Hoge Raad, 21-10-2005, AU4739, 41312

Nr. 41.312

21 oktober 2005

whk

Aan belanghebbende is over het tijdvak 1 januari 1992 tot en met 31 december 1996 een naheffingsaanslag in de omzetbelasting, met nummer 0001, opgelegd met een verhoging van de nageheven belasting van honderd percent, van welke verhoging de Inspecteur bij het vaststellen van de aanslag kwijtschelding heeft verleend tot op vijftig percent. Na door belanghebbende daartegen gemaakt bezwaar heeft de Inspecteur bij gezamenlijke uitspraak de naheffingsaanslag verminderd tot een aanslag ten bedrage van ƒ 325.048 en de beschikking betreffende de verhoging gehandhaafd.

Belanghebbende is tegen die uitspraak in beroep gekomen bij het Hof.

Het Hof heeft het beroep niet-ontvankelijk verklaard. De uitspraak van het Hof is aan dit arrest gehecht.

Belanghebbende heeft tegen de uitspraak van het Hof beroep in cassatie ingesteld. Het beroepschrift in cassatie is aan dit arrest gehecht en maakt daarvan deel uit.

De Staatssecretaris van Financiën heeft bij verweerschrift zich gerefereerd aan het oordeel van de Hoge Raad.

Belanghebbende heeft een conclusie van repliek ingediend.

3.2. Het Hof heeft geoordeeld dat de op 4 maart 1998, onderscheidenlijk 10 maart 1998 bij het Gerechtshof te 's-Gravenhage binnengekomen beroepschriften vóór het begin van de beroepstermijn zijn ingediend, en dat geen feiten en/of omstandigheden aannemelijk zijn geworden op grond waarvan zou kunnen worden geoordeeld dat belanghebbende ten tijde van de indiening van de beroepschriften redelijkerwijs kon menen dat de bestreden uitspraak reeds tot stand was gekomen.

Het Hof heeft voorts geoordeeld dat de brief van belanghebbende die op 14 april 1998 bij de eenheid Ondernemingen P van de rijksbelastingdienst is binnengekomen, niet als een beroepschrift tegen de bestreden uitspraak is aan te merken.

3.5. De inhoud van de brief welke belanghebbende op 14 april 1998, derhalve binnen de beroepstermijn, deed toekomen aan de eenheid Ondernemingen P naar aanleiding van het bericht over de beëindiging van het hem verleende uitstel van betaling, laat geen andere conclusie toe dan dat belanghebbende liet blijken de uitspraak op het bezwaar in rechte te willen bestrijden. Dit is voldoende om deze brief aan te merken als een beroepschrift (vgl. HR 20 juli 1999, nr. 34422, BNB 1999/438). Het Hof heeft zulks miskend met het oordeel gegeven in onderdeel 4.8 van zijn uitspraak.

De brief is derhalve terecht door de Inspecteur aan het Hof doorgezonden als een voor het Hof bestemd beroepschrift, zij het dat de doorzending niet, zoals werd vereist door artikel 6:15, lid 1, van de Algemene wet bestuursrecht (tekst tot 1 april 2002), zo spoedig mogelijk is geschied. Laatstbedoelde omstandigheid behoort niet voor rekening van belanghebbende te komen, nu bij een tijdige voldoening aan de doorzendplicht het beroepschrift vóór de afloop van de beroepstermijn bij het Hof zou zijn ingediend.

De Hoge Raad:

verklaart het beroep gegrond,

vernietigt de uitspraak van het Hof,

verwijst het geding naar het Gerechtshof te Arnhem ter verdere behandeling en beslissing van de zaak met inachtneming van dit arrest,

gelast dat de Staat aan belanghebbende vergoedt het door deze ter zake van de behandeling van het beroep in cassatie verschuldigd geworden griffierecht ten bedrage van € 409, en

veroordeelt de Staatssecretaris van Financiën in de kosten van het geding in cassatie aan de zijde van belanghebbende, vastgesteld op € 644 voor beroepsmatig verleende rechtsbijstand, en wijst de Staat aan als de rechtspersoon die deze kosten moet vergoeden.