Hoge Raad, 28-06-2013, ECLI:NL:HR:2013:65, 12/01045

In de periode van 18 maart 2008 tot en met 4 juni 2008 heeft belanghebbende als toegelaten afzender 31 douaneaangiften gedaan tot plaatsing van partijen verse knoflookbollen onder de douaneregeling extern communautair douanevervoer. Het kantoor van vertrek is in alle gevallen douanekantoor [Q] (Nederland) en het douanekantoor van bestemming is gelegen in Roemenië, met uitzondering van één aangifte waarin een douanekantoor van bestemming in Polen is opgegeven.

Nadat geen bericht van het douanekantoor van bestemming werd ontvangen van de regelmatige beëindiging van het douanevervoer, heeft de douane belanghebbende hiervan overeenkomstig artikel 365, lid 1 bis, van de Uitvoeringsverordening communautair douanewetboek (tekst 2008; hierna: de UCDW) op de hoogte gesteld. Tevens is belanghebbende in de gelegenheid gesteld, wanneer zij het bewijs van de regelmatige beëindiging van het douanevervoer niet kan leveren, informatie te verschaffen opdat de douane een nasporingsprocedure kan inleiden. Op deze verzoeken heeft belanghebbende niet gereageerd.

Bij de onderwerpelijke uitnodigingen tot betaling van 11 december 2009 en 5 januari 2010 zijn van belanghebbende ter zake van onttrekking aan het douanetoezicht van de knoflookbollen bedragen aan douanerechten en omzetbelasting geheven.

Voor het Hof was – voor zover in cassatie van belang – in geschil of de Inspecteur op grond van artikel 215 van het Communautair douanewetboek (hierna: het CDW) bevoegd was douanerechten en omzetbelasting te heffen. In dat verband was mede in geschil of belanghebbende de gelegenheid moet worden geboden met getuigenverklaringen van haar opdrachtgever en de door deze ingeschakelde vervoerders aan te tonen dat de onttrekking van de goederen aan het douanetoezicht niet heeft plaatsgevonden in Nederland.

Voor het geval het Hof zou oordelen dat de Inspecteur op grond van artikel 215 van het CDW bevoegd was te heffen, was in geschil of de Inspecteur op grond van het bepaalde in artikel 239 van het CDW en gelet op het arrest van het Hof van Justitie van de Europese Unie van 7 september 1999, C-61/98, De Haan Beheer B.V., Douanerechtspraak 1999/53 (hierna: het arrest De Haan), van heffing diende af zien. Daarbij was in geschil of in dit kader belanghebbende de gelegenheid moet krijgen om met getuigenverklaringen van medewerkers van de Fiscale Inlichtingen- en opsporingsdienst (hierna: FIOD) aan te tonen dat sprake is van een vergelijkbare situatie als in het arrest De Haan, alsmede of de Inspecteur gehouden is informatie op te vragen bij de FIOD op de voet van artikel 55 van de Algemene wet inzake rijksbelastingen.

Middel I betoogt dat het Hof in 4.4 van zijn uitspraak ten onrechte niet of onvoldoende heeft gemotiveerd zijn oordeel dat tussen partijen niet meer in geschil is dat de Inspecteur alle op de zaak betrekking hebbende stukken heeft overgelegd.

De uitspraak van het Hof en de stukken van het geding laten geen andere conclusie toe dan dat het hiervoor in 3.3.1 omschreven oordeel van het Hof moet worden gelezen in het licht van hetgeen belanghebbende voorafgaand aan de zitting van 6 december 2011 aan het Hof heeft meegedeeld bij brief van 1 december 2011. In die brief heeft belanghebbende gesteld dat zij niet langer ter discussie wenst te stellen het oordeel van de Rechtbank dat de Inspecteur overeenkomstig artikel 8:42 van de Awb alle stukken die deel uitmaakten van zijn dossier in het geding heeft gebracht. Middel I, dat uitgaat van een andere lezing, faalt derhalve.

Middel II betoogt dat het Hof in het licht van de tussen partijen bestaande geschilpunten heeft nagelaten van de Inspecteur te verlangen dat hij door belanghebbende omschreven stukken en informatie opvraagt en overlegt.