Gerechtshof Amsterdam, 10-07-2014, ECLI:NL:GHAMS:2014:3213, 12/00700, 12/00701 en 12/00702

In hoger beroep heeft belanghebbende gesteld dat zij ook vaste lijndiensten uitvoert en dat zij dan geen vermakelijkheid aanbiedt als bedoeld in artikel 1 van de Verordening. In zoverre zou ter zake van de activiteiten van belanghebbende ten onrechte vermakelijkheids-retributie zijn nageheven. Belanghebbende betoogt in dit verband dat het door haar uitvoeren van lijndiensten per boot te water in wezen niet verschilt van het vervoer van personen per stadsbus of per stadstram. In dit verband verwijst belanghebbende naar de door haar overgelegde kopie van een gedeelte van een rapport van SEO Economisch onderzoek waarin een onderscheid is gemaakt tussen rondvaarten en lijndiensten.

4.1.2. De heffingsambtenaar heeft betwist dat hetgeen belanghebbende heeft aangeduid als het uitvoeren van lijndiensten geen vermakelijkheid zou zijn als bedoeld in de Verordening en heeft gesteld dat het door belanghebbende gemaakte onderscheid tussen rondvaarten en lijndiensten er niet toe doet. De heffingsambtenaar verwijst in dit verband ook naar de beschrijving van de ‘lijndiensten’ in de bijlagen bij de brief van gemachtigde van 2 juni 2014.

Naar het oordeel van het Hof dient de term vermakelijkheid in de Verordening ruim te worden uitgelegd. Dit komt in het bijzonder tot uiting door het gebruik van het woordje ‘mede’ in de definitie van dat begrip in artikel 1, onderdeel a, van de Verordening, alsmede door het gebruik van de termen ‘amusement, verstrooiing, ontspanning of vermaak’. Deze termen overlappen elkaar deels; in het gebruik van die termen in combinatie met elkaar komt eveneens een ruim begrip van de term ‘vermakelijkheid’ tot uiting. In dit kader is de beschrijving van belang van de ‘lijndiensten’ die is opgenomen in de bijlagen bij de brief van gemachtigde van 2 juni 2014 en waarvan er onder 2.4 en 2.5 twee zijn aangehaald. Uit deze beschrijvingen blijkt in het bijzonder dat het aandoen van toeristische topattracties een belangrijk kenmerk van die vaarten is. Bezien in het licht van de hiervoor gegeven (ruime) uitleg van het begrip vermakelijkheid kan, mede gelet op die beschrijvingen, niet anders worden geconcludeerd dan dat ook de zogenoemde lijndiensten een vermakelijkheid zijn als bedoeld in artikel 1 van de Verordening.

Over de vraag of de heffingsambtenaar in strijd heeft gehandeld met het gelijkheidsbeginsel heeft de rechtbank het volgende overwogen:

In hoger beroep heeft belanghebbende verzocht om aanhouding van de onderhavige zaak totdat het Gerechtshof ’s-Gravenhage heeft geoordeeld in de verwijzingszaak naar aanleiding van het arrest HR 13 juli 2012, 11/00163, ECLI:NL:LJN HR2012:BX0882.

De heffingsambtenaar heeft zich tegen aanhouding van de onderhavige zaak verzet, omdat de zaak die naar het Gerechtshof ’s-Gravenhage is verwezen betrekking heeft op geheel andere tijdvakken (eerste kwartaal 2005 tot en met eerste kwartaal 2007) en omdat ook overigens de feiten in die zaak verschillen van die in de onderhavige zaak.

Naar het oordeel van het Hof is er geen reden om de onderhavige zaak aan te houden in afwachting van een uitspraak van het Gerechtshof ’s-Gravenhage in de voormelde verwijzingszaak. Die zaak heeft immers betrekking op andere tijdvakken dan de onderhavige zaak, terwijl ook overigens onvoldoende aannemelijk is geworden dat de vastgestelde feiten en omstandigheden in de verwijzingsprocedure zozeer vergelijkbaar zijn met de feiten en omstandigheden die in de onderhavige zaak zijn gesteld, dat op die grond redelijkerwijs is te verwachten dat aan de uitkomst van de verwijzingsprocedure conclusies kunnen worden verbonden die zodanig relevant zijn voor de beoordeling van het geschil in de onderhavige procedure, dat aan het belang van belanghebbende bij aanhouding van de onderhavige zaak voorrang zou moeten worden gegeven ten opzichte van het belang bij een redelijke voortgang van de behandeling van de zaak.

4.3.1. Belanghebbende klaagt erover dat de rechtbank de bewijslast voor feiten en omstandigheden waarop de toepassing van de meerderheidsregel kan worden gebaseerd bij haar heeft gelegd. Primair stelt belanghebbende dat de heffingsambtenaar/de gemeente gegevens dient te verstrekken die van belang zijn voor een beoordeling van de vraag of het gelijkheidsbeginsel, meer in het bijzonder de meerderheidsregel, is geschonden. Het Hof begrijpt dat belanghebbende hierbij (mede) doelt op het verzoek dat zij in de beroepsfase tot de rechtbank heeft gericht: “de Gemeente te gelasten haar alsnog nadere informatie te verstrekken, vooral aangaande het aantal gedurende 2005 tot en met 2011 (per jaar) in de heffing en inning van de vermakelijkheidsretributie betrokkenen en het aantal potentiële retributieplichtigen per jaar, waaronder het aantal dat volgens de Gemeente niet in de heffing zou [be]hoeven [te] worden betrokken (…).” In dit verband heeft belanghebbende voorts erop gewezen dat zij zelf niet in staat is geweest om aan de bewijslast zoals de rechtbank die ziet te voldoen. Weliswaar heeft zij, naar zij stelt, daartoe pogingen gedaan, maar die hebben geen effect gehad omdat collega-rederijen zeer terughoudend zijn met het verstrekken van informatie.

De heffingsambtenaar heeft zich op het standpunt gesteld dat hij/de gemeente geen gegevens behoeft te verstrekken. Tevens heeft de heffingsambtenaar erop gewezen dat voor de rechtbank is aangevoerd dat de Dienst Belastingen van de gemeente geen ‘potentiële retributieplichtigen’ kent en dat geen medewerking wordt gegeven aan het inbrengen van gegevens die in een andere procedure over de vermakelijkheidsretributie door de desbetreffende belanghebbende zijn overgelegd.

Naar het oordeel van het Hof dient belanghebbende voor haar stelling dat de inspecteur in strijd heeft gehandeld met het gelijkheidsbeginsel, meer in het bijzonder de meerderheids-regel, een begin van bewijs te leveren van feiten en omstandigheden waarop die stelling is gebaseerd. Zonder een dergelijk begin van bewijs, kan van de heffingsambtenaar of de gemeente niet worden verwacht dat zij bewijs levert van feiten en omstandigheden waaruit volgt dat – want daar komt het dan op neer – het gelijkheidsbeginsel (de meerderheidsregel) niet is geschonden. In dat kader kan van de heffingsambtenaar ook niet worden verlangd dat hij in de onderhavige zaak stukken inbrengt die door een (andere) belanghebbende zijn ingebracht in een andere procedure waarmee hij bekend is. De rechtbank heeft op het punt van de bewijslastverdeling een juiste beslissing genomen.

4.3.4. Naar het oordeel van het Hof heeft belanghebbende geen (begin van) bewijs geleverd van feiten en omstandigheden waaraan ten minste het vermoeden is te ontlenen dat de heffingsambtenaar in strijd heeft gehandeld met het gelijkheidsbeginsel, in het bijzonder de meerderheidsregel. Zoals de rechtbank heeft overwogen is de enkele verwijzing naar de inmiddels vernietigde uitspraak Hof Amsterdam 2 december 2010, nrs. P08/00469 tot en met 08/00477, daartoe niet toereikend. Anders dan belanghebbende heeft betoogd kan evenbedoeld bewijs ook niet worden gevonden in het arrest HR 15 februari 2013, nr. 12/01792, ECLI:NL:HR:2013:BZ1298. Voor zover van belang vermeldt het Hof voorts dat de heffingsambtenaar ter zitting van het Hof – niet weersproken door belanghebbende – heeft verklaard dat [A] in de heffing wordt betrokken.

Belanghebbende heeft subsidiair een bewijsaanbod gedaan om alsnog gegevens te verstrekken die van belang zijn ten aanzien van de meerderheidsregel en de begunstiging van andere rederijen. Desgevraagd heeft belanghebbende dit bewijsaanbod ter zitting als volgt toegelicht:

Naar het oordeel van het Hof heeft belanghebbende haar bewijsaanbod niet (voldoende) geconcretiseerd. Welke feiten en omstandigheden zij door middel van welke bewijsmiddelen wenst te bewijzen is uit haar bewijsaanbod, noch uit de door haar daarop desgevraagd gegeven toelichting af te leiden. De enkele stelling dat de verhoudingen met andere rederijen tegenwoordig anders liggen dan voorheen en dat overleg met de gemeente wordt gevoerd is in dit verband niet voldoende. Het Hof wijst het bewijsaanbod derhalve af.