Gerechtshof Arnhem-Leeuwarden, 18-03-2025, ECLI:NL:GHARL:2025:1594, 23/1579

Op grond van artikel 231, lid 1 Gemeentewet, geschiedt de invordering van gemeentelijke belastingen met toepassing van de Invorderingswet 1990 en de Kostenwet invordering rijksbelastingen, als waren die belastingen rijksbelastingen.

Indien de belastingschuldige een aanslag gemeentelijke belastingen niet binnen de gestelde termijn betaalt, maant de invorderingsambtenaar hem schriftelijk aan om alsnog binnen twee weken na de dagtekening van de aanmaning te betalen (artikel 11 Invorderingswet 1990).

Aan het verzenden van een aanmaning tot betaling zijn kosten verbonden, namelijk een bedrag van € 8 bij een gevorderde som tot € 454 (artikel 2 Kostenwet invordering rijksbelastingen; tekst 2022).

Tegen de door de invorderingsambtenaar in rekening gebrachte kosten kan bezwaar worden gemaakt bij de invorderingsambtenaar en nadien beroep worden ingesteld bij de belastingrechter (artikel 7, lid 1 Kostenwet invordering rijksbelastingen).

Belanghebbende heeft tegen de in rekening gebrachte aanmaningskosten van € 8 bezwaar ingesteld. Op dit bezwaar is niet tijdig beslist.

Nadat belanghebbende de invorderingsambtenaar in gebreke heeft gesteld, is beroep bij de Rechtbank ingesteld tegen het niet tijdig beslissen.

Hangende de beroepsprocedure heeft de invorderingsambtenaar op 7 oktober 2022 alsnog uitspraak op bezwaar gedaan, de aanmaningskosten vernietigd en een bezwaarkostenvergoeding toegekend van € 269. Voorts heeft de invorderingsambtenaar een verschuldigde dwangsom vastgesteld van € 322.

Belanghebbende heeft op 25 november 2022 beroep bij de Rechtbank ingesteld tegen de uitspraak op bezwaar van 7 oktober 2022. Dit beroep is niet-ontvankelijk wegens overschrijding van de beroepstermijn.

Op grond van artikel 6:20, lid 3 Awb hoeft evenwel niet altijd opnieuw beroep te worden ingesteld. Uit deze bepaling volgt namelijk dat het door belanghebbende ingestelde beroep tegen het niet tijdig beslissen, ook geacht wordt te zijn gericht tegen de reële uitspraak op bezwaar van 7 oktober 2022, tenzij deze uitspraak geheel aan het beroep tegemoet komt.

De invorderingsambtenaar is in de uitspraak van 7 oktober 2022 – zonder dat hij verplicht was om belanghebbende te horen¹ – geheel aan het bezwaar van belanghebbende tegemoetgekomen door over te gaan tot vernietiging van de aanmaningskosten. De uitspraak van 7 oktober 2022, en de daarin toegekende bezwaarkostenvergoeding, is daarom niet mede onderwerp van het beroep gaan uitmaken op grond van artikel 6:20, lid 3 Awb.

Het beroep bij de Rechtbank had betrekking op het beroep tegen het niet tijdig beslissen. Bij de beoordeling van dit beroep had belanghebbende geen belang meer. Belanghebbende kon namelijk niet meer in een betere positie komen te verkeren nu het voor belanghebbende gunstigste resultaat, te weten een beslissing door de invorderingsambtenaar op het ingestelde bezwaar, reeds was bereikt. Vanwege gebrek aan procesbelang is het beroep tegen het niet tijdig beslissen dan ook terecht niet-ontvankelijk verklaard.

De Rechtbank heeft terecht een vergoeding toegekend voor de proceskosten die zijn gemaakt voor het beroep tegen het niet tijdig nemen van de uitspraak op bezwaar.² Deze vergoeding is vastgesteld op een bedrag van 418,50 (1 punt voor beroepschrift, wegingsfactor 0,5, waarde per punt € 837). Anders dan belanghebbende voorstaat, ziet het Hof geen aanleiding om af te wijken van de door de Rechtbank toegekende wegingsfactor³ en vergoeding. Naar het oordeel van het Hof heeft belanghebbende de kosten voor het bijwonen van de zitting van de Rechtbank in het kader van het beroep tegen het niet tijdig beslissen niet redelijkerwijs hoeven maken, omdat de invorderingsambtenaar reeds maanden daarvoor alsnog een reële uitspraak op bezwaar had genomen. Deze kosten komen daarom niet voor vergoeding in aanmerking. In dit verband wordt nog opgemerkt dat de zitting bij de Rechtbank mede betrekking had op het beroep tegen de reële uitspraak op bezwaar (zie 2.8), maar in die zaak is vanwege overschrijding van de beroepstermijn een vergoeding van de proceskosten niet aan de orde.

Op grond van het vorenstaande is het hoger beroep ongegrond.