Hoge Raad, 09-10-2009, BF7316, 43992

Nr. 43 992

9 oktober 2009

Aan belanghebbende is voor het jaar 2003 een aanslag in de inkomstenbelasting/premie volksverzekeringen opgelegd, welke aanslag, na daartegen gemaakt bezwaar, bij uitspraak van de Inspecteur is gehandhaafd.

De Rechtbank te Haarlem (nr. AWB 05/4098) heeft het tegen die uitspraak ingestelde beroep ongegrond verklaard.

Belanghebbende heeft tegen de uitspraak van de Rechtbank hoger beroep ingesteld bij het Hof.

Het Hof heeft de uitspraak van de Rechtbank bevestigd. De uitspraak van het Hof is aan dit arrest gehecht.

Belanghebbende heeft tegen 's Hofs uitspraak beroep in cassatie ingesteld. Het beroepschrift in cassatie is aan dit arrest gehecht en maakt daarvan deel uit.

De Staatssecretaris van Financiën heeft een verweerschrift ingediend.

De Advocaat-Generaal R.E.C.M. Niessen heeft op 17 september 2008 geconcludeerd tot ongegrondverklaring van het beroep in cassatie.

3.1. In cassatie kan van het volgende worden uitgegaan.

Belanghebbende dreef in 2003 samen met haar echtgenoot in de rechtsvorm van een openbare maatschap een huisartsenpraktijk. Belanghebbende voldeed in dat jaar aan de vereisten van artikel 3.4 Wet IB 2001 (hierna: de Wet) en was derhalve ondernemer. De echtgenoot van belanghebbende was huisarts en verrichtte alle medische handelingen. Daarnaast verrichtte hij ook niet-medische werkzaamheden. Belanghebbende was niet medisch gekwalificeerd. Zij verrichtte uitsluitend niet-medische werkzaamheden. Belanghebbende voerde samen met haar echtgenoot het management over de onderneming. Zij was ten minste 1225 uur werkzaam in de onderneming.

3.2.4. De wetgever heeft het zogenoemde gebruikelijkheidscriterium ingevoerd om te voorkomen dat op gekunstelde wijze belastingfaciliteiten worden gebruikt voor wie ze niet zijn bedoeld (zie Kamerstukken II 1999/2000, 26 727, nr. 7, blz. 131-132). Indien het op grond van de aard van de verrichte werkzaamheden niet in de rede ligt dat die werkzaamheden degene die ze verricht, de hoedanigheid van ondernemer verlenen, dient naar het oordeel van de wetgever de verrichter van deze werkzaamheden die desondanks is opgenomen in een samenwerkingsverband met een ondernemer, niet in aanmerking te komen voor de aan het ondernemerschap verbonden belastingfaciliteiten indien het opnemen in het samenwerkingsverband is geschied in een samenwerkingsverband met een met hem of haar verbonden persoon. De wetgever heeft in die situatie de eerstbedoelde persoon gelijk willen behandelen als een persoon die zonder te zijn opgenomen in een samenwerkingsverband met een met hem of haar verbonden persoon, werkzaamheden van gelijke aard verricht en evenmin de in geding zijnde belastingfaciliteiten geniet.

Niet gezegd kan worden dat de wetgever door de gewraakte regeling af te stemmen op vorenbedoelde vergelijking een regeling heeft getroffen die de hiervoor in 3.2.3 weergegeven toets niet kan doorstaan. Indien in de praktijk bij bepaalde beroepsgroepen meer vrouwen dan mannen door het bepaalde in artikel 3.6, lid 2, aanhef en letter a, worden uitgesloten van de mogelijkheid te voldoen aan het urencriterium, is dat niet in strijd met de in het middel aangehaalde verdragen. Het motief van de wetgever om de aan het ondernemerschap verbonden faciliteiten te onthouden aan hen die het ondernemerschap enkel ontlenen aan het samenwerkingsverband met een met hem of haar verbonden persoon (en niet aan de aard van de door hem of haar verrichte werkzaamheden), is niet discriminerend en het wordt dat ook niet doordat in de praktijk bij bepaalde beroepsgroepen meer vrouwen dan mannen op deze wijze de hoedanigheid van ondernemer verwerven. Op het hiervoor overwogene stuit middel I in al zijn onderdelen af.