Gerechtshof 's-Hertogenbosch, 26-06-2015, ECLI:NL:GHSHE:2015:2367, 13-01037 tot en met 13-01052

Gelet op het voorgaande gaat de rechtbank uit van een dagtekening van de uitspraken op bezwaar van 21 december 2012. Nu het beroepschrift van belanghebbende door de rechtbank is ontvangen op 17 januari 2013, heeft belanghebbende tijdig beroep ingesteld en is het beroep ontvankelijk. Naar het oordeel van de rechtbank is belanghebbende als gevolg van de onjuiste dagtekening van de uitspraak op bezwaar niet in zijn belangen geschaad en leidt de onjuiste dagtekening niet, zoals belanghebbende stelt, tot nietigverklaring van de uitspraken op bezwaar.”

Het Hof stelt vast dat partijen tegen de aan voormeld oordeel van de Rechtbank ten grondslag gelegde feiten en omstandigheden in hoger beroep geen argumenten hebben ingebracht. Nu het Hof ook niet is gebleken dat die feiten en omstandigheden onjuist zijn, gaat het Hof uit van de juistheid daarvan en verenigt zich met het oordeel van de Rechtbank.

Ingevolge artikel 2 van de Wet BZM wordt ter zake van het gebruik van de autosnelweg met een zwaar motorrijtuig in Nederland ‘belasting zware motorrijtuigen’ geheven.

Ingevolge artikel 11, eerste en tweede lid, van de Wet BZM moet de belasting, in afwijking van artikel 19 van de Algemene wet inzake rijksbelastingen (hierna: AWR), op aangifte worden voldaan en moet de belasting worden betaald vóór aanvang van het gebruik van de autosnelweg.

Ingevolge artikel 13, eerste lid, van de Wet BZM kan de Inspecteur, indien wordt geconstateerd dat de verschuldigde belasting niet, niet tijdig of niet geheel is betaald, in afwijking van de artikelen 67b, 67c en 67f van de AWR, een bestuurlijke boete van ten hoogste € 4.920 opleggen aan de houder.

Paragraaf 36, derde lid, van het Besluit Bestuurlijke Boeten Belastingdienst bepaalt dat, indien wordt geconstateerd dat de verschuldigde belasting inzake de Wet BZM niet, gedeeltelijk niet of niet binnen de termijn is betaald, dit een verzuim vormt ter zake waarvan de Inspecteur een verzuimboete kan opleggen van 5 procent van het wettelijk maximum van artikel 13 van de Wet BZM (€ 246).

Belanghebbende heeft desgevraagd ter zitting verklaard er mee akkoord te gaan dat de eerste naheffingsaanslag met de daarbij behorende boetebeschikking in stand blijft. Het Hof begrijpt dit standpunt van belanghebbende aldus, dat hij in hoger beroep alsnog zijn verzet tegen die boetebeschikking, zoals gehandhaafd bij uitspraak van de Rechtbank van 29 augustus 2013, nummer AWB 13/687, laat varen. Dit leidt tot de conclusie dat het tegen die uitspraak gerichte hoger beroep met als kenmerk 13/01037 in elk geval ongegrond is.

Belanghebbende heeft met betrekking tot de overige (vijftien) hoger beroepen aangevoerd:- er is sprake van een geconcentreerde verzending van de naheffingsaanslagen, als gevolg waarvan er geen mogelijkheid is geweest om de werkwijze aan te passen;- de wanverhouding moet worden beoordeeld aan de hand van het behaalde voordeel per voertuig en de Inspecteur past het boetebeleid niet consequent toe;- de Rechtbank neemt in haar uitspraken naheffingsaanslagen op die niet zijn opgelegd, niet alleen bij maand- of jaaraangiften (volgend op de serie naheffingen) is sprake van betalingsverbetering en betalingsbeoordeling in de toekomst is voor de Inspecteur onmogelijk;- het standpunt van de Inspecteur dat in het buitenland geregistreerde voertuigen niet worden gecontroleerd is onjuist en de Rechtbank is in deze ten onrechte van mening dat er geen sprake is van een ongerechtvaardigde ongelijke behandeling van gelijke gevallen;- nadat belanghebbende opmerkte dat er geen aangifte was gedaan (in december 2012) heeft hij nadien schriftelijk verzocht om de belasting in rekening te brengen. De Inspecteur heeft de controles afgedaan met een naheffingsaanslag met een boetebeschikking. De Rechtbank heeft hierover niet geoordeeld als dat er sprake is van een incident, maar, en zulks ten onrechte, van een handelwijze zoals die belanghebbende het beste uitkomt.Op grond van het vorenstaande verzoekt belanghebbende de resterende (vijftien) boetebeschikkingen op nihil te stellen.

Gelet op de expliciete keuze van de wetgever voor een gering tarief per dag en de mogelijkheid om per dag te betalen, is een relatief hoge boete gerechtvaardigd om de nakoming van die fiscale verplichtingen af te dwingen. Gelet hierop is het Hof van oordeel dat het opleggen van een boete van € 246 per verzuim niet in strijd is met het evenredigheidsbeginsel.

Aan het voorgaande doet niet af dat er enige tijd is verstreken tussen de overtredingen en het opleggen van de naheffingsaanslagen en verzuimboetes. De BZM is een belasting die belanghebbende op eigen initiatief dient aan te geven en te betalen. Daarbij komt dat ingevolge artikel 11, tweede lid, Wet BZM de belasting vóór de aanvang van het gebruik van de autosnelweg moet zijn voldaan. Dat een personeelslid (chauffeur) van belanghebbende heeft verzuimd om een eurovignet aan te vragen, voordat hij met de vrachtauto komende vanuit het buitenland gebruik maakt van de Nederlandse autosnelwegen, doet aan het voorgaande niet af. Het is immers de verantwoordelijkheid van belanghebbende om zo nodig dagelijks te controleren of alle benodigde papieren bij de vrachtauto’s in orde zijn, zodat de verschuldigde BZM tijdig wordt afgedragen. Belanghebbende heeft overigens ter zitting desgevraagd erkend daarvoor verantwoordelijk te zijn. De naheffingsaanslagen en verzuimboetes zijn niet bedoeld als signaleringssysteem. Op grond van artikel 20 van de AWR heeft de Inspecteur de mogelijkheid om binnen een termijn van vijf jaar een naheffingsaanslag op te leggen. De Inspecteur heeft in dit verband aangevoerd dat de belastingdienst in 2011 met de transportbranche heeft afgesproken dat naheffingsaanslagen op grond van de BZM uiterlijk binnen drie maanden na de controledatum worden opgelegd. Nu de Inspecteur, zoals hij kennelijk met de branche heeft afgesproken, ernaar streeft om de naheffingsaanslagen en verzuimboetes binnen een termijn van drie maanden na de constatering van het verzuim op te leggen en de naheffingsaanslagen in het onderhavige geval binnen die termijn zijn opgelegd, is het Hof van oordeel dat de verstreken periode niet te lang is.

Belanghebbende heeft voorts een beroep gedaan op het zogeheten matigingsbeleid (door belanghebbende aangeduid als: kortingsbeleid), zoals dat door de Belastingdienst wordt gehanteerd naar aanleiding van de uitspraak van de rechtbank ’s-Gravenhage van 19 augustus 2010, nr. 10/895, ECLI:NL:RBSGR:2010:BN7666, waarbij boetes die in het kader van de BZM zijn opgelegd, onder omstandigheden worden verminderd. Volgens belanghebbende wordt dit beleid door de Inspecteur niet consequent toegepast en zijn er vele belastingplichtigen, waar het boetebedrag is gematigd terwijl niet aan de criteria is voldaan, hetgeen leidt tot een ongelijke behandeling; het is, aldus belanghebbende, onjuist om notoire overtreders een kortingsregeling te bieden en anderen niet.

Voor zover belanghebbende met zijn beroep op het hiervoor bedoelde kortingsbeleid zou hebben bedoeld te stellen dat dat beleid anders zou moeten luiden, is hij bij het Hof aan het verkeerde adres; daarvoor dient hij zich tot de desbetreffende Staatssecretaris te wenden.

Voorts is er naar het oordeel van het Hof op dit punt geen sprake van een ongelijke behandeling van gelijke gevallen. Buitenlandse chauffeurs en binnenlandse chauffeurs zijn geen gelijke gevallen, aangezien bij motorrijtuigen met een buitenlandse kenteken elektronische controle niet mogelijk is. Motorrijtuigen met een buitenlands kenteken en motorrijtuigen met een Nederlands kenteken zijn daarom niet vergelijkbaar. Het feit dat een buitenlandse chauffeur wordt staande gehouden en gelijk moet afrekenen, maakt dit niet anders.

Gelet op het voorgaande zijn de in geschil zijnde verzuimboetes terecht aan belanghebbende opgelegd. Het Hof zal evenwel nog moeten beoordelen of de opgelegde boetes passend en geboden zijn en of sprake is van omstandigheden die dienen te leiden tot matiging van de boetes.

Belanghebbende heeft ter zitting desgevraagd verklaard dat zijn financiële situatie ten opzichte van 2011 goed is en dat hij op dit moment geen betalingsproblemen heeft. Aldus is onvoldoende aannemelijk geworden dat zijn financiële omstandigheden dermate slecht zijn dat deze zouden moeten leiden tot matiging van de boetes.

Belanghebbende heeft ook overigens geen concrete feiten of omstandigheden aangevoerd die aanleiding zouden kunnen geven om de boetes te matigen. Dat belanghebbende in het verleden meende achteraf nog aangifte te kunnen doen, doet hieraan niet af. Het op de juiste wijze bijhouden van zijn administratie is de verantwoordelijkheid van belanghebbende zelf. Andere omstandigheden die nopen tot matiging van de boete zijn niet gesteld of gebleken.Het Hof acht onder deze omstandigheden de opgelegde boetes dan ook niet te hoog.

Het Hof acht geen termen aanwezig voor een veroordeling in de proceskosten als bedoeld in artikel 8:75 van de Algemene wet bestuursrecht.