Hoge Raad, 27-01-2006, AV0408, 41316

Nr. 41.316

27 januari 2006

LC

Aan belanghebbende is over het tijdvak 1 januari 1994 tot en met 31 december 1998 een naheffingsaanslag in de omzetbelasting opgelegd ten bedrage van ƒ 47.083 aan enkelvoudige belasting, met een verhoging van 100 percent over ƒ 25.013 van de over het tijdvak 1 januari 1994 tot en met 31 december 1997 nageheven belasting, waarvan 75 percent is kwijtgescholden, alsmede een boete van ƒ 5023,75 over het tijdvak 1 januari 1998 tot en met 31 december 1998.

De naheffingsaanslag, de beschikking inzake de verhoging en de boetebeschikking zijn, na daartegen gemaakt bezwaar, bij in één geschrift vervatte uitspraken van de Inspecteur gehandhaafd.

Belanghebbende is tegen deze uitspraken in beroep gekomen bij het Hof.

Het Hof heeft het beroep gegrond verklaard, de bestreden uitspraken vernietigd, de naheffingsaanslag verminderd tot een bedrag van ƒ 45.108 aan enkelvoudige belasting, kwijtschelding verleend van de verhoging tot op ƒ 4500 en de boete verminderd tot ƒ 3500. 's Hofs uitspraak is aan dit arrest gehecht.

Belanghebbende heeft tegen 's Hofs uitspraak beroep in cassatie ingesteld. Het beroepschrift in cassatie is aan dit arrest gehecht en maakt daarvan deel uit.

De Staatssecretaris van Financiën heeft een verweerschrift ingediend.

3.2.2. Het Hof heeft geoordeeld dat B B.V. ondernemer is in de zin van artikel 7, lid 2, letter b, van de Wet en dat

belanghebbende niet aannemelijk heeft gemaakt dat B B.V. in 1988 ondernemer was in de zin van artikel 7, lid 1, of lid 2, letter a, van de Wet. Onder verwijzing naar het arrest van de Hoge Raad van 1 april 1987, nr. 23644, BNB 1987/203, heeft het Hof vervolgens geoordeeld dat belanghebbende en B B.V. niet reeds per 1 januari 1989 een fiscale eenheid vormden.

4.2. Zoals de Hoge Raad in zijn arrest van 22 april 2005, nr. 38659, BNB 2005/230, heeft overwogen, beoogt artikel 7, lid 4, van de Wet niet het van de wil van de betrokken belastingplichtigen of van de inspecteur te laten afhangen of belastingplichtigen, indien aan de voorwaarde van nauwe verbondenheid is voldaan, al dan niet als één ondernemer worden aangemerkt. De betekenis van een ingevolge artikel 7, lid 4, van de Wet door de inspecteur te geven beschikking is gelegen in de rechtszekerheid, ter bescherming van belastingplichtigen tegen de mogelijkheid dat bij een verschil van mening tussen de inspecteur en hen over het bestaan van een fiscale eenheid en/of het tijdstip waarop deze is ingegaan, een beslechting van dat geschil in de door de inspecteur voorgestane zin tot gevolg zou hebben dat zij tegen hun wil als fiscale eenheid worden behandeld voor een periode gelegen vóór het moment waarop de inspecteur zijn standpunt terzake bekend heeft gemaakt.

's Hofs oordeel, dat uitgaat van een verder strekkende betekenis van de in artikel 7, lid 4, van de Wet bedoelde beschikking, geeft dan ook blijk van een onjuiste rechtsopvatting. Belastingplichtigen, die daarbij belang hebben, kunnen ook in een procedure als de onderhavige ter zake van een naheffingsaanslag omzetbelasting zich erop beroepen dat zij als één belastingplichtige moeten worden aangemerkt, omdat zij in het tijdvak waarop de aanslag betrekking heeft, in financieel, organisatorisch en economisch opzicht nauw met elkaar verbonden zijn. In dat geval dient de juistheid van die stelling te worden beoordeeld en kan, zo de stelling juist wordt bevonden, aan de betrokken belanghebbende(n) niet worden tegengeworpen dat de inspecteur (nog) niet een beschikking ingevolge artikel 7, lid 4, van de Wet heeft afgegeven.

Nu belanghebbende en B B.V. op het tijdstip van inwerkingtreding van de Wet van 18 december 1995, Stb. 659, waarbij artikel 7, lid 4, van de Wet in dier voege is gewijzigd dat tot een fiscale eenheid kunnen behoren alle natuurlijke personen en lichamen in de zin van de Algemene wet inzake rijksbelastingen, die op grond van het bepaalde in artikel 7 van de Wet ondernemer zijn, in financieel, organisatorisch en economisch opzicht nauw met elkaar waren verbonden, vormen zij met ingang van dat tijdstip, 29 december 1995, een fiscale eenheid in de zin van artikel 7, lid 4, van de Wet.

De Hoge Raad:

verklaart het beroep gegrond,

vernietigt de uitspraak van het Hof, behoudens de beslissingen omtrent het griffierecht en de proceskosten,

verwijst het geding naar het Gerechtshof te Arnhem ter verdere behandeling en beslissing van de zaak met inachtneming van dit arrest,

gelast dat de Staat aan belanghebbende vergoedt het door deze ter zake van de behandeling van het beroep in cassatie verschuldigd geworden griffierecht ten bedrage van € 409, en

veroordeelt de Staatssecretaris van Financiën in de kosten van het geding in cassatie aan de zijde van belanghebbende, vastgesteld op € 644 voor beroepsmatig verleende rechtsbijstand, en wijst de Staat aan als de rechtspersoon die deze kosten moet vergoeden.