Hoge Raad, 21-02-2014, ECLI:NL:HR:2014:342, 12/04850
Hoge Raad, 21-02-2014, ECLI:NL:HR:2014:342, 12/04850
Gegevens
- Instantie
- Hoge Raad
- Datum uitspraak
- 21 februari 2014
- Datum publicatie
- 21 februari 2014
- ECLI
- ECLI:NL:HR:2014:342
- Formele relaties
- Conclusie: ECLI:NL:PHR:2013:1366, Gevolgd
- Zaaknummer
- 12/04850
Inhoudsindicatie
Verpakkingenbelasting. Artikel 82, lid 1, letter b, Wbm. Het zich ontdoen van de verpakking van producten omvat elk handelen van een importeur dat ertoe leidt dat hij niet langer over de desbetreffende verpakkingen kan beschikken.
Uitspraak
21 februari 2014
nr. 12/04850
Arrest
gewezen op het beroep in cassatie van Fiscale Eenheid [X] B.V. c.s. te [Z] (hierna: belanghebbende) tegen de uitspraak van de Rechtbank te ’s-Gravenhage van 4 september 2012, nrs. AWB 10/8641 en 10/8673, betreffende naheffingsaanslagen in de verpakkingenbelasting.
1 Het geding in feitelijke instantie
Aan belanghebbende zijn over de jaren 2008 en 2009 naheffingsaanslagen verpakkingenbelasting opgelegd. Met toepassing van artikel 7:1a Awb is door belanghebbende beroep tegen deze aanslagen ingesteld.
De Rechtbank heeft het tegen de naheffingsaanslagen ingestelde beroep ongegrond verklaard. De uitspraak van de Rechtbank is aan dit arrest gehecht.
2 Geding in cassatie
Belanghebbende heeft tegen de uitspraak van de Rechtbank beroep in cassatie ingesteld. Het beroepschrift in cassatie is aan dit arrest gehecht en maakt daarvan deel uit.
De Staatssecretaris van Financiën heeft een verweerschrift ingediend.
Belanghebbende heeft een conclusie van repliek ingediend.
De Advocaat-Generaal M.E. van Hilten heeft op 14 november 2013 geconcludeerd tot ongegrond verklaren van het beroep in cassatie.
Belanghebbende heeft schriftelijk op de conclusie gereageerd.
3 Beoordeling van het middel
In cassatie kan van het volgende worden uitgegaan.
Belanghebbende, een fiscale eenheid voor de omzetbelasting en als concern in de heffing van verpakkingenbelasting betrokken, importeert textielgoederen. De ingevoerde goederen worden in het distributiecentrum van belanghebbende in Nederland gescheiden van de secundaire verpakkingen waarin zij zich bij aankomst bevinden. Na van de goederen te zijn gescheiden worden de secundaire verpakkingen door belanghebbende bewerkt, onder meer door deze te versnipperen, te pletten en/of samen te persen. De aldus bewerkte materialen worden vervolgens door belanghebbende verkocht aan karton respectievelijk plastic verwerkende bedrijven.
Voor de Rechtbank was in geschil het antwoord op de vraag of belanghebbende ter zake van de hiervoor in 3.1 bedoelde secundaire verpakkingen verpakkingenbelasting verschuldigd is, omdat zij, importeur zijnde, zich van die verpakkingen heeft ontdaan in de zin van artikel 82, lid 1, letter b, van de Wet belastingen op milieugrondslag (tekst 2008 en 2009; hierna: Wbm).
De Rechtbank heeft deze vraag bevestigend beantwoord. Zij heeft daartoe onder meer geoordeeld dat het zich ontdoen van een secundaire verpakking aldus dient te worden uitgelegd dat de verpakking van het product wordt gescheiden en buiten de beschikkingsmacht van de importeur wordt gebracht.
Het middel bestrijdt het hiervoor in 3.2 weergegeven oordeel van de Rechtbank met rechts- en motiveringsklachten.
Bij de beoordeling van het middel heeft te gelden dat het zich ontdoen van de verpakking van producten als bedoeld in artikel 82, lid 1, letter b, Wbm moet worden opgevat overeenkomstig het algemeen spraakgebruik. Het omvat in ieder geval elk handelen van de importeur dat ertoe leidt dat hij niet langer over de desbetreffende verpakkingen kan beschikken.
Uit de Memorie van Toelichting bij het Belastingplan 2008, Kamerstukken II 2007-2008, 31 205, nr. 3, blz. 64, blijkt dat de wetgever bij de regeling van de verpakkingenbelasting aansluiting heeft willen zoeken bij het begrippenkader van de Verpakkingenrichtlijn (Richtlijn 94/62/EG), die op haar beurt, met name ook voor het begrip verpakking, verwijst naar het begrip afvalstof in de Afvalstoffenrichtlijn (Richtlijn 75/442/EEG). Het begrip afvalstof is in laatstbedoelde richtlijn omschreven als “elke stof of elk voorwerp behorende tot de in bijlage I bij de Afvalstoffenrichtlijn genoemde categorieën waarvan de houder zich ontdoet, voornemens is zich te ontdoen of zich moet ontdoen”. Zoals de Hoge Raad onder verwijzing naar de rechtspraak van het Hof van Justitie van de Europese Unie heeft geoordeeld in zijn arrest van 3 december 2013, nr. 13/00195, , zijn voorwerpen waarvan de houder zich ontdoet, afvalstoffen ongeacht of zij bijvoorbeeld substantiële waarde hebben in het economische verkeer, op zichzelf voor hergebruik geschikt zijn of niet afgedankt en niet versleten zijn. Dat oordeel is gegeven voor het begrip afvalstof in de Richtlijn 2006/12/EEG, doch gaat ook op voor het begrip afvalstof in de daaraan voorafgaande Richtlijn 75/442/EEG. In de term zich ontdoen ligt derhalve niet besloten dat dit is een handelen met betrekking tot voorwerpen die geen waarde hebben of geen nuttige aanwending zullen vinden. Anders dan het middel betoogt staat de omstandigheid dat belanghebbende de in geding zijnde materialen heeft verkocht niet in de weg aan de conclusie dat zij zich van de secundaire verpakkingen heeft ontdaan.
Het oordeel van de Rechtbank dat belanghebbende zich van de verpakkingen heeft ontdaan in de zin van artikel 82, lid 1, letter b, Wbm geeft, gelet op het hiervoor in 3.3.2 overwogene, geen blijk van een onjuiste rechtsopvatting en kan, als verweven met waarderingen van feitelijke aard, voor het overige in cassatie niet op juistheid worden getoetst. Het is ook niet onbegrijpelijk. Het middel faalt derhalve.