Gerechtshof Amsterdam, 13-05-2005, AT5629, 03/03663

GERECHTSHOF TE AMSTERDAM

Vierde Meervoudige Belastingkamer

UITSPRAAK

op het beroep van X te Y, belanghebbende,

tegen

het niet doen van uitspraak op bezwaar door het Hoofd van de Belastingdienst Particulieren/Ondernemingen Z, kantoor Z, de inspecteur.

1. Loop van het geding

De behandeling van de zaak is voortgezet ter zitting van 3 september 2004. Daarvan is eveneens een proces-verbaal opgemaakt, waarvan een afschrift aan deze uitspraak is gehecht.

Elk van de genoemde processen-verbaal en bescheiden wordt tot de gedingstukken gerekend.

2. Tussen partijen vaststaande feiten

2.1. Belanghebbende en haar echtgenoot L zijn geboren in 1943. Zij waren gedurende geheel 1994 met elkaar gehuwd. In 1993 hebben zij gezamenlijk een bankrekening geopend bij de Kredietbank Luxemburg te Luxemburg (hierna: KBL) onder rekeningnummer 123.

2.2. In de administratie van KBL bevonden zich microfiches met naamsgegevens van rekeninghouders, de bijbehorende rekeningnummers en het saldo van de desbetreffende rekeningen per 31 januari 1994. In 1994 zijn (een aantal van) die microfiches ontvreemd door (gewezen) medewerkers van KBL. De daarop vermelde gegevens zijn in 1995 in handen gekomen van de Belgische justitie door strafrechtelijke beslaglegging onder degenen die toentertijd in het bezit van de microfiches waren. Op 27 oktober 2000 hebben de Belgische autoriteiten die gegevens op basis van Richtlijn 77/799/EEG in het kader van een zogenaamde spontane uitwisseling van gegevens aan het Nederlandse Ministerie van Financiën verstrekt. Aldus heeft de inspecteur de beschikking gekregen over gegevens met betrekking tot de door belanghebbende en haar echtgenoot aangehouden KBL-rekening, te weten het rekeningnummer, de naam L als eerste en de naam X als tweede rekeninghouder en het saldo per 31 januari 1994, ƒ 152,68.

“(...) De belastingdienst is een onderzoek gestart naar Nederlandse ingezetenen die in het buitenland één of meerdere bankrekening(en) aanhouden (...) waarbij het vermoeden bestaat dat in de aangiften inkomstenbelasting en/of vermogensbelasting geen opgaaf is gedaan van saldi en opbrengsten daarvan. Uit dit onderzoek is naar voren gekomen dat u houder bent (geweest) van in het buitenland aangehouden bankrekeningen. De gegevens van deze bankrekening(en) kunnen van belang zijn voor uw belastingheffing. Daarom verzoek ik u mij de gegevens en inlichtingen te verstrekken, die in de bijlage bij deze brief worden gevraagd. ”

In die brief is belanghebbendes echtgenoot gewezen op zijn informatieplicht zoals vervat in artikel 49 Algemene wet inzake rijksbelastingen (hierna: Awr) en op het feit dat als hij daaraan niet voldoet, dat een strafbaar feit betekent en omkering van de bewijslast plaatsvindt. Overeenkomstig de vraagstelling in genoemde bijlage heeft belanghebbendes echtgenoot bij schrijven van 9 januari 2002 aan de inspecteur bericht sedert 1993 houder van voormelde KBL-rekening te zijn.

2.4. Vervolgens heeft de inspecteur tot driemaal toe nadere schriftelijke vragen omtrent de KBL-rekening gesteld aan belanghebbendes echtgenoot, die de verzochte informatie daarop telkens heeft verstrekt. In de brief van de inspecteur van 14 januari 2002 is de mededeling over de informatieplicht herhaald. In zijn antwoordbrief van 29 januari 2002 verzoekt belanghebbendes echtgenoot om bij navordering nog rekening te houden met kosten van vermogensbeheer, waarvan de omvang is gespecificeerd in een bijlage en onder meer bestaat uit huurwaarde van een werkruimte en reiskosten naar Luxemburg. Uit de antwoordbrieven van belanghebbendes echtgenoot, met bijlagen, is voorts gebleken dat de bezittingen die met het aanhouden van de KBL-rekening samenhingen, sedert enig moment in 1997 kwalificeren als aandelen in de zin van artikel 29a van de Wet op de inkomstenbelasting 1964 (hierna: Wet IB). Deze aandelen worden hierna ook wel aangeduid als de “B-aandelen”.

2.5. Op grond van de aldus verkregen informatie heeft de inspecteur bij schrijven van 2 mei 2002 aan belanghebbendes echtgenoot een opstelling gezonden van de volgende gegevens, telkens in guldens:

Dat de in deze opstelling opgenomen gegevens, behoudens het door belanghebbende betwiste bedrag van de in aanmerking te nemen kosten, overigens, op zichzelf bezien, juist zijn en berekend zijn in overeenstemming met hetgeen daartoe in de Wet IB is voorgeschreven, is in dit geding niet tussen partijen in geschil.

2.6. In laatstgemeld schrijven heeft de inspecteur voorts de wens te kennen gegeven de gevolgen te willen bespreken voor de heffing van inkomsten- en vermogensbelasting, teneinde deze definitief te kunnen regelen in een vaststellingsovereenkomst. Belanghebbendes echtgenoot heeft bij schrijven van 6 mei 2002 aan de inspecteur bericht eerst inhoudelijk op het schrijven van 2 mei 2002 te willen reageren na navraag te hebben gedaan bij KBL omtrent de kwestie van het fictieve rendement op de B-aandelen. Bij schrijven van 27 mei 2002 heeft hij de inspecteur nader bericht, daarbij vermeldend dat de navraag bij KBL hem had geleerd dat in de jaren waarover de inspecteur fictief rendement heeft berekend, in feite lagere dividenduitkeringen zijn gedaan. Hij verzoekt in dat schrijven in verband daarmee de navordering te doen plaatsvinden conform de onder 2.5. weergegeven opstelling, echter met inachtneming van de volgende gewijzigde gegevens: ‘kosten volgens rekeningoverzichten’ 1999 ƒ 126 i.p.v. ƒ 113 en ‘saldo te belasten’ 1997 ƒ 2.805 i.p.v. ƒ 5.553, 1998 ƒ 1.545 i.p.v. ƒ 3.649, 1999 ƒ 3.359 i.p.v. ƒ 3.846 en 2000 ƒ 641 i.p.v. ƒ 3.853. “Dit saldo te belasten is excl. nog te verrekenen kosten vermogensbeheer”. De inspecteur heeft belanghebbendes echtgenoot bij schrijven van 17 juni 2002 nader geïnformeerd omtrent artikel 29a van de Wet IB. Hij heeft daarbij vermeld, zakelijk weergegeven, dat de fictieve-rendementsberekening voorbij gaat aan hetgeen als opbrengst van de desbetreffende bezittingen aan (dividend)inkomsten is genoten en dat een belastingplichtige ten genoegen van de inspecteur kan aantonen dat hetgeen in verband met de onderliggende bezittingen in een kalenderjaar ter beschikking van de rekeninghouder had kunnen worden gesteld, lager is dan de uitkomst van de fictieve-rendementsberekening, daarbij aangevend welke bescheiden omtrent die bezittingen in dat verband verlangd worden. Ook heeft de inspecteur daarbij vermeld dat hij van andere belastingplichtigen met soortgelijke, in het kader van een KBL-rekening gehouden, bezittingen heeft begrepen dat KBL zodanige bescheiden niet ter beschikking wil stellen, zodat bij gebreke daarvan het genoemde bewijs niet geleverd geacht kan worden.

2.7. Op 2 juli 2002 heeft vervolgens een gesprek plaatsgevonden ten kantore van de inspecteur, tussen enerzijds M en N namens de inspecteur en anderzijds belanghebbende. Daarvan is direct een gespreksverslag opgemaakt, waarin is vermeld, voor zover hier van belang:

Het gespreksverslag is vervolgens, direct na het opmaken ervan, door belanghebbende ondertekend.

2.8. In afwijking van hetgeen daaromtrent als voornemen van partijen is vermeld in het gespreksverslag, is direct na voormeld gesprek uitvoering gegeven aan de voorziene vervolghandelingen: het gesprek is direct, dus nog steeds op 2 juli 2002, voortgezet. In het gesprek heeft de inspecteur zich bereid verklaard de in aanmerking te nemen aftrekbare kosten te bepalen op ƒ 350 per jaar. Het gesprek heeft uiteindelijk geleid tot de opstelling door M van een overeenkomst, inhoudende, voor zover hier van belang:

De overeenkomst is op 2 juli 2002 ondertekend door belanghebbende en M.

2.9. De in de overeenkomst genoemde bijlage waarop het overeengekomen navorderingsbedrag is gebaseerd, vermeldt, voor zover hier van belang en zakelijk weergegeven, de navolgende gegevens, waarbij rekening is gehouden met ƒ 350 aftrekbare kosten per jaar.

Met betrekking tot de inkomstenbelasting/premie volksverzekeringen:

Met betrekking tot de vermogensbelasting:

In het navorderingsbedrag is voorts een totaalbedrag begrepen ad € 876 aan heffingsrente, berekend naar hetgeen ten aanzien van beide belastingsoorten volgens de voorgaande opstellingen verschuldigd is.

2.10. Op 26 juli 2002 is de in geding zijnde navorderingsaanslag opgelegd. De aanslag is aan belanghebbende opgelegd, en niet aan haar echtgenoot, in verband met de hoogte van het wederzijds door hen genoten persoonlijke arbeidsinkomen. Op 19 augustus 2002 is bij de inspecteur het tegen de aanslag gerichte bezwaarschrift ingekomen, namens belanghebbende door haar gemachtigde ingediend en bij later schrijven aangevuld. Tot op heden heeft de inspecteur op dat bezwaar geen uitspraak gedaan.

3. Geschil

Tussen partijen is in geschil de rechtsgeldigheid van de gesloten vaststellingsovereenkomst. Belanghebbende betwist die rechtsgeldigheid, zich beroepend op wilsgebreken aan haar zijde bij de totstandkoming van de overeenkomst en op strijd met algemene beginselen van behoorlijk bestuur. De inspecteur stelt dat de overeenkomst rechtsgeldig is en daarom aan de ontvankelijkheid van het door belanghebbende ingestelde bezwaar en beroep in de weg staat. Voor het geval het gelijk op dit punt aan belanghebbende mocht blijken te zijn, strijden partijen over de rechtsgeldigheid van de bestreden navorderingsaanslag.

4. Standpunten van partijen

Voor de standpunten van partijen wordt verwezen naar de gedingstukken, waaronder begrepen de voormelde processen-verbaal.

5. Beoordeling van het geschil

5.1. Naar tussen partijen vast staat berust de in geding zijnde navorderingsaanslag op de op 2 juli 2002 gesloten vaststellingsovereenkomst, waarin is vermeld dat belanghebbende daarbij afstand doet van het recht om tegen die aanslag bezwaar en beroep in te stellen. Belanghebbende is reeds ontvankelijk in haar bezwaar en beroep om reden van het feit dat zij heeft gesteld dat de vaststellingsovereenkomst niet rechtsgeldig is. Indien die stelling onjuist mocht blijken te zijn, zal echter reeds de afstand van rechtsmiddelen zoals in die overeenkomst beschreven, tot de ongegrondheid van dat bezwaar en beroep dienen te leiden. Het komt hier derhalve allereerst aan op de beoordeling van de rechtsgeldigheid van die overeenkomst.

5.2. Naar het Hof de stellingen van belanghebbende verstaat, is zij van oordeel dat reeds aan die rechtsgeldigheid in de weg staat dat de Belgische autoriteiten ten tijde van hun beslaglegging op de microfiches en ten tijde van hun informatieverstrekking aan het Nederlandse Ministerie van Financiën wisten of moesten vermoeden dat die fiches en de daarop vermelde gegevens door de (ex-)werknemers van KBL bij die bank waren ontvreemd, en om die reden en wegens strijd met het Luxemburgse bankgeheim op onrechtmatige wijze zijn verkregen. Zij beroept zich in dit verband op het Europese communautaire recht.

5.3. Het Hof overweegt hieromtrent als volgt. Het staat de inspecteur én de belastingplichtige in beginsel vrij om met elkaar te onderhandelen over de totstandkoming van een vaststellingsovereenkomst en bij het bereiken van overeenstemming tot de sluiting van zodanige overeenkomst over te gaan, in welk geval zij wederzijds aan het overeengekomene gebonden zijn. Dit is niet anders indien die onderhandelingen en die overeenkomst betrekking hebben, zoals in casu het geval is, op gegevens waarvan de fiscale bruikbaarheid buiten het kader van een vaststellingsovereenkomst, niet tussen partijen vaststaat. Integendeel: bij een vaststellingsovereenkomst binden partijen zich juist ter beëindiging of voorkoming van onzekerheid of geschil omtrent hetgeen tussen hen rechtens is. Hetgeen belanghebbende heeft aangevoerd is van onvoldoende gewicht om de slotsom te rechtvaardigen dat genoemd beginsel hier uitzondering lijdt. Evenmin zijn feiten en omstandigheden gesteld of gebleken die tot de slotsom leiden dat de inhoud van de vaststellingsovereenkomst zozeer in strijd is met geldende wettelijke regelingen, dat belanghebbende op die grond (ongeacht haar instemming met die overeenkomst) niet tot nakoming van de overeenkomst gehouden is. Het Hof gaat voorbij aan belanghebbendes stelling dat de overeenkomst strijdt met dwingend recht omdat de navorderingsaanslag (in de vermogensbelasting 1998) feitelijk ziet op de inkomstenbelasting/premie volksverzekeringen én vermogensbelasting over de jaren 1994 tot en met 2000. Belanghebbende heeft immers geen belang bij die stelling, daar door de inspecteur onweersproken is gesteld dat thans geen ander bedrag wordt nagevorderd dan in totaal zou zijn nagevorderd indien ten aanzien van elk van de betrokken belastingen en belastingjaren afzonderlijke navorderingsaanslagen waren opgelegd.

5.6. Het hof stelt voorop dat belanghebbende en haar echtgenoot in reactie op de door de inspecteur vanaf 8 januari 2002 aan hen gezonden brieven zonder terughoudendheid hebben gereageerd en de inspecteur de gewenste informatie hebben verschaft en daarbij talrijke bijlagen aan hem hebben overgelegd. Uit de tekst van die brieven volgt dat belanghebbende en haar echtgenoot nimmer enig voorbehoud ten aanzien van de fiscale bruikbaarheid van de verschafte informatie hebben gemaakt en kennelijk ook niet hebben willen maken, nu partijen er wederzijds vanuit gingen dat er in verband met de KBL-rekening een navordering zou worden opgelegd en slechts de kwesties van de in aanmerking te nemen aftrekbare kosten en van het fictieve rendement op de B-aandelen hen verdeeld hielden (zie de brief van belanghebbendes echtgenoot van 27 mei 2002, hiervoor vermeld onder 2.6.).

5.7. Voorts is hier van belang dat de inspecteur belanghebbendes echtgenoot bij schrijven van 17 juni 2002 uitgebreid heeft voorgelicht omtrent de als tegenbewijs tegen het fictieve rendement bij te brengen gegevens, doch dat daarop geen nadere reactie van belanghebbende of haar echtgenoot is gevolgd. Het verloop van het contact tussen belanghebbende(s echtgenoot) en de inspecteur tot betrekkelijk kort vóór het gesprek van 2 juli 2002, was aldus van zodanige inhoud, dat aannemelijk is dat het standpunt waarmee belanghebbende dat gesprek is aangegaan, slechts op de punten van de in aftrek toe te laten kosten, van het fictieve rendement en van de met betrekking tot dat rendement te berekenen boete, afweek van het standpunt van de inspecteur. Mede gelet op het feit dat het door belanghebbende ondertekende gespreksverslag rept over bij te tellen bedragen (zonder dat daarbij wordt ingegaan op de vraag of ten aanzien van het rendement op de B-aandelen een ander bedrag dient te worden genomen dan het - door de Wet IB als hoofdregel voorgeschreven - fictieve rendement), op het feit dat niet is gesteld of gebleken dat belanghebbende tijdens het gesprek heeft meegedeeld te willen of te kunnen bewijzen dat van die hoofdregel moet worden afgeweken en op de naar het oordeel van het hof geloofwaardig te achten verklaring van M ter terechtzitting, is op voornoemde grond voorts aannemelijk dat belanghebbende, nadat de inspecteur zich eerder bereid had verklaard de aftrekbare kosten op ƒ 350 per jaar te stellen, zich in de loop van het gesprek eigener beweging heeft neergelegd bij de visie van de inspecteur omtrent de hantering van het fictieve rendement en dat daardoor nog slechts het geschilpunt van de (hoogte van de) over dat rendement te berekenen boete is overgebleven. Een en ander wijst geenszins in de richting van de door belanghebbende gestelde wilsgebreken. Bovendien volgt uit de beschreven correspondentie dat belanghebbendes stelling dat zij niet wist over welke gegevens de inspecteur voorafgaand aan het gesprek beschikte, onjuist is. Haar stelling dat zij, als zij dat wel had geweten, niet met de vaststellingsovereenkomst akkoord was gegaan, is daarom op onjuiste grond gestoeld en faalt reeds daarom.

5.8. De stelling dat in de vaststellingsovereenkomst als pressiemiddel is opgenomen het onjuiste uitgangspunt dat belanghebbende over de jaren 1994 tot en met 2000 opzettelijk onjuiste aangiften in de inkomstenbelasting/premie volksverzekeringen heeft gedaan, faalt eveneens. Uit de tussen partijen vaststaande feiten volgt immers dat belanghebbende en haar echtgenoot in hun aangifteformulieren ontkennend hebben geantwoord op de vragen naar het bestaan van buitenlandse rekeningen en aldus van 1994 tot en met 2000 hun KBL-rekening welbewust voor de fiscus hebben verzwegen. Het genoemde uitgangspunt was derhalve juist. Bovendien werd het, blijkens de genoemde, vóór 2 juli 2002 met de inspecteur gewisselde correspondentie, ook door belanghebbende en haar echtgenoot als juist aanvaard. Dat het desondanks op 2 juli 2002 als ongeoorloofd pressiemiddel is gebezigd, valt daarom niet in te zien.

5.9. Ten aanzien van hetgeen belanghebbende heeft gesteld en door de inspecteur is bestreden, omtrent de opname van het gesprek op tape, omtrent de tijdens het gesprek gewenste doch geweigerde bijstand van een gemachtigde, omtrent haar mededelingen over haar gezondheidsklachten, omtrent de duur van het gesprek en de afwijzing van haar verzoek iets te mogen eten en omtrent het niet gewezen zijn op de afstand van rechtsmiddelen, overweegt het hof dat het de verklaringen ter zitting van belanghebbende geenszins betrouwbaarder heeft bevonden dan de, op elk van deze punten andersluidende, verklaringen ter zitting van M en N. Daar van de gestelde omstandigheden de bewijslast op belanghebbende rust als degene die zich op de aan die omstandigheden verbonden rechtsgevolgen beroept, leidt een en ander ertoe dat die door haar gestelde omstandigheden niet aannemelijk zijn geworden.

5.10. Evenmin is aannemelijk geworden dat belanghebbende de vaststellingsovereenkomst is aangegaan als gevolg van dreiging door de inspecteur met een op te leggen boete en met omkering van de bewijslast. Ten aanzien van die bewijslast had de inspecteur belanghebbende(s) echtgenoot immers reeds bij schrijven van 8 januari 2002 (op juridisch correcte wijze) geïnformeerd. Bovendien heeft belanghebbende(s echtgenoot), na kennisname van die brief, de voor de op te leggen navorderingsaanslag benodigde gegevens reeds voor 2 juli 2002 zonder reserve aan de inspecteur verstrekt en was belanghebbende(s echtgenoot) krachtens de brief van de inspecteur van 17 juni 2002 bekend met de werking van de regel van de fictieve-rendementsberekening en met de wettelijke (aan de zeggenschap van de inspecteur onttrokken) mogelijkheid voor de belastingplichtige om door bewijslevering een lager rendementsbedrag te doen toepassen. Van bewijs dat ten tijde van het gesprek van 2 juli 2002 nog geleverd moest worden en ten aanzien waarvan de inspecteur de bevoegdheid genoot te bepalen dat de bewijslast wordt omgekeerd, was daarom geen sprake. Reeds hierom faalt de desbetreffende stelling van belanghebbende.

5.11. Wat de gestelde dreiging met de oplegging van een boete betreft, overweegt het hof als volgt. Zoals onder 5.6. en 5.7. is overwogen, is naar het oordeel van het hof aannemelijk dat belanghebbende tijdens het gesprek van 2 juli 2002 eigener beweging haar standpunt aldus heeft bepaald, dat nog slechts het geschilpunt van de (hoogte van de) met betrekking tot het fictieve rendement te berekenen boete resteerde. Dit houdt in dat er overeenstemming bestond tussen de inspecteur en haar (zonder enig wilsgebrek aan haar zijde) ten aanzien van de overige in de navordering te betrekken posten. Dat belanghebbende vervolgens met de dienovereenkomstige vaststellingsovereenkomst, waarbij op het resterende geschilpunt volledig aan belanghebbende werd tegemoetgekomen, onder invloed van een wilsgebrek harerzijds is akkoord gegaan, is een stelling die vanwege zijn ongerijmde aard moet worden verworpen.

5.12. Ook de stelling dat sprake is van een wilsgebrek omdat belanghebbende geen bedenktijd heeft gekregen alvorens de overeenkomst te tekenen, dat zij direct moest tekenen omdat anders de boete met betrekking tot het fictieve rendement zou herleven en dat zij onder protest heeft getekend, faalt op de onder 5.11. omschreven gronden.

5.13. Ingevolge diezelfde gronden is niet aannemelijk dat er sprake is van een wilsgebrek als gevolg van een mededeling van de inspecteur, inhoudende dat een bezwaar- of beroepsprocedure geen kans van slagen zou maken. Ten aanzien van de voor de navordering benodigde posten anders dan de aftrekbare kosten, het fictieve rendement en de daarop betrekking hebbende boete, had belanghebbende immers reeds voor het gesprek van 2 juli 2002 geen ander standpunt dan de inspecteur. Ten aanzien van de aftrekbare kosten is de inspecteur deels aan belanghebbende tegemoet gekomen en ten aanzien van die boete is tijdens dat gesprek volledig aan haar wens tegemoet gekomen, waarmee geenszins strookt dat belanghebbende op de desbetreffende punten de gestelde betekenis zou hebben toegekend aan informatie omtrent bezwaar en beroep. Ten aanzien van de hantering van het fictieve rendement zelf heeft belanghebbende ter zitting verklaard dat de inspecteur, op haar mededeling dat zij op dat punt bezwaar of beroep zou kunnen aantekenen, heeft geantwoord “ga uw gang”. Op dat punt moet het desbetreffende verweer worden verworpen omdat de feitelijke grondslag ervan niet aannemelijk is geworden.

5.14. Ten aanzien van de stelling dat de inspecteur bij de vaststellingsovereenkomst niets van zijn aanvankelijke standpunt heeft ingeleverd, overweegt het hof dat die stelling feitelijk onjuist is, nu die overeenkomst mede inhoudt dat over de omvang van de in aftrek toe te laten kosten overeenstemming is bereikt, en dat, anders dan de inspecteur aanvankelijk overwoog, geen boete wordt opgelegd met betrekking tot het fictieve rendement op de B-aandelen. Daargelaten kan worden hoe had moeten worden geoordeeld als de stelling juist was geweest. Het beroep dat belanghebbende op die stelling doet, maar reeds daarom worden verworpen.

5.15. Ook haar beroep op het feit dat in (latere) vaststellingsovereenkomsten met andere belastingplichtigen wél de mogelijkheid is open gelaten bezwaar en beroep aan te tekenen tegen de navorderingsaanslag, baat belanghebbende niet. Of bezwaar en beroep in strijd met de door belanghebbende aangehaalde beginselen is uitgesloten in de vaststellingsovereenkomst, dient te worden beoordeeld aan de hand van de vaststellingsovereenkomst van belanghebbende als geheel en aan de hand van die latere vaststellingsovereenkomsten als geheel. Het enkele feit dat in de vaststellingsovereenkomst van belanghebbende wel en in die latere vaststellingsovereenkomsten niet een zodanige uitsluitingsclausule is opgenomen, is daartoe onvoldoende. Dat geldt temeer nu het hier niet gaat om eenzijdig handelen van de inspecteur, maar om vaststellingsovereenkomsten waarmee een belastingplichtige naar eigen goeddunken al dan niet kan instemmen. Ten aanzien van die latere vaststellingsovereenkomsten heeft belanghebbende echter niet de vereiste nadere feiten of omstandigheden gesteld. Dat hier sprake is van een ongelijke behandeling van belanghebbende ten opzichte van met het hare vergelijkbare gevallen, of dat de inspecteur met het oog op die andere gevallen belanghebbende anderszins niet aan de uitsluiting van de bezwaar- en beroepmogelijkheid mag houden, is daarom een stelling die als onvoldoende feitelijk onderbouwd moet worden verworpen.

5.16. Het beroep op de omstandigheid dat op het aanslagbiljet ten onrechte is vermeld dat geen boete wordt opgelegd, hetgeen in feite wel het geval is, faalt eveneens. Uit de vaststellingsovereenkomst volgt immers dat er tussen partijen overeenstemming over bestond welke posten (over welke jaren) in de navordering zouden worden begrepen aan enkelvoudige belasting en welke posten aan boetes, alsmede dat op praktische gronden door hen is gekozen voor concentratie van al die posten in navordering over één belastingmiddel en één belastingjaar, 1998. Dat bedoelde vermelding op het aanslagbiljet niet juist was, doch gelezen dient te worden in het licht van de onderliggende afspraken tussen partijen, was belanghebbende derhalve duidelijk. Haar komt daarom geen beroep op de desbetreffende omstandigheid toe.

5.17. Al het vorenoverwogene in aanmerking nemend, is het Hof van oordeel dat niet aannemelijk is geworden dat belanghebbende in het kader van de totstandkoming van de vaststellingsovereenkomst onder druk is gezet of dat zodanige aandrang op haar is uitgeoefend dat zij niet vrij was in haar beslissing zich op 2 juli 2002 al dan niet akkoord te verklaren met de inhoud van die overeenkomst, noch dat sprake is van misbruik van omstandigheden, noch van een handelwijze van de inspecteur die anderszins op zodanige wijze indruist tegen de door hem jegens belanghebbende in acht te nemen zorgvuldigheid of tegen hetgeen krachtens enig ander beginsel van behoorlijk bestuur van hem mocht worden verwacht, dat de inspecteur in redelijkheid belanghebbende niet aan haar instemming met de vaststellingsovereenkomst mag houden.

5.18. De slotsom moet zijn dat belanghebbende, ondanks dat zij in haar bezwaar en beroep ontvankelijk is, haar beroep vergeefs heeft ingesteld, nu zij onverkort is gebonden aan de in de vaststellingsovereenkomst vervatte bepaling waarbij zij jegens de inspecteur afstand heeft gedaan van het recht bezwaar en beroep in te stellen. Aan een (verdere) inhoudelijke beoordeling van haar stellingen omtrent de rechtsgeldigheid van de in geding zijnde navorderingsaanslag komt het Hof op grond van de desbetreffende bepaling in de vaststellingsovereenkomst niet toe. Het beroep zal daarom ongegrond worden verklaard.

6. Proceskosten

Nu belanghebbenden in het ongelijk wordt gesteld en zich overigens geen bijzondere omstandigheden hebben voorgedaan, acht het Hof geen termen aanwezig voor een veroordeling in de proceskosten als bedoeld in artikel 8:75 Algemene wet bestuursrecht.

7. Beslissing

Het Hof:

verklaart het beroep ongegrond.

De uitspraak is vastgesteld op 13 mei 2005 door mrs. O.B. Onnes, C. Schaap en R.A. Steenbergen in tegenwoordigheid van mr. M.H.A. Brands als griffier. De beslissing is op die datum in het openbaar uitgesproken.

Het Hof heeft geen bezwaar tegen afgifte door de griffier van een afschrift van deze uitspraak n geanonimiseerde vorm.

In het cassatieberoepschrift kan de Hoge Raad verzocht worden om de wederpartij te veroordelen in de proceskosten.