Hoge Raad, 18-03-2016, ECLI:NL:HR:2016:424, 15/01155

Belanghebbende had gedurende de jaren 2009 en 2010 verscheidene binnensportaccommodaties (hierna: de sportaccommodaties) in eigendom.

Belanghebbende stelde tijdens schooltijden de sportaccommodaties ter beschikking aan scholen in het primair onderwijs op haar grondgebied (hierna: de basisscholen). Dit ter voldoening aan de op haar ingevolge artikel 91 van de Wet op het primair onderwijs rustende verplichting te voorzien in de huisvesting, waaronder begrepen sporthuisvesting, van basisscholen. De basisscholen betaalden daarvoor geen vergoeding aan belanghebbende.

Belanghebbende stelde voorts, en dan met name in de avonduren, de sportaccommodaties tegen een vergoeding ter beschikking aan afwisselend scholen in het voortgezet onderwijs, sportverenigingen, bedrijven en particulieren. Deze diensten zijn naar het verlaagde tarief in de heffing van omzetbelasting betrokken als het geven van gelegenheid tot sportbeoefening (artikel 9, lid 2, letter a, van de Wet op de omzetbelasting 1968 (hierna: de Wet) in samenhang gelezen met post b.3 van de bij de Wet behorende Tabel I).

Belanghebbende heeft zich op het standpunt gesteld dat zij volledig recht heeft op aftrek van de bedragen aan omzetbelasting die haar gedurende de onderwerpelijke tijdvakken in rekening zijn gebracht voor goederen, niet zijnde investeringsgoederen, alsmede diensten die zij heeft gebezigd voor het verrichten van de hiervoor in 2.1.3 omschreven prestaties. Zij ging daarbij ervan uit dat het hiervoor in 2.1.2 bedoelde in gebruik geven aan de basisscholen daaraan niet afdoet. Aangezien belanghebbende bij het voldoen van omzetbelasting op aangifte aanvankelijk geen aanspraak had gemaakt op aftrek van omzetbelasting, heeft zij bezwaar gemaakt tegen de op aangifte over de onderwerpelijke tijdvakken voldane bedragen en verzocht om teruggaven.

De Inspecteur heeft zich op het standpunt gesteld dat belanghebbende slechts gedeeltelijk recht op aftrek heeft van de haar in rekening gebrachte bedragen aan omzetbelasting, aangezien de hiervoor in 2.1.4 bedoelde goederen en diensten mede zijn gebruikt voor het om niet gelegenheid geven tot sportbeoefening aan de basisscholen en in zoverre niet, aldus de Inspecteur, worden gebruikt voor belaste handelingen. Daarbij heeft de Inspecteur het standpunt ingenomen dat de ten behoeve van één van de sportaccommodaties afgenomen goederen en diensten op basis van de door belanghebbende verstrekte bezettingsoverzichten voor 70 percent worden gebruikt voor belaste handelingen, ten aanzien van een andere sportaccommodatie voor 79 percent, en voor de overige accommodaties voor 55,35 percent. In overeenstemming met deze percentages heeft hij in zoverre teruggaven van omzetbelasting verleend.

De middelen richten zich tegen de hiervoor in 2.2 weergegeven oordelen van het Hof. Zij betogen – mede onder verwijzing naar het Besluit - dat het Hof op basis van een onjuist toetsingskader tot het oordeel komt dat belanghebbende de sportaccommodaties gebruikt voor activiteiten die met het oog op de heffing van omzetbelasting moeten worden onderscheiden in met omzetbelasting belaste handelingen en in handelingen die niet binnen de werkingssfeer van BTW-richtlijn 2006 vallen. Het doen gebruiken van de sportaccommodaties vormt als zodanig – aldus de middelen - één onsplitsbare economische activiteit in de zin van artikel 9, lid 1, van BTW-richtlijn 2006, waardoor recht op volledige aftrek van de omzetbelasting bestaat voor goederen en diensten die belanghebbende met het oog op het gebruik van de sportaccommodaties afneemt.

Een ondernemer heeft ingevolge artikel 15, lid 1, van de Wet recht op aftrek van aan hem in rekening gebrachte omzetbelasting voor zover hij aangeschafte goederen en afgenomen diensten gebruikt voor belaste handelingen. Niet is uitgesloten dat aangeschafte goederen of afgenomen diensten die geheel of gedeeltelijk worden gebruikt voor andere handelingen dan de prestaties die de ondernemer tegen vergoeding verricht, niettemin worden aangemerkt als ‘gebruikt voor belaste handelingen’ (vergelijk onder meer HvJ 22 oktober 2015, Sveda UAB, C-126/14, ECLI:EU:C:2015:712, V-N 2015/65.19, en HR 11 mei 2012, nr. 11/02840, ECLI:NL:HR:2012:BW5405, BNB 2012/287).

Uit hetgeen hiervoor in 2.1.3 is overwogen volgt dat belanghebbende de hiervoor in 2.1.4 vermelde goederen en diensten heeft gebruikt voor het verrichten van belaste handelingen als hiervoor in 2.3.2 bedoeld. Zij heeft de goederen en diensten echter tevens aangewend met het oog op het zonder vergoeding aan de basisscholen gelegenheid geven tot sportbeoefening. Het Hof heeft op de hiervoor in 2.2 vermelde gronden geoordeeld dat de omzetbelasting op de kosten verbonden aan de terbeschikkingstelling van de sportaccommodaties - waaronder kennelijk de hiervoor in 2.1.4 vermelde goederen en diensten zijn begrepen - slechts aftrekbaar is voor zover deze kosten kunnen worden toegerekend aan de economische activiteiten van belanghebbende, te weten de terbeschikkingstelling tegen vergoeding. Dit oordeel geeft geen blijk van een onjuiste rechtsopvatting, en kan als verweven met waarderingen van feitelijke aard in cassatie niet op juistheid worden getoetst. Het is ook niet onbegrijpelijk. Op grond hiervan falen de middelen, die ten onrechte ervan uitgaan dat in een geval als het onderhavige aan de omstandigheid dat de goederen en diensten mede worden gebruikt om zonder vergoeding gelegenheid te geven tot sportbeoefening, voor het recht op aftrek geen betekenis toekomt.