Gerechtshof Den Haag, 04-05-2022, ECLI:NL:GHDHA:2022:1089, BK-21/00400

3. De Rechtbank heeft over het beroep van belanghebbende het navolgende geoordeeld, waarbij belanghebbende is geduid als eiseres en de Inspecteur als verweerder:

8. In geschil is of het teruggaafverzoek terecht is afgewezen en of de naheffingsaanslag terecht is opgelegd.

9. Eiseres stelt zich op het standpunt dat de kosten een zakelijk karakter hebben en dat zij recht heeft op aftrek van voorbelasting. Voorts heeft verweerder de uitspraak op bezwaar onvoldoende gemotiveerd. Tot slot stelt eiseres dat zij recht heeft op een schadevergoeding in verband met de overschrijding van de redelijke termijn.

10. Verweerder stelt dat eiseres niet heeft aangetoond dat er recht op vooraftrek bestaat en daarom het verzoek om teruggaaf terecht is afgewezen. Daarmee is de naheffingsaanslag terecht en tot het juiste bedrag opgelegd.

11. Op grond van artikel 15, eerste lid, van de Wet op de omzetbelasting 1968 (Wet OB) is als voorbelasting aftrekbaar de omzetbelasting die door andere ondernemers ter zake van door hen aan de ondernemer verrichte leveringen en verleende diensten in rekening is gebracht op een op de voorgeschreven wijze opgemaakte factuur, voor zover de goederen en de diensten door de ondernemer worden gebruikt voor belaste handelingen. Op eiseres rust de bewijslast om aannemelijk te maken dat en in hoeverre zij recht heeft op aftrek van voorbelasting.

12. De rechtbank is van oordeel dat eiseres niet aan de op haar rustende bewijslast heeft voldaan. Eiseres heeft kopieën overgelegd van twee facturen die zijn gericht aan De heer [B] en [belanghebbende] . De eerste factuur is gedagtekend 24 januari 2018 en heeft als omschrijving van de werkzaamheden: “Volgens intentieverklaring d.d. 23 januari 2018”. De tweede factuur is gedagtekend 5 november 2018 en heeft als omschrijving: “Volgens intentieverklaring d.d. 23 januari 2018. Resterende 50%”. Uit de door eiseres overgelegde intentieverklaring blijkt dat deze is overeengekomen door [A N.V.] (opdrachtneemster) en de heer [B] en [belanghebbende] (opdrachtgever). De intentieverklaring heeft betrekking op maken van een schetsontwerp (bouwplan) dat, voorafgaand aan het opstellen aannemingsovereenkomst, zal worden voorgelegd aan de welstandscommissie en zal worden getoetst aan het bestemmingsplan. De kosten voor het maken van dit ontwerp bedragen € 15.000 (exclusief BTW) en dienen voorafgaand aan de werkzaamheden te zijn voldaan. Indien tussen de opdrachtneemster en opdrachtgever geen aannemingsovereenkomst wordt gesloten dan worden de kosten niet terugbetaald en geldt één en ander als vergoeding voor verrichte werkzaamheden. De rechtbank oordeelt daarover als volgt. De aan eiseres uitgereikte facturen hebben betrekking op de voorbereiding van een aannemingsovereenkomst. Uit de intentieverklaring en uit de op de facturen vermelde omschrijvingen kan slechts worden afgeleid dat de diensten betrekking hebben op een project, dat wil zeggen op de voorgenomen bouw van onroerende zaken die na 2018 zal plaatsvinden. Niet gesteld of gebleken is dat er (inmiddels) een schetsontwerp is gemaakt, waaruit kan worden afgeleid wat er gaat worden gebouwd. Tijdens de zitting heeft eiseres verklaard dat het gaat om de bouw van meerdere onroerende zaken, waaronder woonhuizen en kantoorpanden op grond die thans privébezit is. De bouwprestatie zal zeker niet door het kantoor [naam] worden geleverd. Eiseres en/of de heer [B] zullen slechts de ondergrond inbrengen, met als tegenprestatie een kantoorgebouw al dan niet in combinatie met een woning. Op dit moment zijn alle opties nog open. Dit betekent dat uit de facturen noch uit de intentieverklaring en de toelichting van eiseres kan worden afgeleid dat het gaat om een dienst geleverd aan eiseres in het kader van de uitoefening van haar bedrijf en of de dienst uitsluitend betrekking heeft op belaste levering dan wel op vrijgestelde levering van onroerende zaken. Verweerder heeft dus terecht de aan eiseres in rekening gebrachte omzetbelasting gecorrigeerd. Het beroep is in zoverre ongegrond.

13. Wellicht ten overvloede overweegt de rechtbank dat ook indien eiseres wel in het bewijs was geslaagd, zij de omzetbelasting van de factuur met dagtekening 5 november 2018 niet in aftrek had kunnen brengen, immers de aangifte heeft betrekking op het eerste kwartaal. De stelling van eiseres dat verweerder ambtshalve deze factuur had moeten meenemen in de aangifte omzetbelasting van eiseres over het vierde kwartaal volgt de rechtbank niet. Er is geen enkele (wettelijke) bepaling die deze stelling onderschrijft.

14. Eiseres heeft verzocht om vergoeding van immateriële schade wegens overschrijding van de redelijke termijn. Daarbij heeft als uitgangspunt te gelden dat een periode van twee jaar voor de bezwaar- en beroepsfase gezamenlijk als redelijk wordt beschouwd, waarvan een half jaar aan de bezwaarfase dient te worden toegerekend. De bezwaarschriften zijn op 25 juni 2019 respectievelijk 30 juli 2019 door verweerder ontvangen. Nu de rechtbank op 13 mei 2021 uitspraak doet, is van overschrijding van de redelijke termijn geen sprake.

15. De rechtbank ziet geen aanleiding te oordelen dat verweerder de uitspraak op bezwaar onvoldoende heeft gemotiveerd. Verweerder heeft de bezwaren van eiseres als samenvatting opgenomen en tevens wordt uit de uitspraak op bezwaar voldoende duidelijk op welke gronden de bezwaren van eiseres zijn afgewezen.

16. Gelet op wat hiervoor is overwogen dient het beroep ongegrond te worden verklaard.

16. Voor een proceskostenveroordeling bestaat geen aanleiding.”