Gerechtshof 's-Hertogenbosch, 29-10-2020, ECLI:NL:GHSHE:2020:3329, 19/00550

Het hof stelt voorop dat de klachten van belanghebbende tegen de niet-aftrekbaarheid van de premies Zfw door het hof niet worden behandeld. De Hoge Raad heeft in het verwijzingsarrest hierover beslist. Belanghebbende kan zich in dat oordeel niet vinden maar er is voor het hof in deze verwijzingsprocedure geen andere taak weggelegd dan de zaak verder te behandelen met inachtneming van het arrest van de Hoge Raad. Voor een andere beoordeling zoals belanghebbende wenst, is dan ook geen plaats.

Belanghebbendes klachten over de huisvestingskosten, giftenaftrek en zelfstandigenaftrek zijn in deze verwijzingsprocedure evenmin nog aan de orde. De Hoge Raad heeft immers het beroep in cassatie in zoverre afgedaan met toepassing van artikel 81, lid 1, Wet op de rechterlijke organisatie.

Gelet op het voorgaande faalt reeds het primaire standpunt van belanghebbende.

In het verwijzingsarrest heeft de Hoge Raad geoordeeld dat de premies WAZ in 2014 zijn voldaan omdat de ontvanger de opbrengst van de verkoop van de bezittingen van belanghebbende daarvoor heeft aangewend en de premies WAZ daarom in dat jaar zijn betaald in de zin van artikel 3.147 Wet inkomstenbelasting 2001 (hierna: Wet IB 2001). Verder is in het verwijzingsarrest geoordeeld dat de wetgever heeft bedoeld te bepalen dat artikel 3.124, aanhef en letter d, Wet IB 2001, zoals die bepaling luidde op 31 december 2004, ook na die datum van toepassing blijft.

Uit het verwijzingsarrest volgt dus dat de premies WAZ voor het totaalbedrag van € 4.476 als uitgaven voor inkomensvoorzieningen in aanmerking moeten worden genomen. De inspecteur heeft in de conclusie na verwijzing berekend dat het verzamelinkomen daarmee uitkomt op € 14.739.

Belanghebbende heeft de over 1999 en 2000 aan hem in rekening gebrachte invorderingskosten en invorderingsrente berekend op € 280 respectievelijk € 128. Volgens belanghebbende moeten die invorderingskosten en die invorderingsrente voor het totaalbedrag van € 408 ook in mindering op zijn verzamelinkomen voor het jaar 2014 komen. Het hof overweegt hierover het volgende. Met ingang van 1 januari 2001 kan zodanige rente niet meer als persoonlijke verplichting in de zin van artikel 45 Wet op de inkomstenbelasting 1964 (hierna: Wet IB 1964) in aanmerking worden genomen. Bij de invoering van de Wet IB 2001 is immers ten aanzien van deze persoonlijke verplichtingenrente niet in overgangsrecht voorzien. Daarom kan de door belanghebbende in 2014 betaalde invorderingsrente over de jaren 1999 en 2000 niet in mindering op het verzamelinkomen van het jaar 2014 worden gebracht.

Ten aanzien van de over de jaren 1999 en 2000 aan belanghebbende in rekening gebrachte invorderingskosten overweegt het hof dat deze kosten geen persoonlijke verplichtingen zijn in de zin van artikel 45 Wet IB 1964, noch aftrekbare kosten zijn, omdat zij geen betrekking hebben op een bron van inkomen. Daarom kunnen de door belanghebbende in 2014 betaalde invorderingskosten over de jaren 1999 en 2000 eveneens niet in mindering op het verzamelinkomen voor het jaar 2014 worden gebracht.

Aangezien belanghebbende de berekening van de inspecteur van het verzamelinkomen van € 14.739 verder niet heeft bestreden en ook het hof deze juist acht, volgt het hof de inspecteur in zijn berekening en stelt het verzamelinkomen van belanghebbende voor het jaar 2014 vast op € 14.739.

De slotsom is dat het hoger beroep gegrond is.

De inspecteur dient aan belanghebbende het bij de rechtbank en bij het Gerechtshof Arnhem-Leeuwarden betaalde griffierecht van respectievelijk € 46 en € 124 te vergoeden omdat de uitspraak van de rechtbank wordt vernietigd en het beroep gegrond had moeten worden verklaard.

Het hof veroordeelt de inspecteur tot vergoeding van de kosten die belanghebbende redelijkerwijs heeft moeten maken in verband met de behandeling van het bezwaar, het beroep bij de rechtbank, het hoger beroep bij het Gerechtshof Arnhem-Leeuwarden en de verwijzingsprocedure bij het hof, omdat het door belanghebbende ingestelde hoger beroep gegrond is.

Het hof stelt deze vergoeding op grond van artikel 1, aanhef en onderdeel c en artikel 2, lid 1, onderdeel c, Besluit proceskosten bestuursrecht op een bedrag aan reiskosten van belanghebbende voor het bijwonen van de zitting bij de rechtbank, het Gerechtshof Arnhem- Leeuwarden en het hof.

Het hof stelt de vergoeding voor de reiskosten van belanghebbende voor het bijwonen van de zitting voor de rechtbank vast op € 8,76.

Het hof stelt de vergoeding voor de reiskosten van belanghebbende voor het bijwonen van de zitting voor het Gerechtshof Arnhem-Leeuwarden vast op € 56,24.

Het hof stelt de vergoeding voor de reiskosten van belanghebbende voor het bijwonen van de zitting voor het Gerechtshof ’s-Hertogenbosch vast op € 54,20.

Naar het oordeel van het hof heeft belanghebbende verletkosten in de zin van artikel 1, aanhef en onderdeel d, Besluit proceskosten bestuursrecht niet aannemelijk gemaakt.