Gerechtshof Den Haag, 16-09-2021, ECLI:NL:GHDHA:2021:1783, BK-21/00097 tot en met BK-21/00105

3. De Rechtbank heeft, voor zover van belang, het hierna volgende overwogen, waarbij belanghebbende is geduid als eiser en de Heffingsambtenaar als verweerder. Waar in de overwegingen van de Rechtbank wordt verwezen naar ‘de onder 1 genoemde naheffingsaanslagen’, moet daaronder worden verstaan de naheffingsaanslagen met dagtekening tot en met 29 oktober 2019. Waar de Rechtbank verwijst naar ‘de onder 2 genoemde naheffingsaanslagen’ moet daaronder worden verstaan de naheffingsaanslagen met een dagtekening na 29 oktober 2019:

5. Ingevolge artikel 234, zevende lid, van de Gemeentewet kan voor de bekendmaking van een naheffingsaanslag parkeerbelasting worden volstaan met het aanbrengen van het aanslagbiljet op het voertuig. In dat geval moet worden aangenomen dat de termijn voor het indienen van het bezwaarschrift als bedoeld in artikel 22j van de Algemene wet inzake rijksbelastingen aanvangt met ingang van de dag na die van de dagtekening van het aanslagbiljet.

Uit de eerstgenoemde wettelijke bepaling vloeit ook voort dat eisers andersluidende standpunt, erop neerkomend dat verweerder niet kan volstaan met het aanbrengen van het aanslabiljet op het voertuig omdat daarmee geen sprake is van een juiste bekendmaking van de aanslag, geen steun vindt in het recht en dus moet worden verworpen.

6. In dit geval heeft eiser verklaard dat hij de bewuste naheffingsaanslagen niet op zijn voertuig heeft aangetroffen en slechts na ontvangst van de duplicaten bekend is geworden met de naheffingsaanslagen. Eiser meent dat daarom de bezwaartermijn eerst is aangevangen op 5 november 2019, namelijk de dag na dagtekening van de duplicaten. De rechtbank volgt eiser hierin niet, en wel om de volgende reden. Tegenover de stelling van eiser heeft verweerder onweersproken aangevoerd dat de bewuste naheffingsaanslagen overeenkomstig de destijds gebruikelijke handelwijze wel zijn aangebracht op het voertuig van eiser. Verweerder heeft ter ondersteuning van die stelling ambtsedige verklaringen van de verschillende parkeercontroleurs overgelegd waarin ter zake van al de bewuste naheffingsaanslagen wordt verklaard dat van de opgelegde naheffing een print achter de ruitenwisser is gedaan. De rechtbank heeft geen aanleiding te twijfelen aan de juistheid van de verklaringen van verweerder en de verschillende parkeercontroleurs op dit punt. Daarmee staat voor de rechtbank vast dat de naheffingsaanslagen zijn aangebracht op eisers voertuig, wat betekent dat daarmee de bezwaartermijnen zijn gaan lopen. Daarvan uitgaande geldt voor al deze naheffingsaanslagen dat het daartegen gerichte bezwaarschrift ruimschoots buiten de bezwaartermijn van 6 weken ingediend. Het enkele feit dat eiser - indien zijn daartoe strekkende verklaring waar is - géén van deze aanslagen op zijn voertuig heeft aangetroffen, leidt niet tot een ander oordeel.

7. Wel geldt voor het geval eiser inderdaad geen van de aanslagbiljetten heeft aangetroffen op zijn auto het volgende. Alsdan is weliswaar de bezwaartermijn gaan lopen met ingang van de dag na die van de dagtekening van de respectievelijke aanslagbiljetten, maar van eiser kan dan niet worden verwacht dat hij bezwaar maakt tegen aanslagen waarvan hij nog geen kennis heeft genomen. Voor een dergelijk geval geldt dat een belanghebbende gehouden is zo spoedig als redelijkerwijs mogelijk alsnog bezwaar in te stellen nadat hem alsnog kenbaar is geworden dat de naheffingsaanslag was opgelegd (Zie o.a. Gerechtshof Den Haag, ECLI:NL:GHDHA:2014:1275 en Gerechtshof Amsterdam, ECLI:NL:GHAMS:2012:BW2991). In dit geval heeft eiser kennis genomen van de naheffingsaanslagen middels toezending van de duplicaten op 4 november 2019. Eiser heeft echter vervolgens niet zo spoedig mogelijk daarna - namelijk niet binnen twee weken na kennisname - zijn bezwaarschrift ingediend, zodat ook in dit geval de bezwaren terecht niet-ontvankelijk zijn verklaard.

8. Bij het vorenstaande overweegt de rechtbank nog dat eiser geen omstandigheden heeft aangevoerd die de conclusie rechtvaardigen dat sprake is van een verschoonbare termijnoverschrijding als bedoeld in artikel 6:11 van de Algemene wet bestuursrecht. Dergelijke omstandigheden zijn de rechtbank ook overigens niet gebleken. De rechtbank merkt hierbij nog op dat op de duplicaten staat aangegeven dat binnen 6 weken na de oorspronkelijke dagtekening van de naheffing bezwaar kan worden gemaakt, zodat eiser ook in zoverre niet op het verkeerde been is gezet.

9. Niet in geschil is dat deze naheffingsaanslagen zijn opgelegd voor parkeeracties waarvoor geldt dat niet de verschuldigde belasting is voldaan; eiser beschikte niet over een parkeervergunning en heeft de belasting ook niet op andere wijze voldaan. Dat betekent dat deze naheffingsaanslagen terecht aan eiser zijn opgelegd. Dat eiser feitelijk wel in de gemeente Rijswijk woonde en als inwoner normaliter recht zou hebben op een parkeervergunning voor de bewuste locaties, maakt dat niet anders omdat eiser feitelijk niet beschikte over een vergunning. Het onder die omstandigheden parkeren zonder de verschuldigde belasting op andere wijze te voldoen, ligt in de risicosfeer van de parkeerder. Dat verweerder en/of de gemeente ervan op de hoogte was/waren dat (en waarom) het voor eiser geen optie was om zich officieel als inwoner bij de gemeente in te schrijven en dat hij daardoor ook geen parkeervergunning kon aanvragen, maakt niet dat eiser geen parkeerbelasting verschuldigd was voor zijn parkeeracties of dat redelijkerwijs mocht menen. Dat door verweerder dan wel een andere medewerker van de gemeente een toezegging aan eiser is gedaan met die strekking, is ook niet gebleken. Uit eisers verklaringen ter zitting leidt de rechtbank af door een of meerdere medewerkers van gemeente contact met eiser is opgenomen naar aanleiding van zijn probleem met de inschrijving als inwoner van de gemeente dan wel zijn daaruit voortvloeiende ‘parkeerprobleem’ en dat daarbij is aangegeven dat men zou proberen het achterliggende probleem van eiser op te lossen - wat overigens helaas niet is gelukt -. Echter, ook uit alles wat eiser in dat verband heeft aangevoerd valt niet af te leiden dat aan hem concrete toezeggingen zijn gedaan waaraan hij het vertrouwen heeft mogen ontlenen dat hij geen parkeerbelasting verschuldigd was voor zijn parkeeracties in de buurt van zijn woning. Er zijn ook geen overige omstandigheden gesteld of gebleken die de conclusie rechtvaardigen dat de aanslagen ten onrechte zijn opgelegd.

10. Gelet op wat hiervoor is overwogen, dienen de beroepen ongegrond te worden verklaard.

11. Voor een proceskostenveroordeling bestaat geen aanleiding.”