Gerechtshof 's-Hertogenbosch, 26-02-2015, ECLI:NL:GHSHE:2015:625, 13-00049

Op grond van artikel 1, lid 1, aanhef en letter a, van de Wet op de motorrijtuigenbelasting 1994 (tekst 2011; hierna: de Wet) is ter zake van het houden van een personenauto motorrijtuigenbelasting verschuldigd.

Artikel 19, lid 1, van de Wet bepaalt dat voor een motorrijtuig waarvoor een kenteken is afgegeven, onder bij algemene maatregel van bestuur te stellen voorwaarden en beperkingen, de belasting niet wordt geheven over tijdvakken die aanvangen tijdens een voor dat motorrijtuig geldende schorsing als bedoeld in hoofdstuk IV, paragraaf 6, van de Wegenverkeerswet 1994 (hierna: WVW). Op grond van het in hoofdstuk IV, paragraaf 6, van de WVW opgenomen eerste lid van artikel 67 wordt, op verzoek van de eigenaar of houder van het voertuig, de geldigheid van het kentekenbewijs geschorst indien met een voertuig geen gebruik van de weg wordt gemaakt.

Vanaf 8 december 2010 is op aanvraag van belanghebbende de geldigheid van het voor de auto afgegeven kentekenbewijs geschorst. Op grond daarvan was belanghebbende geen motorrijtuigenbelasting verschuldigd.

Bij constatering van gebruik van de weg met een motorrijtuig tijdens een voor dat motorrijtuig geldende schorsing als genoemd onder 4.2 kan de belasting, ingevolge artikel 35, lid 1, van de Wet worden nageheven. Niet in geschil is dat op 10 november 2011 is geconstateerd dat met de auto van de openbare weg is gebruik gemaakt en dat dit een omstandigheid als bedoeld in artikel 35, lid 1, van de Wet oplevert.

Ingevolge artikel 35, lid 2, van de Wet wordt de na te heffen belasting berekend over een tijdsduur van vier aaneensluitende tijdvakken van drie maanden met als laatste tijdvak dat waarin het gebruik van de weg wordt geconstateerd.

De Hoge Raad heeft in zijn arrest van 25 oktober 2013, nr. 11/04730, ECLI:NL:HR:2013:973, als volgt geoordeeld:

Uit het hiervoor aangehaalde arrest volgt dat, anders dan belanghebbende kennelijk meent, het voor het berekende bedrag niet van belang is of gedurende een gedeelte van de periode met de auto geen gebruik van de weg is gemaakt.

Belanghebbende heeft gesteld dat de overtreding is veroorzaakt door de onder 2.4 vermelde brief van de RDW; de brief heeft hem op het verkeerde been gezet. Bovendien werd in de brief geen concrete datum genoemd waarop de schorsing zou verlopen. Belanghebbende heeft vervolgens op 10 november 2011 de twintig jaar oude auto getest of alles nog naar behoren functioneerde, na een klein jaar stil te hebben gestaan.

De omstandigheid dat in de brief van de RDW geen concrete datum wordt genoemd, neemt niet weg dat het op de weg van belanghebbende ligt om nader onderzoek te doen naar de exacte einddatum van de schorsing. In de brief wordt verwezen naar het Tenaamstellingsbewijs (deel I B) waarop de einddatum van de schorsing staat vermeld. Het gebruiken van de auto voor een testrit is niet toegestaan tijdens een schorsing. Wel mag met de auto op de dag van de APK-keuring gebruik worden gemaakt van de weg (artikel 72, lid 1, aanhef en letter m, van de Wet in samenhang met artikel 22 van het Uitvoeringsbesluit motorrijtuigenbelasting 1994). Van een APK-keuring was echter geen sprake op 10 november 2011.

Uit het vorenoverwogene volgt dat de naheffingsaanslag terecht is opgelegd.

Vaststaat dat belanghebbende niet aan de voorwaarden van de schorsingsregeling heeft voldaan. De Inspecteur heeft, op grond van artikel 37 van de Wet, in samenhang met artikel 67c van de Algemene wet inzake rijksbelastingen (hierna: AWR) en met inachtneming van paragraaf 34, onderdeel 2, van het Besluit Bestuurlijke Boeten Belastingdienst 1998 (hierna: het BBBB), een verzuimboete van 100% opgelegd.

Uit de geschiedenis van de totstandkoming van de Wet is af te leiden dat het de bedoeling van de wetgever is geweest om in die gevallen waarin bij constatering van gebruik van de weg met een motorrijtuig tijdens een voor dat motorrijtuig geldende schorsing en waarbij de verschuldigde motorrijtuigenbelasting wordt nageheven, als uitgangspunt te nemen dat 100% van het bedrag van deze belasting als verzuimboete dient te worden opgelegd, tenzij het wettelijk maximum zou worden overschreden (Kamerstukken II 1990/1991, 22238, nr. 3, blz. 36-37).

Bij het opleggen van verzuimboeten wordt geen onderscheid gemaakt in de mate van schuld of nalatigheid, met dien verstande dat bij afwezigheid van alle schuld (hierna: avas) het opleggen ervan achterwege behoort te blijven. Op belanghebbende rust de last feiten en omstandigheden aannemelijk te maken die leiden tot de conclusie dat sprake is van avas. Daarin is belanghebbende naar het oordeel van het Hof niet geslaagd. Belanghebbende wist, dan wel hij had moeten weten, dat de geldigheid van het voor de auto afgegeven kentekenbewijs op 10 november 2011 geschorst was. Nu belanghebbende desondanks op die dag een testrit met de auto is gaan maken, kan niet worden gezegd dat sprake is van afwezigheid van alle schuld. Er is geen sprake van omstandigheden die zijn ontstaan buiten toedoen van belanghebbende en waarop hij geen invloed kon uitoefenen.

Zulks neemt evenwel niet weg dat het Hof, mede gelet op artikel 5:46, lid 2 van de Algemene wet bestuursrecht (hierna: Awb), tot taak heeft te onderzoeken of, gelet op alle in aanmerking komende omstandigheden, de Inspecteur met het vaststellen van de verzuimboete een passende en geboden boete heeft opgelegd.

Bij de beoordeling hiervan wordt voorop gesteld dat de inspecteur de hoogte van de boete moet afstemmen op:

- de ernst van de overtreding; en

- de mate waarin deze aan de overtreder kan worden verweten.

De Inspecteur kan omwille van de rechtseenheid en rechtszekerheid zich houden aan het BBBB en het BBBB toepassen inzake het al dan niet opleggen van een boete en het bepalen van de hoogte daarvan. Bij de toepassing van dat beleid dient de inspecteur echter in elk voorkomend geval te beoordelen of die toepassing strookt met de zojuist genoemde eisen en, zo dat niet het geval is, de boete in aanvulling of in afwijking van dat beleid vaststellen op een bedrag dat passend en geboden is. De belastingrechter toetst zonder terughoudendheid of het besluit van de inspecteur met betrekking tot de boete voldoet aan deze eisen, en dus leidt tot een evenredige sanctie. De hoogte van de boete dient dan ook ten volle door de belastingrechter te worden getoetst. De belastingrechter dient zijn oordeel over de boete te vormen met inachtneming van de voor hem aannemelijk geworden omstandigheden over de ernst van de overtreding, de mate waarin deze aan de overtreder kan worden verweten, de omstandigheden waaronder de overtreding is begaan en de omstandigheden waarin de overtreder verkeert op het moment van de beslissing door de belastingrechter.

Belanghebbende heeft verzocht om matiging van de boete, gezien zijn financiële situatie ten tijde van het onderzoek ter zitting. Belanghebbende heeft tijdens het onderzoek ter zitting met betrekking tot zijn financiële situatie, onbetwist door de Inspecteur, het volgende aangevoerd:

- belanghebbende is (sinds 2010) werkloos;

- belanghebbende heeft geen inkomen: hij leeft van zijn reserves en hij kan op dit moment nog drie maanden vooruit;

- belanghebbende heeft een eigen woning, die reeds lange tijd te koop staat voor € 550.000 en waarop een hypothecaire schuld rust van € 300.000;

- belanghebbende heeft verder geen schulden; en

- over twee jaar gaat belanghebbendes prepensioen in: dat zal ongeveer € 35.000 bruto per jaar zijn.

Gelet op de door belanghebbende aangevoerde financiële omstandigheden is het Hof van oordeel dat deze geen reden geven tot matiging van de verzuimboete. Belanghebbende bezit in de vorm van de overwaarde van de eigen woning vermogen, zelfs indien aangenomen moet worden, zoals belanghebbende stelt, dat hij de vraagprijs van de eigen woning zal moeten verlagen, en hij heeft zicht op het genot van een prepensioen. Weliswaar ontbreekt het belanghebbende op dit moment aan liquiditeiten, maar dat weegt niet op tegen het bezit aan vermogen.

Voorts heeft belanghebbende verzocht om matiging wegens de feiten en omstandigheden van zijn geval. Belanghebbende heeft, in de stukken van het geding en mede tijdens het onderzoek ter zitting en onbetwist door de Inspecteur, het volgende aangevoerd:

- belanghebbende heeft het kenteken van de auto per 8 december 2010 geschorst, omdat hij in 2010 werkloos is geworden;

- het was de eerste keer dat belanghebbende gebruik maakte van de schorsingsregeling en hij was dientengevolge niet goed op de hoogte van deze regeling;

- na ontvangst van de brief van de RDW van 6 november 2011 (zie onder 2.4) heeft belanghebbende op 10 november 2011 slechts willen testen of de twintig jaar oude auto nog naar behoren functioneerde, na een klein jaar stil te hebben gestaan; en

- afgezien van de testrit op 10 november 2011 heeft belanghebbende gedurende de schorsingsperiode niet met de auto gereden, hetgeen mede blijkt uit de overgelegde facturen van de garage met kilometerstanden.

Anders dan voor de naheffingsaanslag acht het Hof voor de bepaling van een passende en geboden boete ten gunste van belanghebbende van belang, dat, afgezien van de testrit op 10 november 2011, belanghebbende gedurende de schorsingsperiode niet met de auto heeft gereden en acht op grond hiervan een matiging van de opgelegde boete geboden. Voorts neemt het Hof ten gunste van belanghebbende in aanmerking, dat hij geloofwaardig spijt heeft betuigd en geloofwaardig heeft verklaard zelf in te zien dat hij een fout heeft begaan, die hij niet nog een keer zal begaan. Gelet op het vorenstaande en gelet op de door belanghebbende aangedragen omstandigheden zoals verwoord in de van hem afkomstige stukken alsmede zijn geloofwaardige toelichting tijdens het onderzoek ter zitting dienaangaande (zie 4.19), is er naar het oordeel van het Hof reden om de opgelegde verzuimboete te matigen. Het Hof acht in de gegeven omstandigheden een boete van € 250 een passende en geboden sanctie.

De slotsom is dat het hoger beroep gegrond is. De uitspraak van de Rechtbank dient te worden vernietigd.

Nu de uitspraak van de Rechtbank wordt vernietigd, dient de Inspecteur aan belanghebbende het door hem ter zake van de behandeling van het beroep bij de Rechtbank en het hoger beroep bij het Hof betaalde griffierecht ten bedrage van € 42 respectievelijk € 115, in totaal derhalve € 157, te vergoeden.

Hoewel het door belanghebbende ingestelde hoger beroep gegrond is, acht het Hof geen termen aanwezig de Inspecteur te veroordelen in de proceskosten als bedoeld in artikel 8:75 van de Algemene wet bestuursrecht. Belanghebbende heeft namelijk niet verzocht om een proceskostenvergoeding, en het Hof is ook ambtshalve niet gebleken, dat hij voor vergoeding in aanmerking komende kosten heeft gemaakt als bedoeld in artikel 1 van het Besluit proceskosten bestuursrecht.