Gerechtshof 's-Hertogenbosch, 17-09-2004, AR8580, 03/01407

HET GERECHTSHOF TE 's-HERTOGENBOSCH

U I T S P R A A K

Uitspraak van het Gerechtshof te 's-Hertogenbosch, tweede meervoudige Belastingkamer, op het beroep van de besloten vennootschap met beperkte aansprakelijkheid X B.V. te Y (hierna: de belanghebbende) tegen de uitspraak van de Voorzitter van het managementteam van het onderdeel Belastingdienst/YY van de rijksbelastingdienst (hierna: de Inspecteur) op haar bezwaarschrift betreffende het bedrag dat door haar over het tijdvak oktober 2002 als omzetbelasting op aangifte is voldaan.

1. Ontstaan en loop van het geding

1.1. Op 28 november 2002 heeft de belanghebbende als door haar over het tijdvak oktober 2002 verschuldigde omzetbelasting een bedrag van € 64.568,= op aangifte voldaan. Naar aanleiding van het door haar bij schrijven van 23 december 2002 -door de Inspecteur ontvangen op 24 december 2002- tegen dit bedrag gemaakte bezwaar heeft de Inspecteur bij uitspraak van 18 april 2003 besloten van dit bedrag geen teruggaaf te verlenen.

1.2. Tegen die uitspraak is de belanghebbende tijdig en op regelmatige wijze in beroep gekomen bij het Hof. Ter zake van dit beroep heeft de Griffier van de belanghebbende een recht geheven van € 232,=. De Inspecteur heeft het beroep bij verweerschrift bestreden.

2. Feiten

Op grond van de stukken van het geding en de verklaringen van partijen ter zitting staat als tussen partijen niet in geschil, dan wel door een van hen gesteld en door de wederpartij niet of niet voldoende weersproken, het volgende vast:

2.1. De belanghebbende exploiteert het attractiepark "X", alsmede een bij de ingang van dat park (hierna: het park) gelegen parkeerterrein en fietsenstalling (hierna: het parkeerterrein, onderscheidenlijk: de fietsenstalling). Zij is als zodanig ondernemer in de zin van artikel 7 van de Wet op de omzetbelasting 1968 (tekst voor het jaar 2002; hierna: de Wet).

2.2. Het parkeerterrein biedt plaats aan 175 touringcars en 6.300 personenauto's. In de fietsenstalling is plaats voor 3.000 fietsen. Het parkeerterrein is omheind met een hekwerk en is zowel bij de inrit als bij de uitrit voorzien van slagbomen. Het betalen voor het parkeren op het parkeerterrein vindt plaats door het kopen van een munt. Deze munten zijn te verkrijgen aan de kassa bij de ingang van het park, bij de gastenservice op het park en bij automaten bij de ingang van het park, gelegen achter de kassa, maar vóór de kaartcontrole. Voor het verlaten van het parkeerterrein dient de munt in een automaat te worden geworpen, waarna de slagboom bij de uitrit automatisch opengaat.

2.4. Het park zelf heeft een eigen ingang met een aparte kaartcontrole. Een (standaard)dagkaart voor het park kost gedurende het zomerseizoen € 21,= en gedurende het winterseizoen € 19,=. Een abonnement kost voor het zomerseizoen € 90,= en voor het winterseizoen € 42,=.

2.5. In het voorseizoen bezoeken gemiddeld 7.000 à 10.000 personen per dag het park; in het hoogseizoen 20.000 à 25.000 personen per dag. Circa 2/3-gedeelte van de bezoekers komt per personenauto of fiets, de overige bezoekers komen per touringcar of per openbaar vervoer.

3. Geschil, alsmede standpunten en conclusies van partijen

3.1. Het geschil betreft het antwoord op de volgende vragen:

I. Vormt het door de belanghebbende verlenen van toegang tot het park en het door haar geven van gelegenheid tot het parkeren van personenauto's en het stallen van fietsen, één enkele dienst, welke is aan te merken als het verlenen van toegang tot het park en welke derhalve op grond van het bepaalde in artikel 9, tweede lid, onderdeel a, van de Wet jo. post b.14, aanhef en onderdeel g, van de bij de Wet behorende tabel I is belast naar het verlaagde tarief van 6%?

II. Indien de onder I vermelde vraag ontkennend moet worden beantwoord en er derhalve meerdere diensten moeten worden onderkend, te weten enerzijds het verlenen van toegang tot het park en anderzijds het geven van gelegenheid tot het parkeren van personenauto's en het stallen van fietsen, is deze laatste dienst dan te beschouwen als een bijkomende dienst welke het fiscale lot van de hoofddienst, te weten het verlenen van toegang tot het park, deelt en derhalve ook naar het verlaagde tarief is belast?

3.2. Partijen doen hun standpunten steunen op de gronden welke daartoe door hen zijn aangevoerd in de van hen afkomstige stukken, van al welke stukken, waaronder de onder 1.3 vermelde pleitnota, de inhoud als hier ingevoegd moet worden aangemerkt. Ter zitting hebben zij hieraan nog het volgende, voor zover niet reeds onder de Feiten verwerkt en zakelijk weergegeven, toegevoegd:

3.3. De belanghebbende concludeert, naar het Hof begrijpt, tot gegrondverklaring van het beroep, vernietiging van de bestreden uitspraak en het verlenen van teruggaaf van een bedrag van € 25.798,=. De Inspecteur concludeert, eveneens naar het Hof begrijpt, tot ongegrondverklaring van het beroep.

4. Beoordeling van het geschil

4.1. Het geschil betreft in de eerste plaats de vraag of het door de belanghebbende verlenen van toegang tot het park en het door haar geven van gelegenheid tot het parkeren van personenauto's en het stallen van fietsen één enkele dienst vormt welke is aan te merken als het verlenen van toegang tot het park.

4.2. Dienaangaande is het, gelet op de omstandigheid dat elke dienstverrichting normaal gesproken als onderscheiden en zelfstandig moet worden beschouwd en dat de dienstverrichting waarbij economisch gesproken één dienst wordt verleend, niet kunstmatig uit elkaar moet worden gehaald ten einde de functionaliteit van het BTW-stelsel niet aan te tasten, van belang vast te stellen, wat de kenmerkende elementen van de betrokken handeling zijn ten einde te bepalen of de belanghebbende de consument, beschouwd als een modale consument, meerdere, van elkaar te onderscheiden hoofddiensten dan wel één enkele dienst verleent (zie punt 29 van het CPP-arrest).

4.4. Met betrekking tot de onder 4.1 vermelde vraag is het gelijk derhalve aan de zijde van de Inspecteur.

4.5. Alsdan betreft het geschil vervolgens de vraag of het door de belanghebbende geven van gelegenheid tot het parkeren van personenauto's en het stallen van fietsen kan worden beschouwd als een bijkomende dienst welke het fiscale lot van de hoofddienst, te weten het door de belanghebbende verlenen van toegang tot het park, deelt.

4.6. Naar het Hof van Justitie van de Europese Gemeenschappen in punt 30 van het CPP-arrest heeft overwogen, moet een dienst worden beschouwd als bijkomend bij een hoofddienst, wanneer hij voor de klanten geen doel op zich is, doch een middel om de hoofddienst van de dienstverrichter zo aantrekkelijk mogelijk te maken.

4.7. Hoewel circa 2/3-gedeelte van de bezoekers van het park per personenauto of fiets komt en vrijwel al deze bezoekers van het parkeerterrein of de fietsenstalling gebruikmaken, vormt het door de belanghebbende geven van gelegenheid tot het parkeren van personenauto's en het stallen van fietsen naar het oordeel van het Hof geen middel om het door de belanghebbende verlenen van toegang tot het park zo aantrekkelijk mogelijk te maken. Het parkeren van hun personenauto of het stallen van hun fiets vormt, mede gelet op hetgeen onder 4.3 is overwogen, voor de bezoekers van het park een doel op zich en staat daarmede los van het verlenen van toegang tot het park. Derhalve is het Hof van oordeel dat het door de belanghebbende geven van gelegenheid tot het parkeren van personenauto's en het stallen van fietsen geen dienst is welke als bijkomend bij het door de belanghebbende verlenen van toegang tot het park kan worden aangemerkt.

4.8. Ook met betrekking tot de onder 4.5 vermelde vraag is het gelijk derhalve aan de zijde van de Inspecteur.

4.9. Voor het geval het gelijk met betrekking tot de beide in geschil zijnde vragen aan de zijde van de Inspecteur is, is niet in geschil dat de belanghebbende over het onderhavige tijdvak niet een te hoog bedrag als omzetbelasting op aangifte heeft voldaan. Het beroep is derhalve ongegrond.

5. Proceskosten

Nu het beroep ongegrond is en bijzondere omstandigheden zijn gesteld noch gebleken, acht het Hof geen termen aanwezig voor een veroordeling van de Inspecteur in de proceskosten van de belanghebbende als bedoeld in artikel 8:75 van de Awb. De Inspecteur heeft ter zitting verklaard geen aanspraak te maken op vergoeding van proceskosten.

6. Beslissing

Het Hof verklaart het beroep ongegrond.

Aldus gedaan door J.A. Meijer, voorzitter, P. Fortuin en G.D. van Norden, en voor wat betreft de beslissing in tegenwoordigheid van M.J.G. Letschert, griffier, in het openbaar uitgesproken op: 17 september 2004

Het aanwenden van een rechtsmiddel:

Tegen deze uitspraak kan binnen zes weken na de verzenddatum van deze uitspraak beroep in cassatie worden ingesteld bij de Hoge Raad der Nederlanden. Daarbij moet het volgende in acht worden genomen:

In het cassatieberoepschrift kan de Hoge Raad verzocht worden om de wederpartij te veroordelen in de proceskosten.