Hoge Raad, 06-11-2015, ECLI:NL:HR:2015:3224, 14/04967

Belanghebbende heeft in 2005 bij de gemeente Hellevoetsluis aanvragen ingediend tot het verkrijgen van reguliere bouwvergunningen ten behoeve van de oprichting van een zorgcentrum.

Ter zake van die aanvragen zijn door het hoofd van de afdeling Centrale Financiële Administratie (hierna: CFA) van de gemeente Hellevoetsluis aan belanghebbende bij een viertal nota’s met dagtekening 20 juni 2006 bedragen aan bouwleges in rekening gebracht (hierna: de legesaanslagen).

Bij het ‘Aanwijzingsbesluit heffingsambtenaar 2005’ (hierna: Aanwijzingsbesluit 2005) is de coördinator belastingen CFA aangewezen als heffingsambtenaar belastingen en zijn het afdelingshoofd CFA en het afdelingshoofd Begroting Control en Treasury (hierna: BECT) aangewezen als eerste en tweede vervanger. Het Aanwijzingsbesluit 2005 is vastgelegd in de ‘Besluitenlijst B&W’ die door het College is ondertekend op 25 oktober 2005. Het besluit is niet gepubliceerd.

Bij het ‘Aanwijzingsbesluit heffingsambtenaar 2006’ (hierna: Aanwijzingsbesluit 2006) zijn het afdelingshoofd van de afdeling BECTA en diens plaatsvervanger en de coördinator belastingen en diens plaatsvervanger aangewezen als heffingsambtenaar belastingen. Het Aanwijzingsbesluit 2006 is vastgelegd in de ‘Besluitenlijst B&W’ en door het College ondertekend op 8 augustus 2006. Het Aanwijzingsbesluit 2006 is gepubliceerd in ‘Hellevoetse Gemeenteberichten’ van 15 augustus 2006.

Belanghebbende heeft bezwaar gemaakt tegen de legesaanslagen.

Het hoofd van de afdeling BECTA, handelend als heffingsambtenaar, heeft het bezwaar bij in één geschrift vervatte uitspraken op bezwaar van 4 maart 2009 ongegrond verklaard.

Tegen die uitspraken op bezwaar heeft belanghebbende beroep bij de Rechtbank ingesteld. De Rechtbank heeft het beroep gegrond verklaard, de uitspraken op bezwaar vernietigd en bepaald dat de heffingsambtenaar een nieuwe beslissing op het bezwaar neemt met inachtneming van de uitspraak.

De heffingsambtenaar heeft bij in één geschrift vervatte uitspraken op bezwaar van 22 september 2010 de bezwaren van belanghebbende met inachtneming van de uitspraak van de Rechtbank wederom ongegrond verklaard.

Tegen die uitspraken op bezwaar heeft belanghebbende beroep bij de Rechtbank ingesteld. De Rechtbank heeft het beroep ongegrond verklaard.

Voor het Hof was onder meer in geschil of de legesaanslagen bevoegdelijk zijn opgelegd. Het Hof heeft dienaangaande geoordeeld dat de formele onbevoegdheid van de heffingsambtenaar ten tijde van het opleggen van de legesaanslagen, bestaande in het niet gepubliceerd zijn van het op dat moment van kracht zijnde Aanwijzingsbesluit, is gedekt met het na inhoudelijke beoordeling doen van de uitspraken op bezwaar door de bevoegde heffingsambtenaar. Dat de datum waarop de uitspraken op bezwaar zijn gedaan gelegen is na het verstrijken van de termijn waarbinnen de legesaanslagen konden worden opgelegd laat dit oordeel onverlet, aldus het Hof. Voorts oordeelde het Hof dat van een nadeel als bedoeld in artikel 6:22 Awb, zo al aan de orde, geen sprake is.

Tegen deze oordelen komt het middel op. Daartoe betoogt het middel dat het bevoegdheidsgebrek dat bestond ten tijde van de aanslagregeling niet kon worden hersteld door de (bevoegde) heffingsambtenaar bij het doen van uitspraak op bezwaar, omdat de aanslagtermijn al was verstreken toen die uitspraak op bezwaar werd gedaan. 2.3.1. Voor zover het middel opkomt tegen het oordeel van het Hof dat het Aanwijzingsbesluit 2005 is vastgesteld faalt het. Het oordeel geeft geen blijk van een onjuiste rechtsopvatting en kan, als verweven met waarderingen van feitelijke aard, voor het overige in cassatie niet op juistheid worden getoetst. Het is ook niet onbegrijpelijk of onvoldoende gemotiveerd.

Het afdelingshoofd CFA was als heffingsambtenaar aangewezen in het Aanwijzingsbesluit 2005.

Aan het Aanwijzingsbesluit 2005 kleeft evenwel een formeel gebrek doordat het niet op de in artikel 3:42 Awb voorgeschreven wijze is bekendgemaakt. Aan dit gebrek behoeft ingevolge artikel 6:22 Awb echter geen sanctie te worden verbonden, tenzij de belanghebbende daardoor zou zijn benadeeld (vgl. HR 14 augustus 2015, nr. 14/02492, ECLI:NL:HR:2015:2162, BNB 2015/208).

Voor zover het middel inhoudt dat belanghebbende is benadeeld door dit aan het Aanwijzingsbesluit 2005 klevende formele gebrek, faalt het eveneens. Een benadeling als bedoeld in artikel 6:22 Awb doet zich niet voor in het geval dat de belanghebbende een voordeel ontgaat doordat, zou het aan het besluit klevende gebrek niet worden geheeld, door tijdsverloop niet opnieuw een aanslag kan worden opgelegd.

Het vorenoverwogene brengt mee dat aan het bevoegdheidsgebrek geen sanctie wordt verbonden. Het middel faalt reeds op die grond. Het behoeft derhalve voor het overige geen behandeling.