Gerechtshof Den Haag, 28-02-2024, ECLI:NL:GHDHA:2024:308, BK-23/296 en BK-23/297

3. De Rechtbank heeft geoordeeld, waarbij belanghebbende is aangeduid als eiser en de Inspecteur als verweerder:

17. Op grond van artikel 6.1, eerste lid, aanhef en onder a, Wet inkomstenbelasting 2001 (Wet IB 2001) is vereist dat de uitgaven voor specifieke zorgkosten op eiseres hebben gedrukt. Alleen de uitgaven die limitatief zijn opgesomd in artikel 6.17 Wet IB 2001 kunnen in aftrek worden genomen, mits is voldaan aan de daarvoor gestelde voorwaarden. Op eiseres rust, als degene die de aftrek claimt, de bewijslast aannemelijk te maken dat recht bestaat op de door haar in aftrek gebrachte bedragen.

18. De rechtbank overweegt dat eiser gelijk heeft met zijn standpunt dat ‘aantonen’ een zwaardere bewijslast met zich brengt dan ‘aannemelijk maken’. Dit betekent evenwel niet dat slechts het betwisten van hetgeen door verweerder niet in aftrek is toegelaten, afdoende is - hoe sterk eisers overtuiging ter zake ook is. Met de enkele stellingen van eiser dat de zorgkosten te laag zijn vastgesteld, heeft eiser echter de door hem hogere bepleite zorgkosten niet aannemelijk gemaakt. Hiervoor is namelijk vereist dat eiser zijn stellingen ook onderbouwt met daartoe strekkende stukken. Nu eiser geen stukken heeft overgelegd waaruit de hogere ziektekosten blijken, ziet de rechtbank geen aanleiding een hoger bedrag aan ziektekosten in aanmerking te nemen. Met betrekking tot de gemaakte autokosten, waar eiser ter zitting uitgebreid op is ingegaan, overweegt de rechtbank nog dat hoewel eiser bepleit dat zijn brandstofkosten hoger lagen dan door verweerder in aftrek zijn toegestaan, eiser hiervan geen bescheiden, maar ook geen berekening heeft overgelegd. Verweerder heeft door overlegging van een berekening, eisers stellingen bovendien geloofwaardig weersproken. Eiser heeft derhalve niet aannemelijk gemaakt dat er rekening dient te worden gehouden met een hogere aftrek aan specifieke zorgkosten. Verweerder heeft de aanslag IB/PVV 2019 naar het oordeel van de rechtbank niet te hoog vastgesteld.

19. Eiser stelt dat hij door opname van zijn persoonsgegevens in FSV, project 1043 en aki ten onrechte is bestempeld als fraudeur en hierdoor is benadeeld. Bij brief van 16 september 2021 heeft verweerder reeds gereageerd op het inzageverzoek persoonsgegevens in de FSV van eiser. Verweerder heeft ter zitting (nogmaals) verklaard dat eiser niet in FSV is opgenomen omdat hij als fraudeur werd gezien, maar omdat de hoge bedragen die eiser als specifieke zorgkosten in aftrek nam noopten tot verscherpt toezicht ter voorkoming van fraude. Ook heeft verweerder ter zitting verklaard dat de uitworpreden van de aangifte is het gedurende een aantal jaren achter elkaar opvoeren van hoge posten aan specifieke zorgkosten is. Daarbij heeft verweerder er onweersproken op gewezen dat FSV 27 februari 2020 buiten werking is gesteld en de aangifte IB/PVV 2020 op 30 maart 2020 is gedaan. Bij de onderhavige aangifte en aanslag heeft FSV dan ook geen rol meer gespeeld. Voor de rechtbank bestaat geen aanleiding te oordelen dat tijdens het onderzoek van de aangifte IB/PVV voor het jaar 2019 door verweerder niet is gehandeld overeenkomstig hetgeen van een behoorlijk handelende overheid mag worden verwacht.

20. Overigens staat het verweerder vrij om ieder jaar opnieuw vragen te stellen aan eiser in het kader van de aanslagregeling. Zoals verweerder ter zitting ook heeft verklaard worden de vragen gesteld om zo tot een juiste vaststelling van de aanslag te komen. Daarbij kan het stellen van vragen ook in het voordeel van een belanghebbende werken, zoals bij eiser is gebeurd. Op advies van verweerder heeft eiser immers niet langer verzocht hem en zijn echtgenote voor het gehele jaar als fiscaal partner aan te merken, resulterende in een fiscaal voordeel voor eiser.

21. In artikel 4:17, eerste lid, van de Algemene wet bestuursrecht (Awb) is bepaald dat indien een beschikking op aanvraag niet tijdig wordt gegeven, het bestuursorgaan een dwangsom verbeurt voor elke dag dat hij in gebreke is. Op grond van het derde lid van dit artikel is de eerste dag waarover de dwangsom verschuldigd is, de dag waarop twee weken zijn verstreken na de dag waarop de termijn voor het geven van de beschikking is verstreken en het bestuursorgaan van de aanvrager een schriftelijke ingebrekestelling heeft ontvangen.

22. Eiser heeft verweerder op 22 november 2021 in gebreke gesteld wegens het niet tijdig doen van uitspraak op bezwaar. Verweerder heeft vervolgens op 3 december 2021 de uitspraak op bezwaar betrekking hebbende op de aanslag IB/PVV 2019 aan eiser doen toekomen. In de uitspraak op bezwaar met betrekking tot de dwangsom, gedagtekend 24 februari 2022, heeft verweerder aan eiser uit coulance een dwangsom van € 46 toegekend. Eiser heeft aangevoerd recht te hebben op een hogere dwangsom van € 438. Eiser komt tot dit bedrag omdat hij ook tegen andere aanslagen, van hem onderscheidenlijk zijn echtgenote, is opgekomen. De rechtbank volgt eiser niet in zijn stelling, nu slechts de procedure inzake de aanslag IB/PVV 2019 thans aan de orde is. Met betrekking tot de afhandeling van die aanslag, is de rechtbank van oordeel dat de dwangsom door verweerder niet te laag is vastgesteld. De rechtbank wijst het verzoek om een hogere dwangsom daarom ook af.

23. Eiser heeft verzocht om toekenning van een schadevergoeding in verband met de duur van de behandeling van het geschil. De rechtbank zal derhalve beoordelen in hoeverre de redelijke termijn is overschreden. Hiervoor moet worden aangesloten bij de uitgangspunten die zijn neergelegd in het arrest van de Hoge Raad van 22 april 2005.[1] Een periode van twee jaar voor de bezwaar- en beroepsfase wordt in dit verband als redelijk beschouwd.

24. Het bezwaarschrift tegen de aanslag is door verweerder ontvangen op 21 juni 2021. Deze uitspraak is gedaan op 2 februari 2023, zodat tussen het indienen van het bezwaarschrift en deze uitspraak een periode is verstreken van één jaar, zeven maanden, één week en vijf dagen. Hiermee is dus geen sprake van overschrijding van de redelijke termijn. De rechtbank wijst het verzoek van eiser om een vergoeding van de immateriële schade daarom af.

25. Gelet op wat hiervoor is overwogen, dient de beroepen ongegrond te worden verklaard.

26. Voor een proceskostenveroordeling bestaat geen aanleiding.