Gerechtshof Amsterdam, 14-01-2007, BA3849, 05/01198

uitspraak van de derde meervoudige belastingkamer

op het hoger beroep van

en op het hoger beroep van

gemachtigde van belanghebbenden: A,

tegen de uitspraak in de zaken no. 05/0309 (belanghebbende sub 1) en no. 05/0312 (belanghebbende sub 2)van de rechtbank Haarlem van 3 oktober 2005 in de gedingen tussen

belanghebbende sub 1, respectievelijk belanghebbende sub 2

en

de inspecteur van de Belastingdienst P, de inspecteur

1. Ontstaan en loop van het geding

1.1. De inspecteur heeft met dagtekening 5 december 2003 aan de man voor het jaar 2001 een aanslag opgelegd in de inkomstenbelasting/premie volksverzekeringen berekend naar een belastbaar inkomen uit werk en woning van € 94.211 en een belastbaar inkomen uit sparen en beleggen van € 7.367. Met dezelfde dagtekening is aan de vrouw voor het jaar 2001 een aanslag in de inkomstenbelasting/premie volksverzekeringen opgelegd, berekend naar een belastbaar inkomen uit werk en woning van € 74.163.

1.2. Bij uitspraken, gedagtekend 24 januari 2005, heeft de inspecteur de tegen de in 1.1. vermelde aanslagen gerichte bezwaren ongegrond verklaard.

2. Overwegingen

feiten

2.1.1. De man houdt 88,64% van de aandelen C B.V.. Zijn echtgenote (de vrouw) houdt de overige aandelen in deze vennootschap. C B.V. bezit alle aandelen in D B.V..

2.1.2. In 2001 hebben belanghebbenden twee tot hun privé-vermogen behorende terreinen aan D B.V. verhuurd. De opbrengst uit die verhuur bedroeg € 95.950. Tevens hadden zij in dat jaar een vordering op C B.V. De daarop door belanghebbenden ontvangen rente bedroeg € 9.448.

2.1.3. Bij het vaststellen van de aanslag inkomstenbelasting/premie volksverzekeringen 2001 van de man heeft de inspecteur de helft van de hiervoor genoemde inkomsten – conform de door belanghebbenden gedane aangiften – aangemerkt als resultaat uit een werkzaamheid als bedoeld in artikel 3.94 in verbinding met art. 3.92 van de Wet inkomstenbelasting 2001 (hierna: de Wet) en deze inkomsten betrokken in het inkomen uit werk en woning. De andere helft van de inkomsten is in aanmerking genomen bij het inkomen uit werk en woning van de vrouw.

geschil

2.2. In hoger beroep is nog in geschil of de toepassing van artikel 3:92 van de Wet in het onderhavige geval leidt tot een ongerechtvaardigde ongelijke behandeling van gelijke gevallen.

overwegingen omtrent het geschil

2.3.1. Het, van velerlei adstructie voorziene, standpunt van belanghebbenden komt erop neer dat de wetgever een ongerechtvaardigd onderscheid heeft gemaakt tussen in essentie gelijke gevallen, doordat (inkomsten uit) vermogensbestanddelen die bij wijze van belegging ter beschikking worden gesteld aan derden in het algemeen belast zijn in box 3, terwijl (inkomsten uit) vermogensbestanddelen die bij wijze van belegging ter beschikking worden gesteld aan een verbonden lichaam, zoals in casu, aan het ongunstiger regime van box 1 zijn onderworpen. Belanghebbenden achten de zogenoemde terbeschikkingstellingsregeling van artikel 3.92 van de Wet aldus in strijd met het verdragsrechtelijke gelijkheidsbeginsel zoals dat is neergelegd in artikel 26 van het Internationaal verdrag voor de bescherming van burgerrechten en politieke rechten (IVBPR) en artikel 14 van het Europees Verdrag voor de Rechten van de Mens (EVRM).

2.3.2. De rechtbank heeft vooropgesteld dat op fiscaal gebied aan de wetgever een ruime beoordelingsvrijheid toekomt bij het beantwoorden van de vraag of voor de toepassing van de artikelen 26 IVBPR en 14 EVRM gevallen als gelijk moeten worden beschouwd en of, in het bevestigende geval, een objectieve en redelijke rechtvaardiging bestaat om die gevallen niettemin in verschillende zin te regelen. Daarbij dient, aldus de rechtbank, het oordeel van de wetgever te worden geëerbiedigd tenzij dat van redelijke grond is ontbloot.

2.3.3. Na bespreking van de totstandkomingsgeschiedenis van art. 3.92 Wet IB 2001 heeft de rechtbank het standpunt van belanghebbenden verworpen omdat, naar zijn oordeel, de wetgever zonder overschrijding van de hem toekomende ruime beoordelingsmarge, heeft kunnen menen dat er een objectieve en redelijke rechtvaardiging bestaat om enerzijds bij de fiscale behandeling van terbeschikkingstellers aansluiting te zoeken bij de wijze waarop (echte) ondernemers in de belastingheffing worden betrokken, maar anderzijds de parallel tussen ondernemers en terbeschikkingstellers niet geheel door te voeren.

2.3.4. Het Hof verenigt zich met het oordeel van de rechtbank en de gronden waarop het berust. De betogen die belanghebbenden in hoger beroep hebben aangevoerd, brengen geen nieuw licht in de zaak.

slotsom

2.4. De slotsom is dat het hoger beroep in beide zaken ongegrond is en dat de uitspraak van de rechtbank in beide zaken dient te worden bevestigd. Voor een proceskostenveroordeling bestaat geen aanleiding.

3. Beslissing

Het Hof

in de zaak met kenmerk 05/1198:

bevestigt de uitspraak van de rechtbank;

in de zaak met kenmerk 05/1199:

bevestigt de uitspraak van de rechtbank.

Aldus vastgesteld door mrs. E.A.G. van der Ouderaa, voorzitter, J. den Boer en P.F. Goes, leden van de belastingkamer, in tegenwoordigheid van mr. G.J.H.M. Milder-Wolbers als griffier. De beslissing is op 14 januari 2007 in het openbaar uitgesproken.