Gerechtshof 's-Hertogenbosch, 29-10-2015, ECLI:NL:GHSHE:2015:4390, 14/00784

Het geschil betreft het antwoord op de volgende vragen:

1. Dient de woning gelegen in de onroerende zaak (hierna: de woning) te worden aangemerkt als woning ter behoorlijke vervulling van de dienstbetrekking (een dienstwoning) als bedoeld in artikel 33, lid 1, aanhef en onderdeel a van de Uitvoeringsregeling loonbelasting 2001?

2. Indien vraag 1 ontkennend wordt beantwoord: Heeft de Inspecteur het voordeel ter zake van de door de werkgever ter beschikking gestelde woning, dat wordt gesteld op de huurwaarde in het economisch verkeer, op een te hoog bedrag vastgesteld?

3. Dient bij de berekening van de bij belanghebbende in aanmerking te nemen huurwaarde de bijdrage van de partner in mindering te worden gebracht?

4. Heeft de Inspecteur ter zake van de ter beschikking gestelde auto ten onrechte een bijtelling in verband met privé-gebruik van die auto in aanmerking genomen?

5. Heeft de Inspecteur het voordeel ter zake van de door de werkgever betaalde kosten van gas, water en elektriciteit op een te hoog bedrag vastgesteld?

6. Vormt de woning te [F] een eigen woning als bedoeld in artikel 3.111 van de Wet inkomstenbelasting 2001 en kunnen de kosten van € 2.775 in mindering worden gebracht op het belastbaar inkomen uit werk en woning?

Hoofdregel is dat de rechter een verzoek om uitstel van het onderzoek ter zitting inwilligt, wanneer dit tijdig is gedaan en onder aanvoering van gewichtige redenen (Hoge Raad 28 januari 2011, nr. 09/04360, ECLI:NL:HR:2011:BN3529, BNB 2011/84). Of een verzoek tijdig is gedaan, hangt af van de reden ervan en de overige omstandigheden van het geval. Ook kort voor de zitting kan nog worden verzocht om uitstel, bijvoorbeeld bij ziekte. In algemene zin geldt dat hoe dichter voor aanvang van de zitting wordt verzocht om uitstel, hoe zwaarwegender de reden moet zijn, wil de rechter het uitstelverzoek honoreren.

Het Hof is van oordeel dat het voor rekening van de gemachtigde komt dat hij de uitnodiging voor het bijwonen van de zitting over het hoofd heeft gezien en daardoor pas zodanig kort voor de dag van de zitting zich van die uitnodiging bewust is geworden, dat hij niet meer in de gelegenheid was om het onderzoek ter zitting bij te wonen. Van een zwaarwegende reden als bedoeld in voormeld arrest van de Hoge Raad is geen sprake. Gelet op het voorgaande is het Hof van oordeel dat het belang dat belanghebbende heeft om bij de behandeling van haar zaak aanwezig te zijn, in de omstandigheden van het onderhavige geval minder zwaar weegt dan het algemeen belang van een doelmatige procesgang. Het verzoek om uitstel van de zitting is daarom afgewezen.

Gelet op de onder 2.7 geciteerde bepaling in de bijlage bij de arbeidsovereenkomst is de woning aan belanghebbende in het kader van haar dienstbetrekking ter beschikking gesteld. Ingevolge artikel 10 van de Wet op de Loonbelasting 1964 (hierna: de Wet LB) is loon al hetgeen uit een dienstbetrekking wordt genoten. Tot het loon behoren niet vrije verstrekkingen. Vrije verstrekkingen zijn ingevolge artikel 17, lid 1, aanhef en onder a, van de Wet LB (tekst 2008) verstrekkingen voor zover zij geacht kunnen worden te strekken tot voorkoming van kosten, lasten en afschrijvingen ter behoorlijke vervulling van de dienstbetrekking.

Ingevolge artikel 33, lid 2, van de Uitvoeringsregeling Loonbelasting 2001 (tekst 2008) behoren, voor zover hier van belang, tot de vrije verstrekkingen de verstrekkingen ter zake van het genot van een woning ter behoorlijke vervulling van de dienstbetrekking, voor zover de waarde in het economische verkeer op jaarbasis meer bedraagt dan 18% van het voor de werknemer op jaarbasis geldende loon uit tegenwoordige dienstbetrekking bij een overeengekomen vaste arbeidsduur van 36 uren per kalenderweek.

Belanghebbende stelt dat ten aanzien van de woning sprake is van een dienstwoning, zodat ter zake van het genot van die woning niet meer dan 18% van haar loon uit dienstbetrekking in aanmerking mag worden genomen. Belanghebbende stelt daarnaast dat op dit in aanmerking te nemen te bedrag niet alleen de door haar betaalde vergoeding in mindering dient te worden genomen, maar ook de, naar zij stelt, door haar partner in het onderhavige jaar betaalde vergoeding van € 18.000.

Uit de stukken van het geding volgt dat het souterrain door de werkgever van belanghebbende werd gebruikt als kantoorruimte en dat in een van de ruimtes in het souterrain tevens vergaderingen plaatsvonden van de RvT van [G] . Belanghebbende was blijkens de arbeidsovereenkomst manager backoffice. Gesteld noch gebleken is dat de werkzaamheden die belanghebbende in die functie verrichtte van zodanige aard waren dat deze vanuit de woning moesten worden verricht. Gelet op het voorgaande heeft belanghebbende niet aannemelijk gemaakt dat er een noodzaak bestond om haar werkzaamheden uit de woning te verrichten, zodat de woning niet kan worden aangemerkt als een dienstwoning als bedoeld in artikel 33, lid 2, van de Uitvoeringsregeling Loonbelasting 2001.

Belanghebbende heeft in dit verband verder nog gesteld (pleitnota bij de Rechtbank) dat twee door haar werkgever aan werknemers ter beschikking gestelde woningen (te [O] en [P] ) eveneens als dienstwoning zijn aangemerkt. De Rechtbank heeft hieromtrent het volgende overwogen:

Gelet op hetgeen hiervoor is overwogen moet vraag 1 ontkennend worden beantwoord.

Bij ontkennende beantwoording van vraag 1 is tussen partijen niet in geschil dat het voordeel dat belanghebbende geniet vanwege het gebruik van de woning moet worden gesteld op de huurwaarde in het economisch verkeer van de woning. Belanghebbende heeft gesteld dat de Inspecteur de huurwaarde van de woning op een te hoog bedrag heeft vastgesteld. De bewijslast met betrekking tot de huurwaarde van de woning rust op de Inspecteur. Het Hof overweegt op dit punt als volgt.

De Inspecteur heeft de door hem verdedigde huurwaarde van € 31.327 onderbouwd met het onder 2.4.3 vermelde taxatierapport, waarin de waarde is bepaald naar een tijdstip gelegen na de verbouwing van de onroerende zaak. Belanghebbende heeft in hoger beroep ten aanzien van de huurwaarde gesteld dat de Inspecteur bij de vaststelling van de huurwaarde ten onrechte in aanmerking heeft genomen dat de woning is verbouwd, omdat die verbouwing (nagenoeg) alleen betrekking heeft op het souterrain (het kantoorgedeelte).

Uit de door de Inspecteur in hoger beroep overgelegde facturen en gespecificeerde overzichten van verrichte werkzaamheden blijkt onder meer van werkzaamheden met betrekking tot de tuin, de bestrating, de keuken, de wijnkast, de open haard en de douche op de eerste verdieping. Het Hof acht gelet op de in de facturen/overzichten gegeven omschrijving aannemelijk dat de verbouwingswerkzaamheden (mede) betrekking hadden op de woning. Belanghebbendes stelling dat bij de huurwaardebepaling ten onrechte in aanmerking is genomen dat de woning is verbouwd, treft dan ook geen doel.

Aan het door belanghebbende overgelegde taxatierapport gaat het Hof voorbij omdat de waarde in dit rapport is bepaald naar een tijdstip gelegen vóór de verbouwing van de onroerende zaak, zodat de door de verbouwing verbeterde kwaliteit en staat van onderhoud van de woning in het taxatierapport van belanghebbende niet is meegenomen.

Gelet op het vorenoverwogene heeft de Inspecteur de huurwaarde terecht gesteld op een bedrag van € 31.327. Vraag 2 moet ontkennend worden beantwoord.

Tussen partijen is niet in geschil dat op de in aanmerking te nemen huurwaarde van de woning in mindering moet worden gebracht de vergoeding van € 6.000 die door belanghebbende ter zake van het gebruik van de woning aan haar werkgever is betaald. Belanghebbende stelt zich daarnaast op het standpunt dat op de huurwaarde tevens de, naar zij stelt, door haar partner betaalde bedragen van in totaal ten minste € 18.000 (12 maanden x € 1.500) in mindering moeten worden gebracht, maar zij heeft met betrekking tot (de verschuldigdheid van) deze betalingen nog niet het begin van enig bewijs geleverd. Uit de door haar ter zitting in eerste aanleg gegeven toelichting dat de bedragen niet zijn betaald maar zijn gereserveerd, volgt naar het oordeel van het Hof dat van een daadwerkelijke bijdrage in verband met het gebruik van de woning geen sprake is. Gelet hierop acht het Hof niet aannemelijk dat de door belanghebbende gestelde bedragen daadwerkelijk door haar partner zijn betaald. Voor zover belanghebbende heeft bedoeld te stellen dat de woning door haar werkgever eveneens aan haar partner ter beschikking is gesteld, overweegt het Hof dat gesteld noch gebleken is dat de partner in dienstbetrekking werkzaam was bij [J] B.V. en dat voorts door belanghebbende niet aannemelijk is gemaakt dat [J] B.V. de woning tevens aan haar partner ter beschikking heeft gesteld. Gelet op het voorgaande is het Hof van oordeel dat belanghebbende niet aannemelijk heeft gemaakt dat de ter zake van het gebruik van de woning betaalde vergoeding meer bedraagt dan € 6.000, zodat de Inspecteur terecht niet meer dan dit bedrag in aanmerking heeft genomen.

Gelet op hetgeen in 4.15 is overwogen moet vraag 3 ontkennend worden beantwoord.

De Rechtbank heeft ten aanzien van de bijtelling voor het privégebruik van de auto het volgende overwogen:

Het Hof verenigt zich met de hiervoor aangehaalde overwegingen van de Rechtbank en maakt die tot de zijne. Hetgeen belanghebbende nog heeft aangevoerd ten aanzien van de rit op 20 januari 2008 brengt hierin geen verandering, nu de andere gebreken in de kilometeradministratie op zichzelf beschouwd van zodanige omvang zijn, dat belanghebbende reeds daarom niet overtuigend heeft aangetoond dat zij minder dan 500 km privé heeft gereden. Belanghebbende heeft voorts met de onder 2.6 vermelde verklaringen niet aannemelijk gemaakt dat de auto in het onderhavige jaar tevens werd gebruikt door andere medewerkers van [J] B.V., nu geen van deze verklaringen betrekking heeft op het gebruik van de auto in het onderhavige jaar (2008). De Inspecteur heeft ter zake van het privégebruik van de ter beschikking gestelde auto terecht een bedrag van € 20.538 in aanmerking genomen.

Gelet op het voorgaande moet vraag 4 ontkennend worden beantwoord.

De Inspecteur heeft in incidenteel hoger beroep gesteld dat, uitgaande van de in het taxatierapport van belanghebbende genoemde oppervlaktematen het woongedeelte 500 m² en het souterrain 230 m² bedraagt. In de oppervlakte van het souterrain is een inpandige garage van 60 m² begrepen. Aldus wordt volgens de Inspecteur ¼ deel van de onroerende zaak zakelijk gebruikt en ¾ deel is in gebruik als woning. Belanghebbende heeft dit een en ander onvoldoende weersproken. Volgens de Inspecteur dienen de energiekosten evenredig aan dit gebruik te worden verdeeld, en wel voor ¼ deel moeten deze kosten worden toegerekend aan het souterrain en voor ¾ deel moeten ze worden toegerekend aan de woning. Het in aanmerking te nemen privégebruik van gas, water en elektriciteit bedraagt dan volgens de Inspecteur gelet op het voorgaande (€ 7.875 minus de eigen bijdrage van belanghebbende, zie 2.7, ad € 2.400 = ) € 5.475. Belanghebbende heeft dit onvoldoende weersproken. Zij heeft enkel gesteld dat het zakelijk gedeelte (het souterrain) veel intensiever wordt gebruikt dan het woongedeelte en dat daarom de energiekosten die aan het souterrain zijn toe te rekenen veel hoger liggen, doch iedere onderbouwing hiervoor ontbreekt. Gelet op het voorgaande is het Hof van oordeel dat het belastbaar inkomen uit werk en woning van belanghebbende moet worden gecorrigeerd met € 5.475.

Vraag 5 moet ontkennend worden beantwoord.

De Rechtbank heeft in overweging 4.5.5 het volgende overwogen:

Het Hof sluit zich aan bij deze overweging van de Rechtbank en maakt die tot de zijne.

Vraag 6 moet ontkennend worden beantwoord.

De slotsom is dat het hoger beroep ongegrond is en het incidenteel hoger beroep gegrond. De uitspraak van de Rechtbank dient te worden vernietigd en het tegen de uitspraak van de Inspecteur ingediende beroep moet gegrond worden verklaard. De aanslag moet worden verminderd tot een naar een belastbaar inkomen uit werk en woning van € 97.341 en een inkomen uit sparen en beleggen van € 1.988, zoals onderstaand vermeld:

Het Hof is van oordeel dat er geen redenen aanwezig zijn om te gelasten dat de Inspecteur aan belanghebbende het door haar betaalde griffierecht geheel of gedeeltelijk vergoedt.

Het Hof acht geen termen aanwezig voor een veroordeling in de proceskosten als bedoeld in artikel 8:75 van de Algemene wet bestuursrecht.