Hoge Raad, 21-04-2006, AS4934, 40240

gewezen op het beroep in cassatie van X B.V. te Z tegen de uitspraak van het Gerechtshof te Arnhem van 17 juli 2003, nr. 00/00124, betreffende na te melden naheffingsaanslag in de afvalstoffenbelasting.

1. Naheffingsaanslag, bezwaar en geding voor het Hof

2. Geding in cassatie

3. Beoordeling van de middelen

3.1. In cassatie kan van het volgende worden uitgegaan.

3.1.1. Belanghebbende is op 4 juli 1995 opgericht door B B.V. (hierna: B) en C B.V. (hierna: C). B en C zijn ieder 50% aandeelhouder in belanghebbende. Zij exploiteren, evenals D B.V. (hierna: D), een in Z gevestigde papierfabriek. B, C en D houden voorts gezamenlijk alle aandelen in A B.V. (hierna: A). A exploiteert een zuiveringsinstallatie voor bedrijfsafvalwater, welk afvalwater afkomstig is van voormelde drie papierfabrieken.

3.1.2. Belanghebbende houdt zich vanaf haar oprichting bezig met de verwerking van afvalstoffen op een perceel aan de a-straat te Z (hierna: stortplaats). De exploitatie van de stortplaats heeft belanghebbende per 4 juli 1995 van A overgenomen. A is het beheer over de stortplaats blijven voeren. Op de stortplaats mogen slechts afvalstoffen worden gestort die afkomstig zijn van B, C, D en A.

3.1.3. Gedeputeerde Staten van R hebben A op 19 maart 1985 een tienjarige afvalstoffenwetvergunning verleend. Omdat de vergunningtermijn op 19 maart 1995 was verlopen, en voorts was voorzien dat een nieuwe vergunning vóór die datum niet zou zijn verleend, hebben Gedeputeerde Staten bij schriftelijke verklaring van 8 maart 1995 de ontstane overgangsituatie uitdrukkelijk gedoogd. Het gedogen is na overdracht van de stortplaats van A aan belanghebbende gecontinueerd.

3.1.4. Op 22 februari 1996 is belanghebbende een nieuwe, de gehele stortplaats omvattende vergunning als bedoeld in artikel 8:4, lid 1, van de Wet milieubeheer (hierna: de Wm) verleend. Op grond daarvan is voor de duur van tien jaren aan belanghebbende toegestaan het veranderen en in werking hebben van een inrichting voor het op of in de bodem brengen van bedrijfsafvalstoffen op eerdergenoemd perceel.

3.1.5. Bij de productie van papier wordt door C gebruik gemaakt van oud papier. Alvorens het oud papier geschikt is voor het productieproces, wordt het, na toevoeging van water, vermalen en worden grove verontreinigingen zoals plastic, nietjes en paperclips verwijderd. Dit afval wordt door partijen aangeduid met de term grove rejects.

3.2.1. Voor het Hof was onder meer in geschil of de stortplaats van belanghebbende, de papierfabrieken B, C en D en de zuiveringsinstallatie van A gezamenlijk één inrichting vormen als bedoeld in artikel 12, lid 1, aanhef en letter c, van de Wet belastingen op milieugrondslag (hierna: de Wbm).

3.3.1. Voor het Hof was voorts in geschil of sprake is van een verboden ongelijke behandeling van gelijke gevallen, doordat ingevolge artikel 13, lid 1, van de Wbm, zoals deze bepaling luidde in het onderhavige tijdvak, onder de naam afvalstoffenbelasting een belasting werd geheven ter zake van de afgifte van afvalstoffen aan inrichtingen, terwijl geen afvalstoffenbelasting werd geheven over de verwerking van afvalstoffen binnen de inrichting waarin deze zijn ontstaan.

3.3.2. Het Hof heeft - voorzover in cassatie van belang - vooropgesteld dat aan de wetgever een ruime beoordelingsvrijheid toekomt bij het beantwoorden van de vraag of een objectieve en redelijke rechtvaardiging bestaat om gelijke gevallen niettemin in verschillende zin te regelen. Vervolgens heeft het, onder verwijzing naar de geschiedenis van de totstandkoming van de Wbm, geoordeeld dat voor de ongelijke behandeling een objectieve redelijke rechtvaardiging bestaat. Tegen laatstvermeld oordeel richt zich middel II.

3.3.3. Uit de geschiedenis van de totstandkoming van de Wbm, zoals aangehaald in rechtsoverweging 4.7 van 's Hofs uitspraak en in onderdeel 3.6.3 van de conclusie van de Advocaat-Generaal, blijkt dat de wetgever op grond van uitvoerings- en handhavingsproblemen een uitzondering heeft gemaakt voor verwerking in eigen beheer. Niet kan worden gezegd dat de wetgever in onderhavig geval de grenzen van vorenbedoelde ruime beoordelingsvrijheid heeft overschreden. Mitsdien faalt middel II.

3.4.1. Het Hof heeft voorts geoordeeld dat de in onderdeel 3.1.5 bedoelde grove rejects inclusief het daarin opgenomen of daaraan hangende water (hierna: aanhangende water) op het moment van afgifte aan de stortplaats als één afvalstof worden aangemerkt voor de toepassing van de Wbm.

3.4.2. Middel III, dat zich tegen dit oordeel keert, strekt ten betoge dat het aanhangende water niet kan worden begrepen onder het begrip afvalstof als bedoeld in artikel 12, aanhef en letter a, van de Wbm, nu het aanhangende water geldt als afvalwater in de zin van artikel 2, lid 1, aanhef en letter b, onder iv, van de Kaderrichtlijn afvalstoffen (richtlijn 75/442/EEG, zoals gewijzigd bij richtlijn 91/156/EEG).

3.4.3. In 's Hofs oordeel dat de grove rejects in hun geheel één afvalstof vormen, ligt besloten het oordeel dat het aanhangende water niet als een van de grove rejects te onderscheiden afvalstof in de zin van artikel 12, aanhef en letter a, van de Wbm, juncto artikel 1.1, lid 1, van de Wm, kan worden aangemerkt. Dit oordeel geeft niet blijk van een onjuiste uitlegging van het begrip afvalstof, en kan, als verweven met waarderingen van feitelijke aard, voor het overige in cassatie niet op zijn juistheid worden getoetst. Het is ook niet onbegrijpelijk of onvoldoende gemotiveerd. Middel III faalt derhalve.

4. Proceskosten

De Hoge Raad acht geen termen aanwezig voor een veroordeling in de proceskosten.

5. Beslissing

De Hoge Raad verklaart het beroep ongegrond.

Dit arrest is gewezen door de vice-president A.E.M. van der Putt-Lauwers als voorzitter, de vice-president D.G. van Vliet en de raadsheren P. Lourens, C.B. Bavinck en E.N. Punt, in tegenwoordigheid van de waarnemend griffier E. Cichowski, en in het openbaar uitgesproken op 21 april 2006.