Hoge Raad, 15-02-2008, BC4333, 43644

Nr. 43.644

15 februari 2008

Aan belanghebbende is over het tijdvak 1 januari 1997 tot en met 31 december 1997 een naheffingsaanslag in de loonbelasting/premie volksverzekeringen opgelegd, welke aanslag, na daartegen gemaakt bezwaar, bij uitspraak van de Inspecteur is verminderd.

Het Hof heeft het tegen die uitspraak ingestelde beroep ongegrond verklaard. De uitspraak van het Hof is aan dit arrest gehecht.

Belanghebbende heeft tegen 's Hofs uitspraak beroep in cassatie ingesteld. Het beroepschrift in cassatie is aan dit arrest gehecht en maakt daarvan deel uit.

De Minister van Financiën heeft een verweerschrift ingediend.

Belanghebbende heeft een conclusie van repliek ingediend.

3.1. In cassatie kan van het volgende worden uitgegaan.

De activiteiten van belanghebbende bestaan uit het installeren van CV-installaties, luchtbehandeling en sanitair- en loodgieterswerkzaamheden. Voor de werknemers van belanghebbende geldt een 40-urige werkweek, die op een project of op kantoor moet worden gerealiseerd. Indien de reistijd naar een project per dag meer dan één uur vergt, ontvangen de werknemers een vergoeding voor de extra reisuren.

3.4. Middel 2 komt op tegen 's Hofs oordeel dat slechts sprake is van overwerk indien arbeid, niet zijnde woon-werkverkeer, wordt verricht buiten de reguliere werktijden om en dat, nu gesteld noch gebleken is dat gedurende de extra reisuren door de werknemer feitelijk arbeid wordt verricht, de vergoeding voor extra reisuren niet kan worden gekwalificeerd als overwerkloon in de zin van artikel 1, lid 1, letter c, onder 2°, WVA.

Het middel slaagt. Voor de beantwoording van de vraag of sprake is van overwerk - en of een daarvoor ontvangen beloning geldt als 'overwerkloon' in voormelde zin - moet worden uitgegaan van de voor de werknemer geldende normale arbeidsduur. Deze bedraagt in casu 40 uren per week, te realiseren op een project of op kantoor. Ingeval de normale arbeidsduur wordt overschreden doordat moet worden gereisd naar een tijdelijke arbeidsplaats op grote afstand van de woon/verblijfplaats van de werknemer en voor extra reisuren een vergoeding wordt verleend, vormt die vergoeding overwerkloon in voormelde zin. De omstandigheid dat de werknemer gedurende die extra reistijd geen andere prestatie verricht dan het - in opdracht van de werkgever - reizen naar die verre arbeidsplaats, ontneemt aan die vergoeding niet het karakter van overwerkloon.

De Hoge Raad:

verklaart het beroep gegrond,

vernietigt de uitspraak van het Hof, alsmede de uitspraak van de Inspecteur,

vernietigt de naheffingsaanslag,

gelast dat de Staat aan belanghebbende vergoedt het door deze ter zake van de behandeling van het beroep in cassatie verschuldigd geworden griffierecht ten bedrage van € 422, alsmede het bij het Hof betaalde griffierecht ter zake van de behandeling van de zaak voor het Hof ten bedrage van € 273, derhalve in totaal € 695,

veroordeelt de Staatssecretaris van Financiën in de kosten van het geding in cassatie aan de zijde van belanghebbende, vastgesteld op de helft van € 1288, derhalve € 644, voor beroepsmatig verleende rechtsbijstand,

veroordeelt de Inspecteur in de kosten van het geding voor het Hof aan de zijde van belanghebbende, vastgesteld op de helft van € 644, derhalve € 322, voor beroepsmatig verleende rechtsbijstand, en

wijst de Staat aan als de rechtspersoon die deze kosten moet vergoeden.