Gerechtshof Leeuwarden, 18-12-2009, BK7399, BK 205/07 Inkomstenbelasting

uitspraak van de tweede meervoudige belastingkamer

op het hoger beroep van

de inspecteur van de Belastingdienst/Noord/kantoor Emmen (: de inspecteur)

tegen de uitspraken in de zaken met nummers AWB 06/1957, 06/1958, 06/1959 en 06/1960 van rechtbank Leeuwarden (: de rechtbank) van 30 oktober 2007, in het geding tussen

de heer X, wonende te Z (: belanghebbende)

en

de inspecteur.

1. Ontstaan en loop van het geding

1.2 Bij uitspraken van 7 augustus 2006 heeft de inspecteur het bezwaar tegen de onder 1.1 vermelde navorderingsaanslagen en boetes ongegrond verklaard.

1.3 Namens belanghebbende is tegen de onder 1.2 vermelde uitspraken beroep ingesteld bij de rechtbank. De rechtbank heeft bij de bestreden uitspraken van 30 oktober 2007, verzonden op 31 oktober 2007, het beroep gegrond verklaard. De rechtbank heeft vervolgens de uitspraken op bezwaar, de desbetreffende navorderingsaanslagen en de boetebeschikkingen vernietigd. Tevens heeft zij een proceskostenveroordeling uitgesproken en in de zaak met nummer AWB 06/1957 de Staat der Nederlanden gelast het griffierecht te vergoeden. Aldaar is geprocedeerd zoals weergegeven in voormelde uitspraak van de rechtbank.

1.4 Tegen de onder 1.3 vermelde uitspraken van de rechtbank heeft de inspecteur op 6 december 2007 een pro forma-beroepschrift (met bijlage) ingediend. De gronden van het hoger beroep (met bijlagen) heeft het hof op 5 maart 2008 ontvangen. Op 2 mei 2008 heeft mr. A namens belanghebbende een verweerschrift (met bijlagen) ingediend.

1.5 Het hof heeft het hoger beroep behandeld ter zitting van 12 januari 2009. Gelijktijdig zijn daar ook behandeld de zaken met nummers BK 209/07 en BK 210/07. De stukken die in de zaak BK 205/07 zijn overgelegd, worden geacht ook in de onderhavige zaken te zijn overgelegd. Op de zitting zijn verschenen mr. B en mr. A als de gemachtigden van belanghebbende alsmede belanghebbende zelf, en namens de inspecteur mr. C en mr. D. Ter zitting hebben beide partijen een pleitnota overgelegd en voorgedragen. Vervolgens is het onderzoek ter zitting geschorst.

1.6 Op 6 februari 2009 is van de zijde van de inspecteur een brief (met bijlage) ingekomen. Op diezelfde dag zijn van de zijde van belanghebbende stukken (met begeleidend schrijven) ingekomen.

1.7 Het onderzoek ter zitting is opnieuw aangevangen ter zitting van 29 juni 2009. Aldaar zijn verschenen dezelfde personen als ter zitting van 12 januari 2009 met uitzondering van mr. D. Daarnaast was ook belanghebbendes zoon aanwezig. Voorafgaand aan de zitting is op 22 juni 2009 een nader stuk van de inspecteur met begeleidend schrijven ingekomen. Ter zitting is van de zijde van belanghebbende een pleitnota overgelegd. Een afschrift daarvan is aan de inspecteur verstrekt. De pleitnota is niet voorgedragen. Opnieuw is het onderzoek ter zitting geschorst.

1.8 Op 10 september 2009 heeft de inspecteur het hof bericht dat in de onderhavige zaken geen compromis tot stand is gekomen. Van de ter zitting van 29 juni 2009 aan hem gegeven gelegenheid om schriftelijk te reageren op de onder 1.7 vermelde pleitnota en een toelichting te geven op de herkomst van de als voorbelasting opgevoerde bedragen, heeft de inspecteur geen gebruik gemaakt.

1.9 Van alle genoemde (en hierna nog te noemen) stukken moet de inhoud als hier ingevoegd worden beschouwd.

2. Feiten

Op grond van de stukken van het geding en het verhandelde ter zitting staat, als tussen partijen niet in geschil, dan wel door één van hen gesteld en door de wederpartij niet of onvoldoende weersproken, het volgende vast

2.1 Belanghebbende, geboren op .. mei 19.., ontving in de onderhavige jaren een uitkering ingevolge de Algemene Arbeidsongeschiktheidswet/Wet op de Arbeidsongeschiktheidsverzekering naar een arbeidsongeschiktheidspercentage van 80. Hij is in de onderhavige jaren gehuwd met mevrouw E (: de echtgenote). Zijn woonadres in de onderhavige jaren was a-straat 4 te Z.

2.2 Volgens de jaarrekening over het jaar 2000 is de echtgenote op 1 oktober 2000 gestart met een onderneming genaamd ‘F'. Volgens dezelfde jaarrekening is in het jaar 2000 met de onderneming een verlies geleden van f 4.462. In de jaren na 2000 heeft de echtgenote in haar aangiften IB/PV het resultaat van F opgenomen.Voorts is er ten name van haar aangifte gedaan voor de omzetbelasting ter zake van de activiteiten van F.

2.3 Het Regionaal Interdisciplinair Fraudeteam Noord heeft in de periode van 1 maart 2001 tot en met 31 maart 2001 en van 5 mei 2001 tot 21 mei 2001 geconstateerd dat belanghebbende werkzaam was als chauffeur van een Fiat Ducato met kenteken YY-00-YY. Deze bedrijfsauto, waarvan het kenteken sinds 20 juli 2000 ten naam was gesteld van belanghebbende, werd gebruikt als gelegenheid waar prostitutie bedreven wordt (: camperprostitutie). Naar aanleiding daarvan heeft er een onderzoek plaatsgevonden naar het bij het Uitvoeringsinstituut werknemersverzekeringen (: UWV) aanwezige uitkeringsdossier van belanghebbende.

2.4 Naar aanleiding van het onder 2.3 genoemde onderzoek is er een proces-verbaal dan wel een rapport opgemaakt met datum 22 mei 2002 (: UWV-rapport). Dit rapport naar eventuele uitkeringsfraude is opgemaakt door de heer G, opsporingsambtenaar van het UWV. Het UWV-rapport, met 53 bijlagen, heeft de inspecteur in hoger beroep grotendeels overgelegd.

2.5 De conclusie van het UWV-rapport is dat belanghebbende in de periode vanaf april 1999 tot en met april 2000 inkomsten uit escortservice heeft genoten. Per afspraak bedroegen de ontvangsten f 200. Dit bedrag werd gelijkelijk verdeeld over belanghebbende en - zoals omschreven in het procesverbaal van belanghebbendes verhoor op 19 december 2001 - zijn vriendin. Naar belanghebbende zelf heeft verklaard, werden van de opbrengst van belanghebbende de hotelkosten en brandstofkosten betaald. De voor belanghebbende bestemde inkomsten die zien op de escortservice in de periode van 1 januari 2000 tot en met 30 april 2000 bedragen volgens het UWV-rapport in totaal f 9.700, gebaseerd op 97 afspraken. Dit aantallen afspraken heeft het UWV afgeleid uit het hierna onder 2.7 vermelde bestand van 697 brieven, waarvan een afschrift als bijlage bij het UWV-rapport is overgelegd. Alvorens afspraken gemaakt konden worden, plaatste belanghebbende advertenties, werden de hiervoor bedoelde brieven doorgenomen en werden er hotelkamers gereserveerd. Met betrekking tot de tot en met april 2000 plaatsgevonden escort heeft belanghebbende verklaard: […] "ik ben er in eerste instantie aan begonnen als hobby met de bedoeling om er later geld mee te verdienen. […)] (zie proces-verbaal van zijn verhoor op 19 december 2001).

Bedoelde administratie was zeer summier van omvang en was volledig onvoldoende om een duidelijk inzicht te krijgen in de omvang van de werkzaamheden/inkomsten van het bedrijf van genoemde X."

2.9 Naar aanleiding van de onderzoeksresultaten van het UWV-rapport heeft het UWV bij primair besluit van 4 april 2002 besloten dat van belanghebbende de onverschuldigde betaalde WAO-uitkering ten bedrage van € 25.301,98 (bruto) over de periode van 1 april tot en met 31 december 1999, van 1 januari tot en met 30 april 2000 en van 1 augustus 2000 tot en met 17 december 2001 moest worden teruggevorderd. De bestuurskamer van Rechtbank Assen heeft op 24 december 2003 het door belanghebbende ingestelde beroep ter zake van het voormelde besluit ongegrond verklaard. Vervolgens heeft de Centrale Raad van Beroep het beroep tegen deze uitspraak ongegrond verklaard. Belanghebbende dient een bedrag van € 24.117,67 (netto) terug te betalen. In de onderhavige jaren heeft die betaling niet plaatsgevonden.

2.10 Volgens de brief d.d. 12 november 2003 van Rechtbank Assen, sector bestuursrecht, is het zogenaamde beroepsdossier uit de auto van één van de rechters ontvreemd. Het dossier is niet teruggevonden. Omdat het dossier als definitief verloren werd beschouwd heeft Rechtbank Assen besloten om afschriften van alle dossierstukken op te vragen bij het UWV, ook van de brieven die van de zijde van belanghebbende waren overgelegd. Deze afschriften hebben het kopiedossier gevormd dat ten grondslag heeft gelegen aan het onder 2.9 weergegeven oordeel van Rechtbank Assen.

2.11 Twee controlemedewerkers van de belastingdienst zijn op 4 maart 2004 bij belanghebbende een boekenonderzoek gestart. Het daartoe opgemaakte rapport is van 8 maart 2005. Onderzocht werd de aanvaardbaarheid van belanghebbendes aangiften IB/PV 1999 tot en met 2002. In het boekenonderzoek is (impliciet) geconcludeerd dat belanghebbende vanaf het jaar 1999 als ondernemer winst heeft genoten uit escortservice en camperprostitutie en dat hij het resultaat daarvan niet in zijn aangiften voor de IB/PV heeft verantwoord. Naar aanleiding van het boekenonderzoek zijn aan belanghebbende de onderhavige navorderingsaanslagen opgelegd. Tegelijkertijd zijn met de voormelde aanslagen vergrijpboetes van 25 percent opgelegd. Van het voornemen daartoe is belanghebbende in het rapport van 8 maart 2005 in kennis gesteld. De in de voormelde naheffings- en navorderingsaanslagen betrokken winst en/of omzet is ontleend aan het UWV-rapport. Onder 2.3 van het rapport van het boekenonderzoek is vermeld dat belanghebbende de dagelijkse administratie verzorgt.

2.12 Belanghebbende heeft voor het jaar 2000 aangifte IB/PV gedaan naar een belastbaar inkomen van f 18.464. Hierin is niet het resultaat uit de camperprostitutie en escortservice opgenomen. De inspecteur heeft bij het vaststellen van de onderhavige navorderingsaanslagen het mogelijke resultaat daarvan aan belanghebbende, en niet aan zijn echtgenote, toegerekend. De berekening van het in de navorderingsaanslag IB/PV voor het jaar 2000 opgenomen belastbare inkomen is als volgt:

Totale omzet f 60.625

Resultaat F f 28.308

2.13 Voor de jaren 2001 en 2002 heeft de inspecteur bij wege van navordering de aangegeven belastbare inkomens uit werk en woning met € 32.579 verhoogd. De berekening daarvan is als volgt:

Totale omzet f 121.250 (€ 55.020)

Resultaat F f 71.793 (€ 32.579)

2.14 De navorderingsaanslag in de IB/PV voor het jaar 1999 is opgelegd op 27 mei 2005.

3. Geschil

3.1 In hoger beroep is (was) in geschil het antwoord op de vraag of de navorderingsaanslag in de IB/PV voor het jaar 1999 binnen de termijn van artikel 16, derde lid, van de Algemene wet inzake rijksbelastingen (: AWR) is opgelegd.

3.2 Belanghebbende beantwoordt de onder 3.1 opgenomen vraag ontkennend. De inspecteur was - naar het hof begrijpt uit de omstandigheid dat hij hoger beroep heeft ingesteld - eerst van mening dat de onderhavige navorderingsaanslag binnen de termijn van artikel 16, derde lid, van de AWR is opgelegd. In de motivering van zijn hoger beroep (zie pagina 5 van zijn op 5 maart 2008 ingekomen stuk, bovenaan) heeft hij het standpunt ingenomen dat de navorderingsaanslag in de IB/PV voor het jaar 1999 buiten de navorderingstermijn is opgelegd.

3.3 In hoger beroep is eveneens in geschil het antwoord op de vraag of het in de navorderingsaanslagen voor de jaren 2000, 2001 en 2002 betrokken resultaat uit escortservice en uit camperprostitutie tot de juiste bedragen in aanmerking zijn genomen.

3.4 Belanghebbende beantwoordt de onder 3.3 opgenomen vraag ontkennend, de inspecteur bevestigend. Tussen partijen is niet in geschil dat het - vanaf 1 augustus 2000 - behaalde resultaat van F is aan te merken als winst uit onderneming. Ter zitting van 29 juni 2009 heeft belanghebbende zijn standpunt dat de onder 1.1b, 1.1c en 1.1d vermelde navorderingsaanslagen waarin (onder meer) de omzet van F is betrokken, niet aan hem maar aan de echtgenote moet worden opgelegd, prijsgegeven. Naar tussen partijen dan ook niet meer in geschil is, dient niet de echtgenote, maar belanghebbende als ondernemer ter zake van de activiteiten van F te worden aangemerkt.

3.5 In geschil is eveneens of belanghebbende in het jaar 2000 inkomsten heeft genoten wat betreft zijn werkzaamheden in privé-huis I. Door belanghebbende wordt deze vraag ontkennend beantwoord, door de inspecteur bevestigend. Tot slot zijn de boetes in geschil.

3.6 Partijen doen hun standpunten steunen op de gronden die daartoe door hen zijn aangevoerd in de van hen afkomstige stukken.

4. Overwegingen omtrent het geschil

4.2 De slotsom is dat het door de inspecteur ingestelde hoger beroep met nummer BK 205/07 ongegrond is. De uitspraak van de rechtbank met nummer AWB 06/1957 blijft in stand. Echter, ten behoeve van de duidelijkheid van het dictum van de uitspraak van het hof zal het hof de uitspraak van de rechtbank vernietigen (zie 7. De Beslissing). Op grond van artikel 27l, derde lid, van de AWR zal van de Staat in de hoger beroepzaak met nummer BK 205/07 griffierecht worden geheven.

4.4 Omdat belanghebbende wat betreft F als ondernemer dient te worden aangemerkt, rust op hem - naar volgt uit artikel 52, tweede lid, onderdeel b., van de AWR - de verplichting van het eerste lid dat hij als administratieplichtige gehouden is van zijn vermogenstoestand en van alles betreffende zijn bedrijf naar de eisen van dat bedrijf op zodanige wijze een administratie te voeren en de daartoe behorende boeken, bescheiden en andere gegevensdragers op zodanige wijze te bewaren, dat te allen tijde zijn rechten en verplichtingen alsmede de voor de heffing van belasting overigens van belang zijnde gegevens hieruit duidelijk blijken.

4.5 Naar aanleiding van dat wat bij de doorzoeking ter inbeslagneming op 17 december 2001 is aangetroffen (zie 2.7 en zie de onder 2.8 opgenomen verklaring van G) stelt de inspecteur - in tegenstelling tot wat uit de opmerking onder punt 2.3 van het onder 2.11 vermelde rapport zou kunnen worden afgeleid - dat belanghebbende in de desbetreffende jaren vrijwel geen administratie heeft bijgehouden. Gelet op deze gemotiveerde stelling en het hierna onder 4.6 vermelde, is het naar het oordeel van het hof aan belanghebbende om het tegendeel hiervan aannemelijk te maken. Belanghebbende stelt daartoe dat hij wel degelijk dagelijks een (kas)administratie bijhield. Naar hetgeen hij onder andere stelt ter zitting van 12 januari 2009 had belanghebbende aan de hand van de data van de afspraken in zijn agenda's inzicht in de contante ontvangsten van de onderneming in de onderhavige jaren. Verder beschikte hij - naar hij stelt ter zitting van 12 januari 2009 - over een map, waarin lijsten van de kosten van de onderneming en de daarbij behorende bonnen werden bewaard. Volgens belanghebbende zijn de voormelde agenda's en map gestolen uit de auto van een rechter. Ten bewijze hiervan heeft belanghebbende de onder 2.10 vermelde brief van Rechtbank Assen overgelegd. Naar de stelling van belanghebbende is - naar het hof begrijpt - het voor het onderhavige geschil relevante deel van de administratie van F buiten belanghebbendes schuld om zoekgeraakt. Hieromtrent is het hof het volgende van oordeel.

4.7 Het overwogene onder 4.6 brengt het hof tot de conclusie dat belanghebbende in de desbetreffende jaren geen administratie als bedoeld in artikel 52, eerste lid, van de AWR heeft gevoerd. In het bijzonder heeft belanghebbende geen kasadministratie bijgehouden, terwijl deze juist in het bedrijf van belanghebbende, waar de omzet per kas wordt ontvangen, een centraal en onmisbaar onderdeel uitmaakt van de administratie. Ook als de aard en omvang van de onderneming van belanghebbende - zoals belanghebbende die in zijn subsidiaire standpunt bepleit (zie hierna onder 4.9) - in aanmerking worden genomen, voldoet de wijze van administreren zoals die uit de in beslaggenomen zaken kan worden afgeleid, naar het oordeel van het hof, niet aan de eisen zoals geformuleerd in artikel 52, eerste lid, van de AWR.

4.8 Het niet voldoen aan de verplichting zoals neergelegd in artikel 52, eerste lid, van de AWR betekent dat het hof belanghebbendes beroep ongegrond verklaart tenzij gebleken is dat en in hoeverre de uitspraken op het bezwaar wat betreft de navorderingsaanslagen onjuist zijn. De omstandigheid dat de inspecteur bij het vaststellen van de onderhavige navorderingsaanslagen wat betreft de winst van F de bevindingen van het lijvige en gedetailleerde UWV-rapport heeft overgenomen staat, naar het oordeel van het hof, aan de omkering van de bewijslast naar belanghebbende en de verzwaring van die bewijslast niet in de weg. Van een daartoe gestelde schending van het zorgvuldigheidsbeginsel is geen sprake. Desalniettemin mag, naar het oordeel van het hof, de schatting door de inspecteur van de in de navorderingsaanslagen betrokken winst van F niet onredelijk hoog of willekeurig zijn. Naar het oordeel van het hof is de schatting, doordat die tot stand is gekomen door extrapolatie naar een heel jaar dan wel naar een ander jaar van de door de prostituees in hun verklaringen genoemde omzetgegevens die grotendeels zien op zeer korte perioden van een week tot enkele maanden, onredelijk hoog. Daarbij neemt het hof mede in aanmerking de omstandigheid dat twee prostituees de door hen afgelegde verklaringen wat betreft de ontvangsten later gemotiveerd hebben herroepen (zie 2.6) en dat de korte tijd dat de prostituees voor belanghebbende werkzaam waren niet duidt op hoge verdiensten. Ook weegt het hof mee de omstandigheid dat de bedrijfsauto - anders dan de uitgangspunten van de inspecteur voor de omzetberekening doen vermoeden en belanghebbende, onbetwist door de inspecteur, heeft gesteld - niet tegelijkertijd voor de escortservice en voor camperprostitutie kan worden ingezet. Tevens heeft belanghebbende onbetwist gesteld dat de bedrijfsauto in de desbetreffende jaren tweemaal per dag naar een standplaats werd gereden en dat die standplaats niet altijd dezelfde is geweest. Dit wordt ook bevestigd in diverse afgelegde verklaringen. Derhalve is aannemelijk dat er meer kilometers zijn gereden voor de camperprostitutie dan in de theoretische controleberekeningen is aangenomen. Daarvan uitgaande komt het hof het door belanghebbende in zijn verweerschrift genoemde aantal afspraken per dag van twee voor camperprostitutie en van drie per week voor escortservice dan ook niet onaannemelijk voor. Deze aantallen heeft belanghebbende overigens ook genoemd in de door hem afgelegde verklaring zie proces-verbaal van verhoor van 18 december 2001. Hetgeen de inspecteur aanvoert ten behoeve van de door hem gehanteerde theoretische omzetberekening, brengt het hof niet tot een ander oordeel wat betreft de onredelijke hoogte van de door de inspecteur gehanteerde theoretische omzetberekening.

4.9 Nu de inspecteur gelet op het overwogene onder 4.8 is uitgegaan van een onredelijk hoge schatting wat betreft de bruto resultaten van F en belanghebbende evenmin heeft voldaan aan de op hem in 4.8 omschreven verzwaarde bewijslast is het aan het hof om in goede justitie het resultaat van F vast te stellen. Daarvoor zoekt het hof aansluiting bij de door belanghebbende in zijn verweerschrift, op pagina 8, voor de jaren 2000, 2001 en 2002 opgestelde resultatenberekening. Dit houdt voor de jaren 2001 en 2002 het volgende in:

Totale jaarresultaat f 66.300 € 30.085

Voor het jaar 2000 wordt conform belanghebbendes opstelling uitgegaan van 5/12 deel van € 30.085, zijnde € 12.535 (f 27.623).

4.10 De bewijslast voor de hoogte van de in de zin van artikel 22, eerste lid, aanhef en letter b, van de Wet op de inkomstenbelasting 1964 op te vatten inkomsten die uit de vanaf 1 januari 2000 tot en met 30 april 2000 plaatsgevonden escortservice voortvloeiden rust, naar het oordeel van het hof, op de inspecteur. Gelet op hetgeen daaromtrent in het in hoger beroep overgelegde UWV-rapport is vermeld en overgelegd (zie 2.5 en 2.7) - hetgeen belanghebbende niet dan wel onvoldoende heeft betwist -, acht het hof de inspecteur wat betreft de hoogte van de bruto inkomsten (f 9.700) in die bewijslast geslaagd. Omtrent de daartoe in aanmerking te nemen kosten verwijst het hof naar hetgeen daarover wordt overwogen in 4.13.

4.11 Wat betreft belanghebbendes werkzaamheden in 2000 ten behoeve van privé-huis I heeft de rechtbank geoordeeld dat de inspecteur niet aannemelijk heeft gemaakt dat de kwijtschelding van een schuld van f 2.000 en de schenking van een gouden ring in verband stonden met die werkzaamheden. De inspecteur heeft in de beroepsfase uitsluitend verwezen naar het UWV-rapport, dat in de beroepsfase niet is overgelegd. In hoger beroep heeft de inspecteur dit rapport wel overgelegd. Desalniettemin is het hof van oordeel dat de inspecteur ook in hoger beroep niet voldaan heeft aan zijn vorenomschreven bewijslast. Naar het hof aannemelijk acht vindt de kwijtschelding van de schuld en de schenking van een gouden ring meer zijn oorzaak in (de beëindiging) van de affectieve relatie van belanghebbende met mevrouw J dan in belanghebbendes werkzaamheden voor privé-huis I. De correctie van f 2.000 in de navorderingsaanslag IB/PV 2000 dient op grond hiervan te vervallen.

4.12 Anders dan belanghebbende meent mag, naar het oordeel van het hof, er in de onderhavige jaren geen rekening worden gehouden met de onder 2.9 omschreven terugvordering van de onverschuldigd betaalde WAO-uitkering. Terugbetaling daarvan heeft in de onderhavige jaren namelijk niet plaatsgevonden (r.o. 2.9).

4.13 Op grond van het al het vorenoverwogene stelt het hof de navorderingsaanslag IB/PV voor het jaar 2000 als volgt in goede justitie vast. Daarbij is de verschuldigde omzetbelasting berekend uitgaande van de totale ontvangsten (inclusief die van de escortdames) en is het door de inspecteur in aftrek toegelaten bedrag aan kosten van € 7.500 per jaar in verband met de lagere omzet tot een lager bedrag in aanmerking genomen.

Voor de toepassing van de zelfstandigen- startersaftrek acht het hof in het jaar 2000 geen plaats. Niet aannemelijk is dat belanghebbende in de periode vanaf augustus 2000 tot en met december 2000 ten minste 1225 uren heeft besteed aan het drijven van F. Mede op grond van de verklaringen die behoren bij het UWV-rapport is aannemelijk dat belanghebbende in de jaren 2001 en 2002 wel ten minste 1225 uren heeft besteed aan de onderneming. Voorts zijn van redenen om toepassing van de startersaftrek in de jaren 2001 en 2002 te weigeren, niet gebleken. De kosten van het jaar 2000 heeft het hof in goede justitie vastgesteld op f 9.595. Deze kosten hebben zowel betrekking op de inkomsten uit de tot en met april 2000 plaatsgevonden escortservice, als op de omzet van F.

4.14 De navorderingsaanslag IB/PV voor het jaar 2001 stelt het hof eveneens in goede justitie vast. De berekening daarvan is als volgt.

4.15 Voor het jaar 2002 stelt het hof de navorderingsaanslag IB/PV ook in goede justitie vast. De berekening daarvan is als volgt.

4.18 Het hof is ambtshalve gehouden te onderzoeken of inbreuk is gemaakt op de garantie van artikel 6, eerste lid, van het EVRM dat een beboete recht heeft op behandeling van zijn zaken binnen een redelijke termijn. In zijn arrest van 22 april 2005, nr. 37.984, heeft de Hoge Raad geoordeeld dat, behoudens bijzondere omstandigheden, de berechting van een boetezaak door de rechtbank niet binnen een redelijke termijn geschiedt als de rechtbank niet binnen twee jaar nadat die termijn is aangevangen, uitspraak doet en dat overschrijding van de redelijke termijn behoort te leiden tot vermindering van de boete, afhankelijk van de mate waarin de redelijke termijn is overschreden. Voor de berechting van de zaak in hoger beroep heeft als uitgangspunt te gelden dat het hof, behoudens bijzondere omstandigheden, uitspraak doet binnen twee jaar nadat het rechtsmiddel van hoger beroep is ingesteld.

4.19 In het rapport van 8 maart 2005 van het onder 2.11 vermelde boekenonderzoek heeft de inspecteur belanghebbende in kennis gesteld van zijn voornemen om belanghebbende ter zake van de onderhavige navorderingsaanslagen vergrijpboeten op te leggen. De rechtbank heeft op 30 oktober 2007 uitspraak gedaan op het beroep ter zake van de onderhavige vergrijpboeten. Voordat op de bezwaarschriften is beslist, heeft de inspecteur belanghebbende op 9 januari 2006 gehoord. Toen is afgesproken dat van de zijde van belanghebbende nog enkele acties zouden worden ondernomen. Bij brief van 8 maart 2006 heeft de inspecteur de gemachtigde van belanghebbende daarop gewezen en aangegeven dat hij tot op die dag niets meer van hem had vernomen. Naar de inspecteur onbetwist stelt is pas op 3 augustus 2006 van de kant van belanghebbende opgemerkt dat de zaken wel aan de belastingrechter konden worden voorgelegd. De inspecteur heeft vervolgens op 7 augustus 2006 op de bezwaarschriften uitspraak gedaan. Naar het oordeel van het hof vormt de voormelde gang van zaken een bijzondere omstandigheid als bedoeld onder 4.18 , ten gevolge waarvan gesteld kan worden dat de redelijke termijn voor het doen van uitspraak door de rechtbank niet met meer dan zes maanden, maar met minder dan zes maanden is overschreden. Gelet hierop dienen de vergrijpboeten verminderd te worden met 5 percent. Vervolgens is een (verdere) vermindering van 5 percent op zijn plaats gelet op de tijdsduur die is verstreken tussen de het instellen van het rechtsmiddel van hoger beroep (6 december 2007) en de onderhavige uitspraken van het hof. Het hof stelt derhalve de vergrijpboeten nader vast op f 1.696/€ 769 (jaar 2000), € 639 (jaar 2001) en € 624 (jaar 2002).

5. Proceskosten

5.1 Het hof acht termen aanwezig voor een proceskostenveroordeling als bedoeld in artikel 8:75 van de Algemene wet bestuursrecht voor de voor de rechtbank gevoerde beroepsprocedure. Voor de hoogte daarvan (€ 644) neemt het hof de daartoe door de rechtbank gebezigde rechtsoverwegingen over en rekent deze tot de zijne. Met betrekking tot de kosten van de bezwaarfase neemt het hof ook de daartoe door de rechtbank gebezigde rechtsoverwegingen over en rekent deze tot de zijne.

6. Conclusie

Al het vorenoverwogene leidt tot de conclusie dat het door de inspecteur ingestelde hoger beroep wat betreft de navorderingen (en boeten) voor de jaren 2000, 2001 en 2002 gegrond is en wat betreft de navordering (en boete) voor het jaar 1999 ongegrond. Er moet worden beslist als hierna vermeld.

7. Beslissing

Aldus vastgesteld door prof.mr. J.W. Zwemmer, raadsheer en voorzitter, mrs. G.M. van der Meer en dr. D.V.E.M. van der Wiel-Rammeloo, raadsheren, in tegenwoordigheid van mr. K. de Jong - Braaksma als griffier. De beslissing is op 18 december 2009 in het openbaar uitgesproken. De uitspraak is in verband met afwezigheid van de voorzitter ondertekend door mr. G.M. van der Meer. Daarnaast is de uitspraak ondertekend door de griffier.

Afschrift aangetekend aan partijen verzonden op 23 december 2009