Gerechtshof 's-Hertogenbosch, 20-05-2021, ECLI:NL:GHSHE:2021:1492, 20/00400

Het geschil betreft het antwoord op de vraag of de naheffingsaanslag en de boete terecht zijn opgelegd.

Ingevolge artikel 1, lid 1, Wet op de motorrijtuigenbelasting 1994 (hierna: Wet MRB 1994) wordt MRB geheven ter zake van – onder meer – het houden van een personenauto.

Volgens artikel 7, lid 1, aanhef en letter c, Wet MRB 1994 wordt een motorrijtuig gehouden door degene die een in het buitenland geregistreerd motorrijtuig in Nederland feitelijk ter beschikking heeft. Een dergelijke houder wordt op grond van artikel 7, lid 3, Wet MRB 1994, behoudens tegenbewijs, geacht in Nederland zijn hoofdverblijf te hebben indien hij in Nederland is ingeschreven in de BRP of verplicht was zich daartoe in te schrijven.

Artikel 34, lid 1, Wet MRB 1994 maakt de naheffing van MRB mogelijk bij constatering van het feit dat met een in het buitenland geregistreerd motorrijtuig gebruik wordt gemaakt van de weg in Nederland, terwijl voor dat motorrijtuig geen MRB is betaald.

Voor de buitenlands-kenteken-gevallen bedoeld in artikel 34 Wet MRB 1994 bepaalt artikel 13, lid 2, Wet MRB 1994 de aanvang van het naheffingstijdvak. Het naheffingstijdvak vangt – voor zover van belang – aan met ingang van de dag waarop degene die het voertuig feitelijk ter beschikking heeft, is ingeschreven in de BRP en, zolang het motorrijtuig in Nederland feitelijk ter beschikking staat, telkenmale drie maanden later. Dit vermoeden geldt tenzij wordt aangetoond met ingang van welke dag het in het buitenland geregistreerde motorrijtuig in Nederland ter beschikking heeft gestaan. In dat geval vangt het naheffingstijdvak aan met ingang van laatstbedoelde datum. Er kan tot maximaal vijf jaren na het einde van het kalenderjaar worden nageheven (artikel 20, lid 3, Algemene wet inzake rijksbelastingen (hierna: AWR)).

Belanghebbende stelt in de eerste plaats dat de auto alleen op de twee controledata 29 maart en 16 september 2018 aan haar ter beschikking heeft gestaan. Ter onderbouwing van die stelling verwijst belanghebbende naar de handgeschreven verklaring van [A] , naar de daarbij door haar overgelegde documenten en naar de uitspraak van de rechtbank Zeeland-West-Brabant van 11 december 2019.¹ In de tweede plaats stelt belanghebbende dat niet vaststaat dat naast de twee genoemde controledata eveneens een controle heeft plaatsgevonden op 7 februari 2018 omdat de inspecteur met betrekking tot die datum geen mutatierapport heeft overgelegd. Daaraan doet niet af dat de controle van 7 februari 2018 in een controlerapport is genoemd, aldus belanghebbende. In de derde plaats stelt belanghebbende dat de overweging van de rechtbank, dat in de handgeschreven verklaring van [A] niet of onvoldoende tot uitdrukking is gebracht dat belanghebbende behoudens op de controledata van 29 maart 2018 en 16 september 2018 geen gebruiker is geweest van de auto, op een onjuiste of onzorgvuldige lezing berust.

De inspecteur stelt dat de auto gedurende het gehele naheffingstijdvak aan belanghebbende ter beschikking heeft gestaan. Ter onderbouwing van dat standpunt stelt de inspecteur dat op 16 september 2018 is geconstateerd dat belanghebbende als bestuurster van de auto van de weg in Nederland gebruik heeft gemaakt, dat niet is vereist dat de auto aan belanghebbende duurzaam ter beschikking moet hebben gestaan en dat artikel 13, lid 2, Wet MRB 1994 het tijdstip van aanvang van de naheffingsperiode bepaalt. Bovendien stelt de inspecteur dat belanghebbende met de door haar overgelegde schriftelijke verklaring van [A] en de daarbij overgelegde documenten niet aannemelijk heeft gemaakt dat de auto slechts op de controledata 29 maart 2018 en 16 september 2018 aan haar ter beschikking heeft gestaan. In dat verband stelt de inspecteur zich onder verwijzing naar de uitspraken van Hof Amsterdam van 28 november 2019² en van Hof ’s-Hertogenbosch van 2 april 2020³ op het standpunt dat aan de handgeschreven verklaring van [A] geen bewijskracht toekomt. Voorts stelt de inspecteur dat er geen reden is om te twijfelen aan de juistheid van de vermelding in het rapport van de controle van 16 september 2018 dat belanghebbende eveneens bij een controle op 7 februari 2018 als bestuurster van de auto staande is gehouden. Dat wordt niet anders omdat geen mutatierapport van de controle op 7 februari 2018 in het dossier is bijgevoegd, aldus de inspecteur.

De Hoge Raad heeft in de arresten van 5 april 2019⁴nader gepreciseerd hoe de bepaling van artikel 13 Wet MRB moet worden toegepast. Daarin is geoordeeld dat de tegenbewijsregeling die is opgenomen in artikel 13, lid 2, Wet MRB zowel betrekking kan hebben op de aanvang van het tijdvak van naheffing, dat wil zeggen dat kan worden aangetoond dat de auto pas op een later tijdstip in Nederland ter beschikking heeft gestaan dan het tijdstip van inschrijving in de basisregistratie personen, als ook op tussenliggende periodes waarin de auto de belastingplichtige niet ter beschikking heeft gestaan. Onder aantonen dient te worden verstaan: aannemelijk maken.

Ter onderbouwing van de stelling dat de auto alleen op de twee controledata 29 maart 2018 en 16 september 2018 aan haar ter beschikking heeft gestaan, heeft belanghebbende een handgeschreven verklaring van [A] overgelegd, waarin deze verklaart dat hij de eigenaar, de kentekenhouder en de vaste gebruiker van de auto was en dat die auto aan belanghebbende slechts op 16 september 2018 ter beschikking heeft gestaan. Ter ondersteuning van die verklaring heeft belanghebbende de volgende documenten overgelegd: een Bescheid über Kraftfahrzeugsteuer, betalingsbewijzen van de Kraftfahrzeugsteuer, bescheiden met betrekking tot de Kfz-versicherung en twee kentekenbewijzen, waaronder de zogenoemde Zulassungsbescheinigung Teil I. Ten aanzien van de handgeschreven verklaring van [A] en de daarbij overgelegde bescheiden overweegt het hof dat daaruit weliswaar kan worden afgeleid dat [A] – dan wel zijn vader – respectievelijk de eigenaar van de auto, de belastingplichtige voor de Duitse Kraftfahrzeugsteuer en de verzekeringnemer van de Duitse Kfz-versicherung is (geweest), maar dat deze omstandigheden niet uitsluiten dat de auto aan belanghebbende gedurende het gehele naheffingstijdvak feitelijk ter beschikking heeft gestaan. Hieruit volgt dat, gelet op de inhoud van de handgeschreven verklaring van [A] en de daarbij overgelegde documenten, een beroep op de uitspraak van de rechtbank Zeeland-West-Brabant van 11 december 2019⁵ belanghebbende niet kan baten. Op grond van het voorgaande is het hof van oordeel dat belanghebbende aan de hand van de door haar overgelegde handgeschreven verklaring van [A] en de daarbij door haar overgelegde documenten niet aannemelijk heeft gemaakt dat de auto haar slechts op 29 maart 2018 en op 16 september 2018 feitelijk ter beschikking heeft gestaan. Omdat belanghebbende niet het van haar verlangde tegenbewijs heeft geleverd, geldt dat de auto gedurende de gehele naheffingsperiode feitelijk aan haar ter beschikking heeft gestaan. Daarom kan de beantwoording van de vraag of belanghebbende eveneens tijdens een controle op 7 februari 2018 als bestuurster van de auto staande is gehouden in het midden blijven.

Op grond van hetgeen is overwogen in 4.8 is het hof van oordeel dat de naheffingsaanslag terecht is opgelegd.

Bij naheffing op grond van artikel 34 Wet MRB 1994 kan volgens artikel 37 Wet MRB 1994 een verzuimboete als bedoeld in artikel 67c AWR worden opgelegd wegens het niet op aangifte voldoen van de MRB. Op grond van paragraaf 34 Besluit Bestuurlijke Boeten Belastingdienst (hierna: BBBB) kan voor deze beboetbare gedraging een boete worden opgelegd van maximaal 100 procent van het bedrag aan belasting dat niet is betaald, met een minimum van € 50 en maximaal het wettelijk maximum van artikel 67c AWR.

Voor het opleggen van de verzuimboete is niet van belang of belanghebbende opzet of grove schuld kan worden verweten. Alleen indien er sprake is van afwezigheid van alle schuld (avas) blijft een boete achterwege.

Belanghebbende stelt dat de boete dient te worden vernietigd omdat sprake is van avas. Ter onderbouwing van die stelling voert belanghebbende aan dat zij de auto te goeder trouw heeft gebruikt en er niet bij stil heeft gestaan, dat zij mogelijk artikel 34 Wet MRB 1994 overtreedt.

Het hof is van oordeel dat geen sprake is van avas omdat belanghebbende op 16 september 2018 bewust het risico heeft genomen om met de auto met buitenlands kenteken gebruik te maken van de Nederlandse weg. Tijdens de eerdere controle op 29 maart 2018 is door de desbetreffende politieambtenaar aan belanghebbende immers meegedeeld dat zij van de Belastingdienst niet in de auto mocht rijden.

Het hof zal beoordelen of de opgelegde boete passend en geboden is. Bij de beoordeling of de opgelegde verzuimboete een passende en geboden sanctie is, moet de rechter rekening houden met alle relevante omstandigheden van het geval. Daartoe behoort - naast financiële omstandigheden - ook de omstandigheid dat de hoogte van de nageheven belasting is komen vast te staan met toepassing van het berekeningsvoorschrift dat is neergelegd in artikel 34, lid 2, tweede volzin, Wet MRB en de daarbij gehanteerde, weerlegbare bewijsvermoedens. De rechter moet in zijn uitspraak ervan blijk geven dat hij die omstandigheid in aanmerking heeft genomen.⁶ Het hof is van oordeel dat de rechtbank daar voldoende rekening mee heeft gehouden. Overige omstandigheden waaruit blijkt dat de boete van € 397 niet passend en geboden is, zijn gesteld noch gebleken.

Uit het vorenstaande volgt dat de boete naar het oordeel van het hof passend en geboden is.

De slotsom is dat het hoger beroep ongegrond is.

Het hof ziet geen aanleiding om het griffierecht te laten vergoeden.

Het hof oordeelt dat er geen redenen zijn voor een veroordeling in de proceskosten als bedoeld in artikel 8:75 Algemene wet bestuursrecht.