de Wet) toegestaan de belasting per tijdvak van een maand te voldoen.

2.2. Gedurende de maand april 2001 heeft belanghebbende vijf kampeerauto's doen registre-ren in het krachtens de Wegenverkeerswet 1994 aangehouden register van opgegeven kente-kens. Deze auto's zijn alle aan te merken als personenauto's in de zin van artikel 3 van de Wet.

2.3. Tot de onder 2.2 vermelde kampeerauto's behoorde een, blijkens het kentekenbewijs op 20 april 2001 geregistreerde, nieuwe Fiat Ducato, met het kenteken 00-XX-00 (hierna: de auto).

2.4. Na de registratie is de auto kortstondig verhuurd geweest. In dat verband is met de auto gebruik gemaakt van de weg in Nederland.

2.5 Belanghebbende heeft de auto vervolgens verkocht en geleverd aan een Duitse afnemer. In verband met deze verkoop heeft belanghebbende op 26 april 2001 bij de Rijksdienst voor het Wegverkeer een zogeheten uitvoerverklaring ingediend. De auto is op of omstreeks die datum naar Duitsland overgebracht.

2.6. Op 23 mei 2001 heeft belanghebbende over het tijdvak april 2001 aangifte BPM gedaan van een te betalen bedrag aan BPM van fl. 839. Dit bedrag heeft betrekking op de auto en bedraagt 4% van de, blijkens het op 20 april 2001 afgegeven kentekenbewijs, op de voet van artikel 9 van de Wet BPM 1992 (hierna: de Wet) verschuldigde belasting. Ter zake van de andere vier kampeerauto's welke belanghebbende in de maand april 2001 heeft doen registre-ren, heeft belanghebbende in het geheel geen BPM op aangifte voldaan.

3. Geschil

In geschil is het antwoord op de vraag of de inspecteur terecht BPM heeft nageheven ter zake van de auto.

4. Standpunten van partijen

4.1. Voor de standpunten van partijen wordt verwezen naar de stukken van het geding, waar-onder de onder 1 vermelde pleitnota's.

5. Beoordeling van het geschil

5.1. Het Hof stelt voorop dat krachtens artikel 1, lid 2, van de Wet de BPM verschuldigd is ter zake van de registratie van een personenauto in het krachtens de Wegenverkeerswet 1994 aangehouden register van opgegeven kentekens. De belasting is niet gerelateerd aan het ver-bruik of de mate van gebruik van de weg, noch aan het verbruik van de auto. Het Hof wijst er in dit verband op dat de Wet bijvoorbeeld geen regeling kent op grond waarvan recht bestaat op teruggaaf van (een gedeelte van) de BPM die ter zake van de registratie van een personen-auto is voldaan indien met die personenauto geen gebruik meer wordt of kan worden gemaakt van de weg in Nederland om andere redenen dan export, bijvoorbeeld ingeval de auto total-loss raakt.

5.2. Aan hetgeen onder 5.1 is overwogen wordt niet afgedaan door de omstandigheid dat in-geval een niet-geregistreerde personenauto ter beschikking staat aan een in Nederland woon-achtige of gevestigde persoon, het aangrijpingspunt voor de heffing op grond van artikel 1, lid 5, van de Wet, wordt gevormd door de aanvang van het gebruik van de weg in Nederland. Immers, het aangrijpingspunt voor de heffing vormt dan de aanvang van het gebruik van de weg, niet het gebruik van de weg als zodanig. Ook de vermindering van de maatstaf van hef-fing die op grond van artikel 10, van de Wet wordt toegepast indien een gebruikte personen-auto wordt geregistreerd, vormt naar het oordeel van het Hof geen aanwijzing dat de BPM, zoals belanghebbende stelt, een belasting is die beoogt het verbruik van de weg dan wel van de personenauto te treffen.

5.3. Belanghebbende heeft ter zitting verklaard dat zij de Wet slechts bestrijdt in zoverre een teruggaafregeling ontbreekt en dat haar beroep niet betreft de heffing van de belasting bij re-gistratie als zodanig. Nu de belasting - naar belanghebbende meent, terecht en in overeen-stemming met de (Europese) regelgeving - wordt geheven ter zake van de registratie en mits-dien verschuldigd is vóórdat bekend is of, en zo ja, voor welke periode, een personenauto gebruik zal maken van de weg in Nederland, kan belanghebbendes grief dat in de Wet een regeling zou moeten worden opgenomen op grond waarvan de BPM wordt geheven naar rato van de periode gedurende welke gebruik is gemaakt van de weg in Nederland, geen doel tref-fen. Een dergelijke regeling is immers uitsluitend mogelijk bij een heffing achteraf of naar tijdsgelang en niet - zoals bij de BPM - ingeval van een heffing welke plaatsvindt vóórdat een aanvang wordt gemaakt van het gebruik van de weg. Het Hof verstaat belanghebbendes vorenvermelde verklaring aldus dat zij haar grief dat in de Wet een regeling zou moeten zijn opgenomen op grond waarvan naar rato van de mate van gebruik van de weg belasting kan worden voldaan, intrekt, dan wel niet als afzonderlijke grief heeft bedoeld. Het Hof zal mits-dien uitsluitend onderzoeken of het ontbreken in de Wet van een teruggaafregeling bij (we-der)uitvoer van een gebruikte personenauto (hierna: teruggaafregeling) in strijd is met de door belanghebbende aangevoerde bepalingen van Europees recht.

5.4. Volgens artikel 90, eerste alinea, van het EG-Verdrag heffen de lidstaten op producten van de overige lidstaten, al dan niet rechtstreeks, geen hogere binnenlandse belastingen van welke aard ook dan die welke, al dan niet rechtstreeks, op gelijksoortige nationale producten worden geheven. Bovendien heffen de lidstaten volgens de tweede alinea van deze bepaling op de producten van de overige lidstaten geen zodanige binnenlandse belastingen, dat daar-door andere producties zijdelings worden beschermd.

5.5. Naar volgt uit vaste jurisprudentie van het Hof van Justitie van de Europese Gemeen-schappen (hierna: Hof van Justitie) moet de BPM worden aangemerkt als een binnenlandse belasting in de zin van artikel 90, nu de BPM binnenlandse - al dan niet uit te voeren - en ingevoerde personenauto's in hetzelfde stadium van verhandeling belast en het belastbare feit voor beide categorieën personenauto's hetzelfde is. Het Hof verwijst te dezen onder meer naar het arrest van het Hof van Justitie van 2 april 1998, Outokumpu Oy (nr. C-213/96; Jurispr. 1998, Blz. I-1777).

5.6. Voorts is vaste rechtspraak van het Hof van Justitie - het Hof verwijst onder meer naar het arrest van 29 juni 1978, Statens Kontrol (nr. 142/77; Jurispr. 1978, blz. 1543) - dat artikel 90 naar analogie moet worden toegepast ten aanzien van uitgevoerde producten.

5.7. Uit hetgeen onder 5.4 tot en met 5.6 is overwogen, vloeit voort dat het ontbreken van een teruggaafregeling dient te worden getoetst aan het bepaalde in artikel 90 van het EG-Verdrag.

5.8. Dienaangaande heeft te gelden, zoals de Hoge Raad heeft geoordeeld in zijn arrest van 19 januari 2000, nr. 35 057 (onder meer gepubliceerd in BNB 2000/119), dat het ontbreken van een teruggaafregeling in de Wet niet tot strijd met artikel 90 van het EG-Verdrag leidt, nu het ontbreken van een zodanige teruggaafregeling niet meebrengt dat Nederland een hogere bin-nenlandse belasting heft op producten van een andere lidstaat dan de belasting die op gelijk-soortige nationale producten wordt geheven, dan wel dat door de onderwerpelijke belasting-heffing andere producties zijdelings worden beschermd. Evenmin leidt het ontbreken van een teruggaafregeling ertoe dat personenauto's die naar een andere lidstaat worden overgebracht, wegens die overbrenging zwaarder worden belast dan personenauto's die niet buiten Neder-land worden gebracht.

5.10. Uit hetgeen onder 5.4 tot en met 5.9 is overwogen vloeit voort dat het ontbreken in de Wet van een teruggaafregeling onder het toepassingsbereik van artikel 90 van het EG-Verdrag valt, doch dat geen sprake is van strijd met deze bepaling.

5.11. Nu, zoals onder 5.10 overwogen, (het ontbreken van) een teruggaafregeling onder het toepassingsbereik van artikel 90 valt, is naar het oordeel van het Hof geen plaats meer voor toetsing van het ontbreken van een teruggaafregeling aan artikel 29 van het EG-Verdrag. Steun voor dit oordeel vindt het Hof onder meer in het arrest van het Hof van Justitie van 11 maart 1992, Compagnie commerciale de l'Ouest e.a. (C-78/90 -C-83/90; Jurispr. 1992 blz. I-1847) in rechtsoverwegingen 29 en 30 waarvan het Hof van Justitie overwoog dat waar een heffing onder artikel 95 EEG-Verdrag (thans artikel 90) valt, artikel 30 EEG-Verdrag (thans artikel 28) er niet op van toepassing is. In dit verband wijst het Hof tevens naar het arrest van 3 februari 2000, Dounias (nr. C-228/98; Jurispr. 2000, blz. I-577; met name r.o. 38).

5.12. Het valt in redelijkheid niet te betwijfelen dat de verkoop van goederen, waarvan te de-zen sprake is, geen dienst is in de zin van artikel 50 van het EG-Verdrag. Zelfs al zou, naar belanghebbende stelt, doch niet aannemelijk maakt, in de verkoopprijs mede een vergoeding zijn verdisconteerd voor verrichte diensten, dan nog vormt de verkoop van de auto tezamen met het dienst-element één economische handeling, welke als levering van een goed moet worden aangemerkt. Hieruit volgt dat de artikelen 49 tot en met 55 van het EG-Verdrag in casu toepassing missen.

5.14. Uit al het vorenstaande volgt dat het ontbreken van een teruggaafregeling in de BPM niet in strijd is met enige bepaling van Europees recht. Belanghebbende heeft mitsdien geen recht op teruggaaf c.q. vermindering van BPM. Voor dat geval is niet in geschil dat de bestre-den uitspraak moet worden bevestigd.

6. Proceskosten

Nu belanghebbende in het ongelijk wordt gesteld en zich overigens geen bijzondere omstan-digheden hebben voorgedaan, acht het Hof geen termen aanwezig voor een veroordeling van een partij in de proceskosten als bedoeld in artikel 8:75 van de Algemene wet bestuursrecht.

7. Beslissing

Het Hof verklaart het beroep ongegrond.

De uitspraak is vastgesteld op 2 december 2002 door mrs. Van Hilten, voorzitter, Beukers-van Dooren en Otto, leden van de belastingkamer, in tegenwoordigheid van mr. Milder-Wolbers als griffier.

Het Hof heeft geen bezwaar tegen afgifte door de griffier van een afschrift van de uitspraak in geanonimiseerde vorm.

Tegen deze uitspraak kan binnen zes weken na de verzenddatum van de uitspraak beroep in cassatie worden ingesteld bij de Hoge Raad der Nederlanden. Daarbij moet het volgende in acht worden genomen:

Voor het instellen van beroep is een griffierecht verschuldigd. Na het instellen van beroep in cassatie ontvangt U een nota griffierecht van de griffier van de Hoge Raad.

In het cassatieberoepschrift kan de Hoge Raad verzocht worden om de wederpartij te veroordelen in de proceskosten.