Gerechtshof Arnhem-Leeuwarden, 27-02-2024, ECLI:NL:GHARL:2024:1513, 21/117

[naam1] BV houdt zich bezig met het geven van advies op het gebied van de olie- en gaswinning. Belanghebbende is de enige aandeelhouder en de statutaire en feitelijke bestuurder van [naam1] BV.

Op 31 december 2014 is door belanghebbende en [naam1] BV met betrekking tot de Geldlening een verklaring opgesteld. In deze verklaring verklaart belanghebbende ten behoeve van [naam1] BV een recht van eerste hypotheek te zullen vestigen op de woning tot meerdere zekerheid voor de Geldlening die op dat moment € 57.905,41 bedraagt. Op 24 juli 2009 was ten gunste van [de bank] N.V. al een recht van eerste hypotheek gevestigd op de woning.

In de notulen van de algemene vergadering van aandeelhouders van [naam1] BV (de AVA) van 31 december 2014 is vermeld dat is besloten een dividend uit te keren van € 200.000 uit het eigen vermogen van [naam1] BV van € 228.798, waarvan een aandelenkapitaal van € 18.000. Deze winstuitkering is verrekend in rekening-courant met belanghebbende (€ 150.000) en met de Geldlening voor de woning (€ 50.000).

Op 23 september 2016 heeft de toenmalige accountant van [naam1] BV een kolommenbalans van het jaar 2014 vervaardigd. In de kolommenbalans is onder meer een geplaatst kapitaal van € 18.000, een winstreserve van € 159.374 en een jaarwinst van € 51.424 vermeld.

Belanghebbende is ook enig aandeelhouder en bestuurder van [naam5] B.V (hierna: [naam5] BV). [naam5] BV heeft over de jaren 2016 en 2017 een bedrag van € 175.000 in rekening gebracht aan [naam1] BV.

De Geldlening bedraagt ultimo 2016 € 135.883.

In 2017 is de rekeningcourantschuld van [naam1] BV bij belanghebbende (de Rekeningcourantschuld) met € 127.050 verhoogd van € 61.024 naar € 188.074. Dit gebeurde in twee tranches: een eerste verhoging op 31 maart 2017 met € 42.350 en een tweede tranche op 30 september 2017 met € 84.700. De verhogingen zijn omschreven als “betaling [naam5] ” respectievelijk als “betaling facturen”. Vervolgens is de Geldlening van € 135.883 verrekend met de Rekeningcourantschuld.

Bij besluit van 15 november 2017 heeft de AVA besloten met ingang van 15 november 2017 [naam1] BV te ontbinden. Belanghebbende is als vereffenaar en bewaarder van de boeken en bescheiden aangewezen. Op 15 november 2017 bedraagt de schuld aan de concurrente crediteuren en de vorderingen op debiteuren € 0. In 2017 is er een omzet behaald van € 9.600 die niet als debiteur is geboekt.

Aan [naam1] BV zijn de navolgende naheffingsaanslagen omzetbelasting en loonheffingen opgelegd:

Voorafgaand aan de aansprakelijkstelling van belanghebbende heeft de Ontvanger een onderzoek ingesteld bij [naam1] BV. Van dit onderzoek is met dagtekening 28 augustus 2018 een controlerapport opgemaakt. De conclusies uit dat onderzoek luiden:

Bij beschikking van 3 december 2018 heeft de Ontvanger belanghebbende op de voet van de artikel 36 van de Invorderingswet (Invw) en artikel 60 van de Wet financiering sociale verzekeringen en premiebesluiten, bij aangetekende brief aansprakelijk gesteld voor de onder 2.11 vermelde niet betaalde belastingaanslagen. Belanghebbende heeft daartegen bij brief van 7 januari 2019 bezwaar gemaakt.

Bij [naam5] BV heeft in 2019 een boekenonderzoek plaatsgevonden. Het daarover met dagtekening 29 juli 2019 opgemaakte rapport vermeldt voor zover hier van belang:

De Ontvanger heeft in zijn verweerschrift bij de Rechtbank onder meer het navolgende standpunt ingenomen:

Omdat in het algemeen sprake is geweest van een rechtsgeldige melding betalingsonmacht, kan op grond van artikel 36 lid 4 IW niet worden vermoed dat niet betaling, op basis van de meldingsplicht, aan belanghebbende is te wijten.

De Rechtbank heeft overwogen dat vaststaat dat belanghebbende rechtsgeldig heeft gemeld en dat belanghebbende daarom alleen aansprakelijk is voor de onderhavige belastingschulden indien aannemelijk is dat het niet betalen van die belastingschulden te wijten is aan kennelijk onbehoorlijk bestuur in de periode van drie jaren voorafgaand aan het tijdstip van de melding(en) betalingsonmacht. De Rechtbank heeft daarover kort gezegd geoordeeld dat bij [naam1] BV geen sprake was van een ondeugdelijke administratie, dat de dividenduitkering door [naam1] BV ultimo 2014 van € 200.000 in de gegeven omstandigheden niet kan worden aangemerkt als kennelijk onbehoorlijk bestuur, dat geen feiten zijn gesteld op grond waarvan kan worden geoordeeld dat het verstrekken van de Geldlening dient te worden aangemerkt als kennelijk onbehoorlijk bestuur en dat ook de turboliquidatie van [naam1] BV op zichzelf genomen niet leidt tot de conclusie dat sprake is geweest van kennelijk onbehoorlijk bestuur. De Rechtbank heeft vervolgens geoordeeld dat belanghebbende in januari 2017 wist dat [naam1] BV aanzienlijke belastingschulden had en dat belanghebbende zichzelf als niet-preferente crediteur in 2017 heeft bevoordeeld door de verrekening van de inmiddels verhoogde Rekeningcourantschuld van [naam1] BV aan belanghebbende, met het saldo van de door belanghebbende van [naam1] BV verkregen Geldlening, als gevolg waarvan de privé-schuld van belanghebbende (de Geldlening) aan [naam1] BV verdween. Op die grond heeft de Rechtbank geoordeeld dat aannemelijk is dat het onbetaald blijven van de onderhavige belastingschulden van [naam1] BV het gevolg is van aan belanghebbende te wijten kennelijk onbehoorlijk bestuur in de zin van artikel 36, derde lid, van de Invw.

Belanghebbende is tegen de uitspraak van de Rechtbank in hoger beroep gekomen.

Na sluiting van het eerste onderzoek ter zitting van het Hof heeft het Hof de zaak op de voet van artikel 8:68 jo. 8:108 Awb heropend en de Ontvanger als volgt verzocht:

-

of voor de betreffende aanslag een rechtsgeldige melding van betalingsonmacht werd gedaan en zo ja op welke datum die melding plaats vond;

-

indien voor een aanslag volgens u geen rechtsgeldige melding betalingsonmacht werd gedaan, waarom volgens u geen sprake is van een rechtsgeldige melding betalingsonmacht;

-

indien voor een aanslag volgens u geen rechtsgeldige melding betalingsonmacht werd gedaan aan te geven welke de uiterste datum was waarop naar uw mening nog een rechtsgeldige melding gedaan had kunnen worden.”

De Ontvanger heeft bij brief van 7 september 2022 aan het verzoek voldaan, en daarbij onder meer aangegeven dat voor de naheffingsaanslagen omzetbelasting 2012, 2013 en 2014 op 31 mei 2017 tijdig een melding betalingsonmacht is gedaan welke door de Ontvanger rechtsgeldig is verklaard en dat op 11 juli 2017 een tijdige melding betalingsonmacht is gedaan voor de naheffingsaanslag omzetbelasting 2015. Verder is ook de melding betalingsonmacht voor de naheffingsaanslag loonheffingen over het tijdvak “mei 2017” door de Ontvanger als rechtsgeldig aangemerkt.

In de door de Ontvanger tijdens de tweede zitting van het Hof overgelegde pleitnota heeft de Ontvanger aangegeven dat op 15 februari 2017 voor [naam1] BV rechtsgeldige meldingen betalingsonmacht zijn gedaan voor een aanslag omzetbelasting vierde kwartaal 2016 alsmede voor de aanslag loonbelasting december 2016.