Gerechtshof Amsterdam, 08-07-2010, BN4106, 07/00034

8 juli 2010

uitspraak van de eerste meervoudige belastingkamer

op het hoger beroep van

tegen de uitspraak in de zaak no. SBR 06/919 van de rechtbank Utrecht in het geding tussen

belanghebbende

en

1. Ontstaan en loop van het geding

1.1. De heffingsambtenaar heeft bij beschikking ingevolge de Wet waardering onroerende zaken (hierna: de Wet WOZ) met dagtekening 31 maart 2004 de waarde van het object […] 200, Unit […]1 te [Y] (hierna ook: het object), naar de waardepeildatum 1 januari 1999 vastgesteld op € 59.598. Deze beschikking geldt voor het tijdvak van 1 januari 2001 tot en met 31 december 2004.

1.2. Na daartegen gemaakt bezwaar heeft de heffingsambtenaar bij uitspraak, gedagtekend 31 januari 2006, de waarde van het object gehandhaafd.

1.3. Belanghebbende heeft tegen deze uitspraak beroep ingesteld bij de rechtbank Utrecht (hierna: de rechtbank). Bij uitspraak van 20 december 2006, heeft de rechtbank het daartegen door belanghebbende ingestelde beroep ongegrond verklaard.

1.4. Het tegen deze uitspraak ingestelde hoger beroep is bij het Hof ingekomen op 8 februari 2007 en aangevuld bij brief van 7 maart 2007. De heffingsambtenaar heeft een verweerschrift ingediend.

2. Feiten

2.1. Belanghebbende is een van de vennoten van de vennootschap onder firma […] (hierna: de VOF). De VOF verricht haar werkzaamheden in twee gehuurde kantoorunits, […]1 en […]2 . Deze units bevinden zich in een bedrijfsverzamelgebouw aan de […] 200 te Utrecht. In dit gebouw hebben zich verschillende ondernemers gevestigd.

2.2. De heffingsambtenaar heeft tijdens de mondelinge behandeling op 21 december 2007 verklaard dat hij de uitspraak van het Hof in de onderhavige procedure voor unit […]1 zal volgen voor unit […]2.

2.3. In het taxatierapport, opgemaakt op 7 juli 2006 door een WOZ-taxateur in opdracht van de heffingsambtenaar, is vermeld dat het object een bruto vloeroppervlakte heeft van 42m². Van het object heeft 35m² betrekking op een afgescheiden en afsluitbare ruimte (hierna: de afsluitbare ruimte). Daarnaast is van de gemeenschappelijke ruimtes in het gebouw, zoals bijvoorbeeld gangen en toiletruimtes, een gedeelte ter grootte van 7 m² aan het object toegerekend.

2.4. De afsluitbare ruimte heeft geen eigen water- of toiletvoorziening. De sanitaire voorzieningen die zich buiten de afsluitbare ruimte bevinden worden eveneens gebruikt door andere huurders.

3. Oordeel van de rechtbank

3.1. De rechtbank heeft in de uitspraak, waar belanghebbende als eiser en de heffingsambtenaar als verweerder is aangeduid, het beroep van belanghebbende ongegrond verklaard. Daarbij heeft zij onder meer overwogen:

2.6 De rechtbank overweegt dat de VOF geen rechtspersoon is maar toch als zodanig in de belastingheffing kan worden betrokken. Dit geldt echter ook voor individuele de firmanten. Zij kunnen gezamenlijk worden aangeslagen, maar het is ook mogelijk de aanslag op te leggen aan één van de firmanten. De rechtbank vindt ondersteuning voor dit oordeel in de uitspraak van de Hoge Raad (HR) van 8 februari 1984, BNB 1984/41 (Belastingblad 1984, blz. 194), waarin de HR oordeelde dat, indien een onroerende zaak door meerdere personen (feitelijk) wordt gebruikt, zij allen in de belastingheffing kunnen worden betrokken, met dien verstande dat zij ter zake van de desbetreffende onroerende zaak slechts eenmaal in de belasting wegens (feitelijk) gebruik kunnen worden betrokken.

2.7 Nu eiser onweersproken een der vennoten van de VOF is en reeds bij verweerder als vennoot stond geregistreerd, ziet de rechtbank geen aanleiding om te veronderstellen dat de beschikking ten onrechte aan eiser bekend is gemaakt. Dat verweerder de mogelijkheid biedt de beschikkingen - indien gewenst en verzocht - te naam te stellen van een VOF, maakt dit niet anders.

2.9 De rechtbank is van oordeel dat het object een zelfstandige kantoorunit is, die als zodanig binnen het kantorencentrum herkenbaar kan worden onderscheiden van andere verhuurde kantoorunits. Hoewel er ten aanzien van de kantoorunits zeker elementen te onderscheiden zijn, zoals de gemeenschappelijk(e) receptie, toiletvoorzieningen en restaurant in het kantorencentrum die kunnen duiden op niet-zelfstandigheid, heeft de rechtbank in het onderhavige geval van doorslaggevende betekenis geacht dat het object zelfstandig afsluitbaar is en blijkens zijn aard en zijn indeling ook bestemd is om als afzonderlijk geheel te worden gebruikt. Daarnaast heeft de rechtbank van belang geacht dat het object voor het uitoefenen van kantoorwerkzaamheden wordt gehuurd en daartoe beschikt over het vereiste minimum aan voorzieningen waaronder airconditioning met een individuele regeling, databekabeling (telefoon, internet), alsmede een omslag kent voor energie over het aantal gehuurde vierkante meters vloeroppervlak en een aparte naamsvermelding heeft bij het kantorencentrum. Voorts zijn de gebruikers van het onderhavige object voor het gebruik van de gemeenschappelijke voorzieningen niet afhankelijk van anderen, maar kunnen zij deze gemeenschappelijke voorzieningen zelfstandig en naar eigen believen gebruiken. Gelet hierop dient het object, gezien het bepaalde in artikel 16, aanhef en onderdelen a, b, en c, van de Wet WOZ voor de toepassing van die wet afzonderlijk te worden aangemerkt als een onroerende zaak.

4. Geschil in hoger beroep

In hoger beroep is evenals in eerste aanleg in geschil het antwoord op de vraag of de beschikking terecht bekend is gemaakt aan belanghebbende. Indien het Hof deze vraag bevestigend beantwoordt, is in geschil of het object als een zelfstandig object in de zin van de Wet WOZ moet worden aangemerkt en zo ja of de heffingsambtenaar de waarde van het object terecht heeft vastgesteld op € 59.598.

5. Standpunten van partijen

Voor de standpunten van partijen wordt verwezen naar de gedingstukken. Voor hetgeen partijen ter zitting hebben aangevoerd wordt verwezen naar de processen-verbaal van de zittingen.

6. Beoordeling van het geschil

6.1. De stelling van belanghebbende dat de beschikking niet op zijn naam gesteld had mogen worden, maar op naam van de VOF had moeten worden gesteld, kan niet worden aanvaard. Het Hof verenigt zich met hetgeen de rechtbank dienaangaande in rechtsoverweging 2.5 tot en met 2.7 van haar uitspraak heeft overwogen en beslist. Het Hof gaat er daarbij vanuit dat de rechtbank kennelijk heeft bedoeld aan te sluiten bij het derde lid van artikel 24 van de Wet Woz in plaats van bij het tweede lid van genoemd artikel. De beschikking is terecht aan belanghebbende, in zijn hoedanigheid van vennoot van de VOF, bekend gemaakt.

6.2. Subsidiair heeft belanghebbende zich op het standpunt gesteld dat het object ten onrechte als een zelfstandig object in de zin van de Wet WOZ is aangemerkt. Ingevolge artikel 16, eerste lid, aanhef en letter c van die wet wordt voor de toepassing van de wet als één onroerende zaak aangemerkt een gedeelte van een gebouwd of ongebouwd eigendom dat blijkens zijn indeling is bestemd om als een afzonderlijk geheel te worden gebruikt. De Hoge Raad heeft in zijn arrest van 8 oktober 2004, nrs. 38.443 en 38.444, LJN AR3500, overwogen dat de enkele omstandigheid dat een kamer in een gebouw afsluitbaar is, nog niet meebrengt dat die kamer blijkens zijn indeling bestemd is om als een afzonderlijk geheel te worden gebruikt in de daaraan in artikel 16, aanhef en letter c, van de Wet Woz te hechten betekenis. Anders dan de heffingsambtenaar meent is de afsluitbaarheid van de afgescheiden ruimte dus niet doorslaggevend.

6.3. Naar het oordeel van het Hof is van belang dat een object, gelet op zijn functie, voldoende zelfstandigheid bezit. Die zelfstandigheid dient onder meer te worden afgeleid uit de aard en inrichting van het object, waarbij bepalend is of de gebruiker bij het gebruik van een ruimte meer dan bijkomstig afhankelijk is van buiten de ruimte aanwezige voorzieningen. Is dat laatste het geval dan bezit de ruimte onvoldoende zelfstandigheid en kan deze blijkens zijn indeling niet als een afzonderlijk geheel worden gebruikt.

6.4. Voor het gebruik als kantoorruimte acht het Hof de aanwezigheid van sanitaire voorzieningen in het algemeen van wezenlijk belang. De in de afsluitbare ruimte werkzame personen kunnen in de regel immers zonder deze voorzieningen niet gedurende een gehele werkdag functioneren. Dat zich op een andere plaats in het gebouw toiletruimte(s) en sanitaire voorzieningen bevinden en dat een deel van de oppervlakte daarvan is toegerekend aan het object, is niet voldoende. Deze enkele toerekening brengt immers niet mee dat belanghebbende de beschikking heeft over, door hem af te sluiten ruimten waarin zich toilet- en watervoorzieningen bevinden.

6.5. Nu vaststaat dat er in het onderhavige object geen eigen toilet- en watervoorziening is en de huurder(s) aangewezen zijn op de elders in het gebouw, dus buiten de afsluitbare ruimte, aanwezige en gezamenlijk te gebruiken sanitaire voorzieningen, is het object geen afzonderlijk geheel als bedoeld in artikel 16, aanhef en onder letter c, van de Wet. De overige stellingen van belanghebbende kunnen dan ook buiten beschouwing blijven.

7. Kosten

7.1. Nu het beroep gegrond is heeft belanghebbende recht op vergoeding van het griffierecht in beide instanties. Dit recht bedroeg bij de rechtbank € 37 en bij het Hof € 105, dus in totaal € 142.

7.3. Ter zitting van het Hof is op 21 december 2007 een staat met verletkosten van belanghebbende ten bedrage van € 535,50 overgelegd. De heffingsambtenaar heeft verklaard deze kosten realistisch te achten. Op basis van artikel 1, aanhef en onder d, juncto artikel 2, lid 1, onder d, van het Bpb worden verletkosten, afhankelijk van de omstandigheden, vastgesteld op een tarief tussen € 4,54 en € 53,09 per uur. Gelet op het voorgaande zal het Hof voor de verletkosten de gevraagde vergoeding van € 535,50 toekennen.

8. Beslissing

De uitspraak is gedaan door mrs. A.P.M. van Rijn, voorzitter, J.P.A. Boersma en P.B.M.J. van der Beek-Gillessen, leden van de belastingkamer, in tegenwoordigheid van mr. S.K. Grando als griffier. De beslissing is op 8 juli 2010 in het openbaar uitgesproken.

De voorzitter is verhinderd te ondertekenen.