Gerechtshof 's-Gravenhage, 04-04-2012, BW8496, BK-11-00901 en BK-11-00902

GERECHTSHOF ’s-GRAVENHAGE

Uitspraak van de Belastingkamer (voorzieningenrechter) d.d. 4 april 2012

ingevolge artikel 8:84 en 8:86 van de Algemene wet bestuursrecht (Awb)

in het geding tussen:

op het verzoek om voorlopige voorziening van verzoeker en op het hoger beroep tegen de uitspraak van de rechtbank 's-Gravenhage van 28 oktober 2011, nummer AWB 10/7309, betreffende na te melden inhouding van loonheffing.

Inhouding, bezwaar en geding in eerste aanleg

1.1. De gemeente IJsselstein, de werkgever van verzoeker (hierna: de gemeente), heeft een bedrag van € 84 aan loonheffing ingehouden op een in de maanden mei en juni 2010 aan verzoeker gedane betaling van in totaal € 200. Hij heeft tegen deze inhouding bezwaar gemaakt.

1.2. De Inspecteur heeft bij uitspraak op bezwaar van 21 september 2010 de bezwaren van verzoeker tegen de inhouding ongegrond verklaard.

1.3. Verzoeker heeft tegen de uitspraak van de Inspecteur beroep ingesteld bij de rechtbank. De rechtbank heeft het beroep ongegrond verklaard.

Loop van het geding in hoger beroep

2.1. Verzoeker is op 5 december 2011 van de uitspraak van de rechtbank in hoger beroep gekomen bij het Hof. De Inspecteur heeft een verweerschrift ingediend.

2.2. Verzoeker heeft op 5 december 2011 het onderhavige verzoek ingediend bij het Hof. Op 20 januari 2012 heeft de Inspecteur op het verzoek gereageerd met een verweerschrift.

2.3. Het verzoek en het hoger beroep zijn behandeld ter zitting van de voorzieningenrechter van 28 februari 2012, gehouden te ’s-Gravenhage. Aldaar zijn beide partijen verschenen. Van het ter zitting verhandelde is een proces-verbaal opgemaakt.

Karakter van de voorlopige voorziening

3.1. Ingevolge artikel 8:81, eerste lid, van de Awb kan, indien tegen een uitspraak van de rechtbank bij de belastingkamer van het gerechtshof hoger beroep openstaat dan wel is ingesteld op grond van artikel 27h van de Awr de voorzieningenrechter van het gerechtshof dat bevoegd is in de hoofdzaak, op verzoek een voorlopige voorziening treffen indien onverwijlde spoed, gelet op de betrokken belangen, dat vereist.

3.2. Ingevolge artikel 8:86 van de Awb kan de voorzieningenrechter onmiddellijk uitspraak doen in de hoofdzaak indien het verzoek wordt gedaan indien hoger beroep bij het gerechtshof is ingesteld en de voorzieningenrechter van oordeel is dat na de zitting, bedoeld in artikel 8:83, eerste lid, nader onderzoek redelijkerwijs niet kan bijdragen aan de beoordeling van de zaak.

Vaststaande feiten

4.1. Op grond van de stukken van het geding gaat het Hof in hoger beroep uit van de volgende door de rechtbank in haar uitspraak vermelde feiten, waarbij de rechtbank verzoeker als eiser en de Inspecteur als verweerder heeft aangeduid.

”2. Eiser is werkzaam bij de gemeente IJsselstein (hierna: werkgever). De werkgever heeft aan eiser in de maanden mei en juni 2010 naast zijn salaris een bedrag van € 100 uitgekeerd nadat hierop naar het tarief van de tabel bijzondere beloningen voor beide maanden een bedrag van € 42 aan loonheffing is ingehouden.

3. Naar aanleiding van de inwerkingtreding van de Zorgverzekeringswet op 1 januari 2006 is de Gemeenschappelijke regeling Zorgverzekering Ambtenaren Nederland (hierna: IZA) opgeheven. In het kader van deze opheffing hebben de deelnemende lichamen, te weten de Provincie Limburg en alle Nederlandse gemeenten die deelnamen aan de regeling een uitkering ontvangen. De gemeente IJsselstein heeft in dit kader een bedrag van € 289.540 uitgekeerd gekregen.

5. Ingevolge het onder 4. genoemde collegebesluit is onder de genoemde voorwaarden € 79.000 aan de medewerkers van de gemeente IJsselstein uitgekeerd. De hoogte van het te ontvangen bedrag was afhankelijk van de diensttijd van de betreffende medewerker. Aan eiser is in dat kader twee maal een bedrag van € 100, na inhouding van loonheffing, uitgekeerd

6. Verweerder heeft na landelijke afstemming op 29 maart 2010 aan de werkgever kenbaar gemaakt dat de in het kader van de ontvangen IZA-gelden aan medewerkers uitgekeerde bedragen kwalificeren als belast loon. Daarop heeft de werkgever loonheffing ingehouden op de aan eiser uitgekeerde bedragen.”

4.2. Voorts is in hoger beroep op grond van de stukken van het geding als tussen partijen niet in geschil, dan wel door één van hen gesteld en door de wederpartij niet of niet voldoende weersproken, het volgende komen vast te staan:

4.2.1. Op 27 april 2009 heeft IZA Nederland aan Burgemeester en Wethouders van de gemeente IJsselstein de beslissing tot uitkering van het hiervoor onder 3 genoemde bedrag van bedrag van € 289.540 - voor zover van belang - als volgt toegelicht:

Ter uitvoering van het derde lid van artikel 42 is het totaal van alle bijdragen en het aandeel van ieder deelnemend lichaam daarin bepaald. De systematiek en de berekening die tot de uit te keren bedragen hebben geleid zijn ter toetsing voorgelegd aan een extern accountant en door hem van een goedkeurende verklaring voorzien. (..)”

In het bijbehorende memo van IZA Nederland van 20 april 2009 is meegedeeld dat onder lichaam in de zin van de regeling wordt verstaan een “publiekrechtelijke rechtspersoon”.

4.2.2. In de brief van het Landelijk Overleg gemeentelijke arbeidsvoorwaarden van 21 december 2005 is meegedeeld dat alle gemeenteambtenaren, post-actieven en hun gezinsleden recht hebben op een korting op de premie voor de basisverzekering van IZA Zorgverzekeraar NV en dat het de medewerker vrijstaat om een basisverzekering af te sluiten bij een andere zorgverzekeraar. Op grond van de CAO heeft de gemeenteambtenaar recht op een extra werkgeversbijdrage voor de ziektekosten. Deze vergoeding wordt jaarlijks uitgekeerd en wordt aangemerkt als loon. In die brief is voorts meegedeeld dat post-actieven vanwege de invoering van de Zorgverzekeringswet er financieel op achteruitgaan en dat daarom in het CAO-akkoord is opgenomen dat de post-actieven van 2006 tot en met 2012 een aflopende korting krijgen op hun aanvullende verzekering bij IZA Zorgverzekeraar NV als zij daar ook een basisverzekering hebben afgesloten.

4.2.3. Omtrent de fiscale behandeling van de kortingen aan post-actieven heeft op 16 februari mr. [A] van [B] aan mr. [C] van de Belastingdienst [Q], het volgende bericht

Deze brief is door mr. [C] namens de Belastingdienst [Q] voor akkoord getekend.

4.2.4. De hiervoor vermelde akkoordverklaring is door mr. [C] – voor zover van belang - als volgt toegelicht in de brief van 1 juni 2011:

“Voor een goed begrip dient eveneens kennis te worden genomen van de oorspronkelijke brief van [B] van 27 oktober 2006 welke ik als bijlage bij deze brief voeg. Op de in deze brief beschreven wijze is er de facto voor gezorgd dat een deel van de binnen IZA Nederland (de regeling) door werkgevers en werknemers opgebouwde reserves ter grootte van € 60 miljoen in de rechtsopvolger van de IZA regeling, te weten: IZA Zorgverzekeraar NV, achterbleef. Dit deel, van het totaalbedrag ad ruim € 255 miljoen, is - in algemene zin gesanctioneerd door de toenmalige Minister van VWS Hooqervorst (…) - behoudens frictiekosten, aangewend als premiekorting teneinde te voorkomen dat post-actieven "(…) vanwege de invoering van Zvw niet of slechts tegen aanzienlijk hogere premies aanvul/end verzekerd kunnen zijn."

Deze 'landelijke goedkeuring' is niet gecommuniceerd naar de andere eenheden. Indien ik, handelend namens de competente inspecteur, een vrijstelling in de loonheffingen accordeer, betreft dit altijd (grote) groepen van werknemers/uitkeringsgerechtigden/belanghebbenden, woonachtig verspreid over geheel Nederland. Het is in een dergelijk geval niet gebruikelijk om andere eenheden hiervan op de hoogte te stellen met betrekking tot de onder hun competentie ressorterende werknemers/ belastingplichtigen. (…)”

4.2.5. De volgende brief van 27 oktober 2006 van [B] is als bijlage gevoegd:

“Geachte heer [C],

Namens IZA Zorgverzekeraar NV en in aansluiting op het telefoongesprek met de heer [D] van 27 oktober 2006 vragen wij uw aandacht voor het volgende.

Tot 1 januari 2006 verzekerde IZA Nederland (Instituut Zorgverzekering Ambtenaren Nederland) de ziektekosten van de IZA-verzekerden. Als gevolg van de invoering van de Zorgverzekeringswet is IZA Nederland haar taak kwijtgeraakt aan de zorgverzekeraars die per 1 januari 2006 de Zorgverzekeringswet uitvoeren. IZA Nederland heeft lZA Zorgverzekeraar NV aangewezen om aan de lZA-verzekerden een polis aanbod te doen voor een basisverzekering en een aanvullende verzekering tot aan het IZA-niveau in het jaar 2005. Om ervoor te zorgen dat IZA Zorgverzekeraar NV aan de door De Nederlandsche bank gestelde solvabiliteitseisen kan voldoen, zijn de reserves van lZA Nederland aan IZA Zorgverzekeraar NV ter beschikking gesteld. Het totaalbedrag aan reserves dat door IZA Nederland aan IZA Zorgverzekeraar NV ter beschikking is gesteld via een agiostorting op de participatiebewijzen is € 255.338.000.

De ter beschikkingstelling van de reserves van IZA Nederland aan IZA Zorgverzekeraar NV heeft plaatsgevonden via Coöperatie VGZ-IZA Groep U.A. ('de coöperatie'). De coöperatie heeft participatiebewijzen uitgereikt aan IZA Nederland waarop IZA Nederland haar reserves heeft ingebracht onder het voorbehoud dat in geval van liquidatie van de coöperatie de participatiebewijzen moeten worden ingekocht voor een bedrag gelijk aan de inbreng, te verminderen met het bedrag dat IZA Zorgverzekeraar NV heeft aangewend voor frictiekosten en de compensatie van negatieve inkomenseffecten voor de postactieve verzekeringsnemers/verzekerden als gevolg van de invoering van de Zorgverzekeringswet.(…)

De compensatie van de negatieve inkomenseffecten is door Minister H. Hoogervorst van Volksgezondheid, Welzijn en Sport expliciet voorzien. De brief aan de Voorzitter van de Tweede Kamer van 18 maart 2005 (…) hebben wij te uwer informatie bij gesloten. Daarin staat (…)dat de reserves kunnen worden aangewend voor compensatie van negatieve inkomenseffecten voor de postactieven. Minister Hoogervorst beoogt dus uitdrukkelijk om het beschreven ongewenste effect van de Zorgverzekeringswet weg te nemen.

De compensatie van negatieve inkomenseffecten gebeurt dus uit de reserves van IZA Nederland die eerder door de IZA verzekerden zijn samengebracht. IZA Zorgverzekeraar NV biedt aan postactieve verzekeringsnemers een aanvullende ziektekostenpolis aan waarop een korting wordt toegepast. De definitie van postactieven is: FLO-ers, FPU-ers en AOW-gerechtigden die op 31 december 2005 zijn verzekerd op grond van de lZA-regeling en die direct voorafgaand aan het FLO/FPU/AOW in dienst waren van een gemeente.

In de periode 2006-2012 bedraagt de korting:

De bovenstaande korting wordt gefinancierd uit de reserve van IZA Nederland die ingebracht is in IZA Zorgverzekeraar NV doch voor een maximumbedrag van € 60.000.000. Zodra deze reserve gebruikt is, vervalt bovenstaande kortingsregeling.

Overigens is bovenstaande regeling niet ongebruikelijk. In de markt plegen diverse verzekeraars aanzienlijke kortingen dan wel gratis aanvullende verzekeringen aan te bieden (…).

Verder is het zo dat de gekozen vormgeving van het onderbrengen van de IZA-verzekering bij IZA Zorgverzekeraar NV is vrijgesteld van heffing van vennootschapsbelasting op grond van artikel 5 lid 1 letter f van de Wet op de vennootschapsbelasting 1969. Dit houdt in dat zij geen winst mag beogen anders dan ten bate van de volksgezondheid. Overigens is het binnen het concern VGZ-lZA-TRIAS beleid dat, met inachtneming van de solvabiliteitseisen, premies zodanig worden vastgesteld dat geen overschotten ontstaan. Dit vertaalt zich in de premievaststelling van de verzekering. De geschetste premiekorting als gevolg van de invoering van Zorgverzekeringswet laat zich mede in het in dit licht verklaren.”

Omschrijving van het geschil in hoger beroep, het verzoek en standpunten

5.1. In hoger beroep is in geschil of terecht inhouding van loonheffing heeft plaatsgevonden over de aan verzoeker door de gemeente IJsselstein in de maanden april en mei 2011 uitgekeerde bedragen van telkens € 100. De Inspecteur beantwoordt deze vraag bevestigend en verzoeker ontkennend.

5.2. Verzoeker heeft – zakelijk weergegeven – het volgende aangevoerd.

Omtrent het voor het toewijzen van een verzoek om voorlopige voorziening geldende vereiste van onverwijlde spoed heeft hij opgemerkt dat het ingehouden bedrag aan loonheffing weliswaar niet zo hoog is dat dit het treffen van een voorziening van de belastingrechter vergt maar dat, gelet op de door verzoeker gestelde schending van het bepaalde in artikel 11 EVRM, die schending geen dag te lang mag duren.

5.3. De Inspecteur heeft – zakelijk weergegeven - het volgende aangevoerd.

5.4. Voor een verdere uiteenzetting van de gronden waarop partijen hun standpunten doen steunen wordt verwezen naar de gedingstukken.

Conclusies van partijen

6.1. Het hoger beroep en het verzoek om voorlopige voorziening strekken tot vernietiging van de uitspraak van de rechtbank, de uitspraak op bezwaar en tot teruggave van het ingehouden bedrag aan loonheffing van in totaal € 84.

6.2. Verzoeker heeft het Hof tevens verzocht te bepalen dat de Inspecteur aan zijn collega’s die eenzelfde soort uitbetaling van de gemeente IJsselstein hebben ontvangen als verzoeker eveneens teruggave verstrekt van de ingehouden loonheffing.

6.3. De Inspecteur concludeert in het hoger beroep tot bevestiging van de uitspraak van de rechtbank en tot afwijzing van het verzoek om voorlopige voorziening.

Oordeel van de rechtbank

7. De rechtbank heeft in beroep onder meer het volgende overwogen, waarbij verzoeker is aangeduid als eiser en de Inspecteur als verweerder.

”11. Ten aanzien van eisers beroep op het gelijkheidsbeginsel overweegt de rechtbank als volgt. Voor een geslaagd beroep op het gelijkheidsbeginsel is vereist dat sprake is van een begunstigend beleid, een oogmerk van begunstiging of een gunstiger behandeling in een meerderheid van de met het geval van eiser vergelijkbare gevallen.

12. Eiser heeft in het kader van zijn beroep op het gelijkheidsbeginsel gewezen op de zogenoemde postactieven, die in verband met de opheffing van de IZA een niet in de loonheffing betrokken korting krijgen op de premies voor een aanvullende ziektekostenverzekering. Eiser verwijst in dat verband naar een brief van 16 februari 2007, van [[E]], handelend namens IZA Zorgverzekeraar NV, in reactie waarop de Belastingdienst [Q] een landelijke goedkeuring geeft voor het niet in de loonheffing betrekken van de korting die postactieven (FLO-ers, FPU-ers en AOW-gerechtigden die op 31 december 2005 verzekerd waren op grond van de IZA-regeling en die direct voorafgaande aan het FLO/FPU/AOW in dienst waren van een gemeente) tijdens de overgangsperiode 2006-2012 ontvangen op hun aanvullende ziektekostenverzekering (hierna: de overgangsregeling).

13. Naar het oordeel van de rechtbank is op grond van de onder 12 geschetste goedkeuring weliswaar sprake van begunstigend beleid voor de groep postactieven, maar dient vervolgens de vraag te worden beantwoord of eisers situatie een vergelijkbaar geval betreft. Hiervan is naar het oordeel van de rechtbank geen sprake. De rechtbank neemt daarbij het volgende in aanmerking. De zogenoemde postactieven die onder de overgangsregeling vallen ontvangen een korting op de premies van de aanvullende ziektekostenverzekering. Deze korting wordt voldaan uit de reserves die zijn achtergebleven bij de rechtsopvolger van de IZA, te weten IZA-zorgverzekeraar NV. Het overige deel van de reserves dat aanwezig was bij de opheffing van de IZA is onder meer uitgekeerd aan de deelnemende gemeenten, zo ook aan de werkgever van eiser. De werkgever heeft deze vrijvallende IZA-gelden aangewend zoals opgenomen onder 4. Hierbij had - althans zo begrijpt de rechtbank - de werkgever de volledige vrijheid om het bestedingsdoel van de vrijgevallen IZA-gelden te kiezen. In het geval van eisers werkgever is er voor gekozen om vervolgens een deel van die gelden ter vrije besteding aan haar werknemers te laten. Eisers standpunt dat de door zijn werkgever ontvangen IZA-gelden uit dezelfde reserves afkomstig zijn als de financiering voor de verleende korting op de aanvullende ziektekostenverzekering van de postactieven is weliswaar juist, maar de uiteindelijke aanwending van die gelden is zodanig verschillend dat geen sprake is van gelijke gevallen. Immers in het geval van de postactieven zijn er geen gelden ter vrije besteding aan deze groep uitgekeerd, maar bleef sprake van financiering van een ziektekostenverzekering, terwijl daarentegen aan eiser bedragen ter vrije besteding aan hem zijn uitgekeerd door zijn werkgever. Hieraan doet niet af dat de financiering in beide gevallen zijn oorsprong vindt in het opheffen van de IZA. De rechtbank is ook overigens niet gebleken dat sprake zou zijn van een ongelijke behandeling van gelijke gevallen. Van schending van het gelijkheidsbeginsel is derhalve geen sprake.

15. Het door eiser ter zitting gedane beroep op artikel 1 van het Protocol faalt eveneens. Gelet op het arrest van de Hoge Raad van 12 mei 1999, nr. 34.483, LJN BM4622, tast artikel 1 van het Protocol uitdrukkelijk niet het recht aan van de verdragsluitende staten om belasting te heffen, mits daarbij de door het EVRM gegarandeerde rechten worden gerespecteerd. Schending van enig in het EVRM neergelegd recht is gesteld noch gebleken. Van schending van het in artikel 1 van het Protocol genoemde recht op het ongestoord genot van het eigendom is naar het oordeel van de rechtbank derhalve geen sprake.

16. Gelet op het vorenoverwogene dient het beroep ongegrond te worden verklaard.”

Beoordeling van het hoger beroep en het verzoek

8.1. Bij de beoordeling van de in geschil zijnde vraag of de uitkeringen van de gemeente zijn aan te merken als loon stelt het Hof het volgende voorop.

8.3. Blijkens die regeling heeft de in 4.2.1 genoemde uitkering door IZA Nederland aan de gemeente IJsselstein plaatsgevonden zonder dat er op enige wijze een voorwaarde aan was verbonden dat deze gelden tegoed dienden te komen aan ambtenaren van de gemeente en/of de destijds aan de IZA deelnemende ambtenaren. De gelden waren met andere woorden niet “geoormerkt”. Het besluit van de gemeente aan verzoeker een uitkering uit de door de gemeente verkregen gelden toe te kennen berust derhalve niet op een voor haar geldende verplichting een uitkering te doen maar op een zelfstandig besluit van de gemeente om aan verzoeker en zijn collega’s onder voorwaarden een uitkering te doen.

8.4. Het oordeel van de rechtbank komt erop neer dat, gelet op de inhoud van de aan het collegebesluit genoemde voorwaarden waar verzoeker overigens aan voldeed, het verband met de dienstbetrekking zozeer aanwezig is dat de uitkering door de gemeente als werkgever is gedaan en kan worden aangemerkt als loon met de conclusie dat deze bedragen terecht in de loonheffing zijn betrokken. Dit oordeel is terecht gegeven.

8.5. Verzoeker heeft een beroep gedaan op schending van artikel 8 van het EVRM en artikel 1 van het Protocol bij het EVRM. Zoals hiervoor in 8.2 is geoordeeld heeft verzoeker met de premiebetaling aan IZA Nederland destijds de beschikkingsmacht over de premies verloren en daartegenover een recht op vergoeding gekregen ingevolge de ziektekostenregeling van IZA Nederland in het geval hij kosten in verband met ziekte zou maken maar kon verzoeker geen enkele verwachting koesteren dat hij recht had op restitutie van betaalde premies bij eventuele liquidatie van IZA Nederland. De in IZA Nederland aanwezige gelden vormen geen “possession” voor verzoeker in de zin van het EVRM. Het belasten van de uitkering heeft niet tot gevolg dat een onredelijke last op verzoeker is gelegd. Van een schending van het bepaalde in artikel 3:4 van de Awb is geen sprake. Verzoeker kon de uitkering naar eigen goeddunken besteden. Het doorkruisen van de enkele verwachting dat een ziektekostenregeling als de IZA-regeling altijd ongewijzigd zal blijven gelden en dat geen wijziging zou komen in de zorgverzekeringen, levert geen schending op van artikel 1 van het Protocol. De invoering van de Zorgverzekeringswet is bovendien gegrond op het dienen van een redelijk doel, namelijk in het algemeen belang het uniformeren van de zorgverzekeringen in Nederland.

8.6. De omstandigheid dat de aan verzoeker door de gemeente verstrekte uitkering mede tot stand is gekomen door de inspanningen van een vakvereniging of het gebruik maken van de rechten tot vergadering of collectieve onderhandeling in de zin van artikel 11 EVRM of artikel 6 van het Europees Sociaal Handvest doet een dergelijke uitkering nog niet onbelast zijn op grond van een nationale wettelijke regeling. Omtrent het belast of onbelast zijn van de uitkering is tussen de partijen die bij de totstandkoming van de uitkering waren betrokken niets met de Belastingdienst overeengekomen.

8.7. De vergelijking die verzoeker maakt met post-actieven gaat naar het oordeel van het Hof niet op aangezien rechtens noch feitelijk sprake is van gelijke gevallen. Bij de invoering van de Zorgverzekeringswet in 2006 is door de wetgever onderkend dat de post-actieven die vielen onder de publiekrechtelijke ziektekostenregelingen er financieel op achteruit zouden gaan en is voor degenen die onder de IZA-regeling vielen een tijdelijke compensatieregeling getroffen in de vorm van een in de jaren aflopende korting op de aanvullende verzekeringen bij de basisverzekering. Zij zouden in vergelijking met de actieve ambtenaren immers niet in aanmerking komen voor de extra werkgeversbijdrage voor de ziektekosten waarop ingevolge de CAO de gemeenteambtenaren nog een tijdje recht hadden (zie 4.2.2.). De korting is bekostigd door overheveling van een gedeelte van de reserves van IZA Nederland naar IZA Zorgverzekeraar NV. De gelden die zijn overgeheveld naar de gemeente zijn zoals hiervoor reeds is geoordeeld niet geoormerkt. De gemeente was niet verplicht verzoeker een uitkering te verstrekken en hij behoefde de uitkering die de gemeente aan hem heeft verstrekt ook niet aan te wenden voor een aanvullende verzekering bij IZA Zorgverzekeraar NV maar kon het bedrag naar eigen goeddunken besteden. De rechtbank heeft terecht beslist dat geen schending van het gelijkheidsbeginsel aanwezig is.

8.8. Gelet op het vorenoverwogene dient het hoger beroep ongegrond te worden verklaard.

Proceskosten

De voorzieningenrechter acht geen termen aanwezig voor een veroordeling in de proceskosten als bedoeld in artikel 8:75 van de Algemene wet bestuursrecht.

Beslissing

De voorzieningenrechter van het Gerechtshof bevestigt de uitspraak van de rechtbank en wijst het verzoek om voorlopige voorziening af.

Deze uitspraak is vastgesteld door mr. B. van Walderveen als voorzieningenrechter, in tegenwoordigheid van de griffier mr. Y. Postema. De beslissing is op 4 april 2012 in het openbaar uitgesproken.

De partij die beroep in cassatie instelt is griffierecht verschuldigd en zal daarover bericht ontvangen van de griffier van de Hoge Raad. In het cassatieberoepschrift kan worden verzocht de wederpartij te veroordelen in de proceskosten.