Gerechtshof Arnhem-Leeuwarden, 03-01-2018, ECLI:NL:GHARL:2018:110, 16/01454

Belanghebbende heeft op 9 november 2004 bezwaar gemaakt tegen de aansprakelijkstelling. Bij uitspraak op bezwaar met dagtekening 28 april 2006 heeft de Ontvanger het bezwaar ongegrond verklaard.

Belanghebbende is tegen die uitspraak op 28 mei 2006 in beroep gekomen bij de Rechtbank. De Rechtbank heeft op 27 september 2010 uitspraak gedaan en het beroep ongegrond verklaard.

Belanghebbende heeft tegen de uitspraak van de Rechtbank op 27 oktober 2010 hoger beroep ingesteld bij het Gerechtshof ’s-Hertogenbosch. In hoger beroep heeft belanghebbende verzocht om vergoeding van immateriële schade. Het Gerechtshof ’s‑Hertogenbosch heeft bij uitspraak van 17 september 2015 het hoger beroep in de hoofdzaak ongegrond verklaard en het verzoek om vergoeding van immateriële schade afgewezen. Tevens heeft het Gerechtshof ’s-Hertogenbosch geoordeeld dat voor vergoeding van griffierechten en proceskosten geen aanleiding bestaat.

De Hoge Raad heeft de uitspraak van het Gerechtshof ’s-Hertogenbosch bij arrest van 18 november 2016 vernietigd, voor zover het betreft de beslissing op het verzoek om vergoeding van immateriële schade wegens overschrijding van de redelijke termijn en het geding verwezen naar het Hof ter behandeling van genoemd verzoek.

De aanslagen vloeien voort uit een door de Inspecteur van de Belastingdienst/Kantoor Breda (hierna: de Inspecteur) ingesteld onderzoek naar het naleven van de fiscale verplichtingen door (onder andere) [B] (hierna: [B] ) en drie in Nederland gevestigde vennootschappen: belanghebbende, [D] BV en [C] BV (voorheen [E] BV). [B] en zijn echtgenote waren in de jaren 1997 tot en met 2001 voor 10 percent aandeelhouder in [C] BV, waarvan de activiteiten bestaan uit het uitlenen van personeel in de IT-branche. De overige aandelen waren vanaf februari 1997 in het bezit van de te Gibraltar gevestigde vennootschap [F] Ltd (hierna: [F] Ltd). De aandelen in deze vennootschap worden gehouden door de eveneens te Gibraltar gevestigde vennootschap [G] Ltd. De aandeelhouder van [G] Ltd is onbekend gebleven.

[G] Ltd is voor 99,9 percent aandeelhouder van de vennootschap [H] Ltd (hierna: [H] Ltd) te Gibraltar. Deze vennootschap bezit 100 percent van de aandelen in [A] BV, een in Nederland gevestigde vennootschap. Bij deze laatste vennootschap zijn IT-specialisten in dienst.

In de loop van het jaar 2000 heeft [F] Ltd 60 percent van de aandelen verkregen in [D] BV. Ook deze vennootschap houdt zich bezig met het uitlenen van IT-personeel aan derden.

Het inlenen van aan derden uit te lenen personeel door belanghebbende en [C] BV gebeurde in de onderhavige jaren niet (of niet meer) door het personeel rechtstreeks in te lenen bij [A] BV, maar door tussenkomst van [F] Ltd en [H] Ltd.

Naar aanleiding van het ingestelde onderzoek heeft de Inspecteur zich, kort samengevat, op het standpunt gesteld dat sprake is geweest van winstoverheveling door de Nederlandse vennootschappen (belanghebbende en [C] BV) aan [F] Ltd en [H] Ltd en dat de daarmee gemoeide bedragen (uiteindelijk) aan [B] ten goede zijn gekomen. Om die reden heeft de Inspecteur voor de heffing van de vennootschapsbelasting de door belanghebbende en [C] BV aangegeven winsten met aanzienlijke bedragen verhoogd. Ten aanzien van [C] BV heeft de Inspecteur een gedeelte van de winstcorrecties alsnog als aftrekbare zakelijke arbeidsbeloning (fictief loon) voor [B] in aanmerking genomen. Aan [B] zijn aanslagen inkomstenbelasting opgelegd, waarbij correcties zijn aangebracht op de ingediende aangiften die corresponderen met de correcties bij [C] BV (te weten correcties voor fictief loon en voor verkapte uitdelingen van winst). Het onderzoek van de Inspecteur had voor [X] BV, waarvan de aandelen deels in het bezit zijn van [B] en [F] Ltd, tot gevolg dat zij door de Ontvanger aansprakelijk is gesteld voor de door [A] BV niet afgedragen loonheffing. Voor zover de beroepschriften in cassatie zich richtten tegen de inhoudelijke oordelen van het gerechtshof ’s‑Hertogenbosch omtrent de aan betrokkenen opgelegde belastingaanslagen, beschikkingen en de aansprakelijkstelling, zijn die oordelen in cassatie in stand gebleven.