Gerechtshof Amsterdam, 19-09-2013, ECLI:NL:GHAMS:2013:4704, 12/00198

Evenals de rechtbank is het Hof van oordeel dat de bewijslast op grond van artikel 27e AWR omgekeerd en verzwaard dient te worden, aangezien is komen vast te staan dat belanghebbende niet (binnen de daarvoor gestelde termijn) aangifte heeft gedaan. Met de enkele stelling dat hij gedetineerd was, kan belanghebbende zich daarvan niet disculperen.

Onder verwijzing naar het arrest HR 3 februari 2006, BNB 2006/204, acht de rechtbank de omkering en verzwaring van de bewijslast niet van toepassing met betrekking tot situaties waarin deze bewijslast reeds op belanghebbende rust. Op dit punt volgt het Hof de rechtbank niet in haar oordeel. In situaties waarin toepassing van artikel 27e AWR berust op het niet (tijdig) doen van de vereiste aangifte als bedoeld in artikel 8 AWR is de omkering en verzwaring van de bewijslast naar het oordeel van het Hof onverkort van toepassing. Voor het onderhavige geval betekent dat (onder meer) dat belanghebbende ook ter zake van de door hem gestelde hypotheekrente ervan dient te doen blijken dat en voor welk bedrag deze door hem is betaald (verzwaarde bewijslast).

De rechtbank heeft ter zake van de aftrek van hypotheekrente het volgende overwogen:

Nadat ter zitting in hoger beroep door belanghebbende kopieën van bankafschriften zijn overgelegd, wordt door de inspecteur niet langer betwist dat belanghebbende in het jaar 2007 een bedrag van € 11.256,91 aan hypotheekrente (en € 11,61 aan kosten) heeft betaald aan [bank 1], zijnde het volledige op de hypothecaire lening verschuldigde bedrag aan rente. De inspecteur heeft echter zijn ook in eerste aanleg naar voren gebrachte stelling gehandhaafd dat de aftrek niet groter kan zijn dan de helft van het dat bedrag, omdat belanghebbende, zoals blijkt uit de onder 2.3.3 van de uitspraak van de rechtbank aangehaalde akte (hierna: de akte), de eigendom van de woning aan de[A-straat 1] te [Q] (hierna: de woning) heeft verworven tezamen met[A] die – evenals belanghebbende – voor de hypotheekschuld hoofdelijk aansprakelijk was. De inspecteur ziet – kort gezegd – geen reden waarom de hypotheekrente niet voor de helft op [A] zou drukken. Gelet op deze stelling en met inachtneming van het bepaalde in artikel 27e AWR, ligt het alsdan op de weg van belanghebbende ervan te doen blijken dat de hypotheekrente voor meer dan de helft op hem heeft gedrukt.

Naast de omstandigheid dat de hypotheekrente volledig van zijn bankrekening is afgeschreven heeft belanghebbende aangevoerd dat [A], nadat zij met hem de woning had verworven, heeft besloten dat zij niet in het huis wilde wonen en dat zij er nooit haar intrek heeft genomen. Op grond van deze omstandigheden stelt belanghebbende dat de hypotheekrente terecht volledig door hem in aftrek is gebracht.

Met betrekking tot het inkomen uit sparen en beleggen heeft de rechtbank het volgende overwogen:

In hoger beroep heeft belanghebbende gesteld dat hij in 2007 niet over effecten of spaartegoeden beschikte en dat het bankrekeningnr. [rekeningnummer] hem niet bekend voorkomt. De klantenservice van ING-Bank heeft volgens hem verklaard dat nummer nooit te hebben uitgegeven. De inspecteur heeft verwezen naar het oordeel van de rechtbank.

Desgevraagd heeft de inspecteur ter zitting van het Hof verklaard dat het renseignement als vermeld onder 2.4 van de uitspraak van de rechtbank, afkomstig is van ‘[bank 2]’. Gelet op de stellige en gemotiveerde verklaring van belanghebbende dat hij met deze rekening volstrekt onbekend is en de onwaarschijnlijkheid dat belanghebbende een dergelijk saldo aanhoudt bij ‘[bank 2]’, heeft het op de weg van de inspecteur gelegen om nadere inlichtingen over deze rekening en de tenaamstelling ervan in te winnen. Nu hij dit heeft nagelaten en op dit punt ook overigens geen bewijs heeft bijgebracht heeft de Inspecteur zijn schatting van het inkomen uit sparen en beleggen in redelijkheid niet (mede) mogen baseren op het renseignement.

Nu de inspecteur – behoudens hetgeen hierna wordt overwogen met betrekking tot inkomsten uit hoofde van betrokkenheid bij drugstransporten – niets heeft gesteld waaruit kan volgen dat belanghebbende enig ander vermogen in box 3 heeft bezeten dan de onder 2.4 van de uitspraak van de rechtbank vermelde effectenportefeuille van € 1.108, concludeert het Hof dat het inkomen uit sparen en beleggen met inaanmerkingneming van het heffingvrije vermogen nihil bedraagt.

De rechtbank heeft in 4.8 van haar uitspraak het volgende overwogen:

In incidenteel hoger beroep herhaalt de inspecteur zijn stelling dat (bij wege van interne compensatie) rekening moet worden gehouden met “de verdiensten die belanghebbende heeft gehad in verband met zijn betrokkenheid met de invoer op verschillende data in 2007 van grote hoeveelheden cocaïne”. Het Hof verstaat het standpunt van de inspecteur aldus, dat reeds met de belasting in box 1 over de desbetreffende inkomsten (en dus afgezien van de extra belasting in box 3 in verband met eventuele vermogenscorrecties) het verschil tussen de opgelegde aanslag en de aanslag die op basis van de in 4.5 vermelde tussenconclusie zou moeten worden vastgesteld (ruimschoots) wordt ‘opgevuld’.

Vaststaat dat belanghebbende op 23 december 2008 strafrechtelijk is veroordeeld ter zake van betrokkenheid bij een achttal drugstransporten, waarvan drie in het onderhavige jaar hebben plaatsgevonden. Naar 's Hofs oordeel heeft de inspecteur zich in redelijkheid op het standpunt kunnen stellen dat belanghebbende uit hoofde van die betrokkenheid in het onderhavige jaar financieel voordeel heeft genoten. Ook op dit punt heeft het op de weg van belanghebbende gelegen om ervan te doen blijken dat ter zake geen voordeel door hem is genoten. Tevens acht het Hof de in dit verband door de inspecteur gestelde correctie, bezien in het licht van de in het onderhavige jaar begane feiten waarvoor belanghebbende strafrechtelijk is veroordeeld, ook qua omvang niet onredelijk. Het Hof neemt daarbij in aanmerking dat (reeds) een in aanmerking te nemen wederrechtelijk voordeel in de orde van grootte van € 12.000 (€ 4.000 per drugstransport) ruim voldoende zou zijn om de uit hoofde van de tussenconclusie te verminderen belasting te compenseren.

Belanghebbende heeft ter zitting van het Hof gesteld dat hij ter zake van zijn betrokkenheid bij drugstransporten in het geheel niets heeft ontvangen. Met deze (blote) stelling heeft hij naar 's Hofs oordeel niet de onjuistheid van het standpunt van de inspecteur dat belanghebbende inkomsten zal hebben genoten in verband met zijn betrokkenheid bij de invoer van cocaïne doen blijken. De enkele omstandigheid dat tegen belanghebbende ter zake van die betrokkenheid geen ontnemingsvordering is ingesteld brengt het Hof niet tot een ander oordeel.

Ook overigens heeft belanghebbende niet ervan doen blijken dat, met in aanmerkingneming van inkomsten uit hoofde van betrokkenheid bij drugstransporten, de aanslag te hoog is vastgesteld.