Gerechtshof Amsterdam, 08-12-2020, ECLI:NL:GHAMS:2020:3736, 19/01301 en 19/01360

1. Het betoog van belanghebbende dat de hoorplicht is geschonden faalt reeds omdat hij in bezwaar niet heeft verzocht te worden gehoord (art. 25 lid 1 AWR).

2. De rechtbank heeft belanghebbendes beroep op betalingsonmacht met betrekking tot het griffierecht op goede gronden verworpen. Hetgeen de rechtbank dienaangaande heeft overwogen onder 11 tot en met 16 neemt het Hof over.

3. Het bezwaar en de uitspraak op bezwaar betreffen een aan belanghebbende opgelegde verzuimboete als bedoeld in art. 67a AWR.

4. De rechtbank heeft het tegen de uitspraak op bezwaar ingestelde beroep gegrond verklaard, de boete verminderd tot € 369, de inspecteur veroordeeld tot vergoeding van immateriële schade van € 500 en voorts tot vergoeding van griffierecht en proceskosten.

5. De rechtbank is er daarbij ten onrechte vanuit gegaan dat het beroep zowel de boetebeschikking als de aan belanghebbende opgelegde aanslag betreft. Het betoog van belanghebbendes gemachtigde dat het beroep niet enkel gericht was tegen de verzuimboete omdat belanghebbende “zich ook op het standpunt [heeft] gesteld dat het niet doen van de aangifte dan wel het te laat indienen van de aangifte niet aan hem kan worden toegerekend daar er bij hem sprake is geweest van afwezigheid van alle schuld” (randnummer 8 van het verweerschrift in hoger beroep), miskent dat deze argumenten niet anders kunnen worden gelezen als juist gericht tegen de boete.

6. Feiten en omstandigheden die het oordeel kunnen rechtvaardigen dat van de zijde van belanghebbende met betrekking tot het niet nakomen van zijn aangifteverplichting sprake is van afwezigheid van alle schuld zijn niet aannemelijk geworden. De aangifte die belanghebbende wel heeft ingediend is niet een aangifte inkomstenbelasting/premie volksverzekeringen.

7. Met de rechtbank is het Hof van oordeel dat belanghebbende terecht een verzuimboete is opgelegd. Een boete van € 369 is op zich passend en geboden. Hetgeen de rechtbank dienaangaande heeft overwogen onder 20 en 21 neemt het Hof over.

8. De rechtbank heeft voorts terecht overwogen dat de redelijke termijn voor de behandeling van de zaak tot en met de behandeling van het beroep is overschreden. Die overschrijding bedraagt vanaf de datum van de boetebeschikking (22 maart 2017) tot en met de datum van de uitspraak van de rechtbank vijf maanden. Het betoog van belanghebbendes gemachtigde dat de termijn doorloopt indien hoger beroep wordt ingesteld, is onjuist. De behandeling van het hoger beroep heeft ruim binnen twee jaar plaatsgevonden. Bij de overschrijding van de redelijke termijn in de eerste fase past een vermindering van de boete met – als uitgangspunt – vijf procent. De door de inspecteur in hoger beroep voorgestane vermindering van tien procent acht het Hof dan ook niet te laag. Nu het geschil alleen betrekking heeft op de boetebeschikking is er daarnaast geen aanleiding tot het toekennen van een vergoeding van immateriële schade wegens de lange behandelingsduur.

9. De rechtbank heeft de proceskostenvergoeding correct berekend. Kosten die overigens voor vergoeding overeenkomstig het Besluit proceskosten bestuursrecht in aanmerking komen, zijn niet aannemelijk geworden.

10. Het hoger beroep van belanghebbende is ongegrond. Het hoger beroep van de inspecteur is gegrond.

11. Het Hof vindt geen aanleiding voor een veroordeling in de kosten in verband met de behandeling van het hoger beroep op de voet van art. 8:75 Awb in verbinding met art. 8:108 van die wet.

1. bij het beroepschrift wordt een afschrift van deze uitspraak gevoegd;

2 - ( alleen bij procederen op papier) het beroepschrift moet ondertekend zijn;

3 - het beroepschrift moet ten minste het volgende vermelden: