Gerechtshof Arnhem-Leeuwarden, 26-03-2014, ECLI:NL:GHARL:2014:2495, 13/00643 t/m 13/00659

Artikel 8:119 van de Awb biedt de bestuursrechter de mogelijkheid om op verzoek van een partij een onherroepelijk geworden uitspraak te herzien op grond van feiten en omstandigheden die:

a. hebben plaatsgevonden vóór de uitspraak,

b. bij de indiener van het verzoekschrift vóór de uitspraak niet bekend waren en redelijkerwijs niet bekend konden zijn, en

c. waren zij bij de bestuursrechter eerder bekend geweest, tot een andere uitspraak zouden hebben kunnen leiden.

Verzoeker doet zijn verzoek om herziening met name steunen op de volgende door hem gestelde feiten of omstandigheden.

Verzoeker is door de Inspecteur aangemerkt als houder van een bankrekening bij KB-Lux bank te Luxemburg ten gevolge waarvan aan verzoeker de litigieuze aanslag, navorderingsaanslagen, de daarin begrepen verhoging en beschikkingen in een projectmatige aanpak (het Rekeningenproject) zijn opgelegd. Verzoeker heeft gesteld dat de gegevens van de Inspecteur in het Rekeningenproject waarop de uitspraken van dit Hof feitelijk zijn gebaseerd onjuist zijn. Zo wijzen de onderliggende stukken van het Rekeningenproject op een rekening bij de KB-Lux bank ten name van “[X-D]” waarbij [X] en [D 2] met elkaar gehuwd zouden zijn, terwijl verzoeker “[X]” heet en nimmer gehuwd of geregistreerd partner is (geweest) en hij naar eigen zeggen nooit een rekening bij KB-Lux bank heeft aangehouden.

Verzoeker heeft gesteld de misidentificatie van hem in het Rekeningenproject niet eerder aan de orde te hebben gesteld omdat hem niet bekend was en hem ook niet bekend kon zijn dat er zich daadwerkelijk een aantal gevallen van misidentificatie in het Rekeningenproject heeft voorgedaan. Deze wetenschap, bezien tezamen met verzoekers stelling dat de naam op het microfiche als ook weergegeven in het renseignement niet overeenkomt met zijn naam – omdat deze naam ten eerste met “ij” in plaats van met “y” wordt geschreven en ten tweede omdat hij weliswaar samenwoont met [D 2] maar niet met haar is gehuwd noch een geregistreerd partnerschap is aangegaan – vormen, zo stelt verzoeker, nieuwe feiten en/of omstandigheden als bedoeld in artikel 8:119 van de Awb.

Naar het oordeel van het Hof kan hetgeen verzoeker stelt niet tot herziening leiden. Verzoeker heeft ter zitting toegelicht in bezwaar en beroep een procedurele keuze te hebben gemaakt voor het al dan niet stellen van feiten en omstandigheden, na weging van de slagingskansen daarvan. Het is inherent aan het in aanmerking nemen van slagingskansen in een procedure dat de mogelijkheid bestaat dat de weging daarvan anders zal uitpakken met nieuwe kennis van zaken en uitbreiding omtrent de feiten. Uit de stukken van het geding voor dit Hof volgt echter niet dat het onmogelijk was geweest de thans geponeerde stellingen omtrent zijn identificatie in de destijds gevoerde procedures te betrekken op basis van de toentertijd beschikbare feiten en omstandigheden. Het feit dat verzoeker er niet mee bekend was dat zich een aantal gevallen van misidentificatie in het Rekeningenproject heeft voorgedaan, vormt geen verklaring voor de omstandigheid dat verzoeker zich voor het Hof niet heeft beroepen op misidentificatie. De door verzoeker genoemde uitbreiding van de feiten en omstandigheden kunnen tezamen en in onderling verband beschouwd derhalve niet worden aangemerkt als feiten en omstandigheden in de zin van artikel 8:119 van de Awb. De door verzoeker genoemde feiten en omstandigheden omtrent de identificatie vonden immers plaats vóór de uitspraak, en waren bij verzoeker vóór de uitspraak al bekend. Dat verzoekers twijfel omtrent zijn identificatie in het Rekeningenproject is versterkt nadat in een (gering) aantal vergelijkbare zaken de identificatie in het Rekeningenproject in rechte geen stand heeft gehouden, maakt dit niet anders. Dit leidt tot het oordeel van het Hof dat op grond van deze stellingen geen reden bestaat voor herziening van de uitspraken.

Voor zover verzoeker met zijn verwijzing naar de misidentificatie van 42 andere belastingplichtigen stelt dat dit een nieuw feit is dat tot een ander oordeel van het Hof zou hebben geleid, als dit feit bij het Hof bekend was geweest, oordeelt het Hof dat de omstandigheid dat zich 42 misidentificaties hebben plaatsgevonden evenmin tot herziening van de uitspraak kan leiden. De Inspecteur heeft onweersproken gesteld dat 4000 belastingplichtigen zijn geïdentificeerd en dat daarvan 88% heeft aangegeven dat de identificatie juist was. Van de 42 gevallen zijn vier gevallen wegens twijfel door de rechter vernietigd, 10 gevallen heeft de Belastingdienst wegens twijfel omtrent de naam vernietigd en in 28 gevallen bestond er twijfel over de identificatie. De Inspecteur betwist dat er enige twijfel is over de identificatie van verzoeker. Zonder nadere toelichting, die ontbreekt, valt dan niet in te zien dat de omstandigheid dat in 42 gevallen een misidentificatie heeft plaatsgevonden, zou hebben kunnen leiden tot een andere uitspraak van het Hof als dit feit bij het Hof bekend zou zijn geweest.

Verzoeker heeft zich in het Rekeningenproject op het standpunt gesteld geen rekening bij KB-Lux bank te hebben en werd, nadat hij wel als zodanig door de Inspecteur was geïdentificeerd, dientengevolge door de Inspecteur als een zogeheten “ontkenner” of “weigeraar” in het Rekeningenproject aangemerkt, hetgeen meebracht dat de Inspecteur bij de berekening van de saldi en rentebaten uitging van een vermenigvuldigingsfactor 1,5. Na de uitspraak waarvan herziening wordt verzocht, is door het Gerechtshof te Amsterdam bij uitspraak van 2 juli 2009, nr. 04/03329, ECLI:NL:GHAMS:2009:BJ1298 beslist dat deze factor van 1,5 niet toelaatbaar is, hetgeen is bevestigd in HR 15 april 2011, nr. 09/03075, ECLI:NL:HR:2011:BN6324:

Voor zover verzoeker stelt vóór de uitspraken van dit Hof niet bekend te zijn geweest of niet bekend te kunnen zijn geweest met de toepassing van de vermenigvuldigingsfactor 1,5, mist zijn verzoek feitelijke grondslag. Uit het verweerschrift van de Inspecteur in de procedure waarvan herziening wordt verzocht wordt immers, onder de paragraaf 6.5 Redelijke aanslag, p. 30 t/m 38 en in het bijzonder onder de sub-paragraaf 6.5.2 Redelijke aanslag: manier van berekening, de onderbouwing gegeven hoe de vermenigvuldigingsfactor 1,5 is gehanteerd in de berekening van de litigieuze aanslag, navorderingsaanslagen, de daarin begrepen verhogingen en beschikkingen. Dat de gehanteerde vermenigvuldigingsfactor 1,5 vervolgens in latere rechtspraak ontoelaatbaar wordt geacht kan niet worden aangemerkt als feiten of omstandigheden die hebben plaatsgevonden vóór die uitspraak als bedoeld in artikel 8:119 van de Awb (vgl. HR 9 mei 2001, nr. 36.344, ECLI:NL:HR:2001:AB1501 en HR 24 juni 2011, nr. 09/05120, ECLI:NL:HR:2011:BM9272). Hetgeen verzoeker heeft aangedragen kan daarom evenmin tot herziening van de uitspraken van dit Hof leiden.

Hetgeen onder 2.9 en 2.10 is geoordeeld geldt eveneens voor zover verzoeker op die grond herziening vraagt van de uitspraken van dit Hof betreffende de verhogingen en boetebeschikkingen. Dat in jurisprudentie gewezen na de uitspraken van dit Hof van 27 juni 2008 is geoordeeld dat ‘bij de beoordeling van de proportionaliteit van de boete aan het gebrek aan medewerking van de rekeninghouder niet een zodanige betekenis aan het weigeren en/of ontkennen kan worden toegerekend’ (vgl. HR 15 april 2011, nr. 09/03075, ECLI:NL:HR:2011:BN6324), kan niet tot herziening van de uitspraken van dit Hof leiden.

Verzoeker heeft voorts gesteld dat dit Hof bij de beoordeling van het door de Inspecteur te leveren bewijs met betrekking tot de opgelegde verhogingen en boetebeschikkingen (hierna ook: boetebewijs) geen rekening heeft gehouden met de arresten HR 15 april 2011, nr. 09/03075, ECLI:NL:HR:2011:BN6324, HR 28 juni 2013, nr. 11/04152, ECLI:NL:HR:2013:63, en HR 31 januari 2014, nr. 12/05573,ECLI:NL:HR:2014:171 en 172. In het bijzonder heeft verzoeker gesteld dat dit Hof voor de vaststelling van beboetbare feiten rekening had behoren te houden met het volgende (vgl. HR 15 april 2011, nr. 09/03075, ECLI:NL:HR:2011:BN6324):

Verzoekers betoog dat dit Hof – samengevat – ten onrechte heeft geoordeeld dat de Inspecteur het boetebewijs heeft geleverd, omdat de Inspecteur wel gebruik heeft gemaakt van bewijslevering door middel van vermoedens, kan evenmin slagen. Het Hof oordeelt dat hetgeen verzoeker heeft aangedragen geen feiten en/of omstandigheden in de zin van 8:119, eerste lid, Awb betreft. Verzoeker baseert zijn stelling op latere jurisprudentie hetgeen geen grond voor herziening kan opleveren (vgl. HR 9 mei 2001, nr. 36.344, ECLI:NL:HR:2001:AB1501 en HR 24 juni 2011, nr. 09/05120, ECLI:NL:HR:2011:BM9272).

De omstandigheid dat de Inspecteur aan ontkenners en weigeraars in het Rekeningenproject na het onder 2.9 genoemde arrest niet langer de vermenigvuldigingsfactor 1,5 heeft gehanteerd, heeft - zo stelt verzoeker - ertoe geleid dat hij de enige door de Inspecteur als weigeraar in het Rekeningenproject aangemerkte belastingplichtige is bij wie deze later ontoelaatbaar geachte factor is toegepast terwijl in de meerderheid van de met hem vergelijkbare gevallen in het Rekeningenproject deze factor is geëlimineerd. Hetzelfde stelt verzoeker met betrekking tot de in de aanslag en navorderingsaanslagen begrepen verhogingen en boetes, ten aanzien waarvan verzoeker stelt dat hij - uiteindelijk - de enige belastingplichtige is in het Rekeningenproject waarbij geen rekening is gehouden met nadien door de Hoge Raad gegeven richtsnoeren voor de hoogte en bewijslevering. De Inspecteur heeft zijn handelwijze na de genoemde jurisprudentie van de Hoge Raad aangepast. Verzoeker stelt dat de uitspraken van dit Hof om die reden in strijd komen met het gelijkheidsbeginsel (meerderheidsregel).

Naar het oordeel van het Hof kunnen deze omstandigheden, reeds niet tot herziening van de uitspraken van dit Hof leiden omdat er geen sprake is van rechtens vergelijkbare gevallen. De zaken van verzoeker die tot de uitspraken van dit Hof hebben geleid zijn immers gewezen en onherroepelijk geworden vóór de hiervoor genoemde arresten van de Hoge Raad na welke datum de werkwijze van de Inspecteur is aangepast, terwijl zaken van zogeheten weigeraars/ontkenners waarmee verzoeker gelijk behandeld wenst te worden kennelijk niet onherroepelijk rechtens waren komen vast te staan voordat deze arresten van de Hoge Raad waren gewezen.

Het onder 2.15 gegeven oordeel geldt eveneens voor de stellingen van verzoeker betreffende de boetegrondslag en het boetebewijs. Wat er ook zij van verzoekers stelling, nu er geen sprake is van rechtens vergelijkbare gevallen tussen de (boete)zaken van verzoeker enerzijds en die van weigeraars/ontkenners waarvan de verhogingen en boetebeschikkingen betreffende het rekeningenproject nog niet onherroepelijk rechtens waren komen vast te staan ten tijde van de arresten waarna de Inspecteur zijn handelwijze heeft aangepast, faalt verzoekers verzoek om herziening reeds daarom.