Hoge Raad, 22-11-2002, AD8779, 36359

gewezen op het beroep in cassatie van X te Z tegen de uitspraak van het Gerechtshof te 's-Hertogenbosch van 5 juli 2000, nr. 97/00503, betreffende na te melden aanslag in de inkomstenbelasting/premie volksverzekeringen.

1. Aanslag, bezwaar en geding voor het Hof

2. Geding in cassatie

3. Beoordeling van de klachten

3.1. De eerste klacht is gericht tegen 's Hofs oordeel dat het verzoek van de Inspecteur om bewijsstukken met betrekking tot de hoogte van de goodwill van belanghebbendes maatschapsaandeel bij belanghebbende niet het in rechte te beschermen vertrouwen kan hebben gewekt dat de Inspecteur belanghebbendes standpunt zou volgen nadat bepaalde verklaringen zouden zijn overgelegd. Dit oordeel geeft echter geen blijk van een onjuiste rechtsopvatting en berust voor het overige op waarderingen van feitelijke aard, zodat het - nu het ook niet onbegrijpelijk is - in cassatie moet worden geëerbiedigd. Belanghebbendes stellingen met betrekking tot de bij zijn ex-compagnon geaccepteerde goodwill heeft het Hof niet behoeven te begrijpen en behandelen als een beroep op het vertrouwensbeginsel. De eerste klacht faalt.

3.2. De tweede klacht betreft in de eerste plaats een beroep op het zorgvuldigheidsbeginsel. Daargelaten of een onzorgvuldige vaststelling van een aanslag tot vernietiging daarvan moet leiden, de omstandigheid dat de door belanghebbende verdedigde berekening van de goodwill (nagenoeg) overeenkomt met die welke enige tijd eerder door de inspecteur van de Belastingdienst/Ondernemingen Utrecht met betrekking tot de inbreng van het maatschapsaandeel van de ex-compagnon van belanghebbende met deze ex-compagnon is overeengekomen, betekent niet dat de Inspecteur ten aanzien van belanghebbende onzorgvuldig heeft gehandeld door op grond van de hem ter beschikking staande gegevens tot een andere waarde te komen. 's Hofs oordeel hieromtrent is dan ook niet onjuist. Ook de tweede klacht faalt derhalve.

3.3. Voorts klaagt belanghebbende over vaststel-lingen van het Hof met betrekking tot hetgeen op de zitting is voorgevallen. Zulke vaststellingen zijn voorbehouden aan het Hof. Zij kunnen in cassatie niet op hun juistheid worden getoetst. Dit betekent tevens dat 's Hofs vaststelling dat belanghebbende ter zitting heeft verklaard dat de waarde van de goodwill lager was dan aanvankelijk betoogd, in cassatie niet kan worden aangetast. De verdere klachten omtrent de waarde van de goodwill - die erop neerkomen dat het Hof een hoger bedrag aan goodwill in aanmerking had moeten nemen - behoeven, wegens gebrek aan belang, geen bespreking.

3.4. Uit het vorenoverwogene volgt dat geen van de klachten tot cassatie kan leiden.

4. Proceskosten

De Hoge Raad acht geen termen aanwezig voor een veroordeling in de proceskosten.

5. Beslissing

De Hoge Raad verklaart het beroep ongegrond.

Dit arrest is gewezen door de vice-president G.J. Zuurmond als voorzitter, en de raadsheren D.G. van Vliet, P. Lourens, C.B. Bavinck en J.C. van Oven, in tegenwoordigheid van de waarnemend griffier E. Cichowski, en in het openbaar uitgesproken op 22 november 2002.