Gerechtshof Arnhem-Leeuwarden, 19-12-2017, ECLI:NL:GHARL:2017:11197, 16/01342 tm 16/01344

Tussen partijen is in geschil of de handwerkactiviteiten in 2010 tot en met 2012 een bron van inkomen vormen. Verder is in geschil of belanghebbende recht heeft op aftrek van uitgaven voor specifieke zorgkosten. Belanghebbende beantwoordt beide vragen bevestigend, de Inspecteur ontkennend.

Belanghebbende heeft ter zitting desgevraagd bevestigd dat de aftrek van uitgaven voor levensonderhoud van haar dochter, in hoger beroep niet langer aan de orde is.

Belanghebbende concludeert tot vernietiging van de uitspraken van de Rechtbank en de Inspecteur, en tot vermindering van de aanslagen IB/PVV. De Inspecteur concludeert tot bevestiging van de uitspraak van de Rechtbank.

Een voordeel kan slechts inkomen zijn indien er een bepaalde bron aan ten grondslag ligt. Volgens vaste jurisprudentie (vgl. HR 3 maart 1954, nr. 11.683, BNB 1954/125 en HR 1 februari 2002, nr. 36.238, ECLI:NL:HR:2002:AD8763) worden als uitgangspunt de volgende drie algemene voorwaarden gesteld aan een bron van inkomen: deelname aan het economische verkeer, het (subjectieve) oogmerk om voordeel te behalen, en de (objectieve) verwachting dat het voordeel redelijkerwijs kan worden behaald. De Inspecteur stelt zich op het standpunt dat een objectieve voordeelsverwachting ontbreekt.

In het kader van de objectieve voordeelsverwachting dient te worden onderzocht of de activiteiten van belanghebbende voorzienbaar blijvend verliesgevend zijn dan wel of daarvan redelijkerwijs kan worden verwacht dat zij belanghebbende, zij het in de toekomst, positieve zuivere opbrengsten zullen opleveren (HR 14 oktober 2005, nr. 40.224, ECLI:NL:HR:2005:AR6821).

De vraag of sprake is van een objectieve voordeelsverwachting moet in beginsel worden beantwoord op basis van feiten en omstandigheden van dat jaar. Feiten en omstandigheden van andere jaren kunnen echter licht werpen op het antwoord op de vraag of in het betreffende jaar sprake is van een objectieve voordeelsverwachting en mogen daarom mede in aanmerking worden genomen (HR 24 juni 2011, nr. 10/01299, ECLI:NL:HR:2011:BP5707).

Op belanghebbende rust de last feiten en omstandigheden te stellen en bij betwisting aannemelijk te maken die de conclusie rechtvaardigen dat met betrekking tot de handwerkactiviteiten in de onderhavige jaren sprake was van een objectieve voordeelsverwachting.

Het Hof acht belanghebbende niet geslaagd in de op haar rustende bewijslast. Daarbij neemt het Hof in aanmerking dat de handwerkactiviteiten zijn ontplooid in de jaren 2009 tot en met 2013, dat vanaf 2014 geen activiteiten meer hebben plaatsgevonden, en dat gedurende de jaren 2009 tot en met 2013 jaarlijks een negatief resultaat is behaald. Gelet daarop is in de onderhavige jaren geen sprake van een objectieve verwachting dat met de handwerkactiviteiten redelijkerwijs een voordeel kan worden behaald. Dat de handwerkactiviteiten na de start van de verkoop op de markt in april 2012 wel tot een objectief te verwachten voordeel zouden hebben geleid en dat de Inspecteur belanghebbende met zijn standpunt zou hebben ontmoedigd dit voordeel te realiseren, mist gelet op het cijferoverzicht over het jaar 2012 feitelijke grondslag (bijlage 35 bij het verweerschrift in eerste aanleg). Van een bron van inkomen is geen sprake. Het belastbaar inkomen wordt derhalve niet verminderd met het negatieve resultaat uit de handwerkactiviteiten.

Belanghebbende stelt zich op het standpunt dat zij aan het startersbezoek in augustus 2010 het vertrouwen mocht ontlenen dat haar handwerkactiviteiten als ondernemingsactiviteiten zouden worden aangemerkt. Dit betoog kan niet slagen. Blijkens het rapport dat is opgesteld naar aanleiding van het startersbezoek (zie 2.2) – welk rapport destijds aan belanghebbende is toegestuurd – is belanghebbende slechts in algemene bewoordingen voorgelicht over onder meer de vragen wanneer sprake is van een bron van inkomen en wanneer sprake is van een onderneming. Bovendien is in het rapport uitdrukkelijk opgemerkt dat aan het startersbezoek geen vertrouwen kan worden ontleend betreffende de aanvaardbaarheid van enige fiscale aangifte. Dat belanghebbende geen kennis heeft genomen van dit rapport, komt voor haar rekening. Het beroep op het vertrouwensbeginsel faalt derhalve.

Belanghebbende betoogt dat de indicatie van het CIZ (zie 2.4) onvoldoende was om in haar zorgbehoefte te voorzien, dat zij daarom in de jaren 2010 tot en met 2012 met haar echtgenoot een zorgovereenkomst heeft gesloten voor de verlening van 14 uren zorg per week, en dat zij daarvoor jaarlijks een vergoeding aan haar echtgenoot is verschuldigd van € 21.681. Belanghebbende wenst het verschil tussen deze jaarvergoeding en het aan haar toegekende PGB in aftrek te brengen als specifieke zorgkosten. Deze aftrek wordt door de Inspecteur betwist.

In artikel 6.17, lid 1, aanhef en letter e, Wet IB 2001 is bepaald dat uitgaven voor extra gezinshulp vanwege ziekte of invaliditeit, voor aftrek als specifieke zorgkosten in aanmerking komen. Belanghebbende heeft echter niet aannemelijk gemaakt dat zij in de onderhavige jaren meer zorg nodig had dan door het CIZ was geïndiceerd, zodat niet gezegd kan worden dat uitgaven vanwege ziekte of invaliditeit zijn gedaan. Bovendien is niet aannemelijk geworden dat de werkzaamheden van de echtgenoot uitgaan boven de gebruikelijke wederzijdse bijstand die van echtgenoten mag worden verwacht. Daarom komen de kosten niet voor aftrek in aanmerking.

Voorts is in artikel 6.17, lid 5, Wet IB 2001 bepaald dat uitgaven voor extra gezinshulp slechts in aanmerking worden genomen voor zover zij blijken uit gedagtekende facturen waarin op duidelijke en overzichtelijke wijze de naam en het adres van de gezinshulp zijn vermeld. Nu belanghebbende dergelijke facturen niet heeft ingebracht, is ook aan deze wettelijke voorwaarde niet voldaan, zodat aftrek ook daarom niet mogelijk is. Anders dan belanghebbende voorstaat, kan de door belanghebbende gesloten zorgovereenkomst met haar echtgenoot niet als een factuur in vorenbedoelde zin worden aangemerkt.

Het hoger beroep wordt geacht mede betrekking te hebben op de in rekening gebrachte heffings- en belastingrente. Belanghebbende heeft geen zelfstandige gronden daartegen aangevoerd. Nu de aanslagen niet worden verminderd, is er ook geen aanleiding voor een vermindering van de in rekening gebrachte renten.