Gerechtshof Arnhem-Leeuwarden, 01-06-2021, ECLI:NL:GHARL:2021:5438, 20/00493

De Rechtbank heeft bij uitspraak van 28 juli 2015 in de procedures met de nummers 14/7924 en 14/7925 het beroep tegen de aanslag IB 2012 gegrond verklaard en de aanslag verminderd.

Belanghebbende heeft op 29 juli 2015 een brief naar de Inspecteur gestuurd waarin hij de Inspecteur – onder verwijzing naar de uitspraak van de Rechtbank van 28 juli 2015 – verzoekt binnen twee weken een nieuwe verminderingsbeschikking af te geven.

De Inspecteur heeft bij verminderingsbeschikking van 25 augustus 2015 uitvoering gegeven aan de uitspraak van de Rechtbank van 28 juli 2015.

Belanghebbende heeft bij brief van 9 september 2015 de Inspecteur verzocht om (verdere) ambtshalve vermindering van de aanslag. De Inspecteur heeft die brief aangemerkt als een hogerberoepschrift tegen de uitspraak van de Rechtbank van 28 juli 2015 en deze op grond van artikel 6:15 van de Algemene wet bestuursrecht (hierna: Awb) doorgezonden naar het Hof.

Het Hof heeft bij uitspraak van 26 januari 2016 het hoger beroep kennelijk niet-ontvankelijk verklaard omdat de brief van 9 september 2015 buiten de hogerberoepstermijn is ingediend. Belanghebbende heeft verzet aangetekend tegen deze uitspraak.

Het Hof heeft in de uitspraak op verzet van 27 juni 2017, ECLI:NL:GHARL:2017:5469, het verzet ongegrond verklaard en daartoe onder meer het volgende overwogen:

Uit de brief van 9 september 2015 (…) volgt dat belanghebbende van mening is dat de beschikking van 25 augustus 2015 niet juist is. Het Hof is van oordeel dat deze brief aangemerkt dient te worden als hogerberoepschrift [Hof: tegen de uitspraak van de Rechtbank van 28 juli 2015] (…). De Inspecteur heeft deze brief derhalve terecht doorgestuurd naar het Hof.

Belanghebbende stelt dat hij de brief van 9 september 2015 (hierna: de brief) eerder heeft opgesteld en verzonden dan 9 september 2015 en dat hij aldus tijdig hoger beroep heeft ingesteld. De Inspecteur heeft hier tegen in gebracht, dat belanghebbende de brief op 9 september 2015 heeft afgegeven bij de balie van het belastingkantoor te Amersfoort. De Inspecteur wijst ter onderbouwing van zijn stelling op het volgende. Belanghebbende heeft een kopie van de brief met een ingebrekestelling naar de Inspecteur gezonden. Op deze kopie is één stempel zichtbaar met de volgende tekst: ‘Belastingdienst Utrecht-Gooi, Kantoor Amersfoort, datum van binnenkomst 09 sep. 2015’. Hieruit leidt de Inspecteur af, dat belanghebbende de brief bij de balie van het belastingkantoor te Amersfoort heeft afgegeven, waarbij hij om een kopie van de brief met datumstempel heeft gevraagd. De Inspecteur heeft een kopie van dezelfde brief overgelegd die, behalve voornoemde stempel, ook een stempel bevat met de volgende tekst: ‘B/CFD RPK Utrecht, Kantoor/team BSN-Volgnr., 09.sep 2015, 000113’, alsmede twee codes die kennelijk zijn bedoeld om post te registreren. Het Hof is van oordeel dat belanghebbende – op wie te dezen de bewijslast rust – tegenover de gemotiveerde weerspreking door de Inspecteur niet aannemelijk heeft gemaakt dat de brief voor de dagtekening ervan is ingediend. De enkele stelling van belanghebbende is hiervoor onvoldoende.

Het hiervoor overwogene leidt tot de conclusie dat de hogerberoepstermijn is overschreden. Op grond van artikel 6:24 in samenhang met artikel 6:11 van de Awb blijft ten aanzien van een na de termijn ingediend hogerberoepschrift de niet-ontvankelijkverklaring op grond daarvan achterwege, indien redelijkerwijs niet kan worden geoordeeld dat de indiener in verzuim is geweest. De door belanghebbende aangedragen omstandigheden, die kort gezegd erop neer komen dat sprake was van miscommunicatie tussen hem, de Inspecteur en de Rechtbank waardoor de hogerberoepstermijn is overschreden, vormen – wat daar ook van zij – naar ’s Hofs oordeel onvoldoende grond om te oordelen dat belanghebbende niet in verzuim is geweest. Van een verschoonbare termijnoverschrijding is derhalve geen sprake. Hetgeen belanghebbende nog heeft aangevoerd in zijn brief van 19 augustus 2016 brengt het Hof niet tot een ander oordeel.”

Belanghebbende heeft tegen de uitspraak op verzet beroep in cassatie ingesteld. De Hoge Raad heeft het beroep in cassatie op 16 maart 2018 niet-ontvankelijk verklaard (ECLI:NL:HR:2018:352), omdat het griffierecht niet tijdig is betaald.

Bij brief van 1 februari 2019 is belanghebbende opnieuw opgekomen tegen de aanslag IB/PVV 2012.

De Inspecteur heeft die brief opgevat als een bezwaar en heeft dat bezwaar bij zijn uitspraak op bezwaar van 13 maart 2019 niet-ontvankelijk verklaard. Belanghebbende heeft tegen deze beslissing beroep ingesteld bij de Rechtbank.

De Inspecteur heeft de brief van 1 februari 2019 tevens aangemerkt als een verzoek om ambtshalve vermindering en heeft dat verzoek afgewezen. Het daartegen gerichte bezwaar van belanghebbende is door de Inspecteur bij uitspraak op bezwaar van 19 april 2019 ongegrond verklaard.

Belanghebbende heeft in de beroepsprocedure betreffende de uitspraak op bezwaar van 13 maart 2019 (zie 2.9) bij brief van 21 mei 2019 gereageerd op stukken die de Rechtbank hem heeft toegezonden. Tot die stukken behoort onder meer de uitspraak op bezwaar van 19 april 2019. Belanghebbende heeft in de brief van 21 mei 2019 geschreven dat hij die uitspraak op bezwaar niet eerder had ontvangen. Omdat belanghebbende inhoudelijke argumenten aanvoert tegen die uitspraak op bezwaar heeft de Rechtbank daarin aanleiding gezien de brief van 21 mei 2019 aan te merken als een beroep tegen de uitspraak op bezwaar van 19 april 2019.

De Rechtbank heeft beide beroepen ongegrond verklaard.