Hoge Raad, 11-07-2014, ECLI:NL:HR:2014:1621, 13/02731
Hoge Raad, 11-07-2014, ECLI:NL:HR:2014:1621, 13/02731
Gegevens
- Instantie
- Hoge Raad
- Datum uitspraak
- 11 juli 2014
- Datum publicatie
- 11 juli 2014
- ECLI
- ECLI:NL:HR:2014:1621
- Formele relaties
- Conclusie: ECLI:NL:PHR:2014:53, Contrair
- In cassatie op : ECLI:NL:GHAMS:2013:CA2686, Bekrachtiging/bevestiging
- Zaaknummer
- 13/02731
Inhoudsindicatie
Overdrachtsbelasting; Art. 2, lid 2, Wet Belastingen van rechtsverkeer is voldoende concreet en daarom niet onverenigbaar met art. 1 Eerste Protocol bij het EVRM. Algemene beginselen van behoorlijk bestuur. Compromis zoals in vergelijkbaar geval gesloten ter beëindiging van procedure kan belanghebbende niet afdwingen bij doorzetten procedure.
Uitspraak
11 juli 2014
nr. 13/02731
Arrest
gewezen op het beroep in cassatie van [X] B.V. te [Z] (hierna: belanghebbende) tegen de uitspraak van het Gerechtshof Amsterdam van 18 april 2013, nr. 11/00600, betreffende een beschikking tot aansprakelijkstelling ingevolge de Invorderingswet 1990.
1 Het geding in feitelijke instanties
Belanghebbende is bij beschikking van de Ontvanger van 10 augustus 2010 op grond van artikel 42, lid 2, van de Invorderingswet 1990 aansprakelijk gesteld voor door [A] B.V. te [Q] verschuldigde overdrachtsbelasting en heffingsrente, welke beschikking, na daartegen gemaakt bezwaar, bij uitspraak van de Ontvanger is gehandhaafd.
De Rechtbank te Haarlem (nr. AWB 10/6947) heeft het tegen die uitspraak ingestelde beroep gegrond verklaard voor zover de aansprakelijkstelling betrekking had op de heffingsrente.
Belanghebbende heeft tegen de uitspraak van de Rechtbank hoger beroep ingesteld bij het Hof.
Het Hof heeft de uitspraak van de Rechtbank bevestigd. De uitspraak van het Hof is aan dit arrest gehecht.
2 Geding in cassatie
Belanghebbende heeft tegen ’s Hofs uitspraak beroep in cassatie ingesteld. Het beroepschrift in cassatie is aan dit arrest gehecht en maakt daarvan deel uit.
De Staatssecretaris van Financiën heeft een verweerschrift ingediend.
De Advocaat-Generaal P.J. Wattel heeft op 29 januari 2014 geconcludeerd tot gegrondverklaring van het beroep in cassatie en tot verwijzing.
Belanghebbende heeft schriftelijk op de conclusie gereageerd.
3 Beoordeling van de middelen
In cassatie kan van het volgende worden uitgegaan.
Belanghebbende was in 2001 eigenaar van enige percelen grond (hierna: de percelen).
Belanghebbende heeft op 28 augustus 2001 een samenwerkingsovereenkomst gesloten (hierna: de samenwerkingsovereenkomst) met [C] B.V., [D] B.V. (hierna: [D]) en [A] B.V. (hierna: [A]). Doel van de samenwerkingsovereenkomst was het realiseren van woningen op de percelen.
De samenwerkingsovereenkomst hield voor belanghebbende de verplichting in de percelen aan de samenwerkende partijen of een door hen op te richten vennootschap te verkopen en te leveren. Voorts hield die overeenkomst in dat de samenwerkende partijen het netto resultaat uit verkoop van de percelen volgens een bepaalde verhouding zouden delen.
De Inspecteur heeft ter zake van het sluiten van de samenwerkingsovereenkomst aan ieder van de samenwerkende partijen wegens verkrijging van economische eigendom van de percelen, op de voet van artikel 2, lid 2, van de Wet op belastingen van rechtsverkeer 1970 (hierna: de Wet) een naheffingsaanslag in de overdrachtsbelasting opgelegd. [A] heeft tegen de aan haar opgelegde naheffingsaanslag geen bezwaar gemaakt en zij heeft deze niet betaald.
De Ontvanger heeft vervolgens belanghebbende aansprakelijk gesteld voor de door [A] verschuldigde en niet betaalde overdrachtsbelasting.
Op initiatief van [D] heeft de Inspecteur met haar een vaststellingsovereenkomst gesloten (hierna: het compromis). Het compromis houdt in dat [D] afstand doet van de mogelijkheid om bezwaar te maken en beroep in te stellen en daar tegenover zeventig percent van de te haren laste nageheven overdrachtsbelasting betaalt.
Ter zitting van de Rechtbank heeft de Ontvanger de hiervoor in onderdeel 3.1.6 vermelde inhoud van het compromis onthuld.
Het Hof heeft geoordeeld dat artikel 2, lid 2, van de Wet niet onverenigbaar is met artikel 1 van het Eerste Protocol bij het EVRM en het sluiten van de samenwerkingsovereenkomst een belastbaar feit in de zin van artikel 2, lid 2, van de Wet oplevert. Het Hof heeft voorts geoordeeld dat van schending van het gelijkheidsbeginsel geen sprake is omdat belanghebbende niet bereid was het geschil te beëindigen en belanghebbende en [D] daarom geen gelijke gevallen zijn. Ook overigens heeft de Inspecteur met het sluiten van het compromis met [D] niet een oogmerk van begunstiging gehad volgens het Hof. Hiertegen richten zich de middelen.
Het eerste middel, dat betoogt dat het Hof heeft miskend dat belastbaarheid ingevolge artikel 2, lid 2, van de Wet onvoldoende voorzienbaar is, faalt op de gronden vermeld in de onderdelen 6.7 tot en met 6.10 van de conclusie van de Advocaat-Generaal.
Het derde middel betoogt onder meer dat de algemene beginselen van behoorlijk bestuur zijn geschonden doordat belanghebbende nooit in de gelegenheid is geweest om zichzelf in een gelijke positie te plaatsen als [D].
Ook nadat zij bekend was geworden met de vermindering van de aan [D] opgelegde naheffingsgaanslag uit hoofde van het tussen de Inspecteur en [D] gesloten compromis, heeft belanghebbende voor Rechtbank en Hof haar primaire standpunt gehandhaafd dat de aan [A] opgelegde naheffingsaanslag moet worden vernietigd. Zij heeft alleen subsidiair, voor het geval haar primaire standpunt zou worden verworpen, het standpunt ingenomen dat aan haar een zelfde tegemoetkoming moet worden verleend als aan [D].
Het Hof heeft terecht beslist dat in een dergelijk geval geen sprake is van gelijke gevallen. Belanghebbende heeft immers, anders dan [D], geen blijk ervan gegeven dat zij bereid was tot een compromissoire oplossing en in het kader daarvan tot het prijsgeven van haar primaire standpunt. Van schending van het gelijkheidsbeginsel is derhalve geen sprake en evenmin van willekeur. In het bijzonder was de Ontvanger onder de hiervoor in 3.4.2 genoemde omstandigheden niet gehouden om belanghebbende in de gelegenheid te stellen een compromis te sluiten. Het middel faalt.
De middelen kunnen voor het overige niet tot cassatie leiden. Dit behoeft, gezien artikel 81, lid 1, van de Wet op de rechterlijke organisatie, geen nadere motivering, nu de middelen in zoverre niet nopen tot beantwoording van rechtsvragen in het belang van de rechtseenheid of de rechtsontwikkeling.