Gerechtshof Arnhem, 14-02-2003, AF6033, 00-01339

Gerechtshof Arnhem

derde meervoudige belastingkamer

nummer 00/01339 (accijns)

U i t s p r a a k

op het beroep van [X] N.V. te [Z] (hierna te noemen: belanghebbende) tegen de uitspraak van de Inspecteur van de Belastingdienst/Douane [P] op het bezwaarschrift van belanghebbende tegen de na te noemen aan haar over het tijdvak 1 augustus 1994 tot en met 31 oktober 1997 opgelegde naheffingsaanslag.

1.1. De naheffingsaanslag, genummerd [01] en gedagtekend 22 september 1999, is als volgt berekend:

accijns

tabak f 54.532,70

overige alcoholhoudende producten - 35.296,40

wijn - 136,90

bier - 67,60

alcoholvrije dranken - 6,80

omzetbelasting

tabaksfabrikaten - 14.878,70

totaal f 104.919,10

€ € 47.610,21.

3.4. De proviandering van het schip geschiedt door bestelling door belanghebbende bij [de leverancier]. Nadat de door belanghebbende bestelde accijnsgoederen bij de Accijns Goederen plaats (AGP) zijn uitgeslagen worden deze geleverd aan de leverancier. Vervolgens levert de leverancier de goederen af aan boord van het schip. Deze aflevering vindt dikwijls plaats in Duitsland, meestal in [Q] en een aantal malen op verschillende plaatsen in Nederland.

Bij de uitslag van de accijnsgoederen wordt op het Administratief Geleide Document (AGD) in de rubriek ''geadresseerde'' de naam van de leverancier vermeld. In de rubriek is eveneens vermeld ''m/s [A]''. Als land van bestemming is op het AGD ''Nederland'' vermeld. Het AGD wordt bij juistbevinding voor conform afgestempeld door het Douanedistrict [RR]. Aan boord van het ontvangende schip tekent een medewerker van belanghebbende het AGD voor de ontvangst van de goederen.

3.5. De houder van de AGP maakt ter zake van de uitslag tevens een afleverbon op ten name van de leverancier met daarop vermeld de geleverde artikelen en de aantallen. Ook op deze afleverbon is vermeld ''m/s [A]''. Voorts zijn op deze afleverbon geplaatst

a) Een stempelafdruk van het Douanedistrict [RR] dat vermeldt ''Conform uitgeslagen'', en

b) een stempelafdruk waarin belanghebbende wordt vermeld als afnemer/vrijstellingsgenietende vergunninghouder, met vermelding van nummer en datum van afgifte van de vergunning als weergegeven onder 3.3. en waarin (voorgedrukt) de gezagvoerder namens belanghebbende verklaart dat ''aan boord van het hierna omschreven schip de hierboven vermelde goederen met vrijstelling van accijns, verbruiksbelasting en/of omzetbelasting te hebben betrokken en deze te gebruiken als scheepsbehoeften aan boord van het schip tijdens de reis tussen twee of meer lidstaten van de E.E.G.''

3.6. Als bijlage F bij het verweerschrift heeft de Inspecteur een proces-verbaal van 1 december 1997, nr. PV/1130/97, overgelegd. In dit proces-verbaal heeft [belanghebbendes directeur] voornoemd verklaard omtrent de leveranties. Bij het proces-verbaal zijn fotokopieën gevoegd van 12 Administratief Geleidedocumenten (AGD's) en 61 facturen/ afleverbonnen.

De 12 AGD's vermelden elk als land van bestemming Nederland. Voor ontvangst is één maal getekend te [T (NL)], twee maal te [R (NL)], vier maal te [Q (BRD)], en vijf maal is bij het tekenen voor ontvangst geen plaatsnaam vermeld.

Op de facturen/afleverbonnen is in een groot aantal gevallen vermeld dat de aflevering heeft plaatsgevonden in [Q (BRD)]. Daarnaast is afgeleverd één maal in [U (BRD)] en enkele keren in [de Nederlandse steden T, V, W en WW)].

Volgens het proces-verbaal heeft [belanghebbendes directeur] tegenover de ambtenaren van de Belastingdienst/Douane - voorzover van belang naast hetgeen hiervoor reeds is vermeld - verklaard:

'De bestelling in [U (BRD)] is een nabestelling van de reis die begon op 1 mei 1995 te [R (NL)].

(…)

De goederen die op 13 juni 1995 aan boord te [Q (BRD)], zijn geleverd kon [de leverancier] waarschijnlijk niet in [R (NL)] leveren. Vandaar de we de spullen in [Q (BRD)] ontvingen. Het betrof geen reis dat het schip in Duitsland bleef.

(…)

Ook nu vond de levering een dag later plaats.

(…)

Toen hadden we een reis binnen Nederland. In afwachting van die reis lagen we stil in [V (NL)].

(…)

De goederen zijn op 3 april 1996 te [T (NL)] geleverd. We hadden een binnenlandse reis. Dat betekent dat we niet aan passagiers verkopen. Het is meer als opbouw van de voorraad voor de komende buitenlandse reizen.

(…)

Op 13 mei 1996 zijn we vertrokken uit [R (NL)] en er kon niet worden geleverd. Daarom ontvingen we op 14 mei 1996 te [Q (BRD)].

(…)

(n.a.v. afleverbonen/facturen van 13 november 1996 tot 27 december 1996) We hadden geen internationale reis. Dit was voor opbouw van de voorraad. Op 2 januari 1997 zijn we naar Duitsland vertrokken. Ik ben het met u eens dat de hoeveelheden fiks zijn. Waarschijnlijk hebben we zoveel besteld omdat ik wist dat er een prijsverhoging zat aan te komen. Ik weet zeker dat er niets van boord is gegaan.

(…)

De boot lag in [WW (NL)]. De goederen waren besteld voor de eerstvolgende internationale reis op 28 april 1997.'

'Ik ben eigenlijk niet voldoende op de hoogte van de regeling. Ik weet dat er geen limieten zijn met betrekking tot de grootte van de bestellingen. Ik wist niet dat ik in Duitsland niet mocht ontvangen, wanneer ik Nederland niet aandeed. Alle bestellingen zijn te allen tijde bestemd geweest voor gebruik aan boord door passagiers en personeel. In het contract van het personeel staat dat ze eenmaal per reis een slof sigaretten en een fles drank mogen gebruiken. Gemiddeld heb ik zo'n 18 personeelsleden en 100 passagiers per reis aan boord. Ik weet zeker dat er geen accijnsgoederen van boord zijn gegaan, in ieder geval niet door mijzelf of mijn personeel. Vanaf eind april tot begin november zit de boot elke dag helemaal vol met passagiers. Zoals u heeft kunnen zien was de reisadministratie in orde. De [leverancier] leverde dus ook in Duitsland. Het is nooit ter sprake geweest of dit wel of niet mocht. Wij kopen in op onze bunkervergunning, daar staat niets in vermeld over het bestellen van pakketten. Dat bevreemdt mij, omdat wij op deze verklaring bestellen. Ik vind hier alleen op terug hoe ik moet handelen met betrekking tot minerale oliën.

Ik heb altijd te goeder trouw gehandeld. Als er iets fout gegaan is, gebeurde het puur uit onwetendheid en niet met opzet.'

'Wanneer een passagiersschip een pakket besteld bij [de leverancier], bestellen wij deze goederen bij de firma [B, a-weg 1, (postcode), RR]. De firma [B] leverd de goederen per auto af bij ons bedrijf, waarna wij de goederen afleveren bij het passagiersschip.

De afleverplaats van de goederen wordt vermeld op de factuur, de clausule van 'afnemer/vrijstellingsgenietende vergunninghouder, ondergetekende (naam gezagvoerder), naam van het schip, nummer teboekstelling, datum en plaats van levering', wordt ingevuld en afgetekend aan boord van het passagiersschip, daadwerkelijk bij aflevering. Deze clausule wordt altijd ingevuld door een bemanningslid van het passagiersschip en nooit door één van mijn werknemers.

Wanneer de clausule vermeld: getekend te b.v. [Q (BRD)], dan is dit pakket in [Q (RD)], aan boord geleverd. Het gebeurd soms dat een bemanningslid van een passagiersschip bv [Q (BRD)] invuld terwijl het schip nog binnen Nederland is en de reisbestemming [Q (BRD)] is.'

accijns en verbruiksbelasting f 71.015,40

omzetbelasting f 12.958,70

accijns f 19.025,00

omzetbelasting tabaksfabrikaten f 1.920,00

totaal van de naheffingsaanslag

accijns en verbruiksbelasting f 90.040,40

omzetbelasting tabaksfabrikaten f 14.878,70.

4.1. Partijen houdt verdeeld

a. of de Inspecteur terecht de accijns heeft nageheven;

b. of de Inspecteur terecht omzetbelasting ter zake van de tabaksfabrikaten heeft nageheven,

c. of de Inspecteur zich terecht op het standpunt stelt dat de belasting ook op grond van artikel 20, lid 2, van de Algemene wet inzake rijksbelastingen (hierna: AWR) van belanghebbende kan worden nageheven,

d. of het bepaalde in de Herziene Rijnvaartakte de onderhavige naheffing verhindert, en

e. of de Inspecteur bij het vaststellen van de naheffingsaanslag heeft gehandeld in strijd met het vertrouwensbeginsel dan wel het gelijkheidsbeginsel.

Met betrekking tot de omzetbelasting geldt dat sprake is van intracommunautaire leveringen. Deze leveringen geschieden tegen het nultarief. De heffing van omzetbelasting is daarom in strijd met de wet.

Anders dan de Inspecteur betoogt heeft belanghebbende de goederen niet in Nederland voorhanden gehad. De goederen worden door de leverancier in Duitsland, meestal in [Q (BRD)], aan boord gebracht. Daarvóór heeft zij met de goederen niets van doen. De accijns kan daarom niet van haar worden nageheven. Als er al sprake is van een illegaal voorhanden hebben van de goederen in Nederland dan heeft dat geen betrekking op haar. Het is gebruikelijk dat de leverancier de goederen aan boord brengt. Het vervoer zelf geschiedt niet in haar opdracht. Zij heeft de goederen dus ook niet middellijk voorhanden gehad. De leverancier vraagt meestal naar het vaarschema van het schip en bepaalt dan zelf, in verband met zijn eigen planning, waar hij de goederen aan boord brengt.

Dat de uitslag van de goederen in Nederland heeft plaatsgevonden brengt daarin geen verandering. Nu zij niet degene is die de accijnsgoederen in Nederland voorhanden heeft gehad kan de accijns niet met toepassing van artikel 2f van de Wet van haar worden geheven. Naheffing op grond van artikel 20, tweede lid, AWR is ook niet mogelijk nu er geen sprake van is dat door haar toedoen bij de uitslag van accijnsgoederen geen accijns is geheven.

De suggestie van de Douane dat in enkele gevallen van reizen binnen Nederland aan passagiers accijnsgoederen zouden zijn verkocht is ongegrond.

De Inspecteur geeft een onjuiste uitleg aan het begrip 'gebruik aan boord van schepen in het verkeer van Nederland naar een andere lid-staat' als vermeld in artikel 66a van de Wet. Het begrip 'verkeer' betekent een 'gaan en komen'. Daarbij gaat het niet om een enkele reis, terwijl evenmin de eis is gesteld dat het verkeer in Nederland aanvangt. Het schip wordt gebruikt in het internationale verkeer tussen lidstaten. Vergelijk bij voorbeeld een schip dat een lading vervoert van [SS (BRD)] naar [RR (NL]. Onderweg, in [TT], slaat het schip proviand in. De goederen worden gelost in [RR (NL)]. Vervolgens laadt het schip goederen in (NL)] die deels worden gelost in [TT (NL)] en deels in [UU (België)]. Niet valt in te zien waarom dat voor een passagiersschip anders zou zijn. Naar haar mening handelt de Douane in strijd met het gelijkheidsbeginsel.

Zij wijst erop dat het standaardstempel op de afleveringsbonnen vermeldt dat het gaat om gebruik van goederen 'als scheepsbehoeften aan boord van het schip tijdens de reis tussen twee of meer lidstaten van de E.E.G.'.

Artikel 66a van de Wet stelt niet de eis dat de goederen in Nederland aan boord worden gebracht. Dit artikel heeft enkel betrekking op het gebruik van de accijnsgoederen aan boord van het schip. Zij betwist dat zij niet heeft voldaan aan de vrijstellingsvoorwaarden met betrekking tot het gebruik van de accijnsgoederen.

De gezagvoerder heeft bij aflevering van de goederen telkens op de nota's en de afleveringsbonnen in overeenstemming met de werkelijkheid de door de Douane gewenste gegevens en de plaats van aflevering vermeld. Zij meent dat de vrijstelling van artikel 66a van de Wet van toepassing is op de leveranties aan boord van het schip.

Op de afleveringsbon en de bijbehorende documenten staat ook het stempel van de Douane. De Douane was volledig van de gang van zaken op de hoogte en heeft deze situatie willen en wetens vele jaren laten voortbestaan en gesanctioneerd. Onder die omstandigheden is de naheffing niet te rechtvaardigen.

Evenals het innemen van brandstof op grond van de Herziene Rijnvaartakte is vrijgesteld van omzetbelasting en accijns, geldt dat ook voor proviandering van schepen. Zij wijst op HR 28 maart 1950, NJ 1950, 633. De naheffing is derhalve ook in strijd met artikel 3 van de Herziene Rijnvaartakte. De vrije Rijnvaart betreft ook de bemanning. In dit verband wijst zij op artikel 356 van het Vredesverdrag van Versailles van 28 juni 1919. Nederland is met betrekking tot een aantal artikelen tot dit verdrag toegetreden (Traktatenblad 1955, no. 161).

Als de Inspecteur ter zake van de leveranties accijns wil heffen dan moet hij zijn bij de AGP-houder of bij de leverancier die tevens de goederen vervoert.

Enkele leveranties van goederen dienden voor opbouw van de voorraad voor komende buitenlandse reizen.

De goederen zijn free on board op het schip geleverd. Tot dat moment had belanghebbende geen enkele beschikkingsmacht over de goederen. Van voorhanden hebben is dus geen sprake.

Indien het standpunt van de Inspecteur juist is stemt hij in met de door de Inspecteur ter zitting overgelegde specificatie van de naheffingsaanslag.

Artikel 66a van de Wet is een nationale vrijstellingsbepaling die is gebaseerd op artikel 23, vijfde lid, van de Richtlijn 92/12EEG van de Raad. Uit de zinsnede in artikel 66a 'aan boord van schepen van en naar een andere lidstaat' kan naar zijn mening maar één conclusie worden getrokken: de goederen moeten in Nederland aan boord worden geleverd. Ook grammaticaal laat die zinsnede geen andere conclusie toe. De wetsgeschiedenis - verwezen wordt naar Kamerstukken II, 22 697, nr. 5, MvA, blz. 21 - maakt ook duidelijk dat het de bedoeling van de wetgever is dat het reisdoel is gelegen in een andere lidstaat.

Nederland heeft niet de bevoegdheid om deze vrijstellingsverklaring van toepassing te verklaren in andere lidstaten. Door aflevering van de accijnsgoederen in een groot aantal gevallen aan boord van het schip in Duitsland, waardoor er op het moment van levering aan boord geen sprake kon zijn van een reis vanuit Nederland naar een andere lidstaat, is niet voldaan aan de in artikel 19a van het Uitvoeringsbesluit gestelde voorwaarden. In de meeste gevallen was er zelfs sprake van langdurig verblijf van het schip in Duitsland en werden er slechts reizen binnen Duitsland gemaakt. Door niettemin de desbetreffende verklaringen te ondertekenen en daarmee te verklaren dat de accijnsgoederen zullen worden gebruikt in het verkeer van Nederland naar een andere lidstaat, wist belanghebbende of haar gemachtigde aan boord dat de verklaringen niet in overeenstemming waren met de werkelijkheid.

Het is juist dat in fysieke zin belanghebbende de goederen tot het moment van levering aan boord van het schip niet voorhanden heeft gehad. Voorzover de goederen in Duitsland zijn afgeleverd heeft degene die de goederen heeft afgeleverd gehandeld in opdracht van belanghebbende. Zelfs indien de vervoerder heeft gehandeld namens de leverancier moet belanghebbende op grond van artikel 20, tweede lid, van de AWR als schuldenaar worden aangemerkt. Belanghebbende heeft immers met haar vergunning ten onrechte aanspraak gemaakt op vrijstelling van de accijns.

Op de AGD's staat als land van bestemming vermeld: Nederland. Belanghebbende geeft de goederen echter geen bestemming welke deze volgens de wettelijke bepalingen zouden moeten krijgen. Dat een ander de AGD heeft opgemaakt doet er niet aan af dat belanghebbende handelde in strijd met de wet.

Het feit dat op de facturen een stempel staat van de Douane is voor deze zaak niet relevant. De Douane heeft bij uitslag slechts vastgesteld dat er overeenstemming was tussen de factuur en de uitgeslagen accijnsgoederen. Uit de facturen is verder slechts af te leiden dat de goederen bestemd waren voor het schip van belanghebbende. De betreffende ambtenaren waren en konden op het moment van de uitslag niet op de hoogte zijn van de ligplaats van het schip, noch wisten zij of het schip werkelijk een reis maakte van Nederland naar een andere lidstaat. Controle vindt altijd achteraf plaats.

Het beroep van belanghebbende op de Herziene Rijnvaartakte gaat niet op. In de eerste plaats niet omdat de goederen niet via de Rijn naar Duitsland werden gebracht. Op de tweede plaats niet omdat de vrije doorvoer ziet op de lading van een schip.

Hij deelt niet de stelling van belanghebbende dat proviandering evenals het bunkeren van brandstof is vrijgesteld van omzetbelasting en accijns. Voor gasolie stellen de Richtlijn 92/81EEG en artikel 66 van de Wet, in tegenstelling tot artikel 66a van de Wet, niet de eis dat de gasolie bestemd moet zijn voor een reis van Nederland naar een andere lidstaat.

In het proces-verbaal heeft belanghebbende toegegeven dat in enkele gevallen reizen binnen Nederland werden gemaakt. Zij toont niet aan dat op binnenlandse reizen niet aan passagiers werd verkocht. Hetzelfde geldt voor gebruik door bemanning op een binnenlandse reis. Belanghebbende maakt ook niet aannemelijk dat deze voorraden zijn gebruikt voor reizen naar andere lidstaten. Voor deze binnenlandse reizen is Nederland in elk geval heffingsbevoegd. Omdat er geen maximum aan de voorraad accijnsgoederen was gesteld acht hij het niet logisch dat belanghebbende in Nederland bestelde om een voorraad op te bouwen. In de gevallen waar het reizen betrof binnen Nederland is de accijns nageheven.

In de naheffingsaanslag zijn geen accijnsgoederen betrokken die in Nederland aan boord zijn gebracht voor een reis vanuit Nederland direct naar een andere lidstaat. In de meeste gevallen was er sprake van langdurig verblijf van het schip in Duitsland en werden er slechts reizen binnen Duitsland gemaakt.

Nu belanghebbende voor de leveringen aan boord van het in Duitsland gelegen schip geen aanspraak op vrijstelling kon maken is hij tevens van mening dat de accijns op grond van artikel 1, tweede lid, juncto artikel 2 van de Wet moet worden betaald bij de uitslag van de goederen uit de AGP. Omdat belanghebbende niet kan worden aangemerkt als in een andere lidstaat gevestigd of geregistreerd bedrijf gelden de uitzonderingsbepalingen van artikel 2, derde lid, van de Wet niet. Op grond van artikel 20, tweede lid, van de AWR kan de te weinig betaalde belasting ook in dat geval van belanghebbende worden nageheven.

De teruggaafmogelijkheid van artikel 71 van de Wet juncto artikel 35 van de Uitvoeringsregeling accijns mist in dit geval toepassing.

De in de naheffingsaanslag begrepen omzetbelasting betreft de tabaksfabrikaten. Hij verwijst naar artikel 28 van de Wet op de omzetbelasting 1968. In casu is geleverd aan een in Nederland gevestigde ondernemer.

Voor de omzetbelasting is weliswaar sprake van een intracommunautaire levering maar een Duits BTW-identificatienummer ontbreekt. Zo'n nummer is op grond van artikel 9 van de Wet op de omzetbelasting 1968 en artikel 12 van het Uitvoeringsbesluit omzetbelasting 1968 een constitutief vereiste. Hij verwijst naar het boek van Van Vliet, blz. 189, en de conclusie van de advocaat-generaal bij BNB 1998/36.

Hij heeft belasting nageheven over alle leveranties die niet in verband staan met het verkeer tussen Nederland en een andere lidstaat. Hij baseert de naheffing op de artikelen 2f en 51 van de Wet. Het belastbaar feit is de uitslag met voorhanden hebben als specius daarvan. Hij stelt beide belastbare feiten naast elkaar. De Hoge Raad verstaat onder 'voorhanden hebben' ook de macht over de bestemming van de goederen.

Controle achteraf is gebruikelijk. Dan pas is de werkelijke gang van zaken en het werkelijke gebruik zichtbaar.

5.6. Artikel 19a van het Uitvoeringsbesluit - voorzover hier van belang - bepaalt dat vrijstelling van accijns ter zake van de uitslag van andere accijnsgoederen dan de in artikel 19 bedoelde minerale oliën die worden gebruikt aan boord van schepen in het verkeer van Nederland naar een andere lidstaat, word verleend indien

a. de eigenaar van het schip in het bezit is van een vergunning als bedoeld in artikel 19, en

b. de eigenaar van het schip of zijn gemachtigde aan boord van het schip aan de vergunninghouder van de accijnsgoederenplaats een schriftelijke verklaring in tweevoud heeft verstrekt waarin hij vermeldt dat de aan hem te leveren accijnsgoederen worden gebruikt voor het in de aanhef bedoelde gebruik onder vermelding van het reisdoel.

5.10. Naar het oordeel van het Hof biedt voor het antwoord op de vraag wat onder 'gebruik aan boord van schepen in het verkeer van Nederland naar een andere lid-staat' moet worden verstaan de tekst van artikel 66a van de Wet zelf voldoende duidelijkheid, te weten: een reis met een plaats van vertrek in Nederland en een plaats van aankomst in een andere lidstaat. Deze uitleg wordt ook ondersteund door de geschiedenis van de totstandkoming van deze bepaling.

Artikel 66a is bij de Wet van 24 december 1992, Stb. 1992, 711, per 1 januari 1993 in de Wet opgenomen. In de memorie van toelichting (wetsvoorstel 22 697, nr. 3, blz. 37 en 38) is onder meer het volgende vermeld:

'In artikel 66 van de wet is thans reeds een vrijstelling opgenomen ter zake van de uitslag en de invoer van minerale oliën die worden gebruikt voor de aandrijving van schepen of als scheepsbehoeften aan boord van schepen en die worden gebruikt voor de voortstuwing van luchtvaartuigen in het internationale verkeer.

Voor de overige accijnsgoederen is in artikel 66 niet voorzien in een vrijstelling. Deze accijnsgoederen worden thans echter eveneens niet in de heffing betrokken, omdat de desbetreffende goederen worden geacht te zijn uitgevoerd. De goederen zijn immers bestemd uitsluitend te worden verbruikt buiten Nederland. In een stelsel van een interne markt zonder binnengrenzen kan deze fiscale behandeling worden gehandhaafd voor zover het goederen betreft die worden uitgevoerd naar een derde land. Voor zover het accijnsgoederen betreft die vanuit Nederland naar een andere Lid-Staat worden gebracht is in een interne markt zonder binnengrenzen niet meer sprake van uitvoer. De accijnsgoederen worden onttrokken aan een schorsingsregeling binnen het belastinggebied van de Gemeenschap, hetgeen in de nieuwe systematiek leidt tot uitslag tot verbruik en daarmee tot belastingheffing. Zoals opgemerkt in paragraaf 410 van het algemene deel van deze memorie, acht ik het redelijk gebruik te maken van de door de horizontaIe richtlijn geboden keuzevrijheid door het handhaven van de mogelijkheid van belastingvrij verbruik van accijnsgoederen aan boord van schepen en aan boord van luchtvaartuigen in het verkeer vanuit Nederland naar een andere Lid-Staat. Hiertoe is in de wet een nieuw artikel 66a ingevoegd, waarin de vrijstelling voor de desbetreffende accijnsgoederen is geregeld'.

'Artikel 66 voorziet thans in een vrijstelling ter zake van de uitslag en de invoer van minerale oliën die worden gebruikt voor de aandrijving van schepen of als scheepsbehoeften aan boord van schepen en die worden gebruikt voor de voortstuwing van luchtvaartuigen in het internationale verkeer. Voor de overige accijnsgoederen voorziet de huidige Wet op de accijns in een dergelijke situatie niet in een vrijstelling. Deze goederen worden geacht naar het buitenland (uitvoer) te worden gebracht en worden uit dien hoofde eveneens niet in de heffing betrokken. Voor zover het goederen betreft die naar een derde land worden gebracht kan deze systematiek worden gehandhaafd. Goederen die naar een andere Lid-Staat worden gebracht zullen in de systematiek van de horizontale richtlijn niet meer onder het begrip uitvoer vallen en bij ongewijzigd beleid in de heffing worden betrokken. Bij handhaving van de mogelijkheid van belastingvrij verbruik van accijnsgoederen aan boord van schepen en aan boord van luchtvaartuigen dient derhalve alleen voor deze categorie accijnsgoederen, dat wil zeggen met betrekking tot het verkeer van Nederland naar een andere Lid-Staat, een vrijstelling te worden opgenomen.

Indien accijnsgoederen in Nederland aan boord worden gebracht en worden gebruikt op schepen met bestemming Nederland, deze leden vragen daarnaar, is de vrijstelling niet van toepassing, omdat het niet gaat om het verkeer van Nederland naar een andere Lid-Staat. Indien veraccijnsde goederen aan boord worden gebracht met bestemming een derde land kan ingevolge artikel 71, eerste lid, onderdeel c, teruggaaf worden verleend.

Deze leden vragen voorts of artikel 66a de mogelijkheid opent van accijnsvrije inkopen op schepen die speciaal voor dat doel een rondvaart maken via een andere Lid-Staat. Dit is niet het geval. Belastingvrije aankopen aan boord van schepen zijn alleen mogelijk tijdens een intracommunautaire overtocht. In artikel 28, eerste lid, onderdeel c, van de horizontale richtlijn is een definitie gegeven van een intracommunautaire vlucht of overtocht. Daarvan is slechts sprake indien de daadwerkelijke plaats van aankomst in een andere Lid-Staat is gelegen. In het geval van een rondvaart wordt aan die voorwaarde niet voldaan. In dezen is ook van belang, deze leden vragen daarnaar, wat de bij besluit te stellen voorwaarden zullen inhouden. Ik stel mij voor zoveel mogelijk aan te sluiten bij de voorwaarden die thans in het Uitvoeringsbesluit accijns (Stb. 1991,754) zijn opgenomen met betrekking tot de vrijstelling van accijns van minerale oliën op grond van artike1 66. Zo zal moeten worden aangetoond dat de accijnsgoederen uitsluitend zijn bestemd voor verbruik aan boord'.

5.14. De Inspecteur heeft zich op het standpunt gesteld dat door todoen van belanghebbende ter zake van de in 5.12. bedoelde leveranties de verschuldigde accijns bij uitslag van de goederen uit de AGP niet is geheven. De Inspecteur heeft in dat verband aangevoerd

a. dat aan belanghebbende een vergunning is afgegeven als bedoeld in artikel 66a van de Wet juncto artikel 19a van het Uitvoeringsbesluit,

b. dat de uitslag zonder heffing van accijns heeft plaatsgevonden ter zake van leveringen aan boord van het schip van belanghebbende, terwijl geen sprake was van verkeer van Nederland naar een andere lidstaat, en

c. dat daarbij sprake was van het niet naleven van bepalingen van de belastingwet door belanghebbende, te weten het bewust gebruik maken van de Nederlandse vrijstellingsbepaling voor gevallen waarin dit niet was toegestaan.

Ieder van de partijen kan binnen zes weken na de verzenddatum van deze uitspraak beroep in cassatie instellen bij de Hoge Raad der Nederlanden. Daarbij moet het volgende in acht worden genomen:

1. Het instellen van beroep in cassatie geschiedt door het indienen van een beroepschrift bij dit gerechtshof (zie voor het adres de begeleidende brief).

2. Bij het beroepschrift wordt een kopie van deze uitspraak gevoegd.

3. Het beroepschrift wordt ondertekend en bevat ten minste:

a. de naam en het adres van de indiener;

b. de dagtekening;

c. een vermelding van de uitspraak waartegen het beroep in cassatie is gericht;

d. de gronden van het beroep in cassatie.

De partij die beroep in cassatie instelt is griffierecht verschuldigd en zal daarover bericht ontvangen van de griffier van de Hoge Raad.

In het cassatieberoepschrift kan worden verzocht de wederpartij te veroordelen in de proceskosten.